Ό,τι κι αν έχεις ακούσει, ό,τι κι αν σου έχουν πει, όσο και να φαντάζεσαι τι κάνουν, τι παίζουν ή πως το παρουσιάζουν, αν δεν τους δει με τα μάτια σου και δεν τους ακούσεις με τα αυτιά σου, δεν θα μπορέσεις να αντιληφθείς την πραγματική διάσταση της δεξιοτεχνίας και της σημαντικότητάς τους. Μιλώ για τους Takim. Για τους Takim που ξεκινάνε απόψε μια σειρά εμφανίσεων στο Gazarte. Θα βρίσκονται εκεί, ανάμεσα στα «θηρία» (Πρωτοψάλτη, Γαλάνη, Αρβανιτάκη) όλες τις Τετάρτες του Μαρτίου, φιλοξενώντας άλλα, διαφορετικά, «δικά τους» θηρία (Πετρολούκας Χαλκιάς, Νίκος Τατασόπουλος) σε μια παράσταση με το γενικό τίτλο: «Γιατί γλυκό μου sweetheart? - τζαζ και... χιτζάζ από το Έλις Άιλαντ στο Σικάγο». Κείμενα, έρευνα και επιμέλεια προγράμματος ανήκουν στο Λάμπρο Λιάβα, ενώ για όλα τα υπόλοιπα επί σκηνής δρώμενα «ευθύνονται» οι ΤΑΚΙΜ.
Χθες βράδυ (27/2) είχα την τύχη να παραβρεθώ στην πρόβα τζενεράλε του σχήματος και να πάρω μια γεύση, μια πρώτη γεύση, της παράστασης. Και δεν έχω λόγια. Αυτή είναι μια πραγματική μουσική πρόταση με τα όλα της. Ένα καλλιτεχνικό δρώμενο και μια νέα αισθητική προσέγγιση του τραγουδιού μας, σχεδόν από την αρχή. Βασισμένη, βέβαια, στα «πρώτα βήματα» της καταγραφής του στην Αμερική, αλλά παρουσιασμένη με «στόχο» την καρδιά του ακροατή/θεατή και εφόδια την ιστορία, την αφήγηση, τη δεξιοτεχνία, το συναίσθημα, την επιστήμη και τη φροντίδα. Και όλα αυτά χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες και περιτυλίγματα. Κάθε τραγούδι συμπορεύεται με μια ανθρώπινη ιστορία. Μια ανθρώπινη ιστορία πραγματική, καταγεγραμμένη και εντοπισμένη από το Λάμπρο Λιάβα με μεράκι και νοιάξη. Η, δε, αφήγησή του στη σκηνή προκαλεί το θυμικό του θεατή και τον εντάσσει στο κλίμα της εποχής και της παράστασης. Εξαιρετικός.
Παράλληλα, ο προσεκτικός θαμώνας κάνει συνδυασμούς κι εντοπίζει «νήματα» που δένουν το παρελθόν με το παρόν του τραγουδιού και τον ανθρώπων. Ο νεαρός Πετρολούκας απεικονίζεται στην προβολή σε φωτογραφίες της Αμερικής του 60 και του 70 την ίδια στιγμή που παίζει αγέρωχος και γιγάντιος στη σκηνή του Gazarte. Ο Νίκος Τατασόπουλος «μαγεύει» με το ισορροπημένο, λαμπερό δεξιοτεχνικό παίξιμό του και την ίδια στιγμή «χαζεύουμε» τον πατέρα του, το «Ντίλιγκερ», σε ασπρόμαυρα πάλκα του Νέου Κόσμου όπου μεγαλούργησε. Ατόφια συγκίνηση που δεν εκβιάζεται, αλλά γεμίζει την αίθουσα του Gazarte. Είναι, βλέπεις και που, αυτές οι μουσικές, αυτοί οι «δρόμοι» είναι εντυπωμένοι στο συλλογικό μας DNA. Και μας έχουν «στοιχειώσει» χωρίς καλά - καλά να το συνειδητοποιούμε. Όποτε τους συναντούμε, λοιπόν, ή συναντιόμαστε σε/με αυτούς νιώθουμε ταυτόχρονα οικεία και ελπιδοφόρα.
Για μένα, οι ΤΑΚΙΜ, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σπουδαία μπάντα, μια καινούργια μουσική πρόταση, ένα μουσικό οικοσύστημα προστατευόμενο, μια πολιτιστική κληρονομιά παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, μια παρέα δεξιοτεχνών «παιχταράδων». Για μένα, οι Takim (κάποιοι από αυτούς και κυριολεκτικά), είναι οι παλιοί μου συμμαθητές από το Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης, που όποτε τους ανταμώνω πάνω σε πατάρια με κάνουν και φουσκώνω σαν το παγώνι από την υπερηφάνεια. Και θα πάω (και θα ξαναπάω) να τους ακούσω στο Gazarte όσες περισσότερες Τετάρτες μπορέσω. Γιατί, δεν σας κρύβω, ότι έχω «μπουχτήσει» λιγουλάκι το κλασικό «στήσιμο» με τη «φωνάρα» στο κέντρο του πάλκου και μερικούς «αισθηματίες» να την πλαισιώνουν. Αναζητώ το «ένας για όλους και όλοι για έναν» της παιδικής μου ηλικίας. Και οι Takim (ανάμεσα σε πολλά άλλα) είναι και αυτό. Γεια σας ρε μάγκες! Καλή αντάμωση!
Υ.Γ. Οι ΤΑΚΙΜ αποτελούνται από τους: Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι, λαγούτο), Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Πάνο Δημητρακόπουλο (κανονάκι), Κώστα Μερετάκη (κρουστά), Γιάννη Πλαγιαννάκο (κοντραμπάσο).
Επίτιμοι προσκεκλημένοι:
Πετρολούκας Χαλκιάς κλαρίνο
Νίκος Τατασόπουλος μπουζούκι
Τραγουδούν Γιάννης Νιάρχος και Κατερίνα Τζιβίλογλου
Χθες βράδυ (27/2) είχα την τύχη να παραβρεθώ στην πρόβα τζενεράλε του σχήματος και να πάρω μια γεύση, μια πρώτη γεύση, της παράστασης. Και δεν έχω λόγια. Αυτή είναι μια πραγματική μουσική πρόταση με τα όλα της. Ένα καλλιτεχνικό δρώμενο και μια νέα αισθητική προσέγγιση του τραγουδιού μας, σχεδόν από την αρχή. Βασισμένη, βέβαια, στα «πρώτα βήματα» της καταγραφής του στην Αμερική, αλλά παρουσιασμένη με «στόχο» την καρδιά του ακροατή/θεατή και εφόδια την ιστορία, την αφήγηση, τη δεξιοτεχνία, το συναίσθημα, την επιστήμη και τη φροντίδα. Και όλα αυτά χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες και περιτυλίγματα. Κάθε τραγούδι συμπορεύεται με μια ανθρώπινη ιστορία. Μια ανθρώπινη ιστορία πραγματική, καταγεγραμμένη και εντοπισμένη από το Λάμπρο Λιάβα με μεράκι και νοιάξη. Η, δε, αφήγησή του στη σκηνή προκαλεί το θυμικό του θεατή και τον εντάσσει στο κλίμα της εποχής και της παράστασης. Εξαιρετικός.
Παράλληλα, ο προσεκτικός θαμώνας κάνει συνδυασμούς κι εντοπίζει «νήματα» που δένουν το παρελθόν με το παρόν του τραγουδιού και τον ανθρώπων. Ο νεαρός Πετρολούκας απεικονίζεται στην προβολή σε φωτογραφίες της Αμερικής του 60 και του 70 την ίδια στιγμή που παίζει αγέρωχος και γιγάντιος στη σκηνή του Gazarte. Ο Νίκος Τατασόπουλος «μαγεύει» με το ισορροπημένο, λαμπερό δεξιοτεχνικό παίξιμό του και την ίδια στιγμή «χαζεύουμε» τον πατέρα του, το «Ντίλιγκερ», σε ασπρόμαυρα πάλκα του Νέου Κόσμου όπου μεγαλούργησε. Ατόφια συγκίνηση που δεν εκβιάζεται, αλλά γεμίζει την αίθουσα του Gazarte. Είναι, βλέπεις και που, αυτές οι μουσικές, αυτοί οι «δρόμοι» είναι εντυπωμένοι στο συλλογικό μας DNA. Και μας έχουν «στοιχειώσει» χωρίς καλά - καλά να το συνειδητοποιούμε. Όποτε τους συναντούμε, λοιπόν, ή συναντιόμαστε σε/με αυτούς νιώθουμε ταυτόχρονα οικεία και ελπιδοφόρα.
Για μένα, οι ΤΑΚΙΜ, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σπουδαία μπάντα, μια καινούργια μουσική πρόταση, ένα μουσικό οικοσύστημα προστατευόμενο, μια πολιτιστική κληρονομιά παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, μια παρέα δεξιοτεχνών «παιχταράδων». Για μένα, οι Takim (κάποιοι από αυτούς και κυριολεκτικά), είναι οι παλιοί μου συμμαθητές από το Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης, που όποτε τους ανταμώνω πάνω σε πατάρια με κάνουν και φουσκώνω σαν το παγώνι από την υπερηφάνεια. Και θα πάω (και θα ξαναπάω) να τους ακούσω στο Gazarte όσες περισσότερες Τετάρτες μπορέσω. Γιατί, δεν σας κρύβω, ότι έχω «μπουχτήσει» λιγουλάκι το κλασικό «στήσιμο» με τη «φωνάρα» στο κέντρο του πάλκου και μερικούς «αισθηματίες» να την πλαισιώνουν. Αναζητώ το «ένας για όλους και όλοι για έναν» της παιδικής μου ηλικίας. Και οι Takim (ανάμεσα σε πολλά άλλα) είναι και αυτό. Γεια σας ρε μάγκες! Καλή αντάμωση!
Υ.Γ. Οι ΤΑΚΙΜ αποτελούνται από τους: Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι, λαγούτο), Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Πάνο Δημητρακόπουλο (κανονάκι), Κώστα Μερετάκη (κρουστά), Γιάννη Πλαγιαννάκο (κοντραμπάσο).
Επίτιμοι προσκεκλημένοι:
Πετρολούκας Χαλκιάς κλαρίνο
Νίκος Τατασόπουλος μπουζούκι
Τραγουδούν Γιάννης Νιάρχος και Κατερίνα Τζιβίλογλου
