Σαν σήμερα…
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που κάνουμε αναφορά στα γενέθλια του Λευτέρη Χαψιάδη, χωρίς να είναι ο ίδιος ανάμεσά μας… Ο «αλήτης άγγελος» του λαϊκού τραγουδιού γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1953 στα Κοίλα του Έβρου και έφυγε από τη ζωή στις 2 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους…
Στις 2 Νοεμβρίου 2016 ο Λευτέρης Χαψιάδης παραβρέθηκε στην εκπομπή μου «Εγώ, δεν έχω βγάλει στο… ωδείο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης, για μια δίωρη, βιογραφική και απολαυστική εκπομπή.
Από τις αφηγήσεις του, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές στην ιστορία και τις «περιπέτειες» των πρώτων τραγουδιών του, που κυκλοφόρησαν το 1983, με διαφορά λίγων μηνών μεταξύ τους.
«Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα…»
Θ.Γ.: Λέω να πάμε στο ξεκίνημά σου, στα 1983, στο πρώτο σου τραγούδι που ηχογραφήθηκε…
Λ.Χ.: Σε μία σαλονικιώτικη εταιρεία που δεν υπάρχει πια, ήταν η SALONICA που είχε ο αείμνηστος Γιάννης Τσελέπης. Εκεί είχε κάνει τον πρώτο του δίσκο ο Πασχάλης Τερζής, το «Λέω», με μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Ατραΐδη – Βασιλόπουλου και στον δεύτερο δίσκο μπήκαν τα δύο πρώτα μου τραγούδια. Αν και δεν είναι τα πρώτα τραγούδια που έγραψα…
-Μετά θα ακούσουμε το πρώτο τραγούδι που έγραψες…
-Είναι το «Φαντασία μου πλανεύτρα», που έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία, από Κατερίνη μέχρι Ορεστιάδα, γιατί τον Τερζή δεν τον ξέρανε στην Αθήνα τότε…
(Ακούγεται το τραγούδι).
«Χίλιες φορές με πλάνεψε ο φάρος της ματιάς σου…»
-«Φαντασία μου πλανεύτρα» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη, που είναι το πρώτο που ηχογραφήθηκε. Νομίζω θυμάσαι και την ημερομηνία…
-12 Απριλίου του 1983…
-Αλλά δεν ήταν το πρώτο που έγραψες
-Όχι. Αφορμή για να γράψω τραγούδια ήταν ο Γιώργος Νταλάρας, με τον οποίο γνωρίστηκα όχι σαν υποψήφιος στιχουργός, αλλά τον εκτιμούσα πάρα πολύ για το ψάξιμό του γύρω από το τραγούδι και ήταν η εποχή που έκαμνε τον δίσκο με τα ρεμπέτικα, «50 χρόνια ρεμπέτικο».
-1974 – ’75, τότε…
-’74. Και διάβασα μια συνέντευξή του στα «Νέα», όπου έλεγε με περηφάνεια ότι κάνει αυτό τον δίσκο, αλλά είναι τόσο σπάνια αυτά τα τραγούδια τα ρεμπέτικα που ψάχνει. Έλεγε «Να, λόγου χάριν θέλω να βάλω τραγούδια του Γιώργου του Κάβουρα και δεν μπορώ να βρω». Του Γιώργου του Κάβουρα του ρεμπέτη, όχι του δημοτικού.
-Τότε δεν είχαν βγει οι συλλογές, μόνο όσοι τα είχαν στους δίσκους 78 στροφών
-Εγώ ήμουν συλλέκτης δίσκων 78 στροφών, γιατί πήγα στην Πάτρα να σπουδάσω βιολογία και σπούδασα ρεμπετολογία.
-Ήθελα να πούμε λίγο για το ξεκίνημα του Έβρου, αλλά πες το αυτό.
-Τον Γιώργο τον παρακολουθούσα από το πρώτο του τραγούδι και μου έκανε σαν καλλιτέχνης. Και γράφω σαράντα τραγούδια του Κάβουρα και πάω ένα βράδυ στη μπουάτ «Θεμέλιο» που τραγουδάει…
-Σε κασέτες έτσι;
-Σε κασέτες. Δεν υπήρχαν τότε cd, το 1974. Είδα το πρόγραμμα, με ενθουσίασε, ήταν ένα καταπληκτικό μαγαζί το «Θεμέλιο», με χαμηλά τραπεζάκια, με καναπέδες, καμία σχέση με τα μαγαζιά της παραλίας. Κάθε νύχτα έκανε δύο προγράμματα, 10 -12, 12-2…
-Με τη Χαρούλα ήτανε;
-Ναι, με τη Χαρούλα. O Βαρδής κιθαρίστας κι έλεγε ένα τραγούδι, θυμάμαι, του Μούτση, «Τη Δευτέρα το βράδι» (σ.σ. «Το γράμμα της Δευτέρας»), καταπληκτικοί μουσικοί, ο Τσεμπερούλης, ο Ζάρλας ο Στέφανος, ο Γιάννης ο Χατζής στα τύμπανα, μπάσο ο Πάνος Ιατρού, ο παλιός περίφημος μπασίστας…
-Ο Ιατρού έπαιζε και μπαγλαμά…
-Ναι, ο Ιατρού είναι ο άνθρωπος που σύστησε τον Νικολόπουλο στον Καζαντζίδη και τον πήρε κοντά του.
-Και λοιπόν; Πας στο μαγαζί…
-Πάω και βλέπω ότι κάποιος είναι γενικός κουμανταδόρος, αφού αδειάζει την αίθουσα, καταλαβαίνω ότι είναι ο μαιτρ και του λέω «Γεια σας, είμαι ένας φοιτητής που ήρθε απ’την Πάτρα και έφερα δυο κασέτες με σπάνια ρεμπέτικα για τον Γιώργο. Μπορώ να τον δω;» Ευγενικότατος αυτός λέει «Μισό λεπτό να του το πω και θα’ρθω να σου πω…» Έρχεται, ήταν ο κύριος Χρήστος ο μαιτρ, με τον οποίο ήμασταν πενήντα χρόνια φίλοι, σαράντα χρόνια φίλοι. Και έρχεται και μου λέει «Ο Γιώργος σε περιμένει στο καμαρίνι του». Με κατεβάζει, με πηγαίνει, ένα καμαρίνι, σαν περίπτερο, δηλαδή πολύ μικρό, χωρίς τίποτα και μου λέει «Έχεις σαράντα τραγούδια του Κάβουρα;» Λέω «Ναι». Πρώτο, πρώτο ήταν το «Καημό μες στην καρδούλα μου». Λέει «Το ξέρω αυτό το τραγούδι, αλλά το ξέρω σε άλλη εκτέλεση με τον Μπιθικώτση…»
-Με τον Γαβαλά, μάλλον.
-Ναι με τον Γαβαλά. Και μετά, μόλις ακούει το δεύτερο τραγούδι, βγάζει την κιθάρα του κι εκεί είδα Θανάση τι εκπληκτικός μουσικός είναι. Δηλαδή, άκουγε το κουπλέ και το πρώτο ρεφραίν και στο δεύτερο κουπλέ, το ‘παιζε κανονικά σαν να το ήξερε χρόνια. Έπαθε πλάκα. Μου λέει «Θέλω να γίνουμε φίλοι. Θέλω να πάρεις το τηλέφωνό μου κι όποτε έρχεσαι στην Αθήνα, να’ρχεσαι να σε βλέπω». Μου ‘δωσε το τηλέφωνο του σπιτιού του, δεν υπήρχαν κινητά τότε και τότε σπάνια να δώσει ο Νταλάρας το τηλέφωνό του σε άνθρωπο. Ζούσε με τη μάνα του την κυρία Τάνια, πήγα στο σπίτι του, γνώρισα και τον συγχωρεμένο αδερφό του τον Χρήστο, γίναμε κανονικά φιλαράκια. Κι όποτε ερχόμουνα από την Πάτρα, του έφερνα και κάποιες κασέτες. Τις κρατούσε όλες επί χρόνια. Πολλά τραγούδια που έβγαλε αργότερα, ρεμπέτικα, τα βρήκε εκεί στις κασέτες αυτές. Γίναμε πολύ φίλοι και με θεωρούσε το γούρι του, όταν έκαμνε καινούργιο δίσκο. Κι έκαμνε τον δίσκο «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου», όπου δέσποζαν οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Κάποια στιγμή έψαχναν ένα στιχουργό να αλλάξει τους στίχους από ένα τραγούδι γιατί δεν του άρεσαν. Εγώ τόσες φορές που το άκουγα, άρχισα και σημείωνα κάποια λόγια πάνω στις μουσικές, για πρώτη φορά όμως, δεν είχα γράψει τραγούδι ποτέ. Και έρχεται από πίσω μου χωρίς να το καταλάβω και μου αρπάζει το χαρτί. Και μου λέει «Καλά ρε μπαγάσα, γράφεις και δε μου πες τίποτε;» Λέω «Δεν γράφω, έτσι μου ‘ρθε τώρα». «Άσε τα ψέματα, γράφεις!» «Βρε δεν γράφω!» Μου λέει «Θα πας στην Πάτρα κι όταν θα’ρθεις θα μου φέρεις στίχους». Ε τι ήταν να μου το πει, μ’ έβαλε «στην πρίζα». Πάω στην Πάτρα κι όντως γράφω κάποιους στίχους. Τους φέρνω στον Γιώργο, τους διαβάζει και μου λέει «Είναι πολύ ωραίοι, θα σε στείλω στον Καλδάρα!» Παίρνει τηλέφωνο τον Καλδάρα «Θα ‘ρθει ένας φίλος μου κύριε Απόστολε, είναι ένας νέος, πολύ καλό παιδί, που ξέρει καλά το ρεμπέτικο…» κλπ. Ο Απόστολος, ο αείμνηστος Καλδάρας με δέχτηκε με πολλή αγάπη, αλλά μου «έκοψε τα φτερά». Μου λέει «Αγόρι μου είναι πολύ ωραίοι οι στίχοι σου, αλλά εγώ έχω πολύ άσχημες σχέσεις με τις εταιρείες και δεν θα τα κρατήσω, γιατί και να τα κάνω, αν τα κάνω και δεν τα βάζουνε, θα στεναχωριέσαι πιο πολύ. Είσαι νέος και πρέπει να πετάξεις. Θα τον βρεις τον δρόμο σου». Κατέβηκα κάτω, ήταν η στάση του αστικού κάτω από το σπίτι και βγήκε στο μπαλκόνι και μου λέει «Και να θυμάσαι κάτι. Χίλια τραγούδια μπορείς να γράψεις, με ένα μπορείς να μείνεις στην ιστορία». Λέω, τι μου λέει ο κυρ Απόστολος τώρα; Αργότερα συναντηθήκαμε στο συμβούλιο της ΕΜΣΕ, εγώ σαν στιχουργός πια κι εκείνος σαν συνθέτης και μου λέει «Το τραγούδι το ‘γραψες και το ‘γραψες πολύ νωρίς. Είναι το “Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία”. Μ’ αυτό έμεινες στην ιστορία». Αλλά πήγα το άλλο βράδυ στον Γιώργο και του λέω «Γιώργο δεν τους κράτησε ο κύριος Απόστολος». Μου λέει «Μη στεναχωριέσαι, θα τα δώσουμε στον Χρήστο Νικολόπουλο γιατί θα κάνω δίσκο μαζί του». Και ανέβηκε πάνω. Ο Χρήστος δεν έπαιζε σε κείνο το κομμάτι…
-Τώρα έχουμε πάει 1979 – 80; Κάπου εκεί…
-’79. Και του λέω του Χρήστου «Χρήστο μου είπε ο Γιώργος να σου δώσω κάποιους στίχους». Ο Χρήστος δεν κατάλαβε ότι τους ήθελε ο Γιώργος για να τους φτιάξει για κείνον και λέει, πολύ ευχάριστα «Καλά, θα σου τα φτιάξω, να τα βάζεις εκεί στους φίλους σου στην Πάτρα να τα ακούτε». Τους πήρε τους στίχους κι έρχεται την άλλη μέρα στο μαγαζί και μου λέει «Ρε μπαγάσα, γράφεις πολύ ωραία. Έγραψα ήδη το πρώτο τραγούδι». Και ήταν το «Χίλιες φορές» με τον Γιώργο Νταλάρα…
-Το οποίο όμως δεν ηχογραφήθηκε αμέσως…
-Όχι, είχε κι αυτό την περιπέτειά του. Μπήκαμε, γράψαμε ορχήστρες, ο Νταλάρας κάθε τόσο έκαμνε άλλους δίσκους, άλλους δίσκους, άλλους δίσκους. Ακούστηκε για πρώτη φορά ζωντανά στη μεγάλη συναυλία του Νταλάρα στις 29 Σεπτεμβρίου του 1983 την ημέρα των γενεθλίων του, στη μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο (σ.σ.:30 Σεπτεμβρίου 1983), την οποία επανέλαβε σε τέσσερις ημέρες και το ξαναγέμισε πάλι. Δηλαδή, πρωτοφανές ρεκόρ, δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Και ακούστηκε για πρώτη φορά εκεί, το πρώτο μου τραγούδι, που έγραψα και ήταν το «Χίλιες φορές».
(Ακούγεται το τραγούδι)
-«Χίλιες φορές» μουσική Χρήστος Νικολόπουλος, στίχοι Λευτέρης Χαψιάδης, από τον δίσκο «Ο τραγουδιστής», που κυκλοφόρησε το 1983, νομίζω ήταν την επομένη των συναυλιών…
-Την επομένη της δεύτερης. Ήταν έτοιμος ήδη κι επειδή είδαν πόσο μεγάλη επιτυχία είχε βγήκε στις 4 Οκτωβρίου του 1983.
-Κι είχες άλλα τρία τραγούδια εκεί.
-Ναι άλλα τρία. «Τα ποτήρια της παρηγοριάς», το «Έγινες κριτής» και το «Εδώ δεν είναι Σαλονίκη»…
-Στο video μπορείτε να ακούσετε τα δυο τραγούδια μαζί με το ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης του Λευτέρη Χαψιάδη.
Tags: Λευτέρης Χαψιάδης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Πασχάλης Τερζής
