«Κάποτε ήξερα ανθρώπους που αγαπούσαν να γνωρίζουν. Τώρα όλοι ξέρουν, μα δεν τους γνωρίζω πια εγώ...»
Η εποχή της «παγκόσμιας κρίσης» που οι περισσότεροι εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον νιώθουμε να εισχωρεί με γρήγορους ρυθμούς ολοένα και περισσότερο στην καθημερινότητά μας, έχει σίγουρα πολλές οπτικές για να την «κοιτάξει» ο καθένας μας.
Ο Δημήτρης Λιόλιος με το καινούργιο του τραγούδι «Νύχτες λευκές», επιχειρεί να μας δώσει μια ιδιαίτερη οπτική σ’ αυτήν την πραγματικότητα του σήμερα, ακολουθώντας την με τα μάτια του παιδιού που ζει μέσα στον καθένα μας.
Η μουσική στο ρόλο της συνειδητοποίησης του «τώρα», αγκαλιάζει το στίχο που μιλάει για τους λόγους μας, τις δικές μας ευθύνες και λέξη τη λέξη συνειδητοποιεί την όλη μας πορεία ως εδώ με έναν τρόπο ρομαντικό που δίνει χώρο στον ακροατή να συναντήσει τη δική του αλήθεια από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Μια δραματικά έντονη συνύπαρξη στίχου και μουσικής που κύριο σκοπό έχει να θυμίσει και να «υπενθυμίσει» με ειλικρινείς διαθέσεις μέσα από ένα τραγούδι μόλις τριών λεπτών, ότι κτίζουμε μια νέα ζωή επάνω στο τεράστιο κενό μας.
Η εποχή της «παγκόσμιας κρίσης» που οι περισσότεροι εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον νιώθουμε να εισχωρεί με γρήγορους ρυθμούς ολοένα και περισσότερο στην καθημερινότητά μας, έχει σίγουρα πολλές οπτικές για να την «κοιτάξει» ο καθένας μας.
Ο Δημήτρης Λιόλιος με το καινούργιο του τραγούδι «Νύχτες λευκές», επιχειρεί να μας δώσει μια ιδιαίτερη οπτική σ’ αυτήν την πραγματικότητα του σήμερα, ακολουθώντας την με τα μάτια του παιδιού που ζει μέσα στον καθένα μας.
Η μουσική στο ρόλο της συνειδητοποίησης του «τώρα», αγκαλιάζει το στίχο που μιλάει για τους λόγους μας, τις δικές μας ευθύνες και λέξη τη λέξη συνειδητοποιεί την όλη μας πορεία ως εδώ με έναν τρόπο ρομαντικό που δίνει χώρο στον ακροατή να συναντήσει τη δική του αλήθεια από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Μια δραματικά έντονη συνύπαρξη στίχου και μουσικής που κύριο σκοπό έχει να θυμίσει και να «υπενθυμίσει» με ειλικρινείς διαθέσεις μέσα από ένα τραγούδι μόλις τριών λεπτών, ότι κτίζουμε μια νέα ζωή επάνω στο τεράστιο κενό μας.
