τέτοιο παλμό. Νεανικό στη μεγαλύτερη μερίδα του το κοινό χωρίς να λείπουν και οι πιο μεστές κλάσεις. Χιλιάδες κόσμος, ψαγμένος, ενημερωμένος, που γνώριζε απ’ έξω τα παλιά αλλά και τα καινούργια τραγούδια του ερμηνευτή -αλλά και τραγουδοποιού- και ήρθε να διασκεδάσει μαζί του, να τραγουδήσει από καρδιάς και να εκφράσει τις ευαισθησίες και αγωνίες του.
Κατάμεστοι ακόμα και οι γύρω χώροι με τους πιστιρικάδες κρεμασμένους σαν τσαμπιά στα κάγκελα , να πίνουν μπύρες και να ερμηνεύουν άσματα δύσκολα και απαιτητικά με ένα στόμα, μια φωνή, όλοι μαζί.
Οι ρακές να δίνουν και να παίρνουν, να φτάνουν πάνω στη σκηνή και ο Χαρούλης να ανταποκρίνεται στα κεράσματα… και να ανταποδίδει με τα «δικά» του αλλά και «ξένα» του Ξαρχάκου, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου… Μέθεξη και διονυσιακή ατμόσφαιρα συνάμα.
Ο τροβαδούρος σοβαρός, σεμνός, αντιμετώπισε με σεβασμό το κοινό αλλά και την ιδιότητά του. «Έπαιξε» με τα εφέ της σκηνής (ήλιους, δέντρα, φεγγάρια κ.ά.) και ερμήνευσε με την χαρακτηριστική χροιά του και τον ιδιότυπο τρόπο το εξαιρετικό «υλικό» που επέλεξε και με το οποίο συνειδητά πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια.
Παράδοση, ροκ, «έντεχνο» αλλά και ψυχεδέλεια μέσα από φροντισμένες ενορχηστρώσεις-διασκευές.
«Αυτή η συναυλία είναι πάλι όπως και πέρσι. Το αεράκι στα πανιά μας για την υπόλοιπη Ελλάδα και σας ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό»
ήταν τα λόγια του Χαρούλη στο ξεκίνημα της βραδιάς.
Δίχως να έχει την εργογραφία και θητεία του Σωκράτη Μάλαμα ή ακόμη και του Θανάση Παπακωνσταντίνου έχει καταφέρει με γοργά βήματα να αγγίξει τα επίπεδα απήχησής τους.
Κρίμα που ο «φρέσκος» δίσκος με τον τελευταίο –ο οποίος πωλούνταν χτες στην Τεχνόπολη- αποτελεί σταθερό σκαλοπάτι και όχι τον «βατήρα» που του πρέπει και αρμόζει.
Απ’ την άλλη ίσως να είναι καλύτερα κι έτσι, αφού τα σίγουρα βήματα προφυλάσσουν συχνά από ελκυστικές, αλλά στην ουσία, χάρτινες σκάλες.
