Σε ηλικία 80 χρονών έφυγε από τη ζωή ο Piero Gilardi, ο Ιταλός πρωτοπόρος της Arte Povera, γνωστός κυρίως για τα έργα του «Τάπητες Φύσης». Δημιούργησε τα πιο φημισμένα έργα του στα μέσα της δεκαετίας του 1960: ρεαλιστικά κιλίμια τοπίου από πολυαιθυλένιο· απλώνονταν από ακρογιαλιές μέχρι αγρούς και δάση. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζώντας και δημιουργώντας στο Τορίνο.
Τα γλυπτά δαπέδου («τάπητες») είναι τα έργα του με τα οποία κέρδισε φήμη. Σε αυτά αναδημιουργούσε φυσικά τοπία χρησιμοποιώντας αφρό πολυουρεθάνης, εμπλουτισμένο με βινυλική ρητίνη και φυτικό ελαστικό. Αν και κάποια από τα πρώιμα έργα του είναι προστατευμένα με πλεξιγκλάς, ο Gilardi ήθελε ο κόσμος να πατάει πάνω τους ή να κοιμάται πάνω σε αυτούς τους τάπητες, όπως θα έκανε πάνω στο έδαφος που αναπαριστούσαν.
Το 1968 σταμάτησε την τακτική παραγωγή έργων τέχνης για να δραστηριοποιηθεί περισσότερο στα κινήματα της Arte Povera, Land Art και Antiform Art. Συμμετείχε στην οργάνωση των δύο πρώτων διεθνών εκθέσεων αυτών των καλλιτεχνικών κινημάτων στο Stedelijk Museum του Άμστερνταμ και στην Bern Kunsthalle. Το 1981, επανήλθε στη δημιουργία έργων τέχνης, εκθέτοντας πολυάριθμες εγκαταστάσεις σε συνδυασμό με δημόσια εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Τη δεκαετία του 1990, ο πρωτοπόρος της Arte Povera δημιούργησε σειρά διαδραστικών πολυμεσικών εγκαταστάσεων που τράβηξαν σημαντική προσοχή διεθνώς. Το 2003, δημιούργησε το Parco Arte Vivente στο Τορίνο στο οποίο υπάρχουν χωματισμοί από καλλιτέχνες όπως οι Dominique Gonzalez-Foerster και Lara Almarcegui καθώς και μια συλλογή των εμπειριών του σχετικά με τη σχέση φύσης και κουλτούρας.
Τα γλυπτά δαπέδου («τάπητες») είναι τα έργα του με τα οποία κέρδισε φήμη. Σε αυτά αναδημιουργούσε φυσικά τοπία χρησιμοποιώντας αφρό πολυουρεθάνης, εμπλουτισμένο με βινυλική ρητίνη και φυτικό ελαστικό. Αν και κάποια από τα πρώιμα έργα του είναι προστατευμένα με πλεξιγκλάς, ο Gilardi ήθελε ο κόσμος να πατάει πάνω τους ή να κοιμάται πάνω σε αυτούς τους τάπητες, όπως θα έκανε πάνω στο έδαφος που αναπαριστούσαν.
Το 1968 σταμάτησε την τακτική παραγωγή έργων τέχνης για να δραστηριοποιηθεί περισσότερο στα κινήματα της Arte Povera, Land Art και Antiform Art. Συμμετείχε στην οργάνωση των δύο πρώτων διεθνών εκθέσεων αυτών των καλλιτεχνικών κινημάτων στο Stedelijk Museum του Άμστερνταμ και στην Bern Kunsthalle. Το 1981, επανήλθε στη δημιουργία έργων τέχνης, εκθέτοντας πολυάριθμες εγκαταστάσεις σε συνδυασμό με δημόσια εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Τη δεκαετία του 1990, ο πρωτοπόρος της Arte Povera δημιούργησε σειρά διαδραστικών πολυμεσικών εγκαταστάσεων που τράβηξαν σημαντική προσοχή διεθνώς. Το 2003, δημιούργησε το Parco Arte Vivente στο Τορίνο στο οποίο υπάρχουν χωματισμοί από καλλιτέχνες όπως οι Dominique Gonzalez-Foerster και Lara Almarcegui καθώς και μια συλλογή των εμπειριών του σχετικά με τη σχέση φύσης και κουλτούρας.
