Νέα παιδιά ρωτούσαν το κάθε έναν που έμπαινε στο Γυάλινο, μήπως περισσεύει ένα τουλάχιστον εισιτήριο για να μπορέσουν απολαύσουν τον Θανάση.
Την Κυριακή τ’ απόγευμα κατηφορίσαμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου εμφανίστηκε για 3 και μόνο «συνεδρίες» ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και οι τρεις παραστάσεις του ήταν, εννοείται, sold out και ίσως και κάτι παραπάνω μιας και μεταφορικά δε μπορούσαμε να αναπνεύσουμε.
Το κοινό μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Πολλοί νέοι αλλά και ακροατές μεγαλύτερης ηλικίας που δεν περίμενα να έχουν τέτοια ανταπόκριση σε κάτι εναλλακτικό (αν μου επιτραπεί ο όρος) όπως οι μουσικές και τα «κιτάπια» του τραγουδοποιού.
Το λέω αυτό διότι είναι αρκετοί εκείνοι που τον «αφορίζουν» κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας πως όσα κάνει, με τον τρόπο που τα κάνει, αγγίζουν το «φτιαχτό». Το «πιέζει» δηλαδή και το αποτέλεσμα που προκύπτει, τους φαντάζει «σκηνοθετημένο».
Άργησε λίγο να βγει και ο κόσμος κάθε πέντε λεπτά ζητωκραύγαζε από την ανυπομονησία να τον δει να εμφανίζεται στη σκηνή.
Και ξαφνικά… Όλο το θέατρο βρίσκεται σε παραλήρημα (πάλι καλά που το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο δεν είναι στη πραγματικότητα γυάλινο γιατί μάλλον θα το είχαν σπάσει). Ξεκινάει λοιπόν με το τραγούδι που είναι και ο τίτλος της περιοδείας του, «Δεν μ’ αναγνωρίζετε» (San Michele).
Το να αναφερθώ λεπτομερώς σε ποια τραγούδια ακολούθησαν, νομίζω πως για μία τέτοιου είδους παράσταση είναι περιττό. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να περιγράψω την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που ένιωσα (όσο μπορούσα βέβαια μέσα στο στριμωξίδι, που όμως μάλλον μόνο εγώ έδειχνα να ενοχλούμε από αυτό).
Όλοι ήταν απορροφημένοι, δεν μίλαγαν καν. Παρά μόνο τραγουδούσαν μαζί του με πάθος.
Το πρώτο μέρος του προγράμματος θεωρώ πως ήταν λίγο «μονοκόμματο» αλλά στο δεύτερο μέρος, το τοπίο άλλαξε τελείως ειδικά μετά τον «Πεχλιβάνη» όπου έγινε το έλα να δεις. Όλα μετά κύλησαν περισσότερο «πολύχρωμα», και ο Θανάσης και ο κόσμος και τα τραγούδια. Αποκτήσαμε την κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να ξεφύγει για τα καλά το μυαλό από σκέψεις και προβλήματα. Έτσι πήγε μέχρι τέλους. Φωνές, ζητωκραυγές, συνθήματα (αν είχαν καπνογόνα θα τα είχαν ανάψει σίγουρα).
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όσα αποδεδειγμένα ο κόσμος θέλει και αναζητά διψασμένος, δεν βρίσκουν την κατάλληλη «στοργική» συμπεριφορά απ’ όλους τους δίαυλους επικοινωνίας. Για μια ακόμη φορά διαπίστωσα ότι ζει και βασιλεύει μια άλλη Ελλάδα, διαφορετική από αυτήν που προβάλλεται στο γυαλί και σε πολλά ραδιόφωνα και έντυπα.
Βέβαια για να τη «χαρείς», έστω και στριμωγμένος, οφείλεις να ξοδέψεις ένα σεβαστό ποσό (είσοδος 10 ευρώ - πρώτο ποτό άλλα 7 - δύσκολα να μείνεις στο ένα…) που στη σούμα παραπέμπει ή τέλος πάντων έρχεται μία από τα ίδια με τα προβεβλημένα «άντρα» της διασκέδασης.
Το μαζικό - πλέον - «ρεύμα» που έχει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δείχνει ξεκάθαρα για τη στροφή του κόσμου σε καταστάσεις ουσιαστικές, μεστές, ελπιδοφόρες, γόνιμες.
Ακόμη και αν συμμεριστούμε κάποιες διατυπώσεις όσων αμφισβητούν το εκτόπισμά του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το καθάριο και ζωογόνο «φτερούγισμά» του. Στις μέρες μας, που σπανίζουν οι αετοί, κι ένα μικρό σπουργίτι μπορεί να σε κάνει να αποδράσεις από τις φυλακές που επιδέξια χτίζονται γύρω μας.
Φωτογραφίες: Γιώργος Ποντικάκης
Την Κυριακή τ’ απόγευμα κατηφορίσαμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου εμφανίστηκε για 3 και μόνο «συνεδρίες» ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και οι τρεις παραστάσεις του ήταν, εννοείται, sold out και ίσως και κάτι παραπάνω μιας και μεταφορικά δε μπορούσαμε να αναπνεύσουμε.
Το κοινό μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Πολλοί νέοι αλλά και ακροατές μεγαλύτερης ηλικίας που δεν περίμενα να έχουν τέτοια ανταπόκριση σε κάτι εναλλακτικό (αν μου επιτραπεί ο όρος) όπως οι μουσικές και τα «κιτάπια» του τραγουδοποιού.
Το λέω αυτό διότι είναι αρκετοί εκείνοι που τον «αφορίζουν» κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας πως όσα κάνει, με τον τρόπο που τα κάνει, αγγίζουν το «φτιαχτό». Το «πιέζει» δηλαδή και το αποτέλεσμα που προκύπτει, τους φαντάζει «σκηνοθετημένο».
Άργησε λίγο να βγει και ο κόσμος κάθε πέντε λεπτά ζητωκραύγαζε από την ανυπομονησία να τον δει να εμφανίζεται στη σκηνή.
Και ξαφνικά… Όλο το θέατρο βρίσκεται σε παραλήρημα (πάλι καλά που το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο δεν είναι στη πραγματικότητα γυάλινο γιατί μάλλον θα το είχαν σπάσει). Ξεκινάει λοιπόν με το τραγούδι που είναι και ο τίτλος της περιοδείας του, «Δεν μ’ αναγνωρίζετε» (San Michele).
Το να αναφερθώ λεπτομερώς σε ποια τραγούδια ακολούθησαν, νομίζω πως για μία τέτοιου είδους παράσταση είναι περιττό. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να περιγράψω την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που ένιωσα (όσο μπορούσα βέβαια μέσα στο στριμωξίδι, που όμως μάλλον μόνο εγώ έδειχνα να ενοχλούμε από αυτό).
Όλοι ήταν απορροφημένοι, δεν μίλαγαν καν. Παρά μόνο τραγουδούσαν μαζί του με πάθος.
Το πρώτο μέρος του προγράμματος θεωρώ πως ήταν λίγο «μονοκόμματο» αλλά στο δεύτερο μέρος, το τοπίο άλλαξε τελείως ειδικά μετά τον «Πεχλιβάνη» όπου έγινε το έλα να δεις. Όλα μετά κύλησαν περισσότερο «πολύχρωμα», και ο Θανάσης και ο κόσμος και τα τραγούδια. Αποκτήσαμε την κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να ξεφύγει για τα καλά το μυαλό από σκέψεις και προβλήματα. Έτσι πήγε μέχρι τέλους. Φωνές, ζητωκραυγές, συνθήματα (αν είχαν καπνογόνα θα τα είχαν ανάψει σίγουρα).
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όσα αποδεδειγμένα ο κόσμος θέλει και αναζητά διψασμένος, δεν βρίσκουν την κατάλληλη «στοργική» συμπεριφορά απ’ όλους τους δίαυλους επικοινωνίας. Για μια ακόμη φορά διαπίστωσα ότι ζει και βασιλεύει μια άλλη Ελλάδα, διαφορετική από αυτήν που προβάλλεται στο γυαλί και σε πολλά ραδιόφωνα και έντυπα.
Βέβαια για να τη «χαρείς», έστω και στριμωγμένος, οφείλεις να ξοδέψεις ένα σεβαστό ποσό (είσοδος 10 ευρώ - πρώτο ποτό άλλα 7 - δύσκολα να μείνεις στο ένα…) που στη σούμα παραπέμπει ή τέλος πάντων έρχεται μία από τα ίδια με τα προβεβλημένα «άντρα» της διασκέδασης.
Το μαζικό - πλέον - «ρεύμα» που έχει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δείχνει ξεκάθαρα για τη στροφή του κόσμου σε καταστάσεις ουσιαστικές, μεστές, ελπιδοφόρες, γόνιμες.
Ακόμη και αν συμμεριστούμε κάποιες διατυπώσεις όσων αμφισβητούν το εκτόπισμά του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το καθάριο και ζωογόνο «φτερούγισμά» του. Στις μέρες μας, που σπανίζουν οι αετοί, κι ένα μικρό σπουργίτι μπορεί να σε κάνει να αποδράσεις από τις φυλακές που επιδέξια χτίζονται γύρω μας.
Φωτογραφίες: Γιώργος Ποντικάκης
