Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η πεμπτουσία των Pink Floyd βρίσκεται στην πρώτη περίοδό τους που καταγράφηκε στους δύο αριστουργηματικούς πρώτους δίσκους τους: The Piper At The Gates Of Dawn (1967) και A Saucerful Of Secrets.
Δύο άλμπουμ που βρίσκονται σταθερά στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, τόσο από έγκυρους μουσικοκριτικούς, όσο και σε ψηφοφορίες του κοινού. Τον ήχο αυτό διαμόρφωσε ο Σιντ Μπάρετ που ίδρυσε τους Pink Floyd, τους βάφτισε και έγραψε τις δύο πρώτες επιτυχίες τους. Ο ιδιοφυής αυτός μουσικός της υποκουλτούρας έφυγε από τους Pink Floyd το 1968 και έζησε σαν ερημίτης στο Κέιμπριτζ ως το τέλος του.
Η ιστορία του Σιντ Μπάρετ και των Pink Floyd ξετυλίγεται στην εξαιρετική αγγλική ταινία «Have You Got It Yet? The Story of Syd Barrett and Pink Floyd» σε σκηνοθεσία Ρόντι Μπογκάουα και Στορμ Θόργκερσον που προβλήθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» το Σάββατο 7 Οκτωβρίου στο σινέ Ιντεάλ σε μια αίθουσα σχεδόν γεμάτη.
«Αν δεν ήταν ο Σιντ θα ήμασταν σαν μια από τα χιλιάδες συγκροτήματα που έπαιζαν το Louie, Louie» ομολογεί σήμερα ο Ρότζερ Γουώτερς, επίσης ιδρυτικός μέλος των Πινκ Φλόιντ, καταλήγοντας: «Δεν θα υπήρχαν Pink Floyd χωρίς τον Σιντ Μπάρετ».
Ήταν ο υπέρτατος μοναχικός τύπος, όπως ο Μπράιαν Τζόουνς των Rolling Stones. Από μικρός είχε τον αέρα του πολύ μεγαλύτερου.
«Ευφυής και χαβαλές», έτσι τον θυμάται ο Ντέηβιντ Γκίλμουρ, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, που τον ένταξε στους Floyd ο Μπάρετ ως πέμπτο μέλος αποκαλώντας τον «ο φίλος».
Ο Μπάρετ στα 16 του χρόνια έχασε τον πατέρα του που έως τότε τον ενθάρρυνε στις καλλιτεχνικές κλήσεις που είχε στην ζωγραφική και στην μουσική. Το 1962 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών στο Κέιμπριτζ. Άκουγε blues, Beatles, και είδε τους Rolling Stones σε συναυλία. Επίσης διάβαζε beat λογοτεχνία. Το 1964 μετακόμισε στο Λονδίνο και έμενε στο ίδιο διαμέρισμα με τους Ρικ Ράιτ και Ρότζερ Γουώτερς, και οι δύο ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd. Συνέχισε τις σπουδές του στην Σχολή Καλών Τεχνών του Λονδίνου διαβάζοντας παράλληλα Κέρουακ και Marvel κόμικ, ενώ την αγαπημένη του γάτα την φώναζε Ρόουβερ.
Το 1965-66 άλλαζε η μουσική και ο Σιντ ήταν από τους πρωτοπόρους του κινήματος αυτού στην Μεγάλη Βρετανία που δεν έπαιζαν διασκευές, αλλά έγραφαν κάτι καινούργιο. Από τα τρία πρώτα τραγούδια που έγραψε ήταν και το Bob Dylan Blues. Επίσης τραγουδούσε κι έπαιζε κιθάρα, ενώ έβγαζε 200 λίρες την εβδομάδα παίζοντας με τους πρώιμους Pink Floyd. Το 1966 βούτηξε στην αντικουλτούρα. Η ψυχεδέλεια κυλούσε στις φλέβες του και την ένοιωθε. Τότε ήταν που όλοι οι Floyd άκουσαν και τους άρεσε ο δίσκος των Love «Forever Changes» και ο Σιντ Μπάρετ έγραψε τον πρώτο ύμνο τους, το «Interstellar Overdrive».
Ο Pete Townsend των Who περιγράφει στην ταινία τον ήχο τους ως «ψυχεδελικό χέβυ μέταλ». Πραγματικά ο ήχος συνδύαζε με μια εντελώς δική του εκδοχή στην αγγλική ψυχεδέλεια. Με ένα αναπτήρα Zippo στην Stratocaster έπαιζε απόκοσμους ήχους.
Τον Φεβρουάριο του 1967 οι Pink Floyd υπογράφουν συμβόλαιο στην ΕΜΙ και κάνουν τον πρώτο δίσκο τους στα Abbey Road Studios. Στο διπλανό στούντιο έγραφαν οι Beatles το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Τότε ο Μπάρετ γράφει το επικό κομμάτι «Arnold Lane» που κυκλοφορεί στις 45 στροφές και φθάνει στο Νο6.
Ήταν η εποχή της κατανάλωσης του LSD με θρησκευτική ευλάβεια την οποία τηρούσε ο Σιντ Μπάρετ. Ο γκουρού του όμως ονόματι Σινγκ, τον απογοήτευσε όταν του είπε για τους πειραματισμούς του ότι «ήταν νωρίς για εκείνον».
Το 1967 ο Μπάρετ ανακοίνωσε μια συναυλία πολυμέσων στο Λονδίνο όπου τραγούδησε ένα κομμάτι ορόσημο στην πρώτη αυτή περίοδό τους το «See Emily Place» που διασκεύασε αργότερα ο David Bowie. Στις 20 Ιανουαρίου 1968 ο Μπάρετ κι ενώ είχε φέρει στο γκρουπ τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, εμφανίζεται για τελευταία φορά σε συναυλία με τους Pink Floyd. Μετά το καταστροφικό live με τους MC5 και την αρνητική κριτική στην Melody Maker o Syd εξαφανίστηκε…
H επιτυχία τους ένοιωθε ότι του στερούσε την προσωπική ελευθερία. To 1970 ο Μπάρετ κυκλοφορεί τον πρώτο σόλο δίσκο του «The Madcap Laughs» που γνωρίζει μια σχετική επιτυχία φθάνοντας στο Νο40 στην Αγγλία, ενώ στο οπισθόφυλλο διακρίνεται μια Εσκιμώα γυναίκα γυμνή. Ο δεύτερος δίσκος του την ίδια χρονιά με τίτλο «Barrett» ήταν μια εμπορική αποτυχία.
Οι Pink Floyd τρία χρόνια μετά κυκλοφορούν το διαχρονικό «The Dark Side Of The Moon». Αργότερα κι ενώ ηχογραφούν τον επόμενο δίσκο «Wish You Where Here» (1975) ο Μπάρετ έκανε μια μυστηριώδη εμφάνιση στο στούντιο, αλλαγμένος, αφήνοντας άφωνους τους Ρικ Ράιτ και Νικ Μέισον, ενώ ο Ρότζερ Γουώτερς έκλαιγε πάνω στην κονσόλα λέγοντας ότι είχαν χάσει ένα μέλος.
Μετά την εμφάνιση αυτή του Μπάρετ τι έγινε; Τίποτα. Το 1982 έκανε με τα πόδια 80 χιλιόμετρα γυρίζοντας στο Κέιμπριτζ για τελευταία φορά και ξάπλωσε στον καναπέ με τα πόδια γεμάτα φουσκάλες. Όποιος χτυπούσε την πόρτα του έλεγε: «Ο Σιντ δεν μένει πια εδώ».
Ο Syd Barrett πέθανε στις 7 Ιουλίου 2006 από καρκίνο και επιπλοκές του. Ήταν 60 ετών.
Δύο άλμπουμ που βρίσκονται σταθερά στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, τόσο από έγκυρους μουσικοκριτικούς, όσο και σε ψηφοφορίες του κοινού. Τον ήχο αυτό διαμόρφωσε ο Σιντ Μπάρετ που ίδρυσε τους Pink Floyd, τους βάφτισε και έγραψε τις δύο πρώτες επιτυχίες τους. Ο ιδιοφυής αυτός μουσικός της υποκουλτούρας έφυγε από τους Pink Floyd το 1968 και έζησε σαν ερημίτης στο Κέιμπριτζ ως το τέλος του.
Η ιστορία του Σιντ Μπάρετ και των Pink Floyd ξετυλίγεται στην εξαιρετική αγγλική ταινία «Have You Got It Yet? The Story of Syd Barrett and Pink Floyd» σε σκηνοθεσία Ρόντι Μπογκάουα και Στορμ Θόργκερσον που προβλήθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» το Σάββατο 7 Οκτωβρίου στο σινέ Ιντεάλ σε μια αίθουσα σχεδόν γεμάτη.
«Αν δεν ήταν ο Σιντ θα ήμασταν σαν μια από τα χιλιάδες συγκροτήματα που έπαιζαν το Louie, Louie» ομολογεί σήμερα ο Ρότζερ Γουώτερς, επίσης ιδρυτικός μέλος των Πινκ Φλόιντ, καταλήγοντας: «Δεν θα υπήρχαν Pink Floyd χωρίς τον Σιντ Μπάρετ».
Ήταν ο υπέρτατος μοναχικός τύπος, όπως ο Μπράιαν Τζόουνς των Rolling Stones. Από μικρός είχε τον αέρα του πολύ μεγαλύτερου.
«Ευφυής και χαβαλές», έτσι τον θυμάται ο Ντέηβιντ Γκίλμουρ, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, που τον ένταξε στους Floyd ο Μπάρετ ως πέμπτο μέλος αποκαλώντας τον «ο φίλος».
Ο Μπάρετ στα 16 του χρόνια έχασε τον πατέρα του που έως τότε τον ενθάρρυνε στις καλλιτεχνικές κλήσεις που είχε στην ζωγραφική και στην μουσική. Το 1962 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών στο Κέιμπριτζ. Άκουγε blues, Beatles, και είδε τους Rolling Stones σε συναυλία. Επίσης διάβαζε beat λογοτεχνία. Το 1964 μετακόμισε στο Λονδίνο και έμενε στο ίδιο διαμέρισμα με τους Ρικ Ράιτ και Ρότζερ Γουώτερς, και οι δύο ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd. Συνέχισε τις σπουδές του στην Σχολή Καλών Τεχνών του Λονδίνου διαβάζοντας παράλληλα Κέρουακ και Marvel κόμικ, ενώ την αγαπημένη του γάτα την φώναζε Ρόουβερ.
Το 1965-66 άλλαζε η μουσική και ο Σιντ ήταν από τους πρωτοπόρους του κινήματος αυτού στην Μεγάλη Βρετανία που δεν έπαιζαν διασκευές, αλλά έγραφαν κάτι καινούργιο. Από τα τρία πρώτα τραγούδια που έγραψε ήταν και το Bob Dylan Blues. Επίσης τραγουδούσε κι έπαιζε κιθάρα, ενώ έβγαζε 200 λίρες την εβδομάδα παίζοντας με τους πρώιμους Pink Floyd. Το 1966 βούτηξε στην αντικουλτούρα. Η ψυχεδέλεια κυλούσε στις φλέβες του και την ένοιωθε. Τότε ήταν που όλοι οι Floyd άκουσαν και τους άρεσε ο δίσκος των Love «Forever Changes» και ο Σιντ Μπάρετ έγραψε τον πρώτο ύμνο τους, το «Interstellar Overdrive».
Ο Pete Townsend των Who περιγράφει στην ταινία τον ήχο τους ως «ψυχεδελικό χέβυ μέταλ». Πραγματικά ο ήχος συνδύαζε με μια εντελώς δική του εκδοχή στην αγγλική ψυχεδέλεια. Με ένα αναπτήρα Zippo στην Stratocaster έπαιζε απόκοσμους ήχους.
Τον Φεβρουάριο του 1967 οι Pink Floyd υπογράφουν συμβόλαιο στην ΕΜΙ και κάνουν τον πρώτο δίσκο τους στα Abbey Road Studios. Στο διπλανό στούντιο έγραφαν οι Beatles το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Τότε ο Μπάρετ γράφει το επικό κομμάτι «Arnold Lane» που κυκλοφορεί στις 45 στροφές και φθάνει στο Νο6.
Ήταν η εποχή της κατανάλωσης του LSD με θρησκευτική ευλάβεια την οποία τηρούσε ο Σιντ Μπάρετ. Ο γκουρού του όμως ονόματι Σινγκ, τον απογοήτευσε όταν του είπε για τους πειραματισμούς του ότι «ήταν νωρίς για εκείνον».
Το 1967 ο Μπάρετ ανακοίνωσε μια συναυλία πολυμέσων στο Λονδίνο όπου τραγούδησε ένα κομμάτι ορόσημο στην πρώτη αυτή περίοδό τους το «See Emily Place» που διασκεύασε αργότερα ο David Bowie. Στις 20 Ιανουαρίου 1968 ο Μπάρετ κι ενώ είχε φέρει στο γκρουπ τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, εμφανίζεται για τελευταία φορά σε συναυλία με τους Pink Floyd. Μετά το καταστροφικό live με τους MC5 και την αρνητική κριτική στην Melody Maker o Syd εξαφανίστηκε…
H επιτυχία τους ένοιωθε ότι του στερούσε την προσωπική ελευθερία. To 1970 ο Μπάρετ κυκλοφορεί τον πρώτο σόλο δίσκο του «The Madcap Laughs» που γνωρίζει μια σχετική επιτυχία φθάνοντας στο Νο40 στην Αγγλία, ενώ στο οπισθόφυλλο διακρίνεται μια Εσκιμώα γυναίκα γυμνή. Ο δεύτερος δίσκος του την ίδια χρονιά με τίτλο «Barrett» ήταν μια εμπορική αποτυχία.
Οι Pink Floyd τρία χρόνια μετά κυκλοφορούν το διαχρονικό «The Dark Side Of The Moon». Αργότερα κι ενώ ηχογραφούν τον επόμενο δίσκο «Wish You Where Here» (1975) ο Μπάρετ έκανε μια μυστηριώδη εμφάνιση στο στούντιο, αλλαγμένος, αφήνοντας άφωνους τους Ρικ Ράιτ και Νικ Μέισον, ενώ ο Ρότζερ Γουώτερς έκλαιγε πάνω στην κονσόλα λέγοντας ότι είχαν χάσει ένα μέλος.
Μετά την εμφάνιση αυτή του Μπάρετ τι έγινε; Τίποτα. Το 1982 έκανε με τα πόδια 80 χιλιόμετρα γυρίζοντας στο Κέιμπριτζ για τελευταία φορά και ξάπλωσε στον καναπέ με τα πόδια γεμάτα φουσκάλες. Όποιος χτυπούσε την πόρτα του έλεγε: «Ο Σιντ δεν μένει πια εδώ».
Ο Syd Barrett πέθανε στις 7 Ιουλίου 2006 από καρκίνο και επιπλοκές του. Ήταν 60 ετών.
