Φίλιππος Πλιάτσικας στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ!)

ραδιοφωνικού σταθμού Δίεση. Το δρώμενο ήταν φυσικό επακόλουθο της κυκλοφορίας του νέου δίσκου του καλλιτέχνη με τίτλο «Προσοχή στο κενό». Θα μου πείτε τι νόημα έχουν πια οι έννοιες «κυκλοφορία δίσκου» απ’ τη στιγμή που τα δισκοπωλεία αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση;

«Προσοχή στο κενό», όπως εξομολογήθηκε ο Πλιάτσικας, είναι μία φράση που έχει καρφωθεί στο μυαλό του εδώ και πολύ καιρό, και ανακαλώντας την επιχειρεί να μας προειδοποιήσει και να μας προφυλάξει απ’ τις αιτίες και τους λόγους που μας έχουν σύρει στην κατάσταση που πολλοί, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, βιώνουμε στους σύγχρονους καιρούς . Ένα κενό συναισθηματικό, ψυχολογικό, πνευματικό (μεταφράζω εγώ).

Η εν λόγω βραδιά/παρουσίαση/εκδήλωση/συναυλία όμως, παρά τις προθέσεις του τραγουδοποιού, όχι μόνο δεν με «γιάτρεψε» αλλά παραδόξως μου δημιούργησε ένα επιπλέον «κενό». Ίσως έφταιγε ο χώρος που ναι μεν ήταν ζεστός αλλά «λίγος» για να εξελιχθεί μια άρτια παράσταση. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως επρόκειτο για μια «δωρεάν» εκδήλωση που αφορούσε τους ακροατές του Δίεση – η είσοδος γινόταν αποκλειστικά και μόνο με προσκλήσεις του σταθμού…

Ο Φίλιππος ήταν φιλικός και επικοινωνιακός με το κόσμο και προσπάθησε εντέχνως να «περάσει» στους προσκεκλημένους τα νέα του τραγούδια με ενδιάμεσες ευχάριστες παρεμβάσεις από παλιότερα κομμάτια. Τα τελευταία τα γνώριζε πολύ καλά ο κόσμος αλλά και… αυτός. Το επισημαίνω γιατί στα «φρέσκα» του είχε ένα μικρό πρόβλημα με τα στιχάκια. Φάνηκε ότι δεν έχουν ριζώσει ακόμη μέσα του, γεγονός που δεν ξέρω κατά πόσο τιμά ή τέλος πάντων είναι σωστό για την εμπειρία αλλά και για τη πορεία ενός τέτοιου καλλιτέχνη.

Παρατηρώντας πάντως τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις των θαμώνων γύρω μου λίγοι έδειξαν να συμμερίζονται τις σκέψεις μου. Και για να είμαι ειλικρινής απέναντι στους αναγνώστες, η βραδιά είχε το «κάτι» της. Άλλωστε μιλάμε για έναν ξεχωριστό τροβαδούρο οπότε… χαλάλι το ματς που χάσαμε (είχα εισιτήρια για τον Ολυμπιακό). Προσωπικά έβλεπα για πρώτη φορά τον Πλιάτσικα να λειτουργεί σε έναν τόσο μικρό χώρο. Τον είχα συνηθίσει σε θέατρα, γήπεδα και με χιλιάδες κόσμο από κάτω, να τζαμάρει και να χάνεται στις ερμηνείες του, να απογειώνεται και να πετάει τα ρούχα του στον αέρα. Στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης μόνο ένα μπλουζάκι πετάχτηκε, κι αυτό έμοιαζε περισσότερο με τυχαίο γεγονός.