Μια βραδιά, αυτή της Κυριακής 20 Οκτωβρίου 2013 στην Αρχιτεκτονική, που λόγω των συμμετοχών της και της σπουδαίας παρακαταθήκης του στιχουργού, περιμέναμε με ανυπομονησία. Μια συναυλία πραγματικά ιδιαίτερη αυτή τη φορά, με στόχο του ίδιου του Σούση να παρουσιαστούν κάποια λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό πνευματικά «παιδιά» του, αντί των αναμενόμενων «σουξέ» και να φωτιστούν τραγούδια που ενδεχομένως έγιναν μεγάλες εμπορικές «αποτυχίες», όπως χαριτολογώντας είπε ο Γιάννης Κότσιρας, αλλά σίγουρα έγιναν τεράστιες συναισθηματικές επιτυχίες. Μια βραδιά με όλες τις προδιαγραφές υπέρ της και αρκετές εκπλήξεις - όχι απαραίτητα όλες ευχάριστες.
Ο Ισαάκ Σούσης, στη «γιορτή του» προσκάλεσε τρεις συνεργάτες του, το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Γιάννη Κότσιρα & τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο οι οποίοι έχουν δισκογραφήσει τραγούδια του, αλλά και τρεις αγαπημένους φίλους του, τη Νατάσσα Μποφίλιου, το Φοίβο Δεληβοριά και τον Παντελή Αμπαζή για να αποδώσουν τα τραγούδια του, με ενδιάμεσες απαγγελίες ποιημάτων, από τον ξεχωριστό ηθοποιό & σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου.
Συνοψίζοντας πριν καν επεκταθώ, με πρώτη την πρόθεση του Ισαάκ Σούση να παρουσιάσει «άγνωστα» τραγούδια, μας άρεσαν τα πάντα, εκτός από τα… εκτός προγράμματος. Εντός προγράμματος ήταν βεβαίως οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων & τα υπέροχα παιξίματα μιας πολυμελούς ορχήστρας - που δε μας παρουσιάστηκε -, ο καλός ήχος και ο πανέμορφος χώρος της Αρχιτεκτονικής. Ο ίδιος ο Ισαάκ Σούσης συμμετείχε τραγουδώντας κάποια κομμάτια του. Σπουδαίος ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, ο άνθρωπος - ορχήστρα που έπαιξε πολλά όργανα και τραγούδησε κομμάτια από το νέο του δίσκο με τίτλο «Ένας τρελλός» όπως τον «Χαμαιλέοντα» και το εκπληκτικό «Για να σ’ αγαπάω παραιτούμαι». Υπέροχη και γεμάτη μεταδοτική, θετική ενέργεια η Νατάσσα Μποφίλιου, με την «Πρώτη μουσική», το «Κορίτσι στη ζούγκλα» κ.α., όπως ακριβώς και ο Γιάννης Κότσιρας. «Εγώ δε σε κατηγορώ», «Εφάπαξ», «Ξεπεσμένος άγγελος» κ.α. από τη φωνή που μας τα πρωτοπαρουσίασε και που, για άλλη μια φορά, «έκλεψε» τις εντυπώσεις. Μοναδικός και γλυκύτατος ο Φοίβος Δεληβοριάς που θέλησε να χαρίσει από σκηνής ένα προσωπικό δώρο στον Ισαάκ Σούση και ο «μποέμ τραγουδοποιός» Παντελής Αμπαζής, ο οποίος τραγούδησε για μας τραγούδια που παρουσιάζουν μια πιο «ευδιάθετη» πλευρά του Σούση, όπως το «Κουνούπι», «Κακός Μπελάς» κ.α.
Άφησα τελευταίο το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τον οποίο ο Ισαάκ Σούσης έχει τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη «προϊστορία». Έναν σημαντικό συνθέτη, που μελοποίησε περισσότερους στίχους του Σούση από κάθε άλλον, μεταξύ αυτών τα σπουδαία & διαχρονικά «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», «Έλα ψυχούλα μου», «Νότος», «Ο Παλιός στρατιώτης» και τόσα άλλα. Έναν συνθέτη που σε μια προφανώς άτυχη στιγμή, το βράδυ της Κυριακής, επέτρεψε στον εαυτό του να χαλαστεί από το «χλιαρό» χειροκρότημα του κόσμου και μας χάλασε με τη συμπεριφορά του, όσο μας απογοήτευσε, φέρνοντας αρκετές φορές σε εμφανή αμηχανία όλους τους συντελεστές της παράστασης. Δε θα επεκταθώ περισσότερο, όσοι ήταν εκεί είδαν κι άκουσαν κι άλλωστε η από μικροφώνου παραδοχή του «ατοπήματος» από πλευράς του, μετά την παρέμβαση ψυχραιμότερων, κάπως διόρθωσε τα πράγματα κι «έσωσε» την παράσταση, αφήνοντας όμως μια γεύση πικρή. Στα εκτός προγράμματος, λοιπόν, η κακή ψυχολογία του κ. Μαχαιρίτσα, αλλά και η σημαντική καθυστέρηση στο άνοιγμα της πόρτας και κατά συνέπεια στην έναρξη της παράστασης.
Εν κατακλείδι κι αν εξαιρέσει κανείς τα «παρατράγουδα», με δεδομένο ότι οι ερμηνευτές έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε το λιγότερο γνωστό έργο του Ισαάκ Σούση, η παράσταση αυτή κατάφερε να είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχουμε παρακολουθήσει τελευταία. Δείτε στο βίντεο κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές στην Αρχιτεκτονική.
