Εμείς πήγαμε πριν από εσάς, για να σας προετοιμάσουμε για το τι σας περιμένει.
Το βέβαιο είναι ότι μας ξενύχτησαν, μας διασκέδασαν και επέλεξαν τα πιο ωραία (αλήθεια) τραγούδια που θα μπορούσαν να επιλέξουν. Α, θα έχω να το λέω, πέρασα πολύ καλά. Ερμήνευσαν σπουδαία κομμάτια, γνωστά και αγαπημένα, που δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Α, και μπορούσα και να τα τραγουδάω. Δηλαδή ήξερα τους στίχους απ’ έξω κι ανακατωτά. Και αυτό για μένα σημαίνει ότι το πρόγραμμα αν μη τι άλλο με έκανε να φύγω ικανοποιημένη και πως το έζησα. Τα κορίτσια, με την μουσική παράσταση που επιμελείται η Έλντα Πανοπούλου, καταφέρνουν εύκολα αυτό που έχουν μάταια προσπαθήσει μαγαζιά με περισσότερο ντόρο γύρω από τα ονόματα που φιλοξενούν (τα οποία τελικά αποτυχαίνουν παταγωδώς και γίνονται αδιάφορες και κουραστικές μπουζουκλερί).
Η Ελένη με τα Δώρα της ανοίγει το πρόγραμμα, λένε όλες μαζί το υπέροχο Άνθρωποι μονάχοι και το Προσωπικά (του Σπανού, της Νικολακοπούλου και της Δήμου), ενώ ακολουθεί ένας Big Spender από μία σέξι αλά καμπαρέ Τάνια. Κάθε μία έχει και από κάτι διαφορετικό και οι τρεις μαζί δημιουργούν μια άπαιχτη ομάδα. Ερμηνεύουν με αλήθεια και με θεατρικότητα -κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα στις μουσικές παραστάσεις- καθότι οι δύο εκ των τριών είναι ηθοποιοί.
Τραγούδια όπως το Νύχτα Στάσου, το Μαμά γερνάω (που πάντα με κάνει να κλαίω, το ίδιο και χτες), λίγο από Μαρινέλλα, όλα αυτά με την μοναδική φωνή της Ελένης Πέτα, που με έκανε να χειροκροτήσω εντελώς ειλικρινά και που αναρωτιέμαι γιατί δεν της δόθηκε τόσο μεγάλη δημοσιότητα όσο σε άλλες που δεν το αξίζουν τόσο. Η πανέμορφη Τάνια Τρύπη, με την αισθαντική της φωνή, τραγουδάει τη Ρόζα τη Ναζιάρα και τα Παιδιά του Πειραιά, ακριβώς έτσι όπως τους ταιριάζει.
Η Έλντα Πανοπούλου ξεσηκώνει το κοινό με τα αστεία της. Γελάμε πολύ. Κάπου ανάμεσα στα τραγούδια που ερμηνεύει, εμφανίζεται ο Τσίπρας σε μία οθόνη στη σκηνή και του απευθύνει τον λόγο, σατιρίζοντας της πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Το πηγαίο χιούμορ της μας κάνει και ξεκαρδιζόμαστε.
Μαζί με τους έξι ταλαντούχους ηθοποιούς που τις πλαισίωναν, οι τρεις κυρίες σιγά - σιγά μετατρέπουν τη βραδιά σε παλιά ελληνική ταινία. Του αγοριού απέναντι, Η αγάπη θέλει δύο, αλλά και το Χιώτης Μάμπο Περασμένες μου αγάπες και το Ακρογιαλιές δειλινά, που το χορεύεις ακόμη και καθιστός. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη χρώματα και χαρά, οι υπόλοιποι ηθοποιοί χορεύουν, όλοι (και τα κορίτσια) περιφέρονται ανάμεσά μας.
Ο χώρος γεμίζει από το μπρίο της ακαταμάχητης Έλντας, από την ταπεινότητα της γλυκιάς Ελένης, από την γοητεία της (άθελά της) ερωτικής Τάνιας. Ακολουθεί ένα εξαιρετικό λαϊκό πρόγραμμα με τα πιο όμορφα κομμάτια, μία αναδρομή σε ό,τι σπουδαίο από τραγούδι υπάρχει στο ευρύτερο λαϊκό ρεπερτόριο. Έμαθα πως είσαι μάγκας, Όταν πίνει μια γυναίκα, Όλες του κόσμου οι Κυριακές.
Η κυρία Πανοπούλου ερμηνεύει τις Μοίρες της Τσανακλίδου, στο τέλος παίζει ακορντεόν και όλη η ομάδα μαζεύεται γύρω της, η Τάνια με μία φωνή σαν από νανούρισμα τραγουδά το εξαίσια συγκινητικό Μινόρε της Αυγής. Πριν πάω, μιλούσα για ένα από τα τραγούδια που αγαπώ και έβαζα στοιχήματα για το αν θα το πουν. Τελείωσαν το πρόγραμμα με αυτό. Τι μου την χάρισες αυτή την ταμπακιέρα, αφού για μένα πονηρά έχει σκεφτεί. Τώρα που γράφω είναι 4 το πρωί, θα μπορούσαν να το είχαν πάει και μέχρι τις 5. Θα το θέλαμε!
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
Το βέβαιο είναι ότι μας ξενύχτησαν, μας διασκέδασαν και επέλεξαν τα πιο ωραία (αλήθεια) τραγούδια που θα μπορούσαν να επιλέξουν. Α, θα έχω να το λέω, πέρασα πολύ καλά. Ερμήνευσαν σπουδαία κομμάτια, γνωστά και αγαπημένα, που δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Α, και μπορούσα και να τα τραγουδάω. Δηλαδή ήξερα τους στίχους απ’ έξω κι ανακατωτά. Και αυτό για μένα σημαίνει ότι το πρόγραμμα αν μη τι άλλο με έκανε να φύγω ικανοποιημένη και πως το έζησα. Τα κορίτσια, με την μουσική παράσταση που επιμελείται η Έλντα Πανοπούλου, καταφέρνουν εύκολα αυτό που έχουν μάταια προσπαθήσει μαγαζιά με περισσότερο ντόρο γύρω από τα ονόματα που φιλοξενούν (τα οποία τελικά αποτυχαίνουν παταγωδώς και γίνονται αδιάφορες και κουραστικές μπουζουκλερί).
Η Ελένη με τα Δώρα της ανοίγει το πρόγραμμα, λένε όλες μαζί το υπέροχο Άνθρωποι μονάχοι και το Προσωπικά (του Σπανού, της Νικολακοπούλου και της Δήμου), ενώ ακολουθεί ένας Big Spender από μία σέξι αλά καμπαρέ Τάνια. Κάθε μία έχει και από κάτι διαφορετικό και οι τρεις μαζί δημιουργούν μια άπαιχτη ομάδα. Ερμηνεύουν με αλήθεια και με θεατρικότητα -κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα στις μουσικές παραστάσεις- καθότι οι δύο εκ των τριών είναι ηθοποιοί.
Τραγούδια όπως το Νύχτα Στάσου, το Μαμά γερνάω (που πάντα με κάνει να κλαίω, το ίδιο και χτες), λίγο από Μαρινέλλα, όλα αυτά με την μοναδική φωνή της Ελένης Πέτα, που με έκανε να χειροκροτήσω εντελώς ειλικρινά και που αναρωτιέμαι γιατί δεν της δόθηκε τόσο μεγάλη δημοσιότητα όσο σε άλλες που δεν το αξίζουν τόσο. Η πανέμορφη Τάνια Τρύπη, με την αισθαντική της φωνή, τραγουδάει τη Ρόζα τη Ναζιάρα και τα Παιδιά του Πειραιά, ακριβώς έτσι όπως τους ταιριάζει.
Η Έλντα Πανοπούλου ξεσηκώνει το κοινό με τα αστεία της. Γελάμε πολύ. Κάπου ανάμεσα στα τραγούδια που ερμηνεύει, εμφανίζεται ο Τσίπρας σε μία οθόνη στη σκηνή και του απευθύνει τον λόγο, σατιρίζοντας της πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Το πηγαίο χιούμορ της μας κάνει και ξεκαρδιζόμαστε.
Μαζί με τους έξι ταλαντούχους ηθοποιούς που τις πλαισίωναν, οι τρεις κυρίες σιγά - σιγά μετατρέπουν τη βραδιά σε παλιά ελληνική ταινία. Του αγοριού απέναντι, Η αγάπη θέλει δύο, αλλά και το Χιώτης Μάμπο Περασμένες μου αγάπες και το Ακρογιαλιές δειλινά, που το χορεύεις ακόμη και καθιστός. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη χρώματα και χαρά, οι υπόλοιποι ηθοποιοί χορεύουν, όλοι (και τα κορίτσια) περιφέρονται ανάμεσά μας.
Ο χώρος γεμίζει από το μπρίο της ακαταμάχητης Έλντας, από την ταπεινότητα της γλυκιάς Ελένης, από την γοητεία της (άθελά της) ερωτικής Τάνιας. Ακολουθεί ένα εξαιρετικό λαϊκό πρόγραμμα με τα πιο όμορφα κομμάτια, μία αναδρομή σε ό,τι σπουδαίο από τραγούδι υπάρχει στο ευρύτερο λαϊκό ρεπερτόριο. Έμαθα πως είσαι μάγκας, Όταν πίνει μια γυναίκα, Όλες του κόσμου οι Κυριακές.
Η κυρία Πανοπούλου ερμηνεύει τις Μοίρες της Τσανακλίδου, στο τέλος παίζει ακορντεόν και όλη η ομάδα μαζεύεται γύρω της, η Τάνια με μία φωνή σαν από νανούρισμα τραγουδά το εξαίσια συγκινητικό Μινόρε της Αυγής. Πριν πάω, μιλούσα για ένα από τα τραγούδια που αγαπώ και έβαζα στοιχήματα για το αν θα το πουν. Τελείωσαν το πρόγραμμα με αυτό. Τι μου την χάρισες αυτή την ταμπακιέρα, αφού για μένα πονηρά έχει σκεφτεί. Τώρα που γράφω είναι 4 το πρωί, θα μπορούσαν να το είχαν πάει και μέχρι τις 5. Θα το θέλαμε!
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
