Για το «Καλαντάρι» του Παντελή Θαλασσινού και του Ηλία Κατσούλη έχουν γραφτεί τόσα πολλά και όμορφα… και δικαιολογημένα.
Δίσκος ευρηματικός αλλά από ανάγκη καλλιτεχνική και δημιουργική φλόγα επικοινωνίας, όχι για να κάνουμε επίδειξη δήθεν πρωτοτυπίας. Είχα τη χαρά να τον ζήσω, από κοντά, κατά κάποιο τρόπο, ως υπεύθυνος ύλης του περιοδικού Δίφωνο, όταν ο κύριος Ηλίας έφερνε τους στίχους του για τους μήνες, για να δημοσιευτούν στην επιφυλλίδα του στο περιοδικό.
Αυτό γινόταν στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, το «Καλαντάρι» κυκλοφόρησε μερικά χρόνια αργότερα στα τέλη του 2006.
Μιλάγαμε με τον κύριο Ηλία για τα χειρόγραφα κείμενά του, ποτέ δεν έφερε κάτι δακτυλογραφημένο ή σε μορφή αρχείου, αλλά και για τα σχήματα που θα τα συνόδευαν. Τι ωραίες λέξεις, εικόνες, ταιριάσματα, μαστοριά κι ευαισθησία παντρεμένες από έρωτα…
Κι ύστερα ήρθε αυτή το ευλογημένο άγγιγμα του Παντελή Θαλασσινού, που αγαπούσε, εκτιμούσε και σεβόταν τον Κατσούλη και τις γραφές του. Με τη έμφυτη μελωδικότητα και τον αληθινό πλούτο της φωνής του έδωσε στα λόγια ρυθμό και τα στόλισε με ερμηνεία…
Κι αυτός ο ιδιαίτερος «Φλεβάρης των φλεβών» με αυτήν την εισαγωγή-αναπαράσταση απ’ το στούντιο… Μαχαιριά και γλύκα…
Αυτό γινόταν στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, το «Καλαντάρι» κυκλοφόρησε μερικά χρόνια αργότερα στα τέλη του 2006.
Μιλάγαμε με τον κύριο Ηλία για τα χειρόγραφα κείμενά του, ποτέ δεν έφερε κάτι δακτυλογραφημένο ή σε μορφή αρχείου, αλλά και για τα σχήματα που θα τα συνόδευαν. Τι ωραίες λέξεις, εικόνες, ταιριάσματα, μαστοριά κι ευαισθησία παντρεμένες από έρωτα…
Κι ύστερα ήρθε αυτή το ευλογημένο άγγιγμα του Παντελή Θαλασσινού, που αγαπούσε, εκτιμούσε και σεβόταν τον Κατσούλη και τις γραφές του. Με τη έμφυτη μελωδικότητα και τον αληθινό πλούτο της φωνής του έδωσε στα λόγια ρυθμό και τα στόλισε με ερμηνεία…
Κι αυτός ο ιδιαίτερος «Φλεβάρης των φλεβών» με αυτήν την εισαγωγή-αναπαράσταση απ’ το στούντιο… Μαχαιριά και γλύκα…
