Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Γιώργος Νταλάρας ήταν το κεντρικό πρόσωπο στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς του Δήμου Ν. Σμύρνης, την Δευτέρα 30 Απριλίου, αυτή τη φορά μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, πέρυσι με τον Μπάμπη Τσέρτο. Οι σχέσεις του με τη Νέα Σμύρνη ξεκινούν από την περίοδο της μεταπολίτευσης στις ιστορικές εκείνες συναυλίες του Μάνου Λοΐζου και του Μίκη Θεοδωράκη στο γήπεδο του Πανιωνίου, ενώ ο και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας επίσης έχει έντονη παρουσία τα τελευταία χρόνια στην πλατεία και στο Άλσος. Όσο για την ιστορία συνεργασίας και φιλίας των Γ. Νταλάρα και Λ. Μαχαιρίτσα ξεκινά το 1984 από τους Τερμίτες, το συγκρότημα του Λαυρέντη, όταν κάλεσαν τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδήσει στον πρώτο τους δίσκο «Αμαρτωλή Μαρία» δύο τραγούδια, τα «Σκόνη» και «Αρκούδες».
Από νωρίς η πλατεία είχε γεμίσει περιμένοντας μια ιδιαίτερη συνεύρεση σε ένα χώρο διαφορετικό από το Ηρώδειο και την Δ.Ε.Θ., όπου είχαν συνυπάρξει οι δύο καλλιτέχνες, πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Αυτή τη φορά η σκηνή είχε τοποθετηθεί στην παραδοσιακή της μεριά, προς την οδό Ελ. Βενιζέλου και όχι δίπλα από τον πάλαι ποτέ «Γαλαξία». Μαζί τους εμφανίστηκε και μια νέα τραγουδίστρια, η Βιολέτα Ίκαρη, που εδώ και περίπου δύο χρόνια ξεκίνησε την προσωπική πορεία, η οποία τα πήγε περίφημα στο δικό της μέρος του προγράμματος. Επίσης ο Ιταλός τραγουδοποιός και κιθαρίστας Steve Tesser, που είναι συνεργάτης του Λαυρέντη από το 2012 στη συναυλία του Καλλιμάρμαρου έως σήμερα, ενώ είχε εμφανιστεί επίσης με τον Γ. Νταλάρα στην «Ακτή Πειραιώς» και σε καλοκαιρινές του συναυλίες.
Η συναυλία ξεκίνησε με το τραγούδι «Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι» με τους ερμηνευτές να πλαισιώνει 7μελής ορχήστρα επίλεκτων μουσικών, ενώ αίφνης στον ουρανό έκανε την εμφάνισή του ένα drone, που προφανώς μαγνητοσκοπούσε τη συναυλία με τον πιο σύγχρονο τρόπο που υπάρχει! Το ιπτάμενο χειροκίνητο μηχάνημα έμεινε στο αέρα ως το τέλος της περίπου 3ωρης συναυλίας, αλλάζοντας θέση, «χορεύοντας» εκεί ψηλά. Δε ξέρουμε αν η καταγραφή έγινε για λογαριασμό του δήμου που διοργάνωσε τη συναυλία ή ενός θαυμαστή των δύο καλλιτεχνών, αλλά σίγουρα θέτει ένα ερώτημα: πώς οι καλλιτέχνες θα ελέγχουν στο εξής τη νέα αυτή τεχνολογική εξέλιξη καταγραφής συναυλιών χωρίς την άδειά τους, στην περίπτωση βέβαια που γίνεται αυθαίρετα.
Η χημεία των δύο ερμηνευτών ήταν εξαιρετική, αλλά και η δημοφιλία τους επίσης και αυτό συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχία της συναυλίας καθώς η συμμετοχή του κοινού ήταν μεγάλη και αυθόρμητη. Κορυφαία στιγμή της συναυλίας η στιγμή που ο κόσμος τραγούδησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα τα «Παραπονεμένα Λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, από το «Σεργιάνι στον Κόσμο» (1979).
Η βραδιά ξεκίνησε και κύλησε όμορφα με τους δύο ερμηνευτές να τραγουδούν μαζί στο πρώτο σετ: «Αν υπάρχει λόγος», «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν», «Η σκόνη», «Διδυμότειχο Blues»…
Μετά ακολούθησε το σετ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που έδωσε το μικρόφωνο στο Γιώργο Νταλάρα: «Η Πρωτομαγιά μας θυμίζει ότι όσες αλλαγές κι αν έχουν γίνει, αυτός ο κόσμος θέλει διόρθωμα» και ξεκίνησε τα «Παραπονεμένα Λόγια»… Μετά «Χαροκόπου»: «Ο Άκης (Πάνου) το έγραψε μερικές εκατοντάδες μέτρα από εδώ» (εν. στην Καλλιθέα), «Πεπρωμένο», «Καράβια», «Νύχτα», «Κλειδαριές», ντουέτο με την Ίκαρη, ώσπου ξανάσμιξαν Νταλάρας - Μαχαιρίτσας στη σκηνή, με τον Λαυρέντη συγκινημένο να λέει: «Ήταν παιδικό μου όνειρο να πω μερικά από τα τραγούδια αυτά!» και κάλεσε τον κόσμο που βρισκόταν πίσω από τους καθήμενους: «Ελάτε μπροστά να κάνουμε τη συναυλία πιο εντυπωσιακή!» δίνοντας… «μια ευκαιρία στον παράδεισο» μόλις ανταποκρίθηκε ο κόσμος.
Έτσι τραγούδησαν μαζί στο φινάλε Γιώργος Νταλάρας - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά και με τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, ένα σετ από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια: «Τα βεγγαλικά σου μάτια», «Ο παλιός στρατιώτης», «Νότος», «Τι ζητάω», «Φαντασία», «Καφενές», «Τα χρόνια της υπομονής», «Στα ψηλά τα παραθύρια», «Κάπου νυχτώνει», «Άλλα μου λεν τα μάτια σου» και αρκετά ακόμη. Το κέφι είχε φθάσει σε ψηλά επίπεδα και στην σκηνή όταν ο Λαυρέντης πείραξε τον Γιώργο: «Κάποτε άνοιγες το ραδιόφωνο κι άκουγες αυτά τα τραγούδια, τώρα πρέπει να πας στο Μέγαρο Μουσικής ν’ ακούσεις Νταλάρα!».
Φυσικά μετά από τέτοιο πρόγραμμα δεν ήταν εύκολο να τους αποχωριστεί ο κόσμος και έτσι στο encore οι δύο καλλιτέχνες επέλεξαν να τραγουδήσουν: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» και «Μη μου θυμώνεις»… Όσο για την πλατεία πέρασε αρκετή ώρα για να αδειάσει και να ξαναβρεί τους καθημερινούς της ρυθμούς.
Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Αλεξίου
Από νωρίς η πλατεία είχε γεμίσει περιμένοντας μια ιδιαίτερη συνεύρεση σε ένα χώρο διαφορετικό από το Ηρώδειο και την Δ.Ε.Θ., όπου είχαν συνυπάρξει οι δύο καλλιτέχνες, πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Αυτή τη φορά η σκηνή είχε τοποθετηθεί στην παραδοσιακή της μεριά, προς την οδό Ελ. Βενιζέλου και όχι δίπλα από τον πάλαι ποτέ «Γαλαξία». Μαζί τους εμφανίστηκε και μια νέα τραγουδίστρια, η Βιολέτα Ίκαρη, που εδώ και περίπου δύο χρόνια ξεκίνησε την προσωπική πορεία, η οποία τα πήγε περίφημα στο δικό της μέρος του προγράμματος. Επίσης ο Ιταλός τραγουδοποιός και κιθαρίστας Steve Tesser, που είναι συνεργάτης του Λαυρέντη από το 2012 στη συναυλία του Καλλιμάρμαρου έως σήμερα, ενώ είχε εμφανιστεί επίσης με τον Γ. Νταλάρα στην «Ακτή Πειραιώς» και σε καλοκαιρινές του συναυλίες.
Η συναυλία ξεκίνησε με το τραγούδι «Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι» με τους ερμηνευτές να πλαισιώνει 7μελής ορχήστρα επίλεκτων μουσικών, ενώ αίφνης στον ουρανό έκανε την εμφάνισή του ένα drone, που προφανώς μαγνητοσκοπούσε τη συναυλία με τον πιο σύγχρονο τρόπο που υπάρχει! Το ιπτάμενο χειροκίνητο μηχάνημα έμεινε στο αέρα ως το τέλος της περίπου 3ωρης συναυλίας, αλλάζοντας θέση, «χορεύοντας» εκεί ψηλά. Δε ξέρουμε αν η καταγραφή έγινε για λογαριασμό του δήμου που διοργάνωσε τη συναυλία ή ενός θαυμαστή των δύο καλλιτεχνών, αλλά σίγουρα θέτει ένα ερώτημα: πώς οι καλλιτέχνες θα ελέγχουν στο εξής τη νέα αυτή τεχνολογική εξέλιξη καταγραφής συναυλιών χωρίς την άδειά τους, στην περίπτωση βέβαια που γίνεται αυθαίρετα.
Η χημεία των δύο ερμηνευτών ήταν εξαιρετική, αλλά και η δημοφιλία τους επίσης και αυτό συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχία της συναυλίας καθώς η συμμετοχή του κοινού ήταν μεγάλη και αυθόρμητη. Κορυφαία στιγμή της συναυλίας η στιγμή που ο κόσμος τραγούδησε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα τα «Παραπονεμένα Λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, από το «Σεργιάνι στον Κόσμο» (1979).
Η βραδιά ξεκίνησε και κύλησε όμορφα με τους δύο ερμηνευτές να τραγουδούν μαζί στο πρώτο σετ: «Αν υπάρχει λόγος», «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν», «Η σκόνη», «Διδυμότειχο Blues»…
Μετά ακολούθησε το σετ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που έδωσε το μικρόφωνο στο Γιώργο Νταλάρα: «Η Πρωτομαγιά μας θυμίζει ότι όσες αλλαγές κι αν έχουν γίνει, αυτός ο κόσμος θέλει διόρθωμα» και ξεκίνησε τα «Παραπονεμένα Λόγια»… Μετά «Χαροκόπου»: «Ο Άκης (Πάνου) το έγραψε μερικές εκατοντάδες μέτρα από εδώ» (εν. στην Καλλιθέα), «Πεπρωμένο», «Καράβια», «Νύχτα», «Κλειδαριές», ντουέτο με την Ίκαρη, ώσπου ξανάσμιξαν Νταλάρας - Μαχαιρίτσας στη σκηνή, με τον Λαυρέντη συγκινημένο να λέει: «Ήταν παιδικό μου όνειρο να πω μερικά από τα τραγούδια αυτά!» και κάλεσε τον κόσμο που βρισκόταν πίσω από τους καθήμενους: «Ελάτε μπροστά να κάνουμε τη συναυλία πιο εντυπωσιακή!» δίνοντας… «μια ευκαιρία στον παράδεισο» μόλις ανταποκρίθηκε ο κόσμος.
Έτσι τραγούδησαν μαζί στο φινάλε Γιώργος Νταλάρας - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά και με τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, ένα σετ από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια: «Τα βεγγαλικά σου μάτια», «Ο παλιός στρατιώτης», «Νότος», «Τι ζητάω», «Φαντασία», «Καφενές», «Τα χρόνια της υπομονής», «Στα ψηλά τα παραθύρια», «Κάπου νυχτώνει», «Άλλα μου λεν τα μάτια σου» και αρκετά ακόμη. Το κέφι είχε φθάσει σε ψηλά επίπεδα και στην σκηνή όταν ο Λαυρέντης πείραξε τον Γιώργο: «Κάποτε άνοιγες το ραδιόφωνο κι άκουγες αυτά τα τραγούδια, τώρα πρέπει να πας στο Μέγαρο Μουσικής ν’ ακούσεις Νταλάρα!».
Φυσικά μετά από τέτοιο πρόγραμμα δεν ήταν εύκολο να τους αποχωριστεί ο κόσμος και έτσι στο encore οι δύο καλλιτέχνες επέλεξαν να τραγουδήσουν: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» και «Μη μου θυμώνεις»… Όσο για την πλατεία πέρασε αρκετή ώρα για να αδειάσει και να ξαναβρεί τους καθημερινούς της ρυθμούς.
Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Αλεξίου
