Το διήμερο φεστιβάλ στις 24 και 25 Αυγούστου άφησε σε διοργανωτές και κοινό κάτι μαγικό που σίγουρα όλοι το χρειαζόμασταν για να υποδεχθούμε τη νέα σεζόν. Το πρώτο βράδυ ακούσαμε Χαΐνηδες και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το φεστιβάλ άνοιξαν οι Χαΐνηδες, με τον Δημήτρη Αποστολάκη να μας υπενθυμίζει ότι η κρίση που βιώνουμε είναι μια όμορφη «ευκαιρία» σύμφωνα με την κινέζικη γλώσσα και φιλοσοφία. Ευκαιρία, για έναν ευτυχή επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών συνθηκών. Εν προκειμένω, δεν μας πείθουν μόνο τα λόγια και η φωνή του Δημήτρη αλλά και η φωνή των τραγουδιών του Τάκη Κανέλλου, η ερμηνεία της Μαρίας Κώτη, συνοδεία της κιθάρας του Δημήτρη Ζαχαριουδάκη, του κοντραμπάσου του Αντώνη Σκαμνάκη, του Αλέξη Νόνη στα Κρουστά, του μπουζουκιού του Μιχάλη Νικόπουλου και των πνευστών του Δημήτρη Μπρέντα.
Τρείς ώρες τραγούδησαν οι Χαΐνηδες ξεσηκώνοντας μας. Η βραδιά δεν τελείωσε εκεί. «Ανάμεσα στο Βέγα, τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ, υπάρχει μία θέση του ουρανού, όπου θα πάω σαν γίνω σκόνη αστρική. Για κει σας κλείνω ραντεβού». Ήρθε λοιπόν η στιγμή να ακούσουμε τα τραγούδια του Θανάση στον φυσικό τους χώρο. Το ραντεβού ήταν πράγματι, κάτω από τον ξάστερο ουρανό των Καστελλιών με τον φωτεινό αστερισμό του Βέγα και του Αλτάιρ. Το ημιορεινό χωριό έδινε επιπρόσθετη γοητεία στους στίχους, τη μουσική, τη φωνή του Θανάση και της Ματούλας (Ζαμάνη). Οι μπουζουκομάνες, το λαούτο, το μπουζούκι, η κιθάρα (Μυστακίδης) το βιολί και τα πλήκτρα (Σιώτας), η τρομπέτα (Πολυζωγόπουλος), τα τύμπανα (Ντούβας), το κλαρίνο (Αντωνιάδης), η ηλεκτρική κιθάρα (Παντέλης), το κόντρα μπάσο (Μπουκάλης) το μπουζούκι (Χανιώτης) συνέθεταν κάτι διαφορετικό. Όσο διακριτική παρουσία κι αν έχει ο Θανάσης, η μουσική του πάντα θα σκορπίζει αρώματα και χρώματα από τον Θεσσαλικό κάμπο και αυτά θα ακούγονται διαφορετικά ανάμεσα στα δέντρα.
Και η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ τελείωσε. Ωστόσο ο Δημήτρης Αποστολάκης είχε δίκαιο. «Η προσμονή αυξάνει την απόλαυση». Αποδείχθηκε άλλωστε το επόμενο βράδυ με τον Γιάννη Χαρούλη. Ποτισμένος με τον Κρητικό ρυθμό και τον μουσικό του πλούτο, ξέρει να δημιουργεί -αυθόρμητα- μαζί με τους μουσικούς του, ένα μοναδικό εξωστρεφές, γλεντζέδικο ύφος τραγουδώντας μεταξύ άλλων, τους «Άγιους», την «Μαύρη πεταλούδα», «Της λήθης το πηγάδι», την «Πλύστρα του Ουρανού», το «Τριανταφυλλάκι», τον «Χειμωνανθό», την «Ουρά του αλόγου», «Στις χαραυγιές ξεχνιέμαι» και κλείνοντας με το «Σκουλαρίκι».
Και μετά, «συμπορευτήκαμε» με τον Σωκράτη Μάλαμα. Τα «Ξωτικά» και οι «Νεράιδες» χόρευαν μεθυσμένα στα πυκνά δάση της Γραβιάς, μαζί ηχούσαν μεταξύ άλλων «Της φωτιάς οι Μάγοι», «Το αγκάθι», «Τα πάγια», «Τα διόδια», η «Πριγκηπέσα», «Ο κήπος», το «Στα είπα όλα», «Τσιγάρο ατέλειωτο», «Το γράμμα», «Για την Ελλάδα», ο «Διάφανος», το «Δρόμο άλλαξε ο αέρας», Τα «Ποντίκια στην Αγορά», και μαζί με τη ζεστή φωνή της Μαρίνας (Δακανάλη) -που επίσης κουβαλά την κρητική μουσική παράδοση- το «Άσε τα Ψέματα», τα «Φύλλα αλκαλικά», τα «Μεταξωτά»… Ήμασταν κι εμείς «Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες».
Εξάλλου, αναμφισβήτητα, τα τραγούδια και οι μουσικοί του Μάλαμα μπορούν να δώσουν σε ένα live κάτι το ξεχωριστό που μας κάνει να ξεχνάμε πολλά. Γιατί, όπως έχει δηλώσει και η Μαρίνα «Το τραγούδι είναι γιατρικό», και το κρασί -θα συμπληρώσω-, η ζάλη του, μας κάνει να νιώθουμε τα τραγούδια, τα «γιατρικά» μας πιο έντονα. Αρκεί τελικά να μην μας εμποδίσει αυτή η ζάλη να νιώσουμε αυτό το ιδιαίτερο των live του Σωκράτη. Και διώξουμε όλη την μαγεία...
Το Φεστιβάλ έκλεισε δυνατά με το ντουέτο Χαρούλη - Μάλαμα να τραγουδούν τον «Αποσπερίτη». Ήταν σε γενικές γραμμές, κάτι το πρωτότυπο και πετυχημένο, τόσο από άποψη της δράσης - διοργάνωσης και του τεχνικού κομματιού, όσο και από άποψη αντίδρασης του κοινού. Σε αυτήν στάθηκε γεμάτος ευχαρίστηση και ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καστελλίων Σπυριδάκης Ιωάννης, κερνώντας καφέ το επόμενο απόγευμα σε καφενείο του χωριού. Αυτό που μας έμεινε ήταν οι μουσικές αναμνήσεις που έστω για ένα διήμερο μας χάρισαν στιγμές πληρότητας.
Φωτογραφίες: Πάνος Παπαϊωάννου
