Τόσοι και τόσοι δημιουργοί έγραψαν για την Ανάσταση - ή μάλλον την ανάσταση - και άλλοι τόσοι ερμηνευτές τραγούδησαν γι’ αυτή, για μια ανάσταση άσχετη με τα Πάθη, το Πάσχα, τα κόκκινα αυγά και τα τσουρέκια.
Να, λοιπόν, ποιοι καλλιτέχνες «αναστήθηκαν» μετά το Χριστό.
Η Άννα Βίσση - με εμφανές το στοιχείο της παλινδρόμησης - «τρελαίνεται, μια παγώνει, μια ζεσταίνεται - τρελαίνεται, μια πεθαίνει, μια ανασταίνεται» το 1996 στο τραγούδι του Νίκου Καρβέλα «Τρελαίνομαι».
Πιο σίγουρη έρχεται η Άντζυ Σαμίου το 1998 που «κάνει ανάσταση» στην ομώνυμη δημιουργία της, «Ανάσταση», τραγουδώντας «κι ήρθες εσύ κι έγινες δρόμος δεν το περίμενα και όμως… Ανάσταση», πραγματοποιώντας λίγο παρακάτω και έμμεση αναφορά… στη Δευτέρα Παρουσία!
Λίγο νωρίτερα, το 1991 η Γλυκερία τραγουδά στο «Θα πεθάνω από έρωτα», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου:
«Αγκάλιασέ με, λάτρεψέ με που τρελαίνομαι,
σβήνω στο κορμί σου κι ανασταίνομαι».
Δεν είναι λίγοι, όμως, και οι αναστηθέντες, που τραγουδούν για μια γυναίκα, με πρώτο το Γιάννη Καλατζή το 1968 που πότε από τη χαρά, πότε από τον καημό «δεν κοιμήθηκε, έβαλε φτερά και αναστήθηκε» στο «Έβαλα φτερά».
Το 1972 ακολουθεί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που δεν χρειάστηκε πολλά, αλλά με το που την είδε αναστήθηκε, στη δημιουργία των Γιάννη Λογοθέτη και Βασίλη Αρχιτεκτονίδη «Σε είδα κι αναστήθηκα».
Τελευταίος, δυο χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Πάριος ερμηνεύει το «Όταν με φιλάς πεθαίνω», σε μουσική Ανδρέα Χατζηαποστόλου και στίχους Τάκη Σωτήρχου και «όταν τον φιλά πεθαίνει, σβήνει και μαραίνεται, κι απ’ τα χείλη τα δικά της πάλι ανασταίνεται».
Κάπως έτσι και σε κλίμα μελωδικό, ευχόμαστε Καλή Ανάσταση και «ανάσταση» και στους υπόλοιπους!
Να, λοιπόν, ποιοι καλλιτέχνες «αναστήθηκαν» μετά το Χριστό.
Η Άννα Βίσση - με εμφανές το στοιχείο της παλινδρόμησης - «τρελαίνεται, μια παγώνει, μια ζεσταίνεται - τρελαίνεται, μια πεθαίνει, μια ανασταίνεται» το 1996 στο τραγούδι του Νίκου Καρβέλα «Τρελαίνομαι».
Πιο σίγουρη έρχεται η Άντζυ Σαμίου το 1998 που «κάνει ανάσταση» στην ομώνυμη δημιουργία της, «Ανάσταση», τραγουδώντας «κι ήρθες εσύ κι έγινες δρόμος δεν το περίμενα και όμως… Ανάσταση», πραγματοποιώντας λίγο παρακάτω και έμμεση αναφορά… στη Δευτέρα Παρουσία!
Λίγο νωρίτερα, το 1991 η Γλυκερία τραγουδά στο «Θα πεθάνω από έρωτα», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου:
«Αγκάλιασέ με, λάτρεψέ με που τρελαίνομαι,
σβήνω στο κορμί σου κι ανασταίνομαι».
Δεν είναι λίγοι, όμως, και οι αναστηθέντες, που τραγουδούν για μια γυναίκα, με πρώτο το Γιάννη Καλατζή το 1968 που πότε από τη χαρά, πότε από τον καημό «δεν κοιμήθηκε, έβαλε φτερά και αναστήθηκε» στο «Έβαλα φτερά».
Το 1972 ακολουθεί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που δεν χρειάστηκε πολλά, αλλά με το που την είδε αναστήθηκε, στη δημιουργία των Γιάννη Λογοθέτη και Βασίλη Αρχιτεκτονίδη «Σε είδα κι αναστήθηκα».
Τελευταίος, δυο χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Πάριος ερμηνεύει το «Όταν με φιλάς πεθαίνω», σε μουσική Ανδρέα Χατζηαποστόλου και στίχους Τάκη Σωτήρχου και «όταν τον φιλά πεθαίνει, σβήνει και μαραίνεται, κι απ’ τα χείλη τα δικά της πάλι ανασταίνεται».
Κάπως έτσι και σε κλίμα μελωδικό, ευχόμαστε Καλή Ανάσταση και «ανάσταση» και στους υπόλοιπους!
