Ήταν το 1978 όταν κυκλοφόρησε από την Κολούμπια ο δίσκος «Discoμεράκια» με ερμηνευτή τον Περικλή Περάκη.
Δηλαδή κλασικά ελληνικά λαϊκά τραγούδια ντισκοενορχηστρωμένα και ομαδοποιημένα σε μουσικές ενότητες στη λογική των Stars on 45 που νωρίτερα και παράλληλα, σε όλο τον πλανήτη και στην Ελλάδα σημείωναν σουξέ με αντίστοιχες προτάσεις, στο διεθνές βέβαια ρεπερτόριο.
Η Κολούμπια, τότε, θεωρητικά παρέμενε στην πρώτη γραμμή του παιχνιδιού, αλλά τα θεμέλια της «έτριζαν» επικίνδυνα προμηνύοντας το… οριστικό τέλος της.
Η μουσική ματιά της είχε έντονο «δυτικό» χαρακτήρα… που όμως σε κάποιες περιπτώσεις γέννησε και ωραίες τέτοιες στιγμές, αν και νομίζω πως τα «Discoμεράκια» δεν συγκαταλέγονται σε αυτές.
Παρά τα παραπάνω ο δίσκος γνώρισε πλατιά επιτυχία, παίζονταν στο ραδιόφωνο αλλά και στα σπίτια… όπου και χορεύονταν σε πάρτι και συναθροίσεις.
To timing ήταν το κατάλληλο και για τον παραγωγό Γιώργο Πετσίλα, και τον ενορχηστρωτή Νέστωρα Δάνα και κυρίως για τον ερμηνευτή Περικλή Περάκη.
Ο τελευταίος, καλός τραγουδιστής, με δική του ερμηνευτική προσωπικότητα και θητεία στο πάλκο, μέχρι τότε είχε κάνει γνωστή την περπατησιά σου, αλλά όχι στην «πρώτη Εθνική».
Η «Απονιά» και τα «Ποιος θα το πίστευε» που είχε ερμηνεύσει το 1973, παρότι επιτυχίες δεν θεωρούνταν πρωτοκλασάτες, ούτε προμήνυαν τις… μπόλικες επανεκτελέσεις που θα ακολουθούσαν δεκαετίες αργότερα.
Τα «Discoμεράκια» ήταν η μεγάλη δισκογραφική στιγμή του… κι ας ξεχάστηκαν στο διάβα των καιρών που «έσβησε» τη μόδα τους.
Τότε όμως «μετρούσαν» γερά γι’ αυτό και κατά το σύνθημα «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», στην ίδια εταιρεία και με τους ίδιους συντελεστές ακολούθησαν τα «Ευρωλαϊκά».
Υπήρχε όμως μια διαφορά… (εύλογη σαν… στόχος).
Στην πρώτη πλευρά του δίσκου υπήρχαν τέσσερις πρωτότυπες συνθέσεις του πολύπειρου μάστορα Βασίλη Βασιλειάδη αλλά και η «Γαλανομάτα» δια χειρός Γιάννη Καλαμίτση και στη δεύτερη είχαμε τις «ενότητες» με τα παλαιότερα λαϊκά (που ψάρευαν και απ’ το πρόσφατο «Υπάρχω» του Στέλιου αλλά και το ανεβαστικό ρεπερτόριο του Χριστοδουλόπουλου).
Δυστυχώς για τον Περάκη, τα εμπορικά αποτελέσματα αυτή τη φορά -παρότι η ενορχήστρωση παρέμενε… disco- δεν ήταν τα προσδοκόμενα.
Κάπως έτσι ο δίσκος του «Δώσε Λύση» του 1981, με συνθέσεις των Ζαμπέτα, Ρεπάνη και Νάκη Πετρίδη σε στίχους της Κατερίνας Πανάγου δεν επιβεβαίωσε τον τίτλο του και η πορεία του στην Κολούμπια κατέληξε συνταιριαστή με αυτήν της εταιρείας.
Τον Περάκη, είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω πιτσιρικάς στα χρόνια του ’80 στα αναψυκτήρια… Στον «Ερμή» στο Αιγάλεω, στο «Άκρον» του Γιάννη Μπουρνέλη στο Περιστέρι.
Μάλιστα αργότερα γνωριστήκαμε και τα είπαμε μερικές φορές.
Ποιος θα το πίστευε…
Δηλαδή κλασικά ελληνικά λαϊκά τραγούδια ντισκοενορχηστρωμένα και ομαδοποιημένα σε μουσικές ενότητες στη λογική των Stars on 45 που νωρίτερα και παράλληλα, σε όλο τον πλανήτη και στην Ελλάδα σημείωναν σουξέ με αντίστοιχες προτάσεις, στο διεθνές βέβαια ρεπερτόριο.
Η Κολούμπια, τότε, θεωρητικά παρέμενε στην πρώτη γραμμή του παιχνιδιού, αλλά τα θεμέλια της «έτριζαν» επικίνδυνα προμηνύοντας το… οριστικό τέλος της.
Η μουσική ματιά της είχε έντονο «δυτικό» χαρακτήρα… που όμως σε κάποιες περιπτώσεις γέννησε και ωραίες τέτοιες στιγμές, αν και νομίζω πως τα «Discoμεράκια» δεν συγκαταλέγονται σε αυτές.
Παρά τα παραπάνω ο δίσκος γνώρισε πλατιά επιτυχία, παίζονταν στο ραδιόφωνο αλλά και στα σπίτια… όπου και χορεύονταν σε πάρτι και συναθροίσεις.
To timing ήταν το κατάλληλο και για τον παραγωγό Γιώργο Πετσίλα, και τον ενορχηστρωτή Νέστωρα Δάνα και κυρίως για τον ερμηνευτή Περικλή Περάκη.
Ο τελευταίος, καλός τραγουδιστής, με δική του ερμηνευτική προσωπικότητα και θητεία στο πάλκο, μέχρι τότε είχε κάνει γνωστή την περπατησιά σου, αλλά όχι στην «πρώτη Εθνική».
Η «Απονιά» και τα «Ποιος θα το πίστευε» που είχε ερμηνεύσει το 1973, παρότι επιτυχίες δεν θεωρούνταν πρωτοκλασάτες, ούτε προμήνυαν τις… μπόλικες επανεκτελέσεις που θα ακολουθούσαν δεκαετίες αργότερα.
Τα «Discoμεράκια» ήταν η μεγάλη δισκογραφική στιγμή του… κι ας ξεχάστηκαν στο διάβα των καιρών που «έσβησε» τη μόδα τους.
Τότε όμως «μετρούσαν» γερά γι’ αυτό και κατά το σύνθημα «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», στην ίδια εταιρεία και με τους ίδιους συντελεστές ακολούθησαν τα «Ευρωλαϊκά».
Υπήρχε όμως μια διαφορά… (εύλογη σαν… στόχος).
Στην πρώτη πλευρά του δίσκου υπήρχαν τέσσερις πρωτότυπες συνθέσεις του πολύπειρου μάστορα Βασίλη Βασιλειάδη αλλά και η «Γαλανομάτα» δια χειρός Γιάννη Καλαμίτση και στη δεύτερη είχαμε τις «ενότητες» με τα παλαιότερα λαϊκά (που ψάρευαν και απ’ το πρόσφατο «Υπάρχω» του Στέλιου αλλά και το ανεβαστικό ρεπερτόριο του Χριστοδουλόπουλου).
Δυστυχώς για τον Περάκη, τα εμπορικά αποτελέσματα αυτή τη φορά -παρότι η ενορχήστρωση παρέμενε… disco- δεν ήταν τα προσδοκόμενα.
Κάπως έτσι ο δίσκος του «Δώσε Λύση» του 1981, με συνθέσεις των Ζαμπέτα, Ρεπάνη και Νάκη Πετρίδη σε στίχους της Κατερίνας Πανάγου δεν επιβεβαίωσε τον τίτλο του και η πορεία του στην Κολούμπια κατέληξε συνταιριαστή με αυτήν της εταιρείας.
Τον Περάκη, είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω πιτσιρικάς στα χρόνια του ’80 στα αναψυκτήρια… Στον «Ερμή» στο Αιγάλεω, στο «Άκρον» του Γιάννη Μπουρνέλη στο Περιστέρι.
Μάλιστα αργότερα γνωριστήκαμε και τα είπαμε μερικές φορές.
Ποιος θα το πίστευε…
