για την είσοδο στον συναυλιακό χώρο είχαν αρχίσει να δημιουργούνται.
Κατά τις 8:30 μ.μ. (μισή ώρα πριν το επίσημο ξεκίνημα) οι πόρτες άνοιξαν και ο κόσμος ξεχύθηκε να «πιάσει» μια καλή θέση. Η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση μισής ώρας. Κανένας όμως δε «χαλάστηκε». Η μπύρα και το κρασί έρεαν άφθονα αλλά και οι «γύρω» συζητήσεις πήγαιναν και ερχόντουσαν.
Παραδόξως, παρ’ όλο που θεωρητικά τουλάχιστον ο «πυρήνας» τέτοιων καλλιτεχνών είναι νέοι και ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι με «εναλλακτική» φιλοσοφία ζωής, απ’ όσα κατάφερα ν’ ακούσω, μάλλον η θεωρία δεν ανταποκρίνεται στην πράξη. Ακόμα και οι όποιες καλλιτεχνικές «προσεγγίσεις» τους δεν διέθεταν κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, πράγμα που με προβλημάτισε και ως ένα βαθμό με απογοήτευσε. Αναφέρομαι τουλάχιστον σε «όσα» υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Μπορεί το γεγονός να είναι τυχαίο, αν και όσα επακολούθησαν μάλλον συντείνουν στη γενικότερη αντίληψή μου.
Η συναυλία αρχίζει, λοιπόν, και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εμφανίζεται στη σκηνή μέσα σε θερμά χειροκροτήματα από το σχεδόν γεμάτο Τεχνόπολις. Μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό του, απρόσμενα καλωσορίζει ένα μέλος από τους Πυρήνες της Φωτιάς για να μιλήσει για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια συντρόφισσα τους (όπως ανέφερε και ο καλλιτέχνης). Η ομιλήτρια μάλλον δεν αισθανόταν σίγουρη να βγει μπροστά στο κοινό για «να τα πει» και καθόταν πίσω από τη σκηνή (ευτυχώς υπάρχουν τα μικρόφωνα).
Ξαφνικά λοιπόν σηκώθηκαν πανό, ο κόσμος φώναζε συνθήματα και ξέσπασαν νέα χειροκροτήματα. Μπερδεύτηκα και εγώ και η παρέα μου. Νόμιζα πως βρέθηκα σε συλλαλητήριο. Ευτυχώς η έκθεση του ζητήματος δε κράτησε πολύ. Άποψή μου είναι, δίχως να γνωρίζω τις συνθήκες και παραμέτρους του συγκεκριμένου προβλήματος, πως δεν είναι και ότι «καλύτερο» να μπερδεύουμε τη μουσική και τις τέχνες γενικότερα με τέτοιου είδους «μηνύματα» ειδικά αυτές τις μέρες. Ο πολιτισμός και η μουσική πρέπει να ενώνουν και όχι να διαφοροποιούν. Ίσως τέτοιες συμπεριφορές να λειτουργούν και αρνητικά σε μια άλλη μερίδα κοινού που «δυσκολεύεται» να παρακολουθήσει το Θανάση Παπακωνσταντίνου κι ας έλκεται –ενδεχομένως- από το έργο του. Τραγουδοποιοί σαν τον Παπακωνσταντίνου θα μπορούσαν να έχουν «οικουμενικό» χαρακτήρα.
Όπως συνηθίζει πλέον, ο ίδιος και η μπάντα του, ξεκίνησαν την παράστασή τους με το «San Michele», γνωστό και ως «Δεν μ’ αναγνωρίζετε», από το τελευταίο του δίσκο και όλα απέκτησαν τον κανονικός τους ρυθμό. Το πρόγραμμα στην αρχή ήταν δίχως εξάρσεις και ίσως γι’ αυτό ένα μεγάλο μέρος από τους ακροατές, συνέχισαν να συνομιλούν με τις παρέες τους. Μετά από καμιά ώρα, η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε, όταν παίχτηκαν τραγούδια περισσότερο γνωστά και αγαπημένα. Σημαντική συμβολή είχε η Ματούλα Ζαμάνη, που με μπρίο, εξωστρέφεια αλλά και εσωτερικότητα -όταν χρειάστηκε- ερμήνευσε όλα τα «θηλυκά» τραγούδια του τραγουδοποιού, όπως το « Έρημα Κορμιά» ή το «Μιλώ για Σένα» (και τα δύο ερμηνευμένα από την Μελίνα Κανά στην επίσημη εκδοχή τους) που έχουν τη «φλόγα» να φουντώνουν τις διαθέσεις. Τα αίματα άναψαν λοιπόν, οι συζητήσεις σταμάτησαν και επικράτησαν, το τραγούδι, ο χορός, ο ενθουσιασμός και μάλιστα με «υλικά» αξιώσεων.
Το φινάλε έκρυβε μια μεγάλη έκπληξη. Ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε στη σκηνή και μοιράστηκε τις ερμηνείες με τον Παπακωνσταντίνου, μαγεύοντας με την αλήθεια και την τέχνη τους και όχι με "μαγγανείες" -όπως ο τίτλος της τελευταίας δισκογραφικής εργασίας- το ακροατήριο.
Να σημειωθεί ότι μέχρι και το τέλος της συναυλίας στη είσοδο υπήρχαν αρκετοί που «παρακαλούσαν» να μπουν μέσα, φυσικά δίχως εισιτήριο, και μοιραία υπήρξαν εντάσεις.
Φωτογραφίες: Πάνος Παπαϊωάννου
