Την παρατηρούσα από ψηλά. Αγχωμένη στα πρώτα τραγούδια. Διαισθάνομαι ότι την είχε στρεσάρει η παρουσία της Δήμητρας Γαλάνη στο ακροατήριο. Ήθελε να τα πάει καλά και μου φαινόταν σα μαθήτρια του δημοτικού με το καλό της φουστάνι λίγο πριν το ποίημα. Έχοντας μικρότερες αδερφές, έχω ξανασυναντήσει ως θεατής αυτό το άγχος στην περίσταση που σας περιέγραψα νωρίτερα. Συγκινήθηκα, αν το πιστεύετε. Κι εκείνη, τραγούδι το τραγούδι, πρόζα την πρόζα, ανάσα την ανάσα, γινόταν καλύτερη. «Πατούσε» καλύτερα. Στο κάτω - κάτω της γραφής, το γνωρίζει καλά αυτό το πρόγραμμα. Το έχει δουλέψει εντατικά με τη μπάντα της και το παρουσιάζει «με κλειστά τα μάτια» (ενίοτε και κυριολεκτικά).
Η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι ξεχωριστή περίπτωση. Από πολλές απόψεις, αλλά -για μένα- για μία πολύ σημαντική: το αγαπάει το τραγούδι. Το εισπράττω αβίαστα αυτό ως ακροατής/θεατής της. Αν αύριο της έλεγες να σταματήσει, θα γινόταν δυστυχισμένη και βέβαια δεν θα σταματούσε, ενεργοποιώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το τραγούδι είναι η ψυχοθεραπεία της. Κι όπως είναι η δική της ψυχοθεραπεία, γίνεται και η αντίστοιχη του κοινού. Έτσι πάνε αυτά. Ισοπαλία. Από σκηνής, «ανοίγεται». Συχνά παρέχει πληροφορίες που αγγίζουν το όριο της αδιακρισίας προς τον εαυτό της τον ίδιο - αυτοαδιακρισία, πού ακούστηκε; Αλλά είναι αληθινή. Δεν κοροϊδεύει. Μοιάζει σα να τραγουδάει στο σαλόνι της σε πέντε - δέκα καλούς φίλους και ενδιαμέσως των τραγουδιών (της) εκμυστηρεύεται ιστορίες - βγάζει τα σώψυχά της (αυτά που φιγουράρουν και στα τραγούδια, άλλοτε κεκαλυμμένα, άλλοτε «ξεδιάντροπα»). Ποιος το κάνει αυτό; Θάρρος; Αμηχανία; Τρόμος; Ποιος ξέρει άραγε ποια η αφετηρία αυτής της γοητείας; Γιατί η αλήθεια έχει γοητεία. Γιατί είναι σπάνια και γιατί είναι σκληρή και γιατί βρίσκει «συνενόχους» και «συμμάχους» στον καθένα απέναντι (σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο).
Άργησα να την πάρω χαμπάρι. Αλλά τώρα πια, απολαμβάνω κάθε live, που για τους πολλούς φαντάζει ίδιο με το προηγούμενο, για δυο λόγους: γιατί δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο, αλλά διαφορετικό (κρινόμενο στο συναίσθημα το από σκηνής εκπορευόμενο) και γιατί με βουβαίνει: άλλοτε από συγκίνηση, άλλοτε από νοσταλγία, άλλοτε από θυμό, άλλοτε από ταύτιση, άλλοτε από συμπόνια, άλλοτε από θαυμασμό, άλλοτε από ζήλια (και η πολύτιμη αυτή λίστα συναισθημάτων συνεχίζεται).
Νομίζω, πια, δεν είμαι αντικειμενικός με την Παυλίνα. Μόνο ευγνώμων. Ίσως και fan ή οπαδός (ελληνιστί).
Υ.Γ. Μέσα σε όλη τη «βουβαμάρα» μου, χθες βράδυ στο Κηποθέατρο, έγινε και το τελετουργικό του Σεπτεμβρίου. Στο τρίτο ή τέταρτο τραγούδι σηκώθηκα και φόρεσα το μακρυμάνικο που είχα φέρει μαζί μου. Σα να άκουσα και τη γιαγιά μου, φευγάτη σαν προχθές, να μου λέει: «ρίξε κάτι πάνω σου, θα κρυώσεις». Και έριξα. Και κάπως έτσι, οι καλοκαιρινές ως τα χθες (μέχρι το τρίτο ή τέταρτο κομμάτι) γίνηκαν φθινοπωρινές. Καλό φθινόπωρο αδέρφια.
Η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι ξεχωριστή περίπτωση. Από πολλές απόψεις, αλλά -για μένα- για μία πολύ σημαντική: το αγαπάει το τραγούδι. Το εισπράττω αβίαστα αυτό ως ακροατής/θεατής της. Αν αύριο της έλεγες να σταματήσει, θα γινόταν δυστυχισμένη και βέβαια δεν θα σταματούσε, ενεργοποιώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το τραγούδι είναι η ψυχοθεραπεία της. Κι όπως είναι η δική της ψυχοθεραπεία, γίνεται και η αντίστοιχη του κοινού. Έτσι πάνε αυτά. Ισοπαλία. Από σκηνής, «ανοίγεται». Συχνά παρέχει πληροφορίες που αγγίζουν το όριο της αδιακρισίας προς τον εαυτό της τον ίδιο - αυτοαδιακρισία, πού ακούστηκε; Αλλά είναι αληθινή. Δεν κοροϊδεύει. Μοιάζει σα να τραγουδάει στο σαλόνι της σε πέντε - δέκα καλούς φίλους και ενδιαμέσως των τραγουδιών (της) εκμυστηρεύεται ιστορίες - βγάζει τα σώψυχά της (αυτά που φιγουράρουν και στα τραγούδια, άλλοτε κεκαλυμμένα, άλλοτε «ξεδιάντροπα»). Ποιος το κάνει αυτό; Θάρρος; Αμηχανία; Τρόμος; Ποιος ξέρει άραγε ποια η αφετηρία αυτής της γοητείας; Γιατί η αλήθεια έχει γοητεία. Γιατί είναι σπάνια και γιατί είναι σκληρή και γιατί βρίσκει «συνενόχους» και «συμμάχους» στον καθένα απέναντι (σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο).
Άργησα να την πάρω χαμπάρι. Αλλά τώρα πια, απολαμβάνω κάθε live, που για τους πολλούς φαντάζει ίδιο με το προηγούμενο, για δυο λόγους: γιατί δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο, αλλά διαφορετικό (κρινόμενο στο συναίσθημα το από σκηνής εκπορευόμενο) και γιατί με βουβαίνει: άλλοτε από συγκίνηση, άλλοτε από νοσταλγία, άλλοτε από θυμό, άλλοτε από ταύτιση, άλλοτε από συμπόνια, άλλοτε από θαυμασμό, άλλοτε από ζήλια (και η πολύτιμη αυτή λίστα συναισθημάτων συνεχίζεται).
Νομίζω, πια, δεν είμαι αντικειμενικός με την Παυλίνα. Μόνο ευγνώμων. Ίσως και fan ή οπαδός (ελληνιστί).
Υ.Γ. Μέσα σε όλη τη «βουβαμάρα» μου, χθες βράδυ στο Κηποθέατρο, έγινε και το τελετουργικό του Σεπτεμβρίου. Στο τρίτο ή τέταρτο τραγούδι σηκώθηκα και φόρεσα το μακρυμάνικο που είχα φέρει μαζί μου. Σα να άκουσα και τη γιαγιά μου, φευγάτη σαν προχθές, να μου λέει: «ρίξε κάτι πάνω σου, θα κρυώσεις». Και έριξα. Και κάπως έτσι, οι καλοκαιρινές ως τα χθες (μέχρι το τρίτο ή τέταρτο κομμάτι) γίνηκαν φθινοπωρινές. Καλό φθινόπωρο αδέρφια.
