με αφορμή και αιτία τη Διεθνή Ημέρα Κατά του Ρατσισμού. Άλλες έλαβαν χώρα την ίδια ώρα με κάποιες, άλλες αμέσως μετά από κάποιες, καθιστώντας πρακτικά σχεδόν αδύνατο να παρευρεθεί κανείς σε όλες. Κατ’ επέκταση, λόγω της έλλειψης δισυπόστατης φύσης, παρευρέθηκα στη δράση «Περίπατος Κατά των Διακρίσεων» στις 12 το μεσημέρι έξω από τη Βουλή των Ελλήνων και στο συλλαλητήριο - κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ και πλήθους άλλων φορέων και οργανώσεων στις 2 το μεσημέρι στην πλατεία Ομονοίας και σε αυτές θα αναφερθώ.
Με πρωτοβουλία του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, εκπρόσωποι από ευρύτερες ομάδες, που πλήττονται από το ρατσισμό, ενώθηκαν και πραγματοποίησαν έναν «Περίπατο Κατά των Διακρίσεων» με αφετηρία και τέρμα τη Βουλή των Ελλήνων. Δεκάδες κόσμου είχε συγκεντρωθεί πριν τις 12 έξω από τη Βουλή και κατά τις 12:30 ο περίπατος είχε ήδη ξεκινήσει με την πρώτη γραμμή να φέρει χρωματιστά χαρτόνια με γράμματα που σχημάτιζαν τη λέξη «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ». Στην πρώτη γραμμή ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρώτος τετραπληγικός Έλληνας σημαιοφόρος, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ο δήμαρχος Αθηνών, Γιώργος Καμίνης, ο ηθοποιός και δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη, Αντώνης Καφετζόπουλος και ο Έλληνας Ευρωβουλευτής και μέλος των Πρασίνων – Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, Νίκος Χρυσόγελος. Πίσω τους ακολουθούσαν εκπρόσωποι της συντονιστικής επιτροπής (της Διεθνούς Αμνηστίας, της Color Youth κ.α.), αλλά και άνθρωποι ανεξαρτήτως οργανισμών, νεότεροι και μεγαλύτεροι, οικογένειες και παιδιά.
Το εύστοχο του τίτλου της δράσης «Περίπατος Κατά των Διακρίσεων» έγινε φανερό στο κλίμα που αυτή πραγματοποιήθηκε. Ήταν ένας πραγματικός Περίπατος από τη Βουλή, στην Πανεπιστημίου, στην Πεσματζόγλου, στη Σταδίου, στην Όθωνος που κατέληξε πάλι στη Βουλή ειρηνικά, με χαμόγελα, χωρίς φωνές, χωρίς συνθήματα. Επρόκειτο για μια συμβολική παρουσία που δεν χρειάστηκε φωνές για να γίνει περισσότερο «παρούσα» και η οποία σφραγίστηκε με τον ουσιαστικότερο τρόπο, την κατάθεση ψηφίσματος από τους εκπροσώπους των οργανώσεων στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στο συλλαλητήριο – κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ και άλλων οργανισμών και οργανώσεων - που πραγματοποιήθηκε στις 2μμ στην πλατεία Ομονοίας η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική – πολύ περισσότερος ο κόσμος και διαφορετικός από της προηγούμενης κινητοποίησης, ομιλίες πριν και μετά, αμέτρητα πλακάτ, πανό, σαφώς διαχωρισμένες ομάδες η καθεμία με τον «ντουντουκοφόρο» της, φωνές, συνθήματα, ένταση και κάπου κάπου οργή - με όλα τα χαρακτηριστικά μίας κλασσικής, παλαιοκομματικού τύπου, πορείας. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν πραγματικά μεγάλος, αμέτρητα ήταν τα σωματεία, οι σύλλογοι, φοιτητικοί και μη. Με αιτήματα «την καταδίκη των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τη νομιμοποίηση των μεταναστών, την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά, το ξήλωμα των ρατσιστικών μέτρων» η πορεία κινήθηκε από την πλατεία Ομονοίας στην πλατεία Συντάγματος μέσω της Σταδίου και εκεί σφραγίστηκε με συναυλία γνωστών καλλιτεχνών.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για δύο διαφορετικές δράσεις, πράγμα που αναπόφευκτα καταλήγει σε μία εύλογη απορία. Το ζήτημα δεν τίθεται στην επικρότηση ή μη της εκάστοτε κινητοποίησης, ούτε στο λόγο που η καθεμία γίνεται όπως γίνεται, αλλά περισσότερο στο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα διαφορετικά πρόσωπα της διεκδίκησης μίας κοινής θέσης, πρόσωπα τόσο διαφορετικά που εν τέλει γεννούν αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή η θέση είναι όντως κοινή.
Με πρωτοβουλία του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, εκπρόσωποι από ευρύτερες ομάδες, που πλήττονται από το ρατσισμό, ενώθηκαν και πραγματοποίησαν έναν «Περίπατο Κατά των Διακρίσεων» με αφετηρία και τέρμα τη Βουλή των Ελλήνων. Δεκάδες κόσμου είχε συγκεντρωθεί πριν τις 12 έξω από τη Βουλή και κατά τις 12:30 ο περίπατος είχε ήδη ξεκινήσει με την πρώτη γραμμή να φέρει χρωματιστά χαρτόνια με γράμματα που σχημάτιζαν τη λέξη «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ». Στην πρώτη γραμμή ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρώτος τετραπληγικός Έλληνας σημαιοφόρος, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ο δήμαρχος Αθηνών, Γιώργος Καμίνης, ο ηθοποιός και δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη, Αντώνης Καφετζόπουλος και ο Έλληνας Ευρωβουλευτής και μέλος των Πρασίνων – Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, Νίκος Χρυσόγελος. Πίσω τους ακολουθούσαν εκπρόσωποι της συντονιστικής επιτροπής (της Διεθνούς Αμνηστίας, της Color Youth κ.α.), αλλά και άνθρωποι ανεξαρτήτως οργανισμών, νεότεροι και μεγαλύτεροι, οικογένειες και παιδιά.
Το εύστοχο του τίτλου της δράσης «Περίπατος Κατά των Διακρίσεων» έγινε φανερό στο κλίμα που αυτή πραγματοποιήθηκε. Ήταν ένας πραγματικός Περίπατος από τη Βουλή, στην Πανεπιστημίου, στην Πεσματζόγλου, στη Σταδίου, στην Όθωνος που κατέληξε πάλι στη Βουλή ειρηνικά, με χαμόγελα, χωρίς φωνές, χωρίς συνθήματα. Επρόκειτο για μια συμβολική παρουσία που δεν χρειάστηκε φωνές για να γίνει περισσότερο «παρούσα» και η οποία σφραγίστηκε με τον ουσιαστικότερο τρόπο, την κατάθεση ψηφίσματος από τους εκπροσώπους των οργανώσεων στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στο συλλαλητήριο – κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ και άλλων οργανισμών και οργανώσεων - που πραγματοποιήθηκε στις 2μμ στην πλατεία Ομονοίας η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική – πολύ περισσότερος ο κόσμος και διαφορετικός από της προηγούμενης κινητοποίησης, ομιλίες πριν και μετά, αμέτρητα πλακάτ, πανό, σαφώς διαχωρισμένες ομάδες η καθεμία με τον «ντουντουκοφόρο» της, φωνές, συνθήματα, ένταση και κάπου κάπου οργή - με όλα τα χαρακτηριστικά μίας κλασσικής, παλαιοκομματικού τύπου, πορείας. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν πραγματικά μεγάλος, αμέτρητα ήταν τα σωματεία, οι σύλλογοι, φοιτητικοί και μη. Με αιτήματα «την καταδίκη των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τη νομιμοποίηση των μεταναστών, την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά, το ξήλωμα των ρατσιστικών μέτρων» η πορεία κινήθηκε από την πλατεία Ομονοίας στην πλατεία Συντάγματος μέσω της Σταδίου και εκεί σφραγίστηκε με συναυλία γνωστών καλλιτεχνών.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για δύο διαφορετικές δράσεις, πράγμα που αναπόφευκτα καταλήγει σε μία εύλογη απορία. Το ζήτημα δεν τίθεται στην επικρότηση ή μη της εκάστοτε κινητοποίησης, ούτε στο λόγο που η καθεμία γίνεται όπως γίνεται, αλλά περισσότερο στο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα διαφορετικά πρόσωπα της διεκδίκησης μίας κοινής θέσης, πρόσωπα τόσο διαφορετικά που εν τέλει γεννούν αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή η θέση είναι όντως κοινή.
