Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι ραδιοφωνικές εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη στο «Ενόπλων Δυνάμεων», γίνονται μουσικό φροντιστήριο για τους «επίδοξους τραγουδοφτιάχτες». Έτσι το όνομα της πρώτης του μπάντας, αποτελεί κι ένα φόρο τιμής στο «δάσκαλο»: «The forty - four and eight one, the group of magic number»… Αργότερα σπουδάζει οικονομικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, ενώ παράλληλα φτιάχνει το επόμενο συγκρότημά του, τους «Καταλύτες». Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 η σχέση του με τη μουσική είναι, όπως αναφέρει ο ίδιος, μάλλον σε μια «κατάσταση εν υπνώσει», ενώ την ίδια εποχή με ένα φθηνό τρίχορδο, μελετάει τους δρόμους και τα μακάμια του ρεμπέτικου…
Στα τέλη του 1980 ο Διονύσης Τσακνής απολύεται, μετά από δίχρονη θητεία στο στρατό στα Χανιά και επιστρέφει στην Καρδίτσα, φιλοδοξώντας να φτιάξει ένα δικό του μουσικό στέκι, κάτι που γίνεται το 1981 με το «Καφωδείο». Με τη μπάντα του μαγαζιού, που αποτελείται από διαθέσιμους μουσικούς, όπως ο Άκης Αμπράζης, αλλά και διάφορους φίλους εθελοντές, που ερχόταν, τα διαστήματα των γιορτών κυρίως, από τις πόλεις όπου σπούδαζαν, παίζουν τα πάντα. Από Μούτση και Σαββόπουλο, μέχρι standard κομμάτια απ’ το real book της jazz. Το μικρόβιο της τραγουδοποιίας όμως δεν αφήνει τον Διονύση να ησυχάσει… Έτσι, με την παρότρυνση ενός γλυκύτατου φιλόμουσου επιχειρηματία ηλεκτρονικών και θαμώνα του «Καφωδείου» Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος του λέει: «Συγκέντρωσε τα κομμάτια σου και ηχογράφησέ τα, όσο για τα χρήματα, μη σε νοιάζει τίποτα», βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη με τους φίλους του «Καφωδείου»…
Ο λόγος στο συνθέτη:
Βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη με τους φίλους του «Καφωδείου», αλλά η πρώτη μας απόπειρα, στο studio του συνθέτη Άκη Γεροντάκη, δεν απέφερε τα αναμενόμενα. Χρειάστηκε να καταφύγω στις παλιές φιλίες και γνωριμίες. Ο Νίκος Τουλιάτος, φίλος απ’ τα παλιά, επιστράτευσε τον Βαγγέλη Πατεράκη, τον Κώστα Στρατηγόπουλο και τον Βασίλη Δερτιλή και, με τη σύμπραξη του Βαγγέλη Τάντου, ολοκληρώσαμε στο φιλόξενο studio του Άκη τις βάσεις των τραγουδιών. Η ηχογράφηση τέλειωσε στην Αθήνα, στο studio του Κώστα Στρατηγόπουλου με ηχολήπτη τον ίδιο.
Ακούγοντας τη φωνή μου στις πρόχειρες ηχογραφήσεις, τρόμαζα. Δε μου άρεσα καθόλου. Τελικά και παρά τις αντίθετες γνώμες των φίλων μουσικών, άρχισα να αναζητάω μια γυναικεία φωνή για όλα τα τραγούδια, πλην ενός, που τραγούδησα, τελικά, ο ίδιος. Συζητήσεις και ακροάσεις έγιναν πολλές. Οι περισσότερες και για διαφορετικούς λόγους ναυάγησαν. Ανάμεσα στις προτιμήσεις μου η Χαρά Αργυροπούλου και η Κρίστι Στασινοπούλου.
Η νεαρή τότε τραγουδίστρια (αργότερα έγινε τηλεπαρουσιάστρια) Δάφνη Μπόκοτα, με την οποία δεν θυμάμαι καν ποιος μας γνώρισε, ανέλαβε να ερμηνεύσει το υλικό. Τα πήγαμε μια χαρά. Όταν όλα είχαν τελειώσει, ήρθε η ώρα της κασέτας και της γύρας. Εννοώ την ακρόαση του υλικού από τις κραταιές τότε δισκογραφικές εταιρείες, από τις οποίες έφαγα στην πλάτη αμέτρητες πόρτες, όπως πολύ αργότερα έγραφα στις «Ρωγμές» του «Αλήτη καιρού».
Αξίζει μόνο να σημειωθεί, ότι όταν πια είχα καθιερωθεί στο χώρο, κάποιος παραγωγός, που είχε τότε απορρίψει συλλήβδην τα τραγούδια, μου ζήτησε να γράψω ένα τραγούδι για το δίσκο κάποιου τραγουδιστή. Του πήγα μια παλιά μελωδία, απ’ αυτές που είχε ακούσει και απορρίψει. Τη βρήκε αριστουργηματική. Ουδέν σχόλιον.
Ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον ήταν ο συγχωρεμένος Τάσος Φαληρέας, που μαζί με τον αδελφό του Γρηγόρη πήραν υπό την προστασία τους το υλικό μας και το διέθεταν αποκλειστικά απ’ το θρυλικό Pop Eleven της Ηροδότου. Είχα στα χέρια μου τους 2.000 δίσκους απ’το εργοστάσιο της Fabel στις 28 Δεκεμβρίου του 1982 και λίγες μέρες μετά, Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ… ταξίδευε.
Μπορεί να πουλήθηκαν γύρω στα 1.000 κομμάτια, όσο για τα υπόλοιπα γύρισαν στον παραγωγό μου, που τα διέθετε μαζί με βιντεοκασέτες στο νέο κατάστημα. Μια φωτιά ή μια πλημμύρα, δε θυμάμαι ακριβώς, κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει, μαζί με τις μήτρες των ηχογραφήσεων.
Έμαθα πως σήμερα πουλιέται ως συλλεκτικός δίσκος, σε πολύ τσουχτερή τιμή, αλλά, παρά τις παραινέσεις αρκετών φίλων για επανέκδοση, είμαι ανένδοτος. Τείνω να καταλήξω πως τα πρωτόλεια ίσως δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται. (1)
To 1983 λοιπόν κυκλοφόρησε «Η μπαλάντα του ταξιδιώτη» του Διονύση Τσακνή, με τραγουδίστρια τη Δάφνη Μπόκοτα. Ο ίδιος ο Διονύσης Τσακνής ερμήνευε το «Όνειρο» το οποίο αφιέρωνε στο εξώφυλλο, στους παιδικούς του φίλους Σωτήρη, Χρήστο και Λάμπρο. Συμμετείχε επίσης τραγουδώντας και μαζί με τη Μπόκοτα στις «Ιστορίες καθημερινής εγκληματικότητος». Έπαιξαν οι Βασίλης Δερτιλής, συνθεσάιζερ, στρινγκς, ηλεκτρικό πιάνο, ο Βαγγέλης Πατεράκης, ηλεκτρικό και άταστο μπάσο, ο Κώστας Στρατηγόπουλος κιθάρες, ο Βαγγέλης Τάντος, ακουστικό και ηλεκτρικό πιάνο και ο Νίκος Τουλιάτος, κρουστά. Η ηχογράφηση έγινε στη Θεσσαλονίκη στο studio των Άκη Γεροντάκη και Αντώνη Γκαγκαβούζη και τέλειωσε στην Αθήνα στο studio του Κώστα Στρατηγόπουλου με ηχολήπτη τον Βασίλη Δερτιλή. Η παραγωγή έγινε από τον Βαγγέλη Αλεξανδρή.
Ο δίσκος δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ σε cd ενώ όπως ανέφερε ο συνθέτης παραπάνω, σήμερα αποτελεί ιδιαίτερο συλλεκτικό κομμάτι…
Πηγή: 1: Διονύσης Τσακνής «Απέναντι στο χρόνο» («Ιανός» 2006)
Φωτογραφία 2: Δάφνη Μπόκοτα
Στα τέλη του 1980 ο Διονύσης Τσακνής απολύεται, μετά από δίχρονη θητεία στο στρατό στα Χανιά και επιστρέφει στην Καρδίτσα, φιλοδοξώντας να φτιάξει ένα δικό του μουσικό στέκι, κάτι που γίνεται το 1981 με το «Καφωδείο». Με τη μπάντα του μαγαζιού, που αποτελείται από διαθέσιμους μουσικούς, όπως ο Άκης Αμπράζης, αλλά και διάφορους φίλους εθελοντές, που ερχόταν, τα διαστήματα των γιορτών κυρίως, από τις πόλεις όπου σπούδαζαν, παίζουν τα πάντα. Από Μούτση και Σαββόπουλο, μέχρι standard κομμάτια απ’ το real book της jazz. Το μικρόβιο της τραγουδοποιίας όμως δεν αφήνει τον Διονύση να ησυχάσει… Έτσι, με την παρότρυνση ενός γλυκύτατου φιλόμουσου επιχειρηματία ηλεκτρονικών και θαμώνα του «Καφωδείου» Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος του λέει: «Συγκέντρωσε τα κομμάτια σου και ηχογράφησέ τα, όσο για τα χρήματα, μη σε νοιάζει τίποτα», βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη με τους φίλους του «Καφωδείου»…
Ο λόγος στο συνθέτη:
Βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη με τους φίλους του «Καφωδείου», αλλά η πρώτη μας απόπειρα, στο studio του συνθέτη Άκη Γεροντάκη, δεν απέφερε τα αναμενόμενα. Χρειάστηκε να καταφύγω στις παλιές φιλίες και γνωριμίες. Ο Νίκος Τουλιάτος, φίλος απ’ τα παλιά, επιστράτευσε τον Βαγγέλη Πατεράκη, τον Κώστα Στρατηγόπουλο και τον Βασίλη Δερτιλή και, με τη σύμπραξη του Βαγγέλη Τάντου, ολοκληρώσαμε στο φιλόξενο studio του Άκη τις βάσεις των τραγουδιών. Η ηχογράφηση τέλειωσε στην Αθήνα, στο studio του Κώστα Στρατηγόπουλου με ηχολήπτη τον ίδιο.
Ακούγοντας τη φωνή μου στις πρόχειρες ηχογραφήσεις, τρόμαζα. Δε μου άρεσα καθόλου. Τελικά και παρά τις αντίθετες γνώμες των φίλων μουσικών, άρχισα να αναζητάω μια γυναικεία φωνή για όλα τα τραγούδια, πλην ενός, που τραγούδησα, τελικά, ο ίδιος. Συζητήσεις και ακροάσεις έγιναν πολλές. Οι περισσότερες και για διαφορετικούς λόγους ναυάγησαν. Ανάμεσα στις προτιμήσεις μου η Χαρά Αργυροπούλου και η Κρίστι Στασινοπούλου.
Η νεαρή τότε τραγουδίστρια (αργότερα έγινε τηλεπαρουσιάστρια) Δάφνη Μπόκοτα, με την οποία δεν θυμάμαι καν ποιος μας γνώρισε, ανέλαβε να ερμηνεύσει το υλικό. Τα πήγαμε μια χαρά. Όταν όλα είχαν τελειώσει, ήρθε η ώρα της κασέτας και της γύρας. Εννοώ την ακρόαση του υλικού από τις κραταιές τότε δισκογραφικές εταιρείες, από τις οποίες έφαγα στην πλάτη αμέτρητες πόρτες, όπως πολύ αργότερα έγραφα στις «Ρωγμές» του «Αλήτη καιρού».
Αξίζει μόνο να σημειωθεί, ότι όταν πια είχα καθιερωθεί στο χώρο, κάποιος παραγωγός, που είχε τότε απορρίψει συλλήβδην τα τραγούδια, μου ζήτησε να γράψω ένα τραγούδι για το δίσκο κάποιου τραγουδιστή. Του πήγα μια παλιά μελωδία, απ’ αυτές που είχε ακούσει και απορρίψει. Τη βρήκε αριστουργηματική. Ουδέν σχόλιον.
Ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον ήταν ο συγχωρεμένος Τάσος Φαληρέας, που μαζί με τον αδελφό του Γρηγόρη πήραν υπό την προστασία τους το υλικό μας και το διέθεταν αποκλειστικά απ’ το θρυλικό Pop Eleven της Ηροδότου. Είχα στα χέρια μου τους 2.000 δίσκους απ’το εργοστάσιο της Fabel στις 28 Δεκεμβρίου του 1982 και λίγες μέρες μετά, Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ… ταξίδευε.
Μπορεί να πουλήθηκαν γύρω στα 1.000 κομμάτια, όσο για τα υπόλοιπα γύρισαν στον παραγωγό μου, που τα διέθετε μαζί με βιντεοκασέτες στο νέο κατάστημα. Μια φωτιά ή μια πλημμύρα, δε θυμάμαι ακριβώς, κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει, μαζί με τις μήτρες των ηχογραφήσεων.
Έμαθα πως σήμερα πουλιέται ως συλλεκτικός δίσκος, σε πολύ τσουχτερή τιμή, αλλά, παρά τις παραινέσεις αρκετών φίλων για επανέκδοση, είμαι ανένδοτος. Τείνω να καταλήξω πως τα πρωτόλεια ίσως δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται. (1)
To 1983 λοιπόν κυκλοφόρησε «Η μπαλάντα του ταξιδιώτη» του Διονύση Τσακνή, με τραγουδίστρια τη Δάφνη Μπόκοτα. Ο ίδιος ο Διονύσης Τσακνής ερμήνευε το «Όνειρο» το οποίο αφιέρωνε στο εξώφυλλο, στους παιδικούς του φίλους Σωτήρη, Χρήστο και Λάμπρο. Συμμετείχε επίσης τραγουδώντας και μαζί με τη Μπόκοτα στις «Ιστορίες καθημερινής εγκληματικότητος». Έπαιξαν οι Βασίλης Δερτιλής, συνθεσάιζερ, στρινγκς, ηλεκτρικό πιάνο, ο Βαγγέλης Πατεράκης, ηλεκτρικό και άταστο μπάσο, ο Κώστας Στρατηγόπουλος κιθάρες, ο Βαγγέλης Τάντος, ακουστικό και ηλεκτρικό πιάνο και ο Νίκος Τουλιάτος, κρουστά. Η ηχογράφηση έγινε στη Θεσσαλονίκη στο studio των Άκη Γεροντάκη και Αντώνη Γκαγκαβούζη και τέλειωσε στην Αθήνα στο studio του Κώστα Στρατηγόπουλου με ηχολήπτη τον Βασίλη Δερτιλή. Η παραγωγή έγινε από τον Βαγγέλη Αλεξανδρή.
Ο δίσκος δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ σε cd ενώ όπως ανέφερε ο συνθέτης παραπάνω, σήμερα αποτελεί ιδιαίτερο συλλεκτικό κομμάτι…
Πηγή: 1: Διονύσης Τσακνής «Απέναντι στο χρόνο» («Ιανός» 2006)
Φωτογραφία 2: Δάφνη Μπόκοτα
