Σαν σήμερα…
Στις 23 Οκτωβρίου 1953 γεννήθηκε στα Κοίλα του Έβρου ο Λευτέρης Χαψιάδης, ένας από τους σημαντικότερους λαϊκούς στιχουργούς των τελευταίων χρόνων, με πολλές και μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, κυρίως, στα χρόνια του ’80.
«Τραγούδια για τους φίλους μου»
Τον Δεκέμβρη του 1986 κυκλοφόρησε από τη Minos ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος της συνεργασίας του Λευτέρη Χαψιάδη με τον Χρήστο Νικολόπουλο με τίτλο «Τραγούδια για τους φίλους μου» και με την «Εθνική Ελλάδος» εκείνης της εποχής, στα δώδεκα τραγούδια του: Μανώλης Μητσιάς, Στράτος Διονυσίου, Ελένη Βιτάλη, Διονύσης Θεοδόσης, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Λίτσα Διαμάντη, Μαίρη Βάσου, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Με μια τέτοια ομάδα, ήταν πολύ φυσικό οι πωλήσεις να ξεπεράσουν τις 50.000 και ο δίσκος σήμερα να θεωρείται κλασικός…
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας έγινε από τον Χρήστο Νικολόπουλο, που έπαιξε μπουζούκι και τζουρά, μαζί με τους Λευτέρη Ζέρβα (βιολί), Μάκη Μαυρόπουλο (μπουζούκι, τζουρά), Στέλιο Καρύδα (κιθάρα, μπαγλαμά), Μάκη Γιαπράκα (μπάσο), Γιώργο Λαβράνο (ντραμς, κρουστά), Δημήτρη Παναγόπουλο, (πιάνο), Πλούταρχο Ρεμπούτσικα (τσέλο), Χρήστο Ζερμπίνο (πιάνο, ακορντεόν) και ο Γιώργος Νταλάρας που έπαιξε κιθάρα. Η παραγωγή ήταν του Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound από τον Γιάννη Σμυρναίο.
Μνήμες Λευτέρη Χαψιάδη
Ένα από τα τραγούδια που γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία εκείνη την εποχή, ήταν το «Όταν χορεύεις μάτια μου» με τον Μανώλη Αγγελόπουλο. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το οποίο, δυο χρόνια μετά, ξαναηχογραφήθηκε και συμπεριλήφθηκε στον προσωπικό δίσκο του Αγγελόπουλου «Έλληνας είμαι».
Την ιστορία του «Όταν χορεύεις μάτια μου» την αφηγήθηκε με τον απολαυστικό του τρόπο ο Λευτέρης Χαψιάδης σε συνέντευξη που μου παραχώρησε στις 2 Νοεμβρίου 2016 στο πλαίσιο της εκπομπής «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης.
-Από το «Όταν χορεύεις μάτια μου» με τον Μανώλη Αγγελόπουλο τι καημός υπάρχει;
-Αυτό ήταν ένα σημαδιακό τραγούδι. Είχαμε πάει στη Μόσχα, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαιών. Είχε έρθει κι ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα που τραγουδούσε ο Νταλάρας με την Αλεξίου κι έπαιζε μπουζούκι ο Χρήστος (Νικολόπουλος). Εγώ είχα πάει με τη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Μας πήγαν μια φορά στα μπαλέτα Μπολσόι και είχαν τον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι. Έπαθα πλάκα! Αυτόματα μου ήρθε μια έμπνευση και λέω: «Γυρίζοντας Χρήστο στην Ελλάδα, θα γράψω ένα τραγούδι, που θα μιλάει για τα μπαλέτα Μπολσόι». Το γράφω κι έχει δυο στίχους:
«Ποιος σου έμαθε εντέλει να χορεύεις τσιφτετέλι,
μήπως ήσουν στα Μπολσόι μπαλαρίνα από σόι.
Όταν χορεύεις μάτια μου, ζηλεύουν κι οι γοργόνες
κι απ’τον χορό σου τρέμουνε στην πίστα οι κολώνες.
Ποιος σου δίδαξε τον τρόπο να ταρακουνάς τον τόπο,
μήπως πήρες το πτυχίο στου Νουρέγιεφ το σχολείο;»
Αυτό είχε δυο στίχους και το refrain. Kι έχω την έμπνευση και λέω «Χρήστο, ξέρεις με ποιον θα γίνει χαμός μ’αυτό;» «Με ποιον;» λέει. «Με έναν που είναι κόντρα με τον στίχο. Με τον Αγγελόπουλο τον Μανώλη τον κουμπάρο μου». Είχαμε ήδη γνωριστεί με τον Μανώλη, τον είχα παντρέψει στο δεύτερο γάμο του. Τον Μανώλη τον γνώρισα την πρώτη μέρα που έγραφα το πρώτο μου τραγούδι. Ο Τερζής τραγουδούσε το «Φαντασία μου πλανεύτρα» και ο Μανώλης πήγε στην Columbia να πληρωθεί και πέρασε από το studio. Τότε τα studio είχαν άλλη ζεστασιά, ερχόταν να πιουν τον καφέ τους κι ας μην γράφανε. Κι ακούει τον Τερζή να τραγουδά το «Φαντασία μου πλανεύτρα» και λέει στον Νικολόπουλο:
-«Ποιος έγραψε τα λόγια σ’αυτό το τραγούδι;»
-«Ένα καινούργιο παιδί, ο Χαψιάδης».
-«Πιτσιρίκο εσύ τα’ γραψες;»
-«Ναι» του λέω.
-«Γράψε το όνομά σου και δώσε και το τηλέφωνό σου».
Με παίρνει την άλλη μέρα τηλέφωνο και λέει «Τον κύριο Χατζιάδη παρακαλώ». Λέω «Χαψιάδη θες να πεις. Έλα Μανώλη…» «Ναι ρε παιδί μου δεν το διάβασα καλά. Κερνάω καφέ στο ξενοδοχείο “Ομόνοια”, έρχεσαι;» Εγώ δούλευα τότε στην Πανεπιστημίου… Κι από τότε γίναμε αχώριστοι φίλοι. Μου στοίχισε πολύ που έφυγε ο Μανώλης και δεν πρόλαβε τον τελευταίο του δίσκο να τον χαρεί, που έβγαλε τόσα σουξέ.
-Το «Έλληνας είμαι». Κι εκεί ξαναηχογράφησε το «Όταν χορεύεις μάτια μου». Είχε ένα θέμα με τους στίχους και δεν ήθελε να το πει. Κάτι δεν καταλάβαινε…
-Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τον Μάτσα, γιατί ο Μανώλης δεν ανήκε στη Minos.
-Mπράβο, ήταν στην Columbia τότε.
-«Όχι, θέλω τον Μανώλη» λέω. «Μα έχουμε τόσους τραγουδιστές, πρέπει να φέρεις τον Αγγελόπουλο, τον γύφτο;» Επενέβη ο Νταλάρας, που τον λάτρευε τον Αγγελόπουλο… Να πούμε κάτι φίλε, ότι τις χαμηλές νότες του Μανώλη δεν τις έχει κανένας Έλληνας τραγουδιστής. Μάλιστα, ο Νταλάρας όταν κάνει soundcheck, δηλαδή τον ήχο, κάνει πάντα με ένα τραγούδι του Αγγελόπουλου, το «Μη φύγεις», που έχει πολλές χαμηλές και πολύ ψηλές. Έτσι κάνει τον έλεγχο του ήχου. Ο Καζαντζίδης έλεγε ότι τις χαμηλές του Μανώλη δεν τις έχει κανένας….
Παρεμβαίνει λοιπόν ο Νταλάρας και λέει «Όχι, να τραγουδήσει κι ο Μανώλης, γιατί είναι σημαντικός τραγουδιστής» κλπ. Μπροστά στον Νταλάρα υπέκυψε ο Μάτσας και πάω το τραγούδι στον Μανώλη και του λέω την ιδέα. Του δίνω την κασέτα, με παίρνει το βράδυ τηλέφωνο: «Ρε κουμπαράκι, τι τραγούδι είναι αυτό ρε; Θα μας πάρουν με τις πέτρες…» Του λέω «Μανώλη, πες το θα γίνει χαμός!» Μου λέει «Όχι, όχι γράψε κάτι άλλο». Περνάει ο καιρός, τα λέγαμε κάθε μέρα, αλλά επέμενε ότι πρέπει να γράψω άλλο τραγούδι. Ένα βράδυ πάω στο μαγαζί που τραγουδούσε στην Εθνική Οδό, στο «Όνειρο», μπαίνω στο καμαρίνι του και λέω:
-«Μανώλη τι θα γίνει, θα το πεις το τραγούδι, γιατί μπαίνουμε studio».
-«Ρε συ, γιατί επιμένεις τόσο πολύ;»
-«Γιατί θα γίνει επιτυχία».
-«Το πιστεύεις;»
-«Βεβαίως!»
Βάζει το χέρι του και σφυρίζει και το σφύριγμα του Μανώλη ήταν να’ρθει κάποιος βοηθός σερβιτόρου γιατί κάτι θέλει ο Μανώλης που ήταν ο επικεφαλής του σχήματος. Έρχεται ένας πιτσιρίκος, δεκαέξι, δεκαεφτά χρονών και του λέει «Δε μου λες ρε συ, τι είναι τα Μποσόι;» Tον διορθώνει ο πιτσιρίκος και του λέει «Όχι Μποσόι κύριε Μανώλη, Μπολσόι. Eίναι τα περίφημα μπαλέτα!» Γουρλώνει τα μάτια του ο Μανώλης και λέει «Ο Μουρέγιεφ, τι είναι ο Μουρέγιεφ;» «Όχι Μουρέγιεφ, Νουρέγιεφ. Είναι ο διάσημος χορευτής». Και λέει ο Μανώλης «Ρε κουμπαράκι τους ξέρουνε, θα το βάλουμε το τραγούδι. Γράψε και τρίτο στιχάκι, μπλέξε ηθοποιούς μέσα». Κι έτσι έβαλα «Κι ο Αλαίν Ντελόν ακόμα θα ποθούσε τέτοιο σώμα…» Κι όταν το είπε έγινε χαμός. Αλλά δεν το πρόλαβε…
-Μετά από λίγο καιρό πέθανε…
Στο video μπορείτε να ακούσετε το «Όταν χορεύεις μάτια μου» μαζί με το ηχητικό απόσπασμα της ραδιοφωνικής συνέντευξης του Λευτέρη Χαψιάδη.
Στις 23 Οκτωβρίου 1953 γεννήθηκε στα Κοίλα του Έβρου ο Λευτέρης Χαψιάδης, ένας από τους σημαντικότερους λαϊκούς στιχουργούς των τελευταίων χρόνων, με πολλές και μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, κυρίως, στα χρόνια του ’80.
«Τραγούδια για τους φίλους μου»
Τον Δεκέμβρη του 1986 κυκλοφόρησε από τη Minos ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος της συνεργασίας του Λευτέρη Χαψιάδη με τον Χρήστο Νικολόπουλο με τίτλο «Τραγούδια για τους φίλους μου» και με την «Εθνική Ελλάδος» εκείνης της εποχής, στα δώδεκα τραγούδια του: Μανώλης Μητσιάς, Στράτος Διονυσίου, Ελένη Βιτάλη, Διονύσης Θεοδόσης, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Λίτσα Διαμάντη, Μαίρη Βάσου, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Με μια τέτοια ομάδα, ήταν πολύ φυσικό οι πωλήσεις να ξεπεράσουν τις 50.000 και ο δίσκος σήμερα να θεωρείται κλασικός…
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας έγινε από τον Χρήστο Νικολόπουλο, που έπαιξε μπουζούκι και τζουρά, μαζί με τους Λευτέρη Ζέρβα (βιολί), Μάκη Μαυρόπουλο (μπουζούκι, τζουρά), Στέλιο Καρύδα (κιθάρα, μπαγλαμά), Μάκη Γιαπράκα (μπάσο), Γιώργο Λαβράνο (ντραμς, κρουστά), Δημήτρη Παναγόπουλο, (πιάνο), Πλούταρχο Ρεμπούτσικα (τσέλο), Χρήστο Ζερμπίνο (πιάνο, ακορντεόν) και ο Γιώργος Νταλάρας που έπαιξε κιθάρα. Η παραγωγή ήταν του Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound από τον Γιάννη Σμυρναίο.
Μνήμες Λευτέρη Χαψιάδη
Ένα από τα τραγούδια που γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία εκείνη την εποχή, ήταν το «Όταν χορεύεις μάτια μου» με τον Μανώλη Αγγελόπουλο. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το οποίο, δυο χρόνια μετά, ξαναηχογραφήθηκε και συμπεριλήφθηκε στον προσωπικό δίσκο του Αγγελόπουλου «Έλληνας είμαι».
Την ιστορία του «Όταν χορεύεις μάτια μου» την αφηγήθηκε με τον απολαυστικό του τρόπο ο Λευτέρης Χαψιάδης σε συνέντευξη που μου παραχώρησε στις 2 Νοεμβρίου 2016 στο πλαίσιο της εκπομπής «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης.
-Από το «Όταν χορεύεις μάτια μου» με τον Μανώλη Αγγελόπουλο τι καημός υπάρχει;
-Αυτό ήταν ένα σημαδιακό τραγούδι. Είχαμε πάει στη Μόσχα, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαιών. Είχε έρθει κι ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα που τραγουδούσε ο Νταλάρας με την Αλεξίου κι έπαιζε μπουζούκι ο Χρήστος (Νικολόπουλος). Εγώ είχα πάει με τη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Μας πήγαν μια φορά στα μπαλέτα Μπολσόι και είχαν τον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι. Έπαθα πλάκα! Αυτόματα μου ήρθε μια έμπνευση και λέω: «Γυρίζοντας Χρήστο στην Ελλάδα, θα γράψω ένα τραγούδι, που θα μιλάει για τα μπαλέτα Μπολσόι». Το γράφω κι έχει δυο στίχους:
«Ποιος σου έμαθε εντέλει να χορεύεις τσιφτετέλι,
μήπως ήσουν στα Μπολσόι μπαλαρίνα από σόι.
Όταν χορεύεις μάτια μου, ζηλεύουν κι οι γοργόνες
κι απ’τον χορό σου τρέμουνε στην πίστα οι κολώνες.
Ποιος σου δίδαξε τον τρόπο να ταρακουνάς τον τόπο,
μήπως πήρες το πτυχίο στου Νουρέγιεφ το σχολείο;»
Αυτό είχε δυο στίχους και το refrain. Kι έχω την έμπνευση και λέω «Χρήστο, ξέρεις με ποιον θα γίνει χαμός μ’αυτό;» «Με ποιον;» λέει. «Με έναν που είναι κόντρα με τον στίχο. Με τον Αγγελόπουλο τον Μανώλη τον κουμπάρο μου». Είχαμε ήδη γνωριστεί με τον Μανώλη, τον είχα παντρέψει στο δεύτερο γάμο του. Τον Μανώλη τον γνώρισα την πρώτη μέρα που έγραφα το πρώτο μου τραγούδι. Ο Τερζής τραγουδούσε το «Φαντασία μου πλανεύτρα» και ο Μανώλης πήγε στην Columbia να πληρωθεί και πέρασε από το studio. Τότε τα studio είχαν άλλη ζεστασιά, ερχόταν να πιουν τον καφέ τους κι ας μην γράφανε. Κι ακούει τον Τερζή να τραγουδά το «Φαντασία μου πλανεύτρα» και λέει στον Νικολόπουλο:
-«Ποιος έγραψε τα λόγια σ’αυτό το τραγούδι;»
-«Ένα καινούργιο παιδί, ο Χαψιάδης».
-«Πιτσιρίκο εσύ τα’ γραψες;»
-«Ναι» του λέω.
-«Γράψε το όνομά σου και δώσε και το τηλέφωνό σου».
Με παίρνει την άλλη μέρα τηλέφωνο και λέει «Τον κύριο Χατζιάδη παρακαλώ». Λέω «Χαψιάδη θες να πεις. Έλα Μανώλη…» «Ναι ρε παιδί μου δεν το διάβασα καλά. Κερνάω καφέ στο ξενοδοχείο “Ομόνοια”, έρχεσαι;» Εγώ δούλευα τότε στην Πανεπιστημίου… Κι από τότε γίναμε αχώριστοι φίλοι. Μου στοίχισε πολύ που έφυγε ο Μανώλης και δεν πρόλαβε τον τελευταίο του δίσκο να τον χαρεί, που έβγαλε τόσα σουξέ.
-Το «Έλληνας είμαι». Κι εκεί ξαναηχογράφησε το «Όταν χορεύεις μάτια μου». Είχε ένα θέμα με τους στίχους και δεν ήθελε να το πει. Κάτι δεν καταλάβαινε…
-Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τον Μάτσα, γιατί ο Μανώλης δεν ανήκε στη Minos.
-Mπράβο, ήταν στην Columbia τότε.
-«Όχι, θέλω τον Μανώλη» λέω. «Μα έχουμε τόσους τραγουδιστές, πρέπει να φέρεις τον Αγγελόπουλο, τον γύφτο;» Επενέβη ο Νταλάρας, που τον λάτρευε τον Αγγελόπουλο… Να πούμε κάτι φίλε, ότι τις χαμηλές νότες του Μανώλη δεν τις έχει κανένας Έλληνας τραγουδιστής. Μάλιστα, ο Νταλάρας όταν κάνει soundcheck, δηλαδή τον ήχο, κάνει πάντα με ένα τραγούδι του Αγγελόπουλου, το «Μη φύγεις», που έχει πολλές χαμηλές και πολύ ψηλές. Έτσι κάνει τον έλεγχο του ήχου. Ο Καζαντζίδης έλεγε ότι τις χαμηλές του Μανώλη δεν τις έχει κανένας….
Παρεμβαίνει λοιπόν ο Νταλάρας και λέει «Όχι, να τραγουδήσει κι ο Μανώλης, γιατί είναι σημαντικός τραγουδιστής» κλπ. Μπροστά στον Νταλάρα υπέκυψε ο Μάτσας και πάω το τραγούδι στον Μανώλη και του λέω την ιδέα. Του δίνω την κασέτα, με παίρνει το βράδυ τηλέφωνο: «Ρε κουμπαράκι, τι τραγούδι είναι αυτό ρε; Θα μας πάρουν με τις πέτρες…» Του λέω «Μανώλη, πες το θα γίνει χαμός!» Μου λέει «Όχι, όχι γράψε κάτι άλλο». Περνάει ο καιρός, τα λέγαμε κάθε μέρα, αλλά επέμενε ότι πρέπει να γράψω άλλο τραγούδι. Ένα βράδυ πάω στο μαγαζί που τραγουδούσε στην Εθνική Οδό, στο «Όνειρο», μπαίνω στο καμαρίνι του και λέω:
-«Μανώλη τι θα γίνει, θα το πεις το τραγούδι, γιατί μπαίνουμε studio».
-«Ρε συ, γιατί επιμένεις τόσο πολύ;»
-«Γιατί θα γίνει επιτυχία».
-«Το πιστεύεις;»
-«Βεβαίως!»
Βάζει το χέρι του και σφυρίζει και το σφύριγμα του Μανώλη ήταν να’ρθει κάποιος βοηθός σερβιτόρου γιατί κάτι θέλει ο Μανώλης που ήταν ο επικεφαλής του σχήματος. Έρχεται ένας πιτσιρίκος, δεκαέξι, δεκαεφτά χρονών και του λέει «Δε μου λες ρε συ, τι είναι τα Μποσόι;» Tον διορθώνει ο πιτσιρίκος και του λέει «Όχι Μποσόι κύριε Μανώλη, Μπολσόι. Eίναι τα περίφημα μπαλέτα!» Γουρλώνει τα μάτια του ο Μανώλης και λέει «Ο Μουρέγιεφ, τι είναι ο Μουρέγιεφ;» «Όχι Μουρέγιεφ, Νουρέγιεφ. Είναι ο διάσημος χορευτής». Και λέει ο Μανώλης «Ρε κουμπαράκι τους ξέρουνε, θα το βάλουμε το τραγούδι. Γράψε και τρίτο στιχάκι, μπλέξε ηθοποιούς μέσα». Κι έτσι έβαλα «Κι ο Αλαίν Ντελόν ακόμα θα ποθούσε τέτοιο σώμα…» Κι όταν το είπε έγινε χαμός. Αλλά δεν το πρόλαβε…
-Μετά από λίγο καιρό πέθανε…
Στο video μπορείτε να ακούσετε το «Όταν χορεύεις μάτια μου» μαζί με το ηχητικό απόσπασμα της ραδιοφωνικής συνέντευξης του Λευτέρη Χαψιάδη.
