Έχει πλάκα ο χρόνος με το πόσο γρήγορα περνάει. Από το 1996 που έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ πώς πέρασε έτσι ο καιρός και οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Placebo σήμερα έχουν “παλιώσει” και έχουν βγάλει καμιά δεκαριά άλμπουμ, είναι γκρουπ άνω των 11 εκατομμυρίων πωλήσεων και έχουν έρθει στην Ελλάδα μια ντουζίνα φορές !
Άσε εκείνη η αξιομνημόνευτη πρώτη εμφάνισή τους στην χώρα μας το 1999 στα ντουζένια τους στο μοναδικό Rockwave Festival που έγινε στον ιδανικό χώρο του Αγ. Κοσμά, αλλά ίσως οι φασαρίες δεν επέτρεψαν να ξαναγίνει εκεί. Ναι είναι αλήθεια ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα ο άτιμος, τουλάχιστον ας περνά απολαυστικά.
Ωραία η ιδέα του παραγωγού συναυλιών Νίκου Λώρη φέτος το καλοκαίρι με τα Rockwave Nights που φέρνουν υπό την αιγίδα του Rockwave Festival αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού στην καρδιά της Αθήνας και όχι μόνο στην μακρινή για πολλούς Μαλακάσα που σήμερα έχει τη δική της γιορτή με μια σειρά από δυναμικά συγκροτήματα.
Η πρώτη εικόνα όσων πήγαν χθες στην Τεχνόπολη να δουν τους Placebo και έφθασαν εκεί στην γύρω περιοχή από τις 8 και μετά ήταν πρωτόγνωρη καθώς από την Πειραιώς αντίκρισαν μια τεράστια και πυκνή από κόσμο ουρά σε σχήμα σαλιγκάρι που κινούνταν σημειωτόν προς την είσοδο σε μια χρονοβόρα διαδικασία εισόδου.
Μέσα ο χώρος ήταν ήδη κατάμεστος και δεν ξέρω που χώρεσαν όλοι αυτοί που ήταν έξω. Μια αληθινή κοσμοπλημύρα χθες στον ανοιχτό χώρο της Τεχνόπολης που όμοια δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Ίσως μόνο με την τελευταία εμφάνιση εκεί των Διάφανων Κρίνων με τον αείμνηστο Θάνο Ανεστόπουλο μπορεί να γίνει σύγκριση…
Οι μουσικές του Γιώργου Φακίνου, του πολύπειρου αυτού d.j. και εμβληματικής φυσιογνωμίας των 90s στο χώρο του κλάμπινγκ (έως σήμερα) ήταν μια ιδανική επιλογή που ταυτιζόταν με τους Placebo οι οποίοι είχαν κάνει πάταγο όταν εμφανίστηκαν την ίδια δεκαετία στο μουσικό προσκήνιο αφήνοντας το αποτύπωμά τους.
Μην ξεχνάμε ότι είχαν τις ευλογίες του David Bowie που τους πήρε μαζί του να ανοίγουν τις συναυλίες του και μετά ήταν μέσα στους εκλεκτούς καλεσμένους του στα 50α γενέθλια του στην μεγάλη συναυλία του στο Madison Square Garden μαζί με τους Lou Reed, Billy Gorgan και Robert Smith.
Προφανώς ήταν θέμα συζήτησης πριν αρχίσει η συναυλία τι έγινε τελικά και δεν έπαιξαν οι Placebo το προηγούμενο βράδυ στη Μονή Λαζαριστών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα τι είχε συμβεί και αν όντως ένα ξαφνικό θέμα υγείας που παρουσιάστηκε στο Brian Molko ήταν η αλήθεια. Όλοι πάντως ήξεραν ότι την τελευταία φορά που είχαν παίξει το σετ τους εκεί διήρκησε μόνο 45 λεπτά και είχαν φάει κράξιμο χοντρό.
Ακούστηκαν διάφορα αλλά όλα τα πήρε ο αέρας όταν οι Placebo βγήκαν στην σκηνή περίπου ένα τέταρτο μετά τις 9.30 μ.μ. που ήταν η καθορισμένη ώρα έναρξης. Ο Brian Molko εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά με μαύρα μποτάκια και ο Stefan Olsdal γυμνός από την μέση και πάνω με άσπρο παντελόνι. Οι δυο παλιόφιλοι από τα 15 τους στο Λουξεμβούργο που ξανασυναντήθηκαν στο Λονδίνο το 1994 και σχημάτισαν τους Placebo έως σήμερα παραμένουν φίλοι και συνεργάτες.
Στα τύμπανα δεν έχω, πληροφόρηση ποιος ήταν αλλά το σχήμα από το 2015 είναι επίσημα ντουέτο. Μαζί τους ήταν και μια μάλλον Γιαπωνέζα που έπαιζε πλήκτρα και σε κάποια κομμάτια βιολί και όταν το έκανε αυτό, πλήκτρα έπαιζε ο Molko.
Στην θήκη οργάνων που δεν έβλεπε ο κόσμος ήταν όρθια τοποθετημένες στο κιθαροφυλάκιο, ας το πούμε έτσι, 9 κιθάρες που τις κούρδιζε ένας συνεργάτης του γκρουπ και τις άλλαζε ο Molko ανάλογα με το κομμάτι.
Ο Molko στην αρχή της συναυλίας έδειξε να νοιώθει κάπως άβολα – δεν ξέρω αν ήταν επηρεασμένος από τη χθεσινή ακύρωση της συναυλίας τους στην Θεσσαλονίκη – στα πρώτα τραγούδια έκανε νοήματα στον ηχολήπτη να ανεβάσει τη φωνή του, ενώ ξέχασε να χαιρετήσει το κοινό που ήταν στριμωγμένο από κάτω και ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια τους.
Την πρώτη φορά που είπε κάτι στο μικρόφωνο ήταν φανερά εκνευρισμένος με κάποιον θεατή στην μπροστινή σειρά που λογομάχησε ή τσακώθηκε με ένα σεκιουριτά και o Molko του είπε με έντονο τρόπο να σταματήσει ή να πάει να τσακωθεί αλλού.
Πέρασαν τρία τέταρτα για να πει “ευχαριστώ” στο μικρόφωνο, σε μια πρώτη επικοινωνία δια μικροφώνου με τον κόσμο.
Ο κόσμος γενικά ήταν εκδηλωτικός και ανταποκρινόταν άμεσα όταν ο Olsdal τους έδινε ρυθμό με τα χέρια. Κάποιοι που κρατούσαν ένα χάρτινο πλακάτ που έγραφε “Stunt Girls and Nancy Boys” που έχει να κάνει με μια φωτογράφιση του Molko, θα πρέπει να έπαθε αγκύλωση το χέρι τους τόση ώρα που το είχαν σηκωμένο !
Στα θετικά της συναυλίας ήταν ότι το κοινό συμμορφώθηκε στην σύσταση – περίεργο αυτό - από το μεγάφωνο πριν την έναρξη της συναυλίας να μην χρησιμοποιούν το κινητό για να τραβούν βίντεο γιατί ο Molko έχει λαρυγγίτιδα – γι’ αυτό δεν έπαιξαν στη Θεσσαλονίκη – πιθανώς για να μην βγει με αυτή τη φωνή. Έτσι δεν υπήρξε εκτεταμένη, ως συνήθως, χρήση κινητών και ήταν πιο όμορφα στην συναυλία, άρεσε και στους Placebo αυτό.
Επίσης πίσω από το γκρουπ υπήρχε η απαραίτητη πια οθόνη στην οποία προβάλλονταν καθ’ όλη τη διάρκεια κυρίως παραλλαγές και χρωματισμοί των προσώπων των δύο μελών του σχήματος που προσωπικά νομίζω ότι ήταν ξεπερασμένης αισθητικής, αλλά εκατό τοις εκατό 90s.
Όσο περνούσε η ώρα ο Molko γινόταν όλο και καλύτερος, ενώ ο Olsdal ήταν μέσα στην συναυλία από την αρχή. Το κοινό απογειώθηκε στο Special K ένα κομμάτι τους από το άλμπουμ Black Market Music του 2000, και μετά από ένα ακόμη τραγούδι, αποχώρησαν από την σκηνή κι ενώ έπαιζαν μόλις 72 λεπτά.
Ξαναβγήκαν μετά από τις επευφημίες του κοινού στις 10.57 και έπαιξαν στο encore τους μια 8λεπτη διασκευή του τραγουδιού της Kate Bush “Running Up That Hill” - τυγχάνει απρόσμενης δημοτικότητας τον τελευταίο καιρό καθώς ακούγεται σε καθοριστικές σκηνές της τέταρτης σεζόν της πολύ επιτυχημένης αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς τρόμου επιστημονικής φαντασίας “Stranger Things” στην υπηρεσία ροής Netflix – με τον Brian Molko να επιμηκύνει το τραγούδι με διάφορους στο συνθεσάιζερ παίζοντας με την πλάτη στο κοινό. Το τραγούδι αυτό με τους Placebo είναι παλιότερο, του 2003, από το άλμπουμ τους Sleeping With Ghosts.
Συνολικά 80 λεπτά ήταν οι Placebo επί σκηνής. Νομίζω δεν ήταν πολλά, συμφωνείτε;
*Φωτογραφίες : Θωμάς Δασκαλάκης
Άσε εκείνη η αξιομνημόνευτη πρώτη εμφάνισή τους στην χώρα μας το 1999 στα ντουζένια τους στο μοναδικό Rockwave Festival που έγινε στον ιδανικό χώρο του Αγ. Κοσμά, αλλά ίσως οι φασαρίες δεν επέτρεψαν να ξαναγίνει εκεί. Ναι είναι αλήθεια ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα ο άτιμος, τουλάχιστον ας περνά απολαυστικά.
Ωραία η ιδέα του παραγωγού συναυλιών Νίκου Λώρη φέτος το καλοκαίρι με τα Rockwave Nights που φέρνουν υπό την αιγίδα του Rockwave Festival αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού στην καρδιά της Αθήνας και όχι μόνο στην μακρινή για πολλούς Μαλακάσα που σήμερα έχει τη δική της γιορτή με μια σειρά από δυναμικά συγκροτήματα.
Η πρώτη εικόνα όσων πήγαν χθες στην Τεχνόπολη να δουν τους Placebo και έφθασαν εκεί στην γύρω περιοχή από τις 8 και μετά ήταν πρωτόγνωρη καθώς από την Πειραιώς αντίκρισαν μια τεράστια και πυκνή από κόσμο ουρά σε σχήμα σαλιγκάρι που κινούνταν σημειωτόν προς την είσοδο σε μια χρονοβόρα διαδικασία εισόδου.
Μέσα ο χώρος ήταν ήδη κατάμεστος και δεν ξέρω που χώρεσαν όλοι αυτοί που ήταν έξω. Μια αληθινή κοσμοπλημύρα χθες στον ανοιχτό χώρο της Τεχνόπολης που όμοια δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Ίσως μόνο με την τελευταία εμφάνιση εκεί των Διάφανων Κρίνων με τον αείμνηστο Θάνο Ανεστόπουλο μπορεί να γίνει σύγκριση…
Οι μουσικές του Γιώργου Φακίνου, του πολύπειρου αυτού d.j. και εμβληματικής φυσιογνωμίας των 90s στο χώρο του κλάμπινγκ (έως σήμερα) ήταν μια ιδανική επιλογή που ταυτιζόταν με τους Placebo οι οποίοι είχαν κάνει πάταγο όταν εμφανίστηκαν την ίδια δεκαετία στο μουσικό προσκήνιο αφήνοντας το αποτύπωμά τους.
Μην ξεχνάμε ότι είχαν τις ευλογίες του David Bowie που τους πήρε μαζί του να ανοίγουν τις συναυλίες του και μετά ήταν μέσα στους εκλεκτούς καλεσμένους του στα 50α γενέθλια του στην μεγάλη συναυλία του στο Madison Square Garden μαζί με τους Lou Reed, Billy Gorgan και Robert Smith.
Προφανώς ήταν θέμα συζήτησης πριν αρχίσει η συναυλία τι έγινε τελικά και δεν έπαιξαν οι Placebo το προηγούμενο βράδυ στη Μονή Λαζαριστών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα τι είχε συμβεί και αν όντως ένα ξαφνικό θέμα υγείας που παρουσιάστηκε στο Brian Molko ήταν η αλήθεια. Όλοι πάντως ήξεραν ότι την τελευταία φορά που είχαν παίξει το σετ τους εκεί διήρκησε μόνο 45 λεπτά και είχαν φάει κράξιμο χοντρό.
Ακούστηκαν διάφορα αλλά όλα τα πήρε ο αέρας όταν οι Placebo βγήκαν στην σκηνή περίπου ένα τέταρτο μετά τις 9.30 μ.μ. που ήταν η καθορισμένη ώρα έναρξης. Ο Brian Molko εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά με μαύρα μποτάκια και ο Stefan Olsdal γυμνός από την μέση και πάνω με άσπρο παντελόνι. Οι δυο παλιόφιλοι από τα 15 τους στο Λουξεμβούργο που ξανασυναντήθηκαν στο Λονδίνο το 1994 και σχημάτισαν τους Placebo έως σήμερα παραμένουν φίλοι και συνεργάτες.
Στα τύμπανα δεν έχω, πληροφόρηση ποιος ήταν αλλά το σχήμα από το 2015 είναι επίσημα ντουέτο. Μαζί τους ήταν και μια μάλλον Γιαπωνέζα που έπαιζε πλήκτρα και σε κάποια κομμάτια βιολί και όταν το έκανε αυτό, πλήκτρα έπαιζε ο Molko.
Στην θήκη οργάνων που δεν έβλεπε ο κόσμος ήταν όρθια τοποθετημένες στο κιθαροφυλάκιο, ας το πούμε έτσι, 9 κιθάρες που τις κούρδιζε ένας συνεργάτης του γκρουπ και τις άλλαζε ο Molko ανάλογα με το κομμάτι.
Ο Molko στην αρχή της συναυλίας έδειξε να νοιώθει κάπως άβολα – δεν ξέρω αν ήταν επηρεασμένος από τη χθεσινή ακύρωση της συναυλίας τους στην Θεσσαλονίκη – στα πρώτα τραγούδια έκανε νοήματα στον ηχολήπτη να ανεβάσει τη φωνή του, ενώ ξέχασε να χαιρετήσει το κοινό που ήταν στριμωγμένο από κάτω και ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια τους.
Την πρώτη φορά που είπε κάτι στο μικρόφωνο ήταν φανερά εκνευρισμένος με κάποιον θεατή στην μπροστινή σειρά που λογομάχησε ή τσακώθηκε με ένα σεκιουριτά και o Molko του είπε με έντονο τρόπο να σταματήσει ή να πάει να τσακωθεί αλλού.
Πέρασαν τρία τέταρτα για να πει “ευχαριστώ” στο μικρόφωνο, σε μια πρώτη επικοινωνία δια μικροφώνου με τον κόσμο.
Ο κόσμος γενικά ήταν εκδηλωτικός και ανταποκρινόταν άμεσα όταν ο Olsdal τους έδινε ρυθμό με τα χέρια. Κάποιοι που κρατούσαν ένα χάρτινο πλακάτ που έγραφε “Stunt Girls and Nancy Boys” που έχει να κάνει με μια φωτογράφιση του Molko, θα πρέπει να έπαθε αγκύλωση το χέρι τους τόση ώρα που το είχαν σηκωμένο !
Στα θετικά της συναυλίας ήταν ότι το κοινό συμμορφώθηκε στην σύσταση – περίεργο αυτό - από το μεγάφωνο πριν την έναρξη της συναυλίας να μην χρησιμοποιούν το κινητό για να τραβούν βίντεο γιατί ο Molko έχει λαρυγγίτιδα – γι’ αυτό δεν έπαιξαν στη Θεσσαλονίκη – πιθανώς για να μην βγει με αυτή τη φωνή. Έτσι δεν υπήρξε εκτεταμένη, ως συνήθως, χρήση κινητών και ήταν πιο όμορφα στην συναυλία, άρεσε και στους Placebo αυτό.
Επίσης πίσω από το γκρουπ υπήρχε η απαραίτητη πια οθόνη στην οποία προβάλλονταν καθ’ όλη τη διάρκεια κυρίως παραλλαγές και χρωματισμοί των προσώπων των δύο μελών του σχήματος που προσωπικά νομίζω ότι ήταν ξεπερασμένης αισθητικής, αλλά εκατό τοις εκατό 90s.
Όσο περνούσε η ώρα ο Molko γινόταν όλο και καλύτερος, ενώ ο Olsdal ήταν μέσα στην συναυλία από την αρχή. Το κοινό απογειώθηκε στο Special K ένα κομμάτι τους από το άλμπουμ Black Market Music του 2000, και μετά από ένα ακόμη τραγούδι, αποχώρησαν από την σκηνή κι ενώ έπαιζαν μόλις 72 λεπτά.
Ξαναβγήκαν μετά από τις επευφημίες του κοινού στις 10.57 και έπαιξαν στο encore τους μια 8λεπτη διασκευή του τραγουδιού της Kate Bush “Running Up That Hill” - τυγχάνει απρόσμενης δημοτικότητας τον τελευταίο καιρό καθώς ακούγεται σε καθοριστικές σκηνές της τέταρτης σεζόν της πολύ επιτυχημένης αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς τρόμου επιστημονικής φαντασίας “Stranger Things” στην υπηρεσία ροής Netflix – με τον Brian Molko να επιμηκύνει το τραγούδι με διάφορους στο συνθεσάιζερ παίζοντας με την πλάτη στο κοινό. Το τραγούδι αυτό με τους Placebo είναι παλιότερο, του 2003, από το άλμπουμ τους Sleeping With Ghosts.
Συνολικά 80 λεπτά ήταν οι Placebo επί σκηνής. Νομίζω δεν ήταν πολλά, συμφωνείτε;
*Φωτογραφίες : Θωμάς Δασκαλάκης
