11 του Μάρτη, βράδυ Δευτέρας, κατεβαίνω οδηγώντας την Κηφισίας ακούγοντας τα «Κορίτσια της συγγνώμης» του Χάρη και του Πάνου, έχοντας το βέβαιο ένστικτο, ότι σε λιγάκι το αντάμωμα μου με τις μουσικές και τις ερμηνείες του Γιάννη Χαρούλη θα μου δώσουν παρόμοια συναισθήματα με το τραγούδι των δίδυμων αδερφών... Ένα χρόνο ακριβώς, παρά κάτι μέρες, μετά τη βραδιά που παρακολούθησα και πάλι στο «Σταυρό του Νότου», o Γιάννης Χαρούλης ξεκινά το μουσικό του ταξίδι στο ίδιο στέκι, οπλισμένος με τη δύναμη της φωνής του και την ψυχή του λαούτου του...
Αυτό το κοπέλι τραγουδά με καρδιά. Αυτός είναι κι ο σημαντικότερος πλούτος του και τούτο τον κάνει να ξεχωρίζει από τους καλλιτέχνες του σιναφιού του. Προσπαθώ να είμαι όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ αντικειμενικός μαζί του, μα δεν τα καταφέρνω, αφού τόσο η κοινή μας Λασιθιώτικη καταγωγή, μα κι η αγάπη μου από παιδί για την Κρήτη, με κάνει να τον αντιμετωπίζω με ιδιαίτερη θέρμη και περηφάνια, στη σκέψη πως τα μικροκαμωμένα μεραμπελιώτικα χωριά μας, έχουν στις «τάξεις» τους ένα τόσο άξιο και χαρισματικό παλικάρι, που με την παρουσία του και την ιδιοσυγκρασία του, τιμά αυτήν την «καθάρια» κι αμόλυντη πλευρά του κρητικού χαρακτήρα. Έχοντας ζήσει και στους τέσσερις νομούς της Μεγαλόνησου, από μικρός αγαπούσα το Λασίθι και τον Άγιο Νικόλαο αφού τα νερά της λιμνοθάλασσας του ήταν πιο ήρεμα, πιο ταπεινά, πιο ανθρώπινα. Δεν έβλεπες πουθενά κάποιον να οπλοφορεί, να καπετανίζει, να στήνει βεντέτες για να εκδικηθεί. Το ξημέρωμα στον κόλπο του Μεραμπέλου, μα και σαν πέφτει το βράδυ κι ακολουθούμε τα μονοπάτια προς την Ελούντα, την Πλάκα και τη Σπιναλόγκα, ο άνεμος γλυκαίνει, γαληνεύοντας παράξενα το νου και την ψυχή μας. Ο Γιάννης έχοντας μεγαλώσει στην ίδια σεμνή γη, «κληρονόμησε» αυτήν την καλοσύνη, περνώντας την μάλιστα και μέσα στα τραγούδια του, κάνοντάς τον, όσο κι αν περνά ο καιρός να παραμένει ένα ώριμο σεμνό παιδί...
Λίγα λεπτά μετά τις δέκα, ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους μουσικούς του, μπροστά στις έντονες επευφημίες του κοινού του, το οποίο γέμισε ασφυκτικά το «Σταυρό του Νότου». Έχοντας στις αποσκευές τις «Μαγγανείες» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, αλλά και κάνοντας μια αναδρομή σ’ όλα εκείνα τα τραγούδια που έχουν ευρέως αγαπηθεί με τις ερμηνείες του, ο Γιάννης ήρθε και πάλι «αντιμέτωπος» με τη λατρεία του κοινού του, το οποίο τραγουδούσε δυνατά, σα να ’θελε να ξορκίσει τα στοιχειά της παντέρμης αυτής εποχής, μέσα από τα λόγια και τις μελωδίες του Παπακωνσταντίνου, του Μαμαγκάκη, του Μάλαμα, του Μαρκόπουλου, του Νικολούδη, του Θηβαίου, του Πασχαλίδη, της Παναγιωτοπούλου,του Μάτσα ,του Καζαντζή, του Αγγελάκα, του Ελευθερίου, του Καρούζου, του Αποστολάκη, του Σκορδαλού, του Μουντάκη: Μαγγανείες, Έλα πάρε με, Ένα γύρο το φεγγάρι, Στις χαραυγές ξεχνιέμαι, Πάντα θλιμμένη χαραυγή, Μαύρη πεταλούδα, Σύννεφα του γιαλού, Του Λασιθιού η στράτα, Πλύστρα τ’ουρανού, Χειμωνανθός, Ημερολόγιο, Όσο κρατάει η ζωή, Της λήθης το πηγάδι, Η ουρά του αλόγου, Τότε κι εγώ , Ανεμόσκαλα , Εδώ , Τούτο το μήνα...
Μελωδίες, συναισθήματα, στίχοι, ψίθυροι, φωνές, ποτά, τσιγάρα, χειροκροτήματα έγιναν ένα μέσα από τα τραγούδια του Χαρούλη. Στη μέση του προγράμματος, ανέβασε στη σκηνή, να πει μαζί του ένα τραγούδι, την Μαρία Παπαγεωργίου, που ερμήνευσε ευαίσθητα ένα παραδοσιακό από τα Γρεβενά, την ιδιαίτερη της πατρίδα...
Mε το Γιάννη έπαιξαν οι «συνήθεις ύποπτοι» μουσικοί του, Παύλος Συνοδινός (κιθάρες), Κωνσταντής Πιστιόλης (πνευστά), Μιχάλης Πορφύρης (τσέλο), Πάνος Τόλιος (τύμπανα)...
Φωτογραφία | Video: Άρης Αναγνωστόπουλος
