Όσο πλούσια κι αν είναι όμως, προσωπικά αδυνατώ ναεκφράσω τα συναισθήματά που ένιωσα, παρακολουθώντας την παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε μουσική και διεύθυνση ορχήστρας επί σκηνής του Σταύρου Ξαρχάκου, στη γενική πρόβα που δόθηκε την Τετάρτη με ανοικτές τις πόρτες για το κοινό.
«Το Μεγάλο μας τσίρκο» ανέβηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1973 στο θέατρο «Αθήναιον». Ο Σταύρος Ξαρχάκος έγραψε τη μουσική και ο Ευγένιος Σπαθάρης επιμελήθηκε τα σκηνικά. Πρωταγωνιστές ήταν τότε η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Ερμηνευτής των τραγουδιών ο Νίκος Ξυλούρης.
Τριανταεννέα χρόνια μετά, το έργο ανεβαίνει ξανά από το ΚΘΒΕ, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο «Ακροπόλ», σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, με τον Σταύρο Ξαρχάκο παρόντα στη σκηνή, να διευθύνει την 9μελή ορχήστρα του ενώ στους κύριους ρόλους είναι οι Γιώργος Αρμένης, Τάσος Νούσιας, Μαρίνα Ασλάνογλου και ο Ζαχαρίας Καρούνης στο τραγούδι. Το έργο περιγράφει με σατυρικό αλλά και δραματικό τρόπο όλες τις σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, από την Τουρκοκρατία και την επανάσταση του 1821, ως τον πόλεμο του 1940. Στην πρώτη παρουσίασή του, οι παραστάσεις διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα τον Οκτώβριο του’73, λίγο πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ανέβηκε και πάλι το καλοκαίρι του 1974, με την προσθήκη του τραγουδιού «Το προσκύνημα» στο φινάλε, που αφιερώθηκε στους νεκρούς της νύχτας του Πολυτεχνείου. Την παράσταση τότε παρακολούθησαν συνολικά σε Αθήνα και επαρχία περισσότεροι από 400.000 θεατές.
«Το Μεγάλο μας τσίρκο» ανέβηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1973 στο θέατρο «Αθήναιον». Ο Σταύρος Ξαρχάκος έγραψε τη μουσική και ο Ευγένιος Σπαθάρης επιμελήθηκε τα σκηνικά. Πρωταγωνιστές ήταν τότε η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Ερμηνευτής των τραγουδιών ο Νίκος Ξυλούρης.
Τριανταεννέα χρόνια μετά, το έργο ανεβαίνει ξανά από το ΚΘΒΕ, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο «Ακροπόλ», σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, με τον Σταύρο Ξαρχάκο παρόντα στη σκηνή, να διευθύνει την 9μελή ορχήστρα του ενώ στους κύριους ρόλους είναι οι Γιώργος Αρμένης, Τάσος Νούσιας, Μαρίνα Ασλάνογλου και ο Ζαχαρίας Καρούνης στο τραγούδι. Το έργο περιγράφει με σατυρικό αλλά και δραματικό τρόπο όλες τις σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, από την Τουρκοκρατία και την επανάσταση του 1821, ως τον πόλεμο του 1940. Στην πρώτη παρουσίασή του, οι παραστάσεις διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα τον Οκτώβριο του’73, λίγο πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ανέβηκε και πάλι το καλοκαίρι του 1974, με την προσθήκη του τραγουδιού «Το προσκύνημα» στο φινάλε, που αφιερώθηκε στους νεκρούς της νύχτας του Πολυτεχνείου. Την παράσταση τότε παρακολούθησαν συνολικά σε Αθήνα και επαρχία περισσότεροι από 400.000 θεατές.
Δεκάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου παρακολουθώντας την παράσταση… Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα έργο που γράφτηκε τόσα χρόνια πριν! Ένα έργο που τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται, βρίσκουν ήδη ομοιότητες με τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη χώρα το 1973 που πρωτοπαρουσιάζεται, αλλά το χειρότερο είναι πως υπάρχουν τραγικές ομοιότητες ακόμα και με τη σημερινή εποχή… Ο ρόλος των ξένων, ο «καρεκλοκενταυρισμός» και η περίφημη ελληνική διχόνοια, που στα πολύ δύσκολα μετατρέπεται σε περίσκεψη και ενότητα και πολλά άλλα σημεία… Έχοντας ακούσει δεκάδες φορές το δίσκο που κυκλοφόρησε το 1975, είχα ένα «απωθημένο» να παρακολουθήσω αυτό το έργο. Κι έχω την αίσθηση πως αυτό έγινε στην καταλληλότερη εποχή. Πολύ περισσότερο όταν στη σκηνή βρίσκεται ο ίδιος ο Σταύρος Ξαρχάκος, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το ήδη υψηλό επίπεδο μιας παράστασης, της οποίας οι συντελεστές είχαν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο βάρος. Τις πρώτες ερμηνείες της Καρέζη, του Καζάκου, του Παπαγιαννόπουλου και βεβαίως του Νίκου Ξυλούρη. Τόσο όμως ο Γιώργος Αρμένης όσο και οι νεώτεροι Τάσος Νούσιας και Μαρίνα Ασλάνογλου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν εξαιρετικοί. Ειδικά ο Γιώργος Αρμένης, στο ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας. Έχω την αίσθηση πως οι συντελεστές δεν είχαν μπροστά τους μόνο τους παλιούς ρόλους. Είχαν να αναμετρηθούν με μιαν ολόκληρη εποχή… Το μεγαλύτερο βάρος όμως, έπεσε στους ώμους του Ζαχαρία Καρούνη, ο οποίος έχοντας πίσω του τις εμβληματικές ερμηνείες του Νίκου Ξυλούρη, τα πήγε περίφημα… Έδωσε το δικό του στίγμα, χωρίς να μιμηθεί το μεγάλο δάσκαλο. Έχοντας λοιπόν ακούσει τον Ζαχαρία αρκετές φορές ζωντανά, αυτό που διαπίστωσα είναι πως συνεχώς εξελίσσεται και είμαι βέβαιος, πως με προσεκτικές επιλογές, θα αφήσει εποχή…
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω και χωρίς ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ, πως αυτή την παράσταση πρέπει να την δουν όλοι οι Έλληνες… Κι επειδή από την πρώτη παρουσίαση του έργου το 1973 δυστυχώς δεν υπάρχει οπτικό υλικό, πέρα από κάποιες ελάχιστες σκηνές που έχουν διασωθεί, είναι πως θα πρέπει να μαγνητοσκοπηθεί και να κυκλοφορήσει σε dvd, έτσι ώστε να πάει σε όλα τα ελληνικά σπίτια…
Ως εδώ καλά…. Ως την ώρα της επίσημης πρεμιέρας της Πέμπτης δηλαδή… Γιατί, οι οργανωτικές αδυναμίες, όσον αφορά την κατάσταση έξω από το θέατρο, πριν την έναρξη του έργου, στέρησαν από αρκετούς θεατές τη δυνατότητα να φθάσουν στο θέατρο, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να μπουν μέσα…. Και για να γίνω πιο κατανοητός…. Το Θέατρο Δάσους, έχει χωρητικότητα 3.894 θέσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν στην ιστοσελίδα του Κ.Θ.Β.Ε. Το πάρκινγκ του θεάτρου είναι ζήτημα αν χωράει 450-500 αυτοκίνητα (όπως μπορώ να κρίνω με το μάτι)… Κι ας πούμε πως αυτό είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει σε όλες τις παραστάσεις εδώ και χρόνια. Χθες το βράδυ έξω από το θέατρο και στους γύρω δρόμους δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός με αποτέλεσμα, από τις 8:30-8:45, τα αυτοκίνητα να είναι μποτιλιαρισμένα από τη μία πλευρά, από το ύψος της περιφερειακής οδού και από την άλλη, από το ύψος, περίπου, της εκκλησίας του Αγίου Παύλου (για όσους γνωρίζουν την περιοχή). Συν του ότι κάποιοι ασυνείδητοι πάρκαραν τα αυτοκίνητά τους δεξιά και αριστερά των στενών δρόμων που οδηγούν στο θέατρο, αφού δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός για να τους αποτρέψει. Ένα όχημα της πυροσβεστικής, που βρέθηκε εκείνη την ώρα στην περιοχή, ήταν αδύνατο να διασχίσει το δρόμο… Για να μη λέμε πολλά λόγια, εκτός από το «Μεγάλο τσίρκο» που παιζόταν μέσα στο θέατρο, ένα ακόμα πιο «Μεγάλο τσίρκο» παιζόταν και έξω από αυτό…. Ένα ακόμη λάθος, που έγινε κατά τη γνώμη μου, είναι πως, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη, έπρεπε να πραγματοποιηθούν δυο παραστάσεις, για να μοιραστεί ο κόσμος…
Όπως καταλαβαίνετε, όλη αυτή κατάσταση, μας στέρησε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την επίσημη πρεμιέρα του έργου, οπότε μένουμε στις εντυπώσεις από την γενική πρόβα, με την ελπίδα κάποτε επιτέλους να διορθωθούν όλες αυτές οι εξωκαλλιτεχνικές οργανωτικές αδυναμίες…
