Στον Έλληνα που πριν λίγες μέρες κατήγγειλε την εμπειρία που είχε σε νοσοκομείο της Σουηδίας και έκανε τον γύρο του ελληνικού ίντερνετ απαντάει άλλη Ελληνίδα που ζει στη χώρα, η Κωνσταντίνα Ευαγγέλου, με ανάρτησή της στο facebook.
Ολόκληρη η ανάρτησή της:
Τα μισά μισά δικά μου. Ας κάνω και εγώ τη μαγκιά μου.
Κανένας δεν αποφάσισε να έρθει στη Σουηδία γιατί του αρέσει ο βορράς και το σκοτάδι. Όλοι ήρθαμε για συγκεκριμένους λόγους και με τη «βοήθεια» του ελληνικού κράτους που μας είχε έτοιμες τις βαλίτσες. Όλοι κρυφοσκεφτήκαμε «αν ήμουνα στην Ελλάδα, θα είχα τον τάδε γιατρό», όλοι ανησυχούμε για την κατάσταση, ειδικά όσοι έχουμε ενημέρωση από άλλες χώρες. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι όμως που ζουν, εργάζονται, αμείβονται και έχουν όλα τα προνόμια που παρέχει ένα κράτος σε ένα μετανάστη χωρίς να τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους πολίτες και παραπονιούνται ή συκοφαντούν ένα σύστημα που ίδιοι επέλεξαν, είναι εξευτελιστικό. Έχω νοσηλευτεί στην Ελλάδα, έχω γεννήσει στην Ελλάδα, έχω θρηνήσει στην Ελλάδα και ήμουνα σε καραντίνα στην Ελλάδα πολύ πριν οποιονδήποτε ιό. Είναι τουλάχιστον αστείο να νοσταλγεί κάποιος το ΕΣΥ και να εκθειάζει μια κατάσταση που πιθανότατα δεν έχει ζήσει ποτέ. Γιατί αν είχε ζήσει την αναλγησία του ελληνικού κράτους, θα μπορούσε τουλάχιστον να αντιληφθεί τις διαφορές. Αντ’ αυτού επιδιώκει τα 15 λεπτά δημοσιότητας, παραληρεί και παραπληροφορεί και για ακόμη μια φορά η ελληνική δημοσιογραφία μας αποδεικνύει γιατί βρίσκεται στον πάτο της αξιοπιστίας, που χωρίς καμία διασταύρωση ή έρευνα παρουσιάζει μια καταγγελία και ασπάζεται την άποψη του καθένα που λέει ότι η Σουηδική κυβέρνηση έχει ως κύριο μέλημα να στείλει κόσμο στον τάφο.
Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο τύπος που με ρωτάτε αν ισχύουν όσα λέει στα κανάλια ή που γράφει στο facebook και αναπαράγουν ειδησεογραφικά sites, ούτε με ενδιαφέρει να τον γνωρίσω. Το να αναπαράγεται όμως μια προσωπική άποψη ως αντιπροσωπευτική για μια χώρα και τους πολίτες της είναι τουλάχιστον χυδαίο. Ακόμη πιο χυδαίο οι ευχές για θανάτους και ασθένειες σε οποιοδήποτε πλάσμα.
Ζω στο Rinkeby, την περιοχή της Στοκχόλμης που αυτή τη στιγμή έχει τα περισσότερα κρούσματα. Σε αυτή την περιοχή ζούμε κυρίως πρόσφυγες και μετανάστες, οι περισσότεροι με χαμηλά εισοδήματα, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν σουηδικά ή αγγλικά και ένα μεγάλο ποσοστό είναι αναλφάβητοι, επομένως η πρόσβαση σε οποιαδήποτε ενημέρωση είναι περιορισμένη. Επιπλέον λόγω χαμηλού εισοδήματος ζουν σε ένα σπίτι πολλά άτομα μαζί και συχνά οι ηλικιωμένοι ζουν με τα παιδιά τους, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο στη σουηδική κουλτούρα, καθώς εδώ οι παππούδες δεν ζουν με τα παιδιά τους, ούτε υπάρχει το φαινόμενο της «οικογενειακής πολυκατοικίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να εργαστούν από το σπίτι και αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το ότι εδώ λοιπόν υπάρχουν τα περισσότερα κρούσματα δεν είναι τυχαίο, είναι ένα τρανό δείγμα για το πως ο ιός «χτυπάει» τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.
Στη Σουηδία, η κάθε περιοχή έχει το δικό της ιατρικό κέντρο και όταν αρρωσταίνεις πας εκεί, αφού πρώτα έχεις πάρει τηλέφωνο και λες τι συμπτώματα έχεις. Τηλεφωνικά σε καθοδηγούν για το τι πρέπει να κάνεις. Αν δεν σε καλύπτει η απάντηση που παίρνεις μπορείς να απευθυνθείς σε άλλο ιατρικό κέντρο. Μπορείς επίσης να απευθυνθείς και σε ιδιωτική κλινική, δεν σου απαγορεύει κανείς να το κάνεις και ούτως η άλλως το κόστος είναι ίδιο παντού. Ας πάμε στη σημερινή κατάσταση, όπου έξω από κάθε ιατρικό κέντρο έχει στηθεί κέντρο υποδοχής και η υποδοχή και αναμονή γίνεται εκεί, όπως φαντάζομαι θα έπρεπε να γίνεται παντού καθώς μιλάμε για έναν ακραία μεταδοτικό ιό. Στο ιατρικό κέντρο της περιοχής μου καθημερινά, όλοι είναι έξω σε απόσταση ο ένας ασθενής από τον άλλο, δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε αυτός ο τύπος ήταν η εξαίρεση. Αλλά ναι, ξέχασα, αυτοί δεν είναι στην ίδια κατηγορία με εσένα γιατί προέρχονται από την Αφρική ή το Ιράν. Oι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν χωρίζονται σε Έλληνες, Σουηδούς, Σομαλούς ή Κινέζους. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, είναι άνθρωποι ειδικά εκπαιδευμένοι για να ζώσουν ζωές και να φροντίζουν ανθρώπους. Δεν κάνουν ότι θέλουν, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και ειδικά στη Σουηδία αυτό είναι απαράβατο.
Αν λοιπόν το πρωτόκολλο λέει ότι θα πρέπει να περιμένεις έξω από το νοσοκομείο μέχρι να αξιολογηθεί η κατάστασή σου γιατί μπορεί να είσαι επικίνδυνο περιστατικό, τότε ναι θα περιμένεις έξω. Μπορείς πάντα να απευθυνθείς σε ιδιωτική κλινική και να πας εκεί αν σε δεχτούν (όπου παρεμπιπτόντως θα έχεις την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση). Αν δεν είσαι πουθενά ικανοποιημένος, μπορείς να κάνεις καταγγελία στις αρμόδιες υπηρεσίες (είναι το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν εδώ όταν έρχεσαι, μαζί με τα δικαιώματα που έχεις). Έτσι είναι το σύστημα και δεν άλλαξε λόγω της κατάστασης, έτσι ήταν. Όχι πριν 20 χρόνια αλλά τα τελευταία πέντε σίγουρα.
Καλά ως εδώ αλλά με ρωτάς γιατί η Σουηδία δεν παίρνει πιο αυστηρά μέτρα; Μια προσωπική εκτίμηση είναι ότι οι αυτοκτονίες, ο αλκοολισμός, η οικονομία... Πρώτα από όλα όμως σου βάζω την νοοτροπία. Αυτό που εσύ θεωρείς καραντίνα, είναι η καθημερινότητα για την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζούμε εδώ. Αυτό είναι το σύστημα. Οι καθημερινές βόλτες με φίλους, τα ποτά, οι καφέδες και επισκέψεις δεν υπάρχουν ή και αν υπάρχουν, είναι σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Το πρόγραμμα έχει εργασία 7-4 ή 8-5 και σπίτι. Επιπλέον τα παιδιά τα μεγαλώνουν οι γονείς, αν κλείσουν τα σχολεία δεν υπάρχει παππούς και γιαγιά να τα κρατήσει και ένας λόγος παραπάνω τώρα που δεν πρέπει να κολλήσουν τον ιό. Επομένως τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση είναι προσαρμοσμένα στο λαό στον οποίο απευθύνεται, είτε μας βρίσκει σύμφωνους, είτε όχι. Επίσης μιλάμε για ένα πειθαρχημένο λαό, όπου ο πρωθυπουργός λέει να στηρίξουν τις τοπικές επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις παροτρύνουν τους πελάτες να μην πάνε στα μαγαζιά αλλά να παίρνουν take away ή drive throu.
Επίσημα, η κυβέρνηση δεν κάνει καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας γιατί αυτό είναι ενάντια στο σύνταγμα και απαγορεύεται από το νόμο! Παράλογο;
Ακόμη, επειδή τυχαίνει στα τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ να έχω πολύ συχνές επισκέψεις σε νοσοκομεία να ενημερώσω, ότι αν έχεις πυρετό λιγότερο από 39, οι γιατροί σου προτείνουν να μείνεις σπίτι -δε σε στέλνουν στο νοσοκομείο και δε δίνουν αντιβίωση - ότι το αντισηπτικό για τα χέρια υπήρχε παντού πολύ πριν τον ιό, όπως επίσης και τα γάντια, τα καλύμματα παπουτσιών και μάσκες (σε αντίθεση με την Ελλάδα, που δεν υπήρχαν βασικά υλικά από το 2010). Αυτά υπήρχαν πριν το ιό και στους παιδικούς σταθμούς και στα σχολεία και στα ιατρεία και στις περισσότερες εταιρείες αν όχι σε όλες.
Τέλος, το αν η στρατηγική που ακολουθεί η Σουηδία, η Ελλάδα ή η Ιαπωνία είναι σωστή ή λάθος θα αποδειχθεί στην πορεία. Την ίδια ανησυχία έχει όλος ο κόσμος παντού και εγώ μαζί και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Εμένα μου επιβάλλει η συνείδησή μου να είμαι σε καραντίνα και σε απόσταση, χωρίς να μου το επιβάλλει καμία κυβέρνηση, γιατί αυτό είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για τους συνανθρώπους μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου.
Δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ ούτε να δικαιολογήσω το σουηδικό μοντέλο, απλώς είναι καλό να γνωρίζουμε την πραγματικότητα και να κρίνουμε με λογική. Όσο για τους μύθους που λένε ότι γκρεμίζονται, ας μάθουν ότι οι μύθοι είναι φανταστικές διηγήσεις. Υγεία εύχομαι σε όλους.
Ps: Μερικές λεπτομέρειες για μερικούς νοσταλγούς της Ελλάδας που επέλεξαν να ζουν στη Σουηδία αλλά βρίζουν το σύστημά της: Κανένα παιδί μέχρι 18 δεν πληρώνει γιατρό, οδοντίατρο, φάρμακο. Κάθε παιδί παίρνει επίδομα 120 ευρώ το μήνα. Κάθε ενήλικας έχει το γιατρό του και αν δεν έχει είναι δική του ευθύνη. Κανένας δεν πληρώνει πάνω από 100 ευρώ αν δεν κάνω λάθος όσες φορές και αν επισκεφτεί γιατρό, κανένας δεν πληρώνει πάνω από 200 ευρώ φάρμακα. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να μην πάει για δουλειά 14 μέρες αν ασθενήσει και 30 τώρα. Κάθε γονιός όχι μόνο η μητέρα έχει δικαίωμα να πάρει μέχρι και 420 μέρες γονική άδεια μέχρι να γίνει το παιδί του 7 και να πληρώνεται το 80% του μισθού του χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του. Κάθε παιδί στο σχολείο έχει τρία με τέσσερα γεύματα. Αν μου διαφεύγει κάτι, ας συμπληρώσει κάποιος ή ας με διορθώσει αν κάνω λάθος. Και δε θα μιλήσω για τα δικαιώματα και τις συνθήκες εργασίας που όποιος έχει εργαστεί στην Ελλάδα και ύστερα εργάστηκε στη Σουηδία θα ξέρει ότι είναι τουλάχιστον γελοίο να προσπαθήσει να συγκρίνει το εργασιακό μοντέλο.
Ps2: Για τυχόν διευκρινήσεις υπάρχουν επίσημα στοιχεία και πηγές που μπορώ να παραθέσω αν μου ζητηθεί.
Ολόκληρη η ανάρτησή της:
Τα μισά μισά δικά μου. Ας κάνω και εγώ τη μαγκιά μου.
Κανένας δεν αποφάσισε να έρθει στη Σουηδία γιατί του αρέσει ο βορράς και το σκοτάδι. Όλοι ήρθαμε για συγκεκριμένους λόγους και με τη «βοήθεια» του ελληνικού κράτους που μας είχε έτοιμες τις βαλίτσες. Όλοι κρυφοσκεφτήκαμε «αν ήμουνα στην Ελλάδα, θα είχα τον τάδε γιατρό», όλοι ανησυχούμε για την κατάσταση, ειδικά όσοι έχουμε ενημέρωση από άλλες χώρες. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι όμως που ζουν, εργάζονται, αμείβονται και έχουν όλα τα προνόμια που παρέχει ένα κράτος σε ένα μετανάστη χωρίς να τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους πολίτες και παραπονιούνται ή συκοφαντούν ένα σύστημα που ίδιοι επέλεξαν, είναι εξευτελιστικό. Έχω νοσηλευτεί στην Ελλάδα, έχω γεννήσει στην Ελλάδα, έχω θρηνήσει στην Ελλάδα και ήμουνα σε καραντίνα στην Ελλάδα πολύ πριν οποιονδήποτε ιό. Είναι τουλάχιστον αστείο να νοσταλγεί κάποιος το ΕΣΥ και να εκθειάζει μια κατάσταση που πιθανότατα δεν έχει ζήσει ποτέ. Γιατί αν είχε ζήσει την αναλγησία του ελληνικού κράτους, θα μπορούσε τουλάχιστον να αντιληφθεί τις διαφορές. Αντ’ αυτού επιδιώκει τα 15 λεπτά δημοσιότητας, παραληρεί και παραπληροφορεί και για ακόμη μια φορά η ελληνική δημοσιογραφία μας αποδεικνύει γιατί βρίσκεται στον πάτο της αξιοπιστίας, που χωρίς καμία διασταύρωση ή έρευνα παρουσιάζει μια καταγγελία και ασπάζεται την άποψη του καθένα που λέει ότι η Σουηδική κυβέρνηση έχει ως κύριο μέλημα να στείλει κόσμο στον τάφο.
Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο τύπος που με ρωτάτε αν ισχύουν όσα λέει στα κανάλια ή που γράφει στο facebook και αναπαράγουν ειδησεογραφικά sites, ούτε με ενδιαφέρει να τον γνωρίσω. Το να αναπαράγεται όμως μια προσωπική άποψη ως αντιπροσωπευτική για μια χώρα και τους πολίτες της είναι τουλάχιστον χυδαίο. Ακόμη πιο χυδαίο οι ευχές για θανάτους και ασθένειες σε οποιοδήποτε πλάσμα.
Ζω στο Rinkeby, την περιοχή της Στοκχόλμης που αυτή τη στιγμή έχει τα περισσότερα κρούσματα. Σε αυτή την περιοχή ζούμε κυρίως πρόσφυγες και μετανάστες, οι περισσότεροι με χαμηλά εισοδήματα, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν σουηδικά ή αγγλικά και ένα μεγάλο ποσοστό είναι αναλφάβητοι, επομένως η πρόσβαση σε οποιαδήποτε ενημέρωση είναι περιορισμένη. Επιπλέον λόγω χαμηλού εισοδήματος ζουν σε ένα σπίτι πολλά άτομα μαζί και συχνά οι ηλικιωμένοι ζουν με τα παιδιά τους, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο στη σουηδική κουλτούρα, καθώς εδώ οι παππούδες δεν ζουν με τα παιδιά τους, ούτε υπάρχει το φαινόμενο της «οικογενειακής πολυκατοικίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να εργαστούν από το σπίτι και αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το ότι εδώ λοιπόν υπάρχουν τα περισσότερα κρούσματα δεν είναι τυχαίο, είναι ένα τρανό δείγμα για το πως ο ιός «χτυπάει» τα κατώτερα οικονομικά στρώματα.
Στη Σουηδία, η κάθε περιοχή έχει το δικό της ιατρικό κέντρο και όταν αρρωσταίνεις πας εκεί, αφού πρώτα έχεις πάρει τηλέφωνο και λες τι συμπτώματα έχεις. Τηλεφωνικά σε καθοδηγούν για το τι πρέπει να κάνεις. Αν δεν σε καλύπτει η απάντηση που παίρνεις μπορείς να απευθυνθείς σε άλλο ιατρικό κέντρο. Μπορείς επίσης να απευθυνθείς και σε ιδιωτική κλινική, δεν σου απαγορεύει κανείς να το κάνεις και ούτως η άλλως το κόστος είναι ίδιο παντού. Ας πάμε στη σημερινή κατάσταση, όπου έξω από κάθε ιατρικό κέντρο έχει στηθεί κέντρο υποδοχής και η υποδοχή και αναμονή γίνεται εκεί, όπως φαντάζομαι θα έπρεπε να γίνεται παντού καθώς μιλάμε για έναν ακραία μεταδοτικό ιό. Στο ιατρικό κέντρο της περιοχής μου καθημερινά, όλοι είναι έξω σε απόσταση ο ένας ασθενής από τον άλλο, δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε αυτός ο τύπος ήταν η εξαίρεση. Αλλά ναι, ξέχασα, αυτοί δεν είναι στην ίδια κατηγορία με εσένα γιατί προέρχονται από την Αφρική ή το Ιράν. Oι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν χωρίζονται σε Έλληνες, Σουηδούς, Σομαλούς ή Κινέζους. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, είναι άνθρωποι ειδικά εκπαιδευμένοι για να ζώσουν ζωές και να φροντίζουν ανθρώπους. Δεν κάνουν ότι θέλουν, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και ειδικά στη Σουηδία αυτό είναι απαράβατο.
Αν λοιπόν το πρωτόκολλο λέει ότι θα πρέπει να περιμένεις έξω από το νοσοκομείο μέχρι να αξιολογηθεί η κατάστασή σου γιατί μπορεί να είσαι επικίνδυνο περιστατικό, τότε ναι θα περιμένεις έξω. Μπορείς πάντα να απευθυνθείς σε ιδιωτική κλινική και να πας εκεί αν σε δεχτούν (όπου παρεμπιπτόντως θα έχεις την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση). Αν δεν είσαι πουθενά ικανοποιημένος, μπορείς να κάνεις καταγγελία στις αρμόδιες υπηρεσίες (είναι το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν εδώ όταν έρχεσαι, μαζί με τα δικαιώματα που έχεις). Έτσι είναι το σύστημα και δεν άλλαξε λόγω της κατάστασης, έτσι ήταν. Όχι πριν 20 χρόνια αλλά τα τελευταία πέντε σίγουρα.
Καλά ως εδώ αλλά με ρωτάς γιατί η Σουηδία δεν παίρνει πιο αυστηρά μέτρα; Μια προσωπική εκτίμηση είναι ότι οι αυτοκτονίες, ο αλκοολισμός, η οικονομία... Πρώτα από όλα όμως σου βάζω την νοοτροπία. Αυτό που εσύ θεωρείς καραντίνα, είναι η καθημερινότητα για την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζούμε εδώ. Αυτό είναι το σύστημα. Οι καθημερινές βόλτες με φίλους, τα ποτά, οι καφέδες και επισκέψεις δεν υπάρχουν ή και αν υπάρχουν, είναι σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Το πρόγραμμα έχει εργασία 7-4 ή 8-5 και σπίτι. Επιπλέον τα παιδιά τα μεγαλώνουν οι γονείς, αν κλείσουν τα σχολεία δεν υπάρχει παππούς και γιαγιά να τα κρατήσει και ένας λόγος παραπάνω τώρα που δεν πρέπει να κολλήσουν τον ιό. Επομένως τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση είναι προσαρμοσμένα στο λαό στον οποίο απευθύνεται, είτε μας βρίσκει σύμφωνους, είτε όχι. Επίσης μιλάμε για ένα πειθαρχημένο λαό, όπου ο πρωθυπουργός λέει να στηρίξουν τις τοπικές επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις παροτρύνουν τους πελάτες να μην πάνε στα μαγαζιά αλλά να παίρνουν take away ή drive throu.
Επίσημα, η κυβέρνηση δεν κάνει καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας γιατί αυτό είναι ενάντια στο σύνταγμα και απαγορεύεται από το νόμο! Παράλογο;
Ακόμη, επειδή τυχαίνει στα τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ να έχω πολύ συχνές επισκέψεις σε νοσοκομεία να ενημερώσω, ότι αν έχεις πυρετό λιγότερο από 39, οι γιατροί σου προτείνουν να μείνεις σπίτι -δε σε στέλνουν στο νοσοκομείο και δε δίνουν αντιβίωση - ότι το αντισηπτικό για τα χέρια υπήρχε παντού πολύ πριν τον ιό, όπως επίσης και τα γάντια, τα καλύμματα παπουτσιών και μάσκες (σε αντίθεση με την Ελλάδα, που δεν υπήρχαν βασικά υλικά από το 2010). Αυτά υπήρχαν πριν το ιό και στους παιδικούς σταθμούς και στα σχολεία και στα ιατρεία και στις περισσότερες εταιρείες αν όχι σε όλες.
Τέλος, το αν η στρατηγική που ακολουθεί η Σουηδία, η Ελλάδα ή η Ιαπωνία είναι σωστή ή λάθος θα αποδειχθεί στην πορεία. Την ίδια ανησυχία έχει όλος ο κόσμος παντού και εγώ μαζί και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Εμένα μου επιβάλλει η συνείδησή μου να είμαι σε καραντίνα και σε απόσταση, χωρίς να μου το επιβάλλει καμία κυβέρνηση, γιατί αυτό είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για τους συνανθρώπους μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου.
Δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ ούτε να δικαιολογήσω το σουηδικό μοντέλο, απλώς είναι καλό να γνωρίζουμε την πραγματικότητα και να κρίνουμε με λογική. Όσο για τους μύθους που λένε ότι γκρεμίζονται, ας μάθουν ότι οι μύθοι είναι φανταστικές διηγήσεις. Υγεία εύχομαι σε όλους.
Ps: Μερικές λεπτομέρειες για μερικούς νοσταλγούς της Ελλάδας που επέλεξαν να ζουν στη Σουηδία αλλά βρίζουν το σύστημά της: Κανένα παιδί μέχρι 18 δεν πληρώνει γιατρό, οδοντίατρο, φάρμακο. Κάθε παιδί παίρνει επίδομα 120 ευρώ το μήνα. Κάθε ενήλικας έχει το γιατρό του και αν δεν έχει είναι δική του ευθύνη. Κανένας δεν πληρώνει πάνω από 100 ευρώ αν δεν κάνω λάθος όσες φορές και αν επισκεφτεί γιατρό, κανένας δεν πληρώνει πάνω από 200 ευρώ φάρμακα. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να μην πάει για δουλειά 14 μέρες αν ασθενήσει και 30 τώρα. Κάθε γονιός όχι μόνο η μητέρα έχει δικαίωμα να πάρει μέχρι και 420 μέρες γονική άδεια μέχρι να γίνει το παιδί του 7 και να πληρώνεται το 80% του μισθού του χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του. Κάθε παιδί στο σχολείο έχει τρία με τέσσερα γεύματα. Αν μου διαφεύγει κάτι, ας συμπληρώσει κάποιος ή ας με διορθώσει αν κάνω λάθος. Και δε θα μιλήσω για τα δικαιώματα και τις συνθήκες εργασίας που όποιος έχει εργαστεί στην Ελλάδα και ύστερα εργάστηκε στη Σουηδία θα ξέρει ότι είναι τουλάχιστον γελοίο να προσπαθήσει να συγκρίνει το εργασιακό μοντέλο.
Ps2: Για τυχόν διευκρινήσεις υπάρχουν επίσημα στοιχεία και πηγές που μπορώ να παραθέσω αν μου ζητηθεί.
