απροετοίμαστο για τις μουσικές παρενέργειες της Ξάνθης. Κανένας μας δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει κάτι τόσο επιθετικό σαν τις άγριες μέλισσες μακριά από την κυψέλη τους και να υποστεί το κάψιμο και την ερωτική ζάλη από το μυτερό, γεμάτο δηλητήριο κεντρί τους, που στάλαζε με κάθε τους στίχο μέσα στις φλέβες μας και το οδηγούσε κατευθείαν στην καρδιά μας. Συνηθισμένοι σε ανολοκλήρωτα νεανικά συγκροτήματα, χιλιοπαιγμένα ακούσματα και γνωστές μελωδικές φράσεις, οι ακροατές της Σαμοθράκης έτοιμοι να λικνιστούν για ακόμα μία φορά σε σοκαριστικά μεν για την απαίδευτη κοινωνία αλλά απλοϊκά κομμάτια μέτριας έντασης και οριοθετημένης δυναμικής, αιφνιδιάστηκαν από ένα συγκρότημα που είχε να προσφέρει πολλά, που ξεπερνούσε τα όρια και με τη βοήθεια της τεχνολογίας διαφοροποιούσε τα μέχρι τώρα ηχητικά δρώμενα. Όχι κάτι νέο στο χώρο της μουσικής αλλά τουλάχιστον κάτι φρέσκο για τα δεδομένα της Ελλάδας, οι SIDE EFFECTS χρησιμοποιούν το live-looping σαν προέκταση του χεριού τους χωρίς να χάνουν ούτε στο ελάχιστο την θεατρική δυναμική τους και την απαράμιλλη μουσική τους αξία. Ζητήσαμε πολλά όλες τις μέρες από όλα τα συγκροτήματα που παρουσιάστηκαν στα μουσικά θεάματα και δρώμενα της Σαμοθράκης, αλλά προφανώς είμαστε πολύ απαιτητικοί όσον αφορά στην ένταση της μουσικής τους «γεύσης» και δεν κατάφεραν να μας "πιάσουν" πλήρως. Ενώ ήταν πολύ καλοί αντικειμενικά, δεν είχαν την ένταση που θέλαμε και ίσως ήταν πιο ψιλοκομμένοι απ' τα γούστα μας. Αντίθετα οι γλυκές μας Ξανθιώτικες παρενέργειες περιείχαν εξαιρετική πρώτη ύλη, τέλειο ψήσιμο, υφή μους, χωρίς έντονη μυρωδιά και με γεύση λεπτή και μεστή. Highlight το σερβίρισμα, στον εξαιρετικό χώρο του Σαόκι στην παραλία των Θερμών στη Σαμοθράκη. «Μέθυσα», λοιπόν, σ' αυτό το μέρος κυρίως γιατί ένιωσα ότι οι «γεύσεις» και τα «πιάτα» που μας «σέρβιραν» δεν ήταν απλά το μέσο εσόδων τους, αλλά αποτέλεσμα μιας εσωτερικής ανάγκης και τρέλας των τριών μουσικών να εκφράσουν και να μοιραστούν την αγάπη τους για την καλή μουσική, για την ίδια την «γεύση» της, για την πραγματική καλοπέραση των «πελατών» που επιδιώκουν να τους κάνουν να νιώθουν ως «καλεσμένοι». Ο καλαίσθητος «κατάλογός» τους αρχίζει να σου δίνει στίγμα προσωπικότητας, αλλά όταν γνωρίζεις τον Γιάννη, το Δήμο και τη Μάρβα, αρχίζεις να νιώθεις ότι σ' αυτό το μέρος θα συμβεί κάτι διαφορετικό. Θα μεταμορφωθεί σε ένα μέρος όπου πάνω απ' όλα θα αποτυπώνει την ανάγκη των ανθρώπων αυτών να εκφράσουν την αγάπη τους για την καλή μουσική, το μεράκι τους για την «ψαγμένη» μουσική γεύση.
Η αρχή έγινε με το ορεκτικό, βλέποντας τους στις πρόβες και στο sound-check. Ένιωθα σα να μου σερβίρουν σε εστιατόριο πολυτελείας μοσχαρίσιο καρπάτσιο. Οι μουσικοί στη θέση του σεφ άρχισαν ξαφνικά να αναμειγνύουν στο μπολ τους τα μυρωδικά με τη μουστάρδα. Με ζέσταναν σε ένα τηγάνι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά, έριξαν το ελαιόλαδο και σόταραν το «φιλέτο» φτιάχνοντας σωστά και ομοιόμορφα τον ήχο από όλες τις πλευρές μέχρι αυτός να πάρει σκούρο και χρυσαφένιο χρώμα. Με απέσυραν με τρόπο και, αφού κρύωσα λιγάκι πρώτα, με άλειψαν με το μείγμα της «μουστάρδας» από φωνή και όργανα. Τύλιξαν το φιλέτο μου σφιχτά με μεμβράνη τη διάθεση τους και με τοποθέτησαν στην κατάψυξη μέχρι να σφίξω ‒αλλά όχι να παγώσω‒, ώστε να μπορέσουν να με κόψουν σε λεπτές φέτες. Έστρωσαν τα σάρκινα όργανα τους κυκλικά σε ένα κρύο ξύλινο πιάτο και γαρνίρισαν με την παρμεζάνα, τις ελιές και την κάππαρη του φωτισμού. Τέλος αφού αλάτισαν το χώρο, περίχυσαν με το ελαιόλαδο και τον χυμό του λεμονιού τα ρούχα και τα κορμιά τους έτοιμοι για το μουσικό φαγοπότι που ερχόταν σε λίγες ώρες. Σύμφωνα με έγκυρους γευσιγνώστες το καρπάτσιο είναι ζουμερό και έχει μαλακή υφή. Με την συγκεκριμένη μαρινάδα, αποκτά επιπλέον αρώματα βοτάνων, φυτικά καθώς και ένταση από την μουστάρδα. Η γαρνιτούρα προσδίδει οξύτητα στο τελικό αποτέλεσμα, γι’ αυτό κι εγώ το συνδύασα μ’ ένα λευκό κρασί ποικιλίας Sauvignon Blanc. Αυτή δίνει κρασιά φρέσκα, τραγανά, με γεμάτο σώμα και με πιο έντονα τα αρώματα βοτάνων και εσπεριδοειδών. Ότι πρέπει, δηλαδή, γι’ αυτό το καρπάτσιο που με μουσική εντιμότητα μου πρόσφεραν οι Side Effects.
Το κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε γύρω στις 23:30, αφού βρισκόμασταν σε αναμονή, και μιλώντας σχεδόν κυριολεκτικά, σε αναμμένα κάρβουνα. Μας σέρβιραν πολύ έντεχνα acoustic κομμάτια, jazzy, pop, swing αλλά ακόμα και ροκ. Όλα κομμάτια γνωστά παλαιότερα και νεότερα γεμάτα μουσικούς πειραματισμούς, ατέρμονη φαντασία και ανεξέλεγκτη δημιουργικότητα. Μια συνταγή αρκετά δοκιμασμένη η οποία μπορεί να βρεθεί λίγο ή και περισσότερο σε αρκετές παραλλαγές και μάλιστα αποτελεί ενδιαφέρον θέμα το γεγονός ότι ενώ είναι μία από τις πιο απλές συνταγές ταυτόχρονα είναι και μία από τις πιο σίγουρες. Είναι κάτι σα να λέμε το παραδοσιακό αρνάκι στο φούρνο με πατάτες το οποίο έχει την περίοπτη θέση της απόλυτης οικογενειακής σταθερής σε κάθε μεγάλη οικογενειακή μάζωξη. Η συνταγή, παρά ταύτα, ουδεμία σχέση έχει με την παράδοση αυτή καθαυτή. Αποτελεί επαναστατική πράξη μουσικού γευστικού αυτοπροσδιορισμού, που ευτυχώς τυγχάνει καθολικής αποδοχής, ακόμη και όσων δήλωναν ευθαρσώς ότι δεν τους αρέσει το jazz-pop αρνί. Θυμάμαι πολλούς καλεσμένους «αρνούμενους» την γοητεία αυτού του ιδιαίτερου μουσικού αρνιού, οι οποίοι εντέλει ενέδωσαν στο τραπέζι, μυούμενοι ξαφνικά σε μια ηδονή πρώην ταμπού. Το κόλπο των SIDE EFFECTS ήταν ότι δεν ανέβηκαν σε θερμοκρασία, αλλά μας κράτησαν σταθερά στους 180 γιατί ειδικά σε μικρό χώρο το μόνο που θα είχαν πετύχει ήταν να κάψουν το απ' έξω γρήγορα. Αντίθετα καραμέλωσαν το κορμί μας και έψησαν κάθε πτυχή της ψυχής μας.
Στο τέλος δε μας άφησαν έτσι απλά να φύγουμε. Αφού μας εξουθένωσαν για δυόμιση περίπου ώρες μας κέρασαν τι άλλο από ένα εκλεκτό Tiramisu. Δεν ήταν τυχαία επιλογή γιατί τιραμισού σημαίνει «σήκωσέ με» ή «τράβηξέ με» (tirare, τραβώ), και πιο συγκεκριμένα στη διάλεκτο του Veneto, με την έννοια του «ξαναδίνω ενέργεια», «επανακτώ τη δύναμη» αλλά και «ξυπνάω» από το ονειρεμένο μουσικό ταξίδι που κάναμε ως εκείνη την ώρα. Ταυτόχρονα όμως ανέβαζαν τη λίμπιντο μας με το κρυφό σεξουαλικό υπονοούμενο αφού συνειρμικά η λέξη μας δίνει την εικόνα ότι κάτι ανεβαίνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάποια εκδοχή θέλει το τιραμισού να φτιάχνεται για πρώτη φορά σε κάποιο ιταλικό μπουρδέλο σαν ενεργειακή αναστήλωση στους αποκαμωμένους πελάτες. Έφαγα ξανά πρόσφατα από το μενού των SIDE EFFECTS για να επιβεβαιώσω πως όταν η μουσική γαστρονομία είναι προσγειωμένη και απροσποίητη γίνεται οικεία, φιλική και καθώς αναβαθμίζει ήπια την καθημερινότητα μας, κάθε μικρό βηματάκι της μουσικής γεύσης καταγράφεται σταθερά και σίγουρα. Έτσι απολαμβάνω εγώ τη μουσική… άλλοι την ακουμπάνε με τα αυτιά τους, άλλοι την ακούνε με τα μάτια, άλλοι πάλι όπως κι εγώ τη γεύονται.. Ισορροπημένα μεταξύ τους, αρωματικά και γενικώς εξαιρετικά σας παρουσιάζω τα μέλη αυτής της υπέροχης μουσικής ομάδας:
Γιάννης Βαρελίδης: ο ντραμίστας της παρέας. Εξαιρετικός μουσικός που μπορεί να κρατάει το ρυθμό αλλά και να τον κουνάει δεξιά κι αριστερά όπως ένας πεινασμένος λύκος το κομμάτι κρέας που του αναλογεί στην αγέλη. Ηχεί τα τύμπανα του πολέμου και δίνει το ρυθμό στα μεγάλα όπλα της τριμελής συμμαχίας, την κιθάρα και τη φωνή ώστε να προχωρήσουν άφοβα στη λεηλασία των ψυχών μας. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τον άρτιο στρατηγικό σχεδιασμό και το επιδέξιο στήσιμο του ήχου που έκαναν το μουσικό πεδίο της μάχης να θυμίζει παγκόσμιο πόλεμο.
Δήμος Σταθούλης: ο κιθαρίστας – μπασίστας του γκρουπ. Μπορεί να σε πυροβολήσει με την κιθάρα του σαν μονόκαννη καραμπίνα χρησιμοποιώντας ολόκληρα για βολίδες αλλά ταυτόχρονα μπορεί με την ίδια ευκολία να ρίξει κατά ριπάς με τη γεμιστήρα του γεμάτη εξηκοστά τέταρτα. Αναλύει τις συγχορδίες του κάθε κομματιού όπως ο φιλόσοφος τον Επίκουρο, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Δε φοβάται να σολάρει γιατί μας αδειάζει ολόκληρο κουβά από νότες και ανατριχιάζει τα κορμιά μας κάνοντας μας μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Χρησιμοποιώντας το λουπαδόρο δεν ξέρεις από πού σου έρχεται. Ο αντιπερισπασμός σε όλο του μεγαλείο. Από αλλού περιμένεις την επίθεσή του, από τα χοντρά ηχοχρώματα του μπάσου του σου έρχεται, σαν βόμβες ναπάλμ που κατακαίνε τη σάρκα σου. Χειρίζεται τις μπασογραμμές σαν ατελείωτες γραμμές συρματοπλέγματος μέσα στα οποία μας εγκλωβίζει γλυκά και κάθε του τσίμπημα είναι όχι στο δέρμα αλλά στην καρδιά.
Μάρβα Βούλγαρη: η φωνή της μπάντας. Φοβισμένος πλην χαρούμενος στρατιώτης πριν ανέβει στη σκηνή. Η αποκάλυψη έρχεται όμως μόλις αναλάβει το όπλο της. Μόλις το μικρόφωνο έρθει στα χέρια στης και ακουμπήσει στο στόμα της μεταμορφώνεται, παίρνει το πρόσωπο όλων μας μαζί και του καθένα ξεχωριστά. Γίνεται ένας στρατός από μόνη της. Πότε πότε είναι γλυκιά, άλλοτε απότομη και άγρια, ορισμένες φορές μετατρέπεται σε τρυφερή κάνοντας έρωτα με το μικρόφωνο αλλά μπορεί να του μιλάει και στοργικά όπως η μάνα το παιδί. Αλίμονό μας όταν γίνεται ύαινα μανιασμένη και μας επιδεικνύει τα τρομερά ολόλευκα δόντια της. Όπως και να ’χει είναι ερωτεύσιμη και μαγευτική. Ηλεκτρικός σπινθήρας σε αναρίθμητες βόμβες συναισθημάτων. Ασκεί την επιρροή της και τη μαγεία της στο ανυποψίαστο κοινό της και στο τέλος της βραδιάς όλοι κολυμπάνε στην αύρα της και την ακολουθούνε όπως ο Πέπε λε Πιου την αγαπημένη του γάτα. Η φωνή της δουλεμένη αλλά νεανική, σοβαρή και μετρημένη χωρίς να χάνει την αγνότητα και τη φρεσκάδα της, επιδίδεται με άνεση σε οποιαδήποτε απαίτηση προβάλλεται μπροστά της από το εκάστοτε τραγούδι. Με απίστευτο φωνητικό έλεγχο και θεατρικές κινήσεις που θυμίζουν σταρ του Μπρόντγουει δε μένει παρά να μας παρασύρει σε ένα αξέχαστο ταξίδι ενός μαγευτικού μιούζικαλ.
Το απολαυστικό πρόγραμμα των τραγουδιών, προσεκτικά διαλεγμένο, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω αποσβολωμένος σας δίνεται παρακάτω:
SET LIST SIDE EFFECTS
1) Old man
2) Too long
3) Smells like teen spirit
4) Sinking soon
5) Tainted love
6) Enjoy the silence
7) Somebody that I used to know
8) New soul
9) Black horse and the cherry tree
10) Back it up
11) Rolling in the deep
12) Johny got a boom boom
13) Valerie
14) Seven nation army
15) Billie jean
16) Crazy
17) Forget
18) Toxic
19) Settle down
20) Super massive black hole
21) You got the love
22) Starlight
23) Killer
24) Glorybox
25) There’s a limit to your love
26) Over the Hill
facebook | Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα των Side Effects ΕΔΩ
