Ο Λούκας, νηπιαγωγός σε κλειστή Δανέζικη κοινωνία, αποφασίζει να βάλει την ζωή του σε τάξη. Διεκδικεί περισσότερο χρόνο με τον γιό του, προσπαθεί να επικοινωνεί πολιτισμένα με την πρώην σύζυγο του, ξεκινά μια καινούρια σχέση. Η προσπάθεια αυτή θα διαταραχθεί όταν ξαφνικά κατηγορείται για παιδεραστία. Χωρίς να γνωρίζουμε αν ο φερόμενος ως δράστης είναι ένοχος, όλος ο κοινωνικός του περίγυρος εκτός από τον νονό του γιου του και τον ίδιο τον γιο του, θα στραφεί ρατσιστικά εναντίον του. Θα τον αποκλείσουν από κάθε δραστηριότητας της πόλης του, θα του στερήσουν τους καλύτερους του φίλους. Οι ήρεμες, ψύχραιμες αντιδράσεις του Λούκας (Μαντς Μίκελσεν) είναι το μόνο σπάνιο και αξιοθαύμαστο δείγμα ανθρώπινης συμπεριφοράς της ταινίας. Ο Μίκελσεν για το ρόλο αυτό θα αποσπάσει το βραβείο ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών.
Η αρχή - κεντρικός άξονας της ταινίας "Nullum crimen, nulla poena sine lege" (μτφρ. "κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς υφιστάμενο νόμο") θα καταπατηθεί όπως συμβαίνει στην καθημερινότητα μας. Άλλωστε μπροστά στην μιζέρια της δημοσιογραφικής ατζέντας ποιός δημοσιογράφος θα σεβαστεί την αρχή-αξίωμα που διέπει τον Ποινικό Κώδικα; Και πώς η κοινωνία θα αντιταχθεί σε ό,τι τα media όρισαν ως κοινωνική πραγματικότητα και "έντυσαν" με μαθηματικά και βαρύγδουπες νομικές ορολογίες; Πιθανότατα και όπως ήδη βλέπουμε όλοι δεν θα αντιταχθεί. Θα περιοριστεί στο να αποκλείσει κοινωνικά αυτό που θα θεωρήσει "καρκίνωμα" της. Στιγματίζοντας τον κατηγορούμενο ανεξίτηλα. Παρόλο που ανάμεσα μας κυκλοφορούν και συνεχίζουν ανενόχλητοι τις εγκληματικές τους δράσεις πολλές τέτοιες «προσωπικότητες», το "στίγμα" αφορά όσους ενεπλάκησαν με τον ποινικό μηχανισμό. Ακόμη κι αν αθωώθηκαν ή ακόμη και αν εκπλήρωσαν την ποινή τους με στόχο τον σωφρονισμό και την μεταμέλεια, στερούμενοι ταυτόχρονα τα βασικό θεμέλιο της σύγχρονης δημοκρατίας, τα Ατομικά τους Δικαιώματα όπως φυσικά και το δικαίωμα στη λήθη.
Τέλος αυτό που με εξέπληξε δυσάρεστα (πάλι σχετικά με τις αντιδράσεις του κοινού) είναι η αγανάκτηση και η ευαισθητοποίηση σε συγκεκριμένες μόνο μορφές βίας. Παραδείγματος χάριν, ο θεατής εξοργίζεται με την κακοποίηση και τη βία ενάντια στα ελάφια και καταδικάζει με το βλέμμα του ή τα επιφωνήματα του το κυνήγι ελαφιών και τη δολοφονία πιστών σκυλιών, όπως αυτά παρουσιάστηκαν στην ταινία ενώ στην καθημερινότητα του δεν θα ασχοληθεί με τις εντυπωσιακές "φινετσάτες" γούνες μεγάλων οίκων ή με τα αδέσποτα στην Πανεπιστημίου που πίνουν νερό από τους υπονόμους. Παράλληλα, δεν θα σοκαριστεί ή τουλάχιστον δε θα αντιδράσει αυθόρμητα σε αντίστοιχες σκηνές βίας μεταξύ ανθρώπων. Δηλαδή η βία και οι επιθέσεις σε αδύναμες ομάδες ανθρώπων (και όχι ζώων) δεν θα απασχολήσουν ή σοκάρουν τον «αποστεωμένο» θεατή των ειδήσεων, τον ακροατή των ραδιοφώνων, τον αναγνώστη. Επιπλέον, η σεξουαλική κακοποίηση μικρών κοριτσιών θυμάτων κυκλωμάτων πορνείας δεν σοκάρει τόσο όσο αυτή ενός μικρού κοριτσιού της τοπικής (δυτικής) κοινωνίας.
Δεν είναι τυχαίο που μετά από τέτοιες ταινίες ή αντίστοιχα μετά από μοναδικές συναυλίες οι θεατές θα μιλήσουν με τον άγνωστο διπλανό τους και θα σχολιάσουν ό,τι είδαν ή άκουσαν. Είναι μια από τις έμφυτες ανάγκες. Πιστεύω όμως ότι ένα έργο τέχνης, μια καλή ταινία, κάποιοι μοναδικοί στίχοι μπορούν να δώσουν μαθήματα ζωής εκτός από το να ικανοποιούν την αισθητική και το γούστο μας.
