Όλη η μουσική Αθήνα κατέβηκε στα νότια το Σαββατόβραδο και μοιράστηκε σε δύο συναυλίες. Η μία ήταν δωρεάν στο «Νιάρχος» με τον Κωνσταντίνο Β. και η άλλη δίπλα ακριβώς στην Πλατεία Νερού, με προσιτό εισιτήριο και τον Γιάννη Αγγελάκα με τους 100 C headliner στο Release Athens. Δύσκολη η επιλογή, είχε και πανσέληνο με καθαρό ουρανό γιατί η βροχή ήρθε τελικά την Κυριακή.
Ο πονοκέφαλος που μου προκαλεί συνήθως ο ασταθής καιρός με κράτησε σπίτι το απόγευμα περιμένοντας να γιάνω ώστε να το χαρώ καλύτερα. Έτσι έχασα τους αγαπητούς Last Drive, αλλά έφθασα όταν έδυσε ο ήλιος, μετά τις 9, ώρα καλή για ν’ ακούσεις τα Διάφανα Κρίνα. Ο μελαγχολικός ήχος τους απλώνονταν σε όλη την μαρίνα όση ώρα έψαχνα πάρκινγκ. Για να πω την αλήθεια ένοιωθα ένα σφίξιμο που θα τους έβλεπα πρώτη φορά χωρίς την εμβληματική φυσιογνωμία τους, τον Θάνο Ανεστόπουλο, και δεν έχω ακόμη ξεκάθαρη άποψη, όπως και το κοινό τους, αν έπρεπε να συνεχίσουν χωρίς εκείνον. Έγιναν όλα και τόσο γρήγορα με νωπή ακόμη την μεγάλη απώλεια. Το ρεπορτάζ λέει ότι δεν είχε δώσει το χρίσμα αυτό στα υπόλοιπα μέλη και η απόφαση αυτή είναι καθαρά δική τους. Η πρώτη εντύπωση μέχρι να πλησιάσω στην σκηνή κι ενώ άκουγα το «Ένα Σκιάχτρο Πάνω στη Φωτιά» ήταν καλή και ενστικτωδώς πλησίαζα όλο και πιο κοντά στην σκηνή. Έψαξα νοερά το Θάνο. Η θέση του στην μέση της σκηνής ήταν κενή. Συγκίνηση. Η φωνή του Παναγιώτη Μπερλή, ιδρυτικού μέλους των Κρίνων, που ανέλαβε τα φωνητικά στο συγκρότημα, ήταν σεμνή, επιβλητική, μελαγχολική. Καθιστός πίσω από τα πλήκτρα και τον υπολογιστή του τραγουδούσε τα τραγούδια ενός από τα σπουδαιότερα και πιο δημοφιλή συγκροτήματα που αναδείχθηκαν στην ελληνική σκηνή. Το κοινό από κάτω παγωμένο. Μάλλον μοιραζόμασταν σιωπηλά τα ίδια συναισθήματα. Από πλευράς κόσμου δεν έμοιαζε με παλιά συναυλία των Κρίνων που τραγουδούσαν μαζί με το Θάνο και ήταν εκδηλωτικοί.
Είχα να δω τα Κρίνα από την πρεμιέρα του ιστορικού πια εκείνου διήμερου και αποχαιρετιστήριου στον Θάνο, στην Τεχνόπολη τον Σεπτέμβρη του ‘15, όπου στεκόταν αγέρωχος επί τρεισήμισι ώρες στην σκηνή με σιγουριά για τη νίκη του στο θάνατο παίρνοντας δύναμη από την αγάπη του κόσμου… Ζορίστηκα και μ’ έπιασε ξανά πονοκέφαλος. Κατάπια ένα παυσίπονο, αλλά μου πέρασε σχετικά γρήγορα όσο έμπαινα όλο και περισσότερο στην συναυλία. Ο Παναγιώτης Μπερλής ήταν μαζί του στα πλήκτρα στο Τεχνόπολις, όπως και ο στυλοβάτης του γκρουπ και κάτι παραπάνω από μπασίστας Παντελής Ροδόστογλου - μαζί με το Θάνο μου είχαν δώσει κάποτε μια κοινή συνέντευξη για τον «Ήχο» το 2008 για το «κύκνειο άσμα» του γκρουπ «Και η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί» - στα Εξάρχεια. Παρόντες και οι κιθαρίστες Κυριάκος Τσουκαλάς - Νίκος Μπάρδης και ο ντράμερ Τάσος Μαχάς. Ο ήχος τους ήταν ατόφιος Διάφανα Κρίνα και το κοινό είχε αρχίσει να τους ακολουθεί στην συναυλία τους στην Πλατεία Νερού. Κοίταξα την πανσέληνο, όμορφη και πορτοκαλιά. Είδα το Θάνο κρυμμένο πίσω της και θυμήθηκα τα λόγια του: «Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει όση ζωή επιθυμήσει. Είμαστε τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ».
Ναι, αυτά τα Διάφανα Κρίνα έχουν ζωή μέσα τους, σκέφτηκα. Τα παλιά τραγούδια: Άγρια Ζωή, Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω, Μέρες Αργίας που «έπλεκαν» όμορφα με τα καινούργια, της μετά - Θάνου εποχής: Μανιφέστο και Ένας Σωρός Λευκά Φτερά που δίνουν την συνέχεια στο συγκρότημα των Διάφανων Κρίνων. Αυτό είναι το rock’n’roll…
Και ξάφνου συνεπαρμένος στις σκέψεις και στην μουσική περιπέτεια των Κρίνων στέκεται δίπλα μου ένα φιλικό ζευγάρι που με ξυπνά. Αμέσως τους ρωτώ: Πώς ήταν οι Last Drive; «Εξαιρετικοί όπως πάντα. Είπαν ότι θα βγάλουν καινούργιο δίσκο τον Οκτώβριο!». Α, ωραία πληροφορία!
Να ‘σου όμως οι 100ο C στην σκηνή κουρδίζουν περιμένοντας το Γιάννη Αγγελάκα. Ο κόσμος συσπειρώθηκε περισσότερο κοντά στα κάγκελα και μόλις ο άλλος ποιητής της ροκ βγαίνει στην σκηνή, μια ξανθομαλλούσα ταλαιπωρημένη 45άρα που ήταν παραδίπλα μου φώναξε με όλη της τη δύναμη; «Γιάννη κράτα γερά! Διώχνεις από πάνω μου όλη την σκουριά!». Είχε φτάσει η μεγάλη ώρα της βραδιάς. Η αλήθεια είναι ότι πριν δυο-τρία χρόνια κατέβαινε πιο αραιά στην Αθήνα ο Γιάννης Αγγελάκας, αλλά τώρα πιο συχνά. Αυτό μου είπαν κάποιοι φίλοι που προτίμησαν να πάνε στο «Νιάρχος». Ίσως να είναι κι έτσι, αλλά εγώ βρισκόμουν εκεί συνειδητά. Όλες οι συναυλίες του έχουν μια ιδιαιτερότητα. Κάτι σαν γιορτή. Τελευταία φορά τον είδα με το ίδιο αυτό γκρουπ του στο «Αν club» στην πρεμιέρα του φανταστικού εκείνου sold-out τριημέρου τον Νοέμβριο του ’15. Μοναδική περίπτωση περφόρμερ. Θαρρείς και μπαίνει στην πρίζα και χορεύει διονυσιακά με ένα εντελώς δικό του τρόπο που θυμίζει θέατρο σκιών. Ανεβαστικός και συμπαρασύρει τον κόσμο που θέλει να χορεύει μαζί του. Η σχέση με το κοινό του είναι πάντα ερωτική και όταν αρχίσει να ζεσταίνεται το πράγμα ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει όλο και πιο πυκνά «είναι ωραία στο παράδεισο». Και ο Αγγελάκας τους απάντησε «Γειά σας πιθηκάκια» στο τέλος του τραγουδιού του «Νεάντερνταλ» από τον τελευταίο δίσκο του «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια».
Ναι υπάρχει μεγάλο δέσιμο με τους οπαδούς του. Ανέκαθεν. Οι συναυλίες του έχουν άποψη. Δεν έχουν ήσυχα τραγούδια, ούτε ανέμελα λιβάδια. Αλλά ένα κοινό σε εγρήγορση έτοιμο να ζήσει τ’ όνειρο. Και τραβάνε μαζί στη «Γελαστή Ανηφόρα». Είναι η στιγμή που άναψαν τα καπνογόνα και η συναυλία εξελίχθηκε σε γιορτή, όπως όταν μια ποδοσφαιρική ομάδα βάζει γκολ κι ανάβουν καπνοί και η ατμόσφαιρα πιο έντονη! Κρίμα όμως που άλλαξε το «Σιγά Μην Κλάψω» το προτιμούσα όπως το έλεγε παλιότερα. Η συναυλία κορυφώθηκε όταν έπαιξαν το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» σε μια εξαιρετική εκτέλεση.
Στο encore φύλαξε το «Magic Bus» και «Από Δω Κι Επάνω», δύο από τα πιο χαρακτηριστικά και πιο γερά κομμάτια του. Μιάμιση ώρα επί σκηνής συνολικά ο Αγγελάκας με τους 100ο C με πολύ καλό ήχο, όπως και τα Κρίνα. Φεύγοντας γεμάτος ικανοποίηση αγόρασα και το τελευταίο βινύλιο του Γ. Αγγελάκα «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια» που περιέχει και το βιβλιαράκι με τους στίχους! Το κρατούσα συμπονετικά παραμάσχαλα μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητα γιατί live τα καινούργια τραγούδια του με άγγιξαν. Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά κι ας βρέχει…
Τους 100°C αποτελούν οι: Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), είχε τα γενέθλιά της το Σάββατο, Αλέξης Αρχοντής (τύμπανα), Γιάννης Σαββίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα), James Wylie (σαξόφωνο). Την επιμέλεια του ήχου έχει ο Γιώργος Ταχτσίδης.
Όλο το playlist του Αγγελάκα στην Πλατεία Νερού
Φωτογραφίες: Γιάννης Αλεξίου
*Τα βίντεο προέρχονται απο YouTube
Ο πονοκέφαλος που μου προκαλεί συνήθως ο ασταθής καιρός με κράτησε σπίτι το απόγευμα περιμένοντας να γιάνω ώστε να το χαρώ καλύτερα. Έτσι έχασα τους αγαπητούς Last Drive, αλλά έφθασα όταν έδυσε ο ήλιος, μετά τις 9, ώρα καλή για ν’ ακούσεις τα Διάφανα Κρίνα. Ο μελαγχολικός ήχος τους απλώνονταν σε όλη την μαρίνα όση ώρα έψαχνα πάρκινγκ. Για να πω την αλήθεια ένοιωθα ένα σφίξιμο που θα τους έβλεπα πρώτη φορά χωρίς την εμβληματική φυσιογνωμία τους, τον Θάνο Ανεστόπουλο, και δεν έχω ακόμη ξεκάθαρη άποψη, όπως και το κοινό τους, αν έπρεπε να συνεχίσουν χωρίς εκείνον. Έγιναν όλα και τόσο γρήγορα με νωπή ακόμη την μεγάλη απώλεια. Το ρεπορτάζ λέει ότι δεν είχε δώσει το χρίσμα αυτό στα υπόλοιπα μέλη και η απόφαση αυτή είναι καθαρά δική τους. Η πρώτη εντύπωση μέχρι να πλησιάσω στην σκηνή κι ενώ άκουγα το «Ένα Σκιάχτρο Πάνω στη Φωτιά» ήταν καλή και ενστικτωδώς πλησίαζα όλο και πιο κοντά στην σκηνή. Έψαξα νοερά το Θάνο. Η θέση του στην μέση της σκηνής ήταν κενή. Συγκίνηση. Η φωνή του Παναγιώτη Μπερλή, ιδρυτικού μέλους των Κρίνων, που ανέλαβε τα φωνητικά στο συγκρότημα, ήταν σεμνή, επιβλητική, μελαγχολική. Καθιστός πίσω από τα πλήκτρα και τον υπολογιστή του τραγουδούσε τα τραγούδια ενός από τα σπουδαιότερα και πιο δημοφιλή συγκροτήματα που αναδείχθηκαν στην ελληνική σκηνή. Το κοινό από κάτω παγωμένο. Μάλλον μοιραζόμασταν σιωπηλά τα ίδια συναισθήματα. Από πλευράς κόσμου δεν έμοιαζε με παλιά συναυλία των Κρίνων που τραγουδούσαν μαζί με το Θάνο και ήταν εκδηλωτικοί.
Είχα να δω τα Κρίνα από την πρεμιέρα του ιστορικού πια εκείνου διήμερου και αποχαιρετιστήριου στον Θάνο, στην Τεχνόπολη τον Σεπτέμβρη του ‘15, όπου στεκόταν αγέρωχος επί τρεισήμισι ώρες στην σκηνή με σιγουριά για τη νίκη του στο θάνατο παίρνοντας δύναμη από την αγάπη του κόσμου… Ζορίστηκα και μ’ έπιασε ξανά πονοκέφαλος. Κατάπια ένα παυσίπονο, αλλά μου πέρασε σχετικά γρήγορα όσο έμπαινα όλο και περισσότερο στην συναυλία. Ο Παναγιώτης Μπερλής ήταν μαζί του στα πλήκτρα στο Τεχνόπολις, όπως και ο στυλοβάτης του γκρουπ και κάτι παραπάνω από μπασίστας Παντελής Ροδόστογλου - μαζί με το Θάνο μου είχαν δώσει κάποτε μια κοινή συνέντευξη για τον «Ήχο» το 2008 για το «κύκνειο άσμα» του γκρουπ «Και η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί» - στα Εξάρχεια. Παρόντες και οι κιθαρίστες Κυριάκος Τσουκαλάς - Νίκος Μπάρδης και ο ντράμερ Τάσος Μαχάς. Ο ήχος τους ήταν ατόφιος Διάφανα Κρίνα και το κοινό είχε αρχίσει να τους ακολουθεί στην συναυλία τους στην Πλατεία Νερού. Κοίταξα την πανσέληνο, όμορφη και πορτοκαλιά. Είδα το Θάνο κρυμμένο πίσω της και θυμήθηκα τα λόγια του: «Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει όση ζωή επιθυμήσει. Είμαστε τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ».
Ναι, αυτά τα Διάφανα Κρίνα έχουν ζωή μέσα τους, σκέφτηκα. Τα παλιά τραγούδια: Άγρια Ζωή, Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω, Μέρες Αργίας που «έπλεκαν» όμορφα με τα καινούργια, της μετά - Θάνου εποχής: Μανιφέστο και Ένας Σωρός Λευκά Φτερά που δίνουν την συνέχεια στο συγκρότημα των Διάφανων Κρίνων. Αυτό είναι το rock’n’roll…
Και ξάφνου συνεπαρμένος στις σκέψεις και στην μουσική περιπέτεια των Κρίνων στέκεται δίπλα μου ένα φιλικό ζευγάρι που με ξυπνά. Αμέσως τους ρωτώ: Πώς ήταν οι Last Drive; «Εξαιρετικοί όπως πάντα. Είπαν ότι θα βγάλουν καινούργιο δίσκο τον Οκτώβριο!». Α, ωραία πληροφορία!
Να ‘σου όμως οι 100ο C στην σκηνή κουρδίζουν περιμένοντας το Γιάννη Αγγελάκα. Ο κόσμος συσπειρώθηκε περισσότερο κοντά στα κάγκελα και μόλις ο άλλος ποιητής της ροκ βγαίνει στην σκηνή, μια ξανθομαλλούσα ταλαιπωρημένη 45άρα που ήταν παραδίπλα μου φώναξε με όλη της τη δύναμη; «Γιάννη κράτα γερά! Διώχνεις από πάνω μου όλη την σκουριά!». Είχε φτάσει η μεγάλη ώρα της βραδιάς. Η αλήθεια είναι ότι πριν δυο-τρία χρόνια κατέβαινε πιο αραιά στην Αθήνα ο Γιάννης Αγγελάκας, αλλά τώρα πιο συχνά. Αυτό μου είπαν κάποιοι φίλοι που προτίμησαν να πάνε στο «Νιάρχος». Ίσως να είναι κι έτσι, αλλά εγώ βρισκόμουν εκεί συνειδητά. Όλες οι συναυλίες του έχουν μια ιδιαιτερότητα. Κάτι σαν γιορτή. Τελευταία φορά τον είδα με το ίδιο αυτό γκρουπ του στο «Αν club» στην πρεμιέρα του φανταστικού εκείνου sold-out τριημέρου τον Νοέμβριο του ’15. Μοναδική περίπτωση περφόρμερ. Θαρρείς και μπαίνει στην πρίζα και χορεύει διονυσιακά με ένα εντελώς δικό του τρόπο που θυμίζει θέατρο σκιών. Ανεβαστικός και συμπαρασύρει τον κόσμο που θέλει να χορεύει μαζί του. Η σχέση με το κοινό του είναι πάντα ερωτική και όταν αρχίσει να ζεσταίνεται το πράγμα ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει όλο και πιο πυκνά «είναι ωραία στο παράδεισο». Και ο Αγγελάκας τους απάντησε «Γειά σας πιθηκάκια» στο τέλος του τραγουδιού του «Νεάντερνταλ» από τον τελευταίο δίσκο του «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια».
Ναι υπάρχει μεγάλο δέσιμο με τους οπαδούς του. Ανέκαθεν. Οι συναυλίες του έχουν άποψη. Δεν έχουν ήσυχα τραγούδια, ούτε ανέμελα λιβάδια. Αλλά ένα κοινό σε εγρήγορση έτοιμο να ζήσει τ’ όνειρο. Και τραβάνε μαζί στη «Γελαστή Ανηφόρα». Είναι η στιγμή που άναψαν τα καπνογόνα και η συναυλία εξελίχθηκε σε γιορτή, όπως όταν μια ποδοσφαιρική ομάδα βάζει γκολ κι ανάβουν καπνοί και η ατμόσφαιρα πιο έντονη! Κρίμα όμως που άλλαξε το «Σιγά Μην Κλάψω» το προτιμούσα όπως το έλεγε παλιότερα. Η συναυλία κορυφώθηκε όταν έπαιξαν το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» σε μια εξαιρετική εκτέλεση.
Στο encore φύλαξε το «Magic Bus» και «Από Δω Κι Επάνω», δύο από τα πιο χαρακτηριστικά και πιο γερά κομμάτια του. Μιάμιση ώρα επί σκηνής συνολικά ο Αγγελάκας με τους 100ο C με πολύ καλό ήχο, όπως και τα Κρίνα. Φεύγοντας γεμάτος ικανοποίηση αγόρασα και το τελευταίο βινύλιο του Γ. Αγγελάκα «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια» που περιέχει και το βιβλιαράκι με τους στίχους! Το κρατούσα συμπονετικά παραμάσχαλα μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητα γιατί live τα καινούργια τραγούδια του με άγγιξαν. Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά κι ας βρέχει…
Τους 100°C αποτελούν οι: Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), είχε τα γενέθλιά της το Σάββατο, Αλέξης Αρχοντής (τύμπανα), Γιάννης Σαββίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα), James Wylie (σαξόφωνο). Την επιμέλεια του ήχου έχει ο Γιώργος Ταχτσίδης.
Όλο το playlist του Αγγελάκα στην Πλατεία Νερού
Φωτογραφίες: Γιάννης Αλεξίου
*Τα βίντεο προέρχονται απο YouTube
