Η πιο συχνή ρήση των ημερών έχει παραδοσιακά την «έδρα» της στην Ήπειρο:
«δε μπορώ μανούλα μ(ου) δε μπορώ, αχ σύρε να φέρεις το γιατρό»!
Τώρα βέβαια «ο γιατρός» είναι η αγάπη και το φάρμακο του αρρώστου η «αγαπημένη» του. Αλλά έτσι συμβαίνει με τα άσματα. Έχουν αλληγορικό χαρακτήρα. Άλλωστε όπως γράφει και ο Μάνος Ελευθερίου τα ίδια τα τραγούδια «είναι αρρώστια».
Και μάλιστα όπως διατείνεται και η υποψήφια βουλευτίνα Κατερίνα Στανίση η συγκεκριμένη αρρώστια δεν παίρνει γιατρικό.
Είσαι αρρώστια που δε γίνεται καλά
είσαι δάκρυ που όσο θα υπάρχω θα κυλά
τέτοια αγάπη δε σου άξιζε αλλά
Είσαι αρρώστια που δε γίνεται καλά
Αυτή την αρρώστια όλοι πάνω-κάτω την περάσαμε. Όσο κι αν θέλαμε δεν τα καταφέραμε να γλυτώσουμε! Τα γράφει ο Σεβίλογλου, το λέει και η Χαρούλα…
Ξέρω, αγάπησα πολύ
κι αντέχω κι άλλο τόσο
μα είν’ αρρώστια ν’ αγαπώ
και θέλω να γλυτώσω
Κάπως πιο «απλά» αλλά στο ίδιο μήκος κύματος συντάσσεται και ο Σταμάτης Γονίδης έχοντας για εκφραστή τον «πολύ» Πασχάλη Τερζή…
Βέβαια όταν ο «δάσκαλος» του Πασχάλη, ο Στέλιος Καζαντζίδης, στα χρόνια του '50 έδινε υπόσταση στην κατηγορία «τα τραγούδια της αρρώστιας», η κοινωνία μαστίζονταν από φυματίωση, ασιτία, πνευμονίες… και εξορίες. Γι’ αυτό και τα τραγούδια αυτά γινόντουσαν μεγάλες επιτυχίες.
Και νωρίτερα απ’ τον Στέλιο, τα προβλήματα ήταν ανάλογα. Τραγούδια όπως «Ο φθισικός» εκφράζανε, με τον τρόπο τους, μεγάλη μερίδα του λαού…
Όταν η φυματίωση μάστιζε την Αθήνα, η Πεντέλη και τα Μελίσσια γίνονταν πόλος έλξης των ασθενών για το καθαρό τους κλίμα. Γι’ αυτό και εκεί λειτουργούσαν σανατόρια, στήνονταν υπαίθριες κατασκηνώσεις το καλοκαίρι ενώ οικοδομούνταν και παραθεριστικές κατοικίες…
Ακόμα πιο τραγική η κατάσταση όταν οι ξενιτεμένοι αρρώσταιναν στους ξένους τόπους!
Ο «πυρετός» πάντως, ανεξαρτήτου πηγής, καίει βαθιά την ύπαρξη. Ειδικά όταν έχει την υπογραφή του Άκη Πάνου…
Και να θυμάστε ότι για πάσα νόσο υπάρχουν και τα κατάλληλα φάρμακα.
Φάρμακα για να μην ξεχάσεις
τους τόπους που έσβησαν στο χώμα,
πατρίδες που έγιναν κομπάρσοι
με μια σημαία δίχως χρώμα.
Φάρμακα για τις αϋπνίες,
φάρμακα για τις αναμνήσεις,
για κάποιων ξένων αμαρτίες
και φάρμακα για συναντήσεις.
Μια ακόμη καλή λύση… είπαμε: Βιταμίνες! Της ζωής και της ψυχής. Ειδικά τώρα στα ζόρικα. Σαν κι αυτές που γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, μελοποιούν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τραγουδά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου!
Ψάχνω ζωή απ’ τις βιταμίνες
Συγκρίνω όλες τις τιμές.
Με φάρμακα και βιταμίνες
Βγάζω του μήνα τις ζημιές.
*Για τον φίλο Δημήτρη (Μίμη). Εξαιρετικά!
*Το κείμενο δεν έχει μουσικολογικό χαρακτήρα. Απλώς ένα «άρρωστο παιχνίδι» με τραγούδια…
«δε μπορώ μανούλα μ(ου) δε μπορώ, αχ σύρε να φέρεις το γιατρό»!
Τώρα βέβαια «ο γιατρός» είναι η αγάπη και το φάρμακο του αρρώστου η «αγαπημένη» του. Αλλά έτσι συμβαίνει με τα άσματα. Έχουν αλληγορικό χαρακτήρα. Άλλωστε όπως γράφει και ο Μάνος Ελευθερίου τα ίδια τα τραγούδια «είναι αρρώστια».
Και μάλιστα όπως διατείνεται και η υποψήφια βουλευτίνα Κατερίνα Στανίση η συγκεκριμένη αρρώστια δεν παίρνει γιατρικό.
Είσαι αρρώστια που δε γίνεται καλά
είσαι δάκρυ που όσο θα υπάρχω θα κυλά
τέτοια αγάπη δε σου άξιζε αλλά
Είσαι αρρώστια που δε γίνεται καλά
Αυτή την αρρώστια όλοι πάνω-κάτω την περάσαμε. Όσο κι αν θέλαμε δεν τα καταφέραμε να γλυτώσουμε! Τα γράφει ο Σεβίλογλου, το λέει και η Χαρούλα…
Ξέρω, αγάπησα πολύ
κι αντέχω κι άλλο τόσο
μα είν’ αρρώστια ν’ αγαπώ
και θέλω να γλυτώσω
Κάπως πιο «απλά» αλλά στο ίδιο μήκος κύματος συντάσσεται και ο Σταμάτης Γονίδης έχοντας για εκφραστή τον «πολύ» Πασχάλη Τερζή…
Βέβαια όταν ο «δάσκαλος» του Πασχάλη, ο Στέλιος Καζαντζίδης, στα χρόνια του '50 έδινε υπόσταση στην κατηγορία «τα τραγούδια της αρρώστιας», η κοινωνία μαστίζονταν από φυματίωση, ασιτία, πνευμονίες… και εξορίες. Γι’ αυτό και τα τραγούδια αυτά γινόντουσαν μεγάλες επιτυχίες.
Και νωρίτερα απ’ τον Στέλιο, τα προβλήματα ήταν ανάλογα. Τραγούδια όπως «Ο φθισικός» εκφράζανε, με τον τρόπο τους, μεγάλη μερίδα του λαού…
Όταν η φυματίωση μάστιζε την Αθήνα, η Πεντέλη και τα Μελίσσια γίνονταν πόλος έλξης των ασθενών για το καθαρό τους κλίμα. Γι’ αυτό και εκεί λειτουργούσαν σανατόρια, στήνονταν υπαίθριες κατασκηνώσεις το καλοκαίρι ενώ οικοδομούνταν και παραθεριστικές κατοικίες…
Ακόμα πιο τραγική η κατάσταση όταν οι ξενιτεμένοι αρρώσταιναν στους ξένους τόπους!
Ο «πυρετός» πάντως, ανεξαρτήτου πηγής, καίει βαθιά την ύπαρξη. Ειδικά όταν έχει την υπογραφή του Άκη Πάνου…
Και να θυμάστε ότι για πάσα νόσο υπάρχουν και τα κατάλληλα φάρμακα.
Φάρμακα για να μην ξεχάσεις
τους τόπους που έσβησαν στο χώμα,
πατρίδες που έγιναν κομπάρσοι
με μια σημαία δίχως χρώμα.
Φάρμακα για τις αϋπνίες,
φάρμακα για τις αναμνήσεις,
για κάποιων ξένων αμαρτίες
και φάρμακα για συναντήσεις.
Μια ακόμη καλή λύση… είπαμε: Βιταμίνες! Της ζωής και της ψυχής. Ειδικά τώρα στα ζόρικα. Σαν κι αυτές που γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, μελοποιούν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τραγουδά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου!
Ψάχνω ζωή απ’ τις βιταμίνες
Συγκρίνω όλες τις τιμές.
Με φάρμακα και βιταμίνες
Βγάζω του μήνα τις ζημιές.
*Για τον φίλο Δημήτρη (Μίμη). Εξαιρετικά!
*Το κείμενο δεν έχει μουσικολογικό χαρακτήρα. Απλώς ένα «άρρωστο παιχνίδι» με τραγούδια…
