Όλα αυτά μπροστά στον παρουσιαστή του BBC, ο οποίος έφερε σε αμήχανη θέση τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Όλη η ιστορία ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες με δημοσίευμα της Athens Voice, που αποκάλυπτε το γεγονός, και αναζωπυρώθηκε μετά την αναδημοσίευση του από τον Independent. Η Δανάη Στράτου, σπούδασε στο Κολλέγιο St. Martins από το 1983 έως το 1988. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Cocker παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογράφου. Είχε δηλώσει το 2013 ότι γνώρισε την Ελληνίδα και μάλιστα θυμήθηκε και τι είχαν συζητήσει.
«Ήθελε να μετακομίσει στο Hackney και να ζήσει σαν τους κοινούς θνητούς». Αυτό ήταν και η έμπνευση για το τραγούδι του, χωρίς, ωστόσο, να αποκαλύπτεται η ταυτότητά της.
Ήταν από την Ελλάδα και είχε δίψα για γνώση.
Σπούδαζε γλυπτική στο Saint Martin's College, εκεί με πρωτοείδε.
Μου είπε ότι ο μπαμπάς της ήταν φραγκάτος,
της είπα θα πάρω ένα ρούμι με cola.
Μου είπε 'ντάξει και μετά από τριάντα δεύτερα μου λέει, θέλω να ζήσω όπως οι κοινοί άνθρωποι.
Θέλω να κάνω ότι κάνουν, θέλω να πλαγιάσω μαζί τους, με κοινούς ανθρώπους σαν κι εσένα.
Και εγώ τι θα μπορούσα να κάνω; της είπα θα δω τι μπορώ να σου κάνω.
Την πήγα σ' ένα σουπερμάρκετ.
Δεν ξέρω γιατί αλλά από κάπου έπρεπε ν' αρχίσω, κ' έτσι άρχισα απ' εκεί.
Της είπα προσποιήσου ότι δεν έχεις καθόλου χρήμα, μου λέει “ω, τα λες τόσο αστεία”.
Της λέω “Ναι; Αλλά δεν βλέπω κανέναν άλλο να χαμογελά”.
Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να ζήσεις όπως οι κοινοί άνθρωποι;
Θέλεις να δεις ότι αυτοί βλέπουν;
Θέλεις να πλαγιάσεις με κοινούς ανθρώπους,
με κοινούς ανθρώπους σαν και μένα;
Μα δεν μπόρεσε να καταλάβει, έσκασε ένα χαμόγελο και μου κράτησε το χέρι.
Νοίκιασε ένα διαμερισματάκι πάνω από ένα μαγαζάκι, κόψε τα μαλλιά και βρες δουλειά.
Ρούφα μια τζούρα και ρίξε μια στεκιά, πες ότι ποτέ σου δεν πήγες σχολείο.
Αλλά και πάλι δεν θα μπορέσεις.
Γιατί όταν η νύχτα σε βρει στο κρεβάτι παρέα με κατσαρίδες στους τοίχους μόλις πάρεις τηλέφωνο το μπαμπά θα τα κάνει όλα να εξαφανιστούν.
Δεν θα ζήσεις ποτέ σαν τους κοινούς ανθρώπους.
Δεν θα κάνεις ότι κάνουν.
Δεν θα αποτύχεις όπως εκείνοι.
Δεν θα δεις ποτέ την ζωή σου να παίρνει την κάτω βόλτα, δε θα χορέψεις, δε θα μεθύσεις και ούτε θα γαμήσεις, απλά και μόνο γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις.
Τραγούδησε λοιπόν με τους κοινούς ανθρώπους, και ίσως έτσι τους καταλάβεις.
Γέλασε δυνατά μαζί τους.
Γέλασε ακόμα και αν γελούν μαζί σου και με τα χαζά πράγματα που κάνεις.
Γιατί βλέπεις την φτωχιά σαν κάτι παράξενο κ' ωραίο.
Θέλω να ζήσω σαν τους κοινούς ανθρώπους, θέλω να ζήσω σαν τους κοινούς ανθρώπους
Jarvis Cocker & Pulp - «Common People»
Ο παρουσιαστής ρώτησε τον υπουργό Οικονομικών αν ισχύει πως η σύζυγός του ήταν η Ελληνίδα για την οποία μιλά το τραγούδι του Jarvis Cocker, ηγέτη του βρετανικού συγκροτήματος Pulp. Ο κ. Βαρουφάκης, παρά την αμηχανία, απάντησε πως τότε δεν γνώριζε την Δανάη Στράτου, επιβεβαίωσε, όμως, πως ήταν η μόνη Ελληνίδα που σπούδαζε τότε στο Κολλέγιο St. Martins από το 1983 έως το 1988.Όλη η ιστορία ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες με δημοσίευμα της Athens Voice, που αποκάλυπτε το γεγονός, και αναζωπυρώθηκε μετά την αναδημοσίευση του από τον Independent. Η Δανάη Στράτου, σπούδασε στο Κολλέγιο St. Martins από το 1983 έως το 1988. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Cocker παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογράφου. Είχε δηλώσει το 2013 ότι γνώρισε την Ελληνίδα και μάλιστα θυμήθηκε και τι είχαν συζητήσει.
«Ήθελε να μετακομίσει στο Hackney και να ζήσει σαν τους κοινούς θνητούς». Αυτό ήταν και η έμπνευση για το τραγούδι του, χωρίς, ωστόσο, να αποκαλύπτεται η ταυτότητά της.
Οι στίχοι του Common People
Οι κοινοί άνθρωποιΉταν από την Ελλάδα και είχε δίψα για γνώση.
Σπούδαζε γλυπτική στο Saint Martin's College, εκεί με πρωτοείδε.
Μου είπε ότι ο μπαμπάς της ήταν φραγκάτος,
της είπα θα πάρω ένα ρούμι με cola.
Μου είπε 'ντάξει και μετά από τριάντα δεύτερα μου λέει, θέλω να ζήσω όπως οι κοινοί άνθρωποι.
Θέλω να κάνω ότι κάνουν, θέλω να πλαγιάσω μαζί τους, με κοινούς ανθρώπους σαν κι εσένα.
Και εγώ τι θα μπορούσα να κάνω; της είπα θα δω τι μπορώ να σου κάνω.
Την πήγα σ' ένα σουπερμάρκετ.
Δεν ξέρω γιατί αλλά από κάπου έπρεπε ν' αρχίσω, κ' έτσι άρχισα απ' εκεί.
Της είπα προσποιήσου ότι δεν έχεις καθόλου χρήμα, μου λέει “ω, τα λες τόσο αστεία”.
Της λέω “Ναι; Αλλά δεν βλέπω κανέναν άλλο να χαμογελά”.
Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να ζήσεις όπως οι κοινοί άνθρωποι;
Θέλεις να δεις ότι αυτοί βλέπουν;
Θέλεις να πλαγιάσεις με κοινούς ανθρώπους,
με κοινούς ανθρώπους σαν και μένα;
Μα δεν μπόρεσε να καταλάβει, έσκασε ένα χαμόγελο και μου κράτησε το χέρι.
Νοίκιασε ένα διαμερισματάκι πάνω από ένα μαγαζάκι, κόψε τα μαλλιά και βρες δουλειά.
Ρούφα μια τζούρα και ρίξε μια στεκιά, πες ότι ποτέ σου δεν πήγες σχολείο.
Αλλά και πάλι δεν θα μπορέσεις.
Γιατί όταν η νύχτα σε βρει στο κρεβάτι παρέα με κατσαρίδες στους τοίχους μόλις πάρεις τηλέφωνο το μπαμπά θα τα κάνει όλα να εξαφανιστούν.
Δεν θα ζήσεις ποτέ σαν τους κοινούς ανθρώπους.
Δεν θα κάνεις ότι κάνουν.
Δεν θα αποτύχεις όπως εκείνοι.
Δεν θα δεις ποτέ την ζωή σου να παίρνει την κάτω βόλτα, δε θα χορέψεις, δε θα μεθύσεις και ούτε θα γαμήσεις, απλά και μόνο γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις.
Τραγούδησε λοιπόν με τους κοινούς ανθρώπους, και ίσως έτσι τους καταλάβεις.
Γέλασε δυνατά μαζί τους.
Γέλασε ακόμα και αν γελούν μαζί σου και με τα χαζά πράγματα που κάνεις.
Γιατί βλέπεις την φτωχιά σαν κάτι παράξενο κ' ωραίο.
Θέλω να ζήσω σαν τους κοινούς ανθρώπους, θέλω να ζήσω σαν τους κοινούς ανθρώπους
