Στο θέατρο Badminton πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης, 11 Μαρτίου, συνέντευξη τύπου για το θεατρικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη, «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», με βασικούς ομιλητές τον υπεύθυνο παραγωγής Μιχάλη Αδάμ, το σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου και, εκ των πρωταγωνιστών, τους ηθοποιούς Λήδα Πρωτοψάλτη και Κώστα Αρζόγλου, καθώς και το Μίκη Θεοδωράκη.
Το έργο θα ανέβει στη σκηνή του Badminton, στις 19 Μαρτίου 2015, στα πλαίσια του εορτασμού των 90 χρόνων του Μίκη Θεοδωράκη και σχεδόν 50 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση (διαβάστε περισσότερα εδώ). Πρόκειται για μία λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που ξέσπασε μετά από την εθνική εποποιία κατά του φασισμού, ένα έργο στο οποίο, όπως επεσήμανε η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Μίκης Θεοδωράκης «θίγει το μεγάλο πρόβλημα, το δικό μας, των Ελλήνων, τον αλληλοσπαραγμό. Αυτό που ελπίζω να τελειώσει κάποτε, να τελειώσει. Πρέπει να τελειώσει κάποτε αυτός ο διχασμός». Ωστόσο, όπως διευκρίνισε ο Μιχάλης Αδάμ, πρόκειται για ένα νέο έργο. Συγκεκριμένα, σημείωσε «Αυτό που θα παρακολουθήσετε από τις 18 Μαρτίου είναι μία εντελώς καινούρια παράσταση που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει προσθέσει μία ολόκληρη πράξη, με τα «Λυρικά» σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη, που ασχολείται με τα Δεκεμβριανά, με τον δικό του Δεκέμβρη, όπως ο ίδιος λέει».
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Θανάσης Παπαγεωργίου τόνισε «Είναι δύσκολο το εγχείρημα, πολύ δύσκολο. Ένα θεατρικό έργο γραμμένο από ένα μουσικό είναι ιδιαίτερο έργο για μας, του ανθρώπους του θεάτρου, γιατί η θεατρικότητά του είναι διαφορετική, επειδή το βάρος όλο πέφτει στη μουσική, επειδή το τραγούδι και ο τραγουδιστής παίρνουν ένα συμβολικό χαρακτήρα μέσα στο έργο και έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το στοιχείο, το στοιχείο… του μεταφυσικού(;), πέστε το κι έτσι». Με τη σειρά του δε, ο Κώστας Αρζόγλου είπε «Θα δείτε μία παράσταση, νομίζω, που έχει άλλα μεγέθη, στα οποία πάρα πολύ δύσκολα ένας ηθοποιός πρόζας προσαρμόζεται και τα αξιοποιεί. Αυτό το στοίχημα παίζουμε και ελπίζουμε να πετύχουμε».
Τελευταίος το λόγο πήρε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μίλησε για τα χρόνια του ως παιδί, τη σχέση του με τη μουσική, τη ζωή στη μετεμφυλιακή Ελλάδα για έναν αριστερό, την καταφυγή του στο Παρίσι, τη Μακρόνησο, το Μάνο Χατζιδάκι, το «ατίθασο» και την υπερηφάνεια του ελληνικού λαού. Μεταξύ αυτών μίλησε και πιο συγκεκριμένα για το έργο. Αναφερόμενος στη ζωή του στο Παρίσι δήλωσε πως εκεί έγραψε «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» - «Όσα τραγούδια ξέρετε εσείς δεν τα έγραψα εδώ, τα έγραψα με τη νοσταλγία της Ελλάδας στο Παρίσι». Λίγο αργότερα μιλώντας για τη σύλληψη του έργου είπε «Και λέω «τι είναι η τραγωδία;». Καταρχήν, το τραγούδι, το όνομά του είναι νεοελληνικό. Τραγούδι, η ωδή στον τράγο. Τραγωδία… Όλες οι τραγωδίες στηρίζονται πάνω στους αρχαίους ελληνικούς μύθους… Πήρα, λοιπόν, τον ελληνικό μύθο, τον εμφύλιο πόλεμο, και απ’ την άλλη μεριά τα τραγούδια και έκανα «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού». Δεν φιλοδοξούσα να το γράψω εγώ ο ίδιος, αλλά τελικά το έγραψα εγώ».
Ο ίδιος, επίσης, ευχαρίστησε τον Μιχάλη Αδάμ λέγοντας «Ο Μιχάλης, εδώ, αποτελεί μια εξαίρεση, γιατί αποφάσισε να με τιμήσει στα 90 μου χρόνια – ζωντανό (!) - και αφιέρωσε έναν ολόκληρο χρόνο στον Θεοδωράκη». Έκλεισε δε το λόγο του με μία κατάθεση, «Πόσες φορές χόρεψα με το χάρο; πόσες φορές έχω πιεί κρασί με το χάρο; Και πόσες φορές τον νίκησα το χάρο; Ε, δεν θα ‘ρθει μια μέρα να με νικήσει; Αυτό λέει η βιολογία… Τόσο πολύ πίστευα και πιστεύω ότι μπορώ να παλέψω ακόμα μαζί του. Για ποιο λόγο όμως; Αφού τα ξέρω όλα, τα ‘χω δει όλα, τα ‘χω γνωρίσει όλα. Έχω γνωρίσει όλες τις χαρές και όλες τις λύπες του κόσμου. Πρέπει να τον αφήσω μια μέρα να με νικήσει όμως.», και την χαρακτηριστική του χιούμορ του κατακλείδα της «Κι έτσι με το χάρο χαρούμενοι τελειώσαμε (τη συνέντευξη)!».
Το έργο θα ανέβει στη σκηνή του Badminton, στις 19 Μαρτίου 2015, στα πλαίσια του εορτασμού των 90 χρόνων του Μίκη Θεοδωράκη και σχεδόν 50 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση (διαβάστε περισσότερα εδώ). Πρόκειται για μία λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που ξέσπασε μετά από την εθνική εποποιία κατά του φασισμού, ένα έργο στο οποίο, όπως επεσήμανε η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Μίκης Θεοδωράκης «θίγει το μεγάλο πρόβλημα, το δικό μας, των Ελλήνων, τον αλληλοσπαραγμό. Αυτό που ελπίζω να τελειώσει κάποτε, να τελειώσει. Πρέπει να τελειώσει κάποτε αυτός ο διχασμός». Ωστόσο, όπως διευκρίνισε ο Μιχάλης Αδάμ, πρόκειται για ένα νέο έργο. Συγκεκριμένα, σημείωσε «Αυτό που θα παρακολουθήσετε από τις 18 Μαρτίου είναι μία εντελώς καινούρια παράσταση που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει προσθέσει μία ολόκληρη πράξη, με τα «Λυρικά» σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη, που ασχολείται με τα Δεκεμβριανά, με τον δικό του Δεκέμβρη, όπως ο ίδιος λέει».
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Θανάσης Παπαγεωργίου τόνισε «Είναι δύσκολο το εγχείρημα, πολύ δύσκολο. Ένα θεατρικό έργο γραμμένο από ένα μουσικό είναι ιδιαίτερο έργο για μας, του ανθρώπους του θεάτρου, γιατί η θεατρικότητά του είναι διαφορετική, επειδή το βάρος όλο πέφτει στη μουσική, επειδή το τραγούδι και ο τραγουδιστής παίρνουν ένα συμβολικό χαρακτήρα μέσα στο έργο και έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το στοιχείο, το στοιχείο… του μεταφυσικού(;), πέστε το κι έτσι». Με τη σειρά του δε, ο Κώστας Αρζόγλου είπε «Θα δείτε μία παράσταση, νομίζω, που έχει άλλα μεγέθη, στα οποία πάρα πολύ δύσκολα ένας ηθοποιός πρόζας προσαρμόζεται και τα αξιοποιεί. Αυτό το στοίχημα παίζουμε και ελπίζουμε να πετύχουμε».
Τελευταίος το λόγο πήρε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μίλησε για τα χρόνια του ως παιδί, τη σχέση του με τη μουσική, τη ζωή στη μετεμφυλιακή Ελλάδα για έναν αριστερό, την καταφυγή του στο Παρίσι, τη Μακρόνησο, το Μάνο Χατζιδάκι, το «ατίθασο» και την υπερηφάνεια του ελληνικού λαού. Μεταξύ αυτών μίλησε και πιο συγκεκριμένα για το έργο. Αναφερόμενος στη ζωή του στο Παρίσι δήλωσε πως εκεί έγραψε «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» - «Όσα τραγούδια ξέρετε εσείς δεν τα έγραψα εδώ, τα έγραψα με τη νοσταλγία της Ελλάδας στο Παρίσι». Λίγο αργότερα μιλώντας για τη σύλληψη του έργου είπε «Και λέω «τι είναι η τραγωδία;». Καταρχήν, το τραγούδι, το όνομά του είναι νεοελληνικό. Τραγούδι, η ωδή στον τράγο. Τραγωδία… Όλες οι τραγωδίες στηρίζονται πάνω στους αρχαίους ελληνικούς μύθους… Πήρα, λοιπόν, τον ελληνικό μύθο, τον εμφύλιο πόλεμο, και απ’ την άλλη μεριά τα τραγούδια και έκανα «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού». Δεν φιλοδοξούσα να το γράψω εγώ ο ίδιος, αλλά τελικά το έγραψα εγώ».
Ο ίδιος, επίσης, ευχαρίστησε τον Μιχάλη Αδάμ λέγοντας «Ο Μιχάλης, εδώ, αποτελεί μια εξαίρεση, γιατί αποφάσισε να με τιμήσει στα 90 μου χρόνια – ζωντανό (!) - και αφιέρωσε έναν ολόκληρο χρόνο στον Θεοδωράκη». Έκλεισε δε το λόγο του με μία κατάθεση, «Πόσες φορές χόρεψα με το χάρο; πόσες φορές έχω πιεί κρασί με το χάρο; Και πόσες φορές τον νίκησα το χάρο; Ε, δεν θα ‘ρθει μια μέρα να με νικήσει; Αυτό λέει η βιολογία… Τόσο πολύ πίστευα και πιστεύω ότι μπορώ να παλέψω ακόμα μαζί του. Για ποιο λόγο όμως; Αφού τα ξέρω όλα, τα ‘χω δει όλα, τα ‘χω γνωρίσει όλα. Έχω γνωρίσει όλες τις χαρές και όλες τις λύπες του κόσμου. Πρέπει να τον αφήσω μια μέρα να με νικήσει όμως.», και την χαρακτηριστική του χιούμορ του κατακλείδα της «Κι έτσι με το χάρο χαρούμενοι τελειώσαμε (τη συνέντευξη)!».
