Είναι επίσης η πρώτη φορά που ο ερμηνευτής ερμηνεύει ένα τραγούδι με δικούς μου στίχους, μαζί με το «Χόρεψε στην ίδια έκδοση.
Ο Τάκης Σούκας είναι μεγάλη σημαία για το λαϊκό τραγούδι… Σαν σολίστας «κεντάει» απ’ τα τέλη του ’50, σαν συνθέτης «φωνάζει» δυναμικά το δικό του ιδιαίτερο παρών απ’ τις ανάσες του ’70, δεσπόζοντας στη δεκαετία του ’80 και σε αυτήν του ’90.
Παρά την αναγνώριση του ευρέως κοινού και τα «παράσημά» του, νιώθω πως στον «στράτευμα» του λαϊκού τραγουδιού παραμένει… ριγμένος. Δεν αδικείται αυτός, εμείς χάνουμε…
Αυτή η ματιά μου, γέννησε το «Αψέντι» και πολλά ακόμη σκόρπια τραγούδια.
Τη συμμερίστηκε και τη στήριξε ολόκαρδα ο Νίκος Αναγνωστάκης κι έτσι προέκυψε η «Πρώτη φορά» όπου μια πλειάδα βετεράνων κλασικών αλλά και νεότερων ερμηνευτών αντάμωσε δισκογραφικά με το πρωτότυπο άγγιγμα του Σούκα.
Το «Ώπα Μπαμπά» το είδα με τα μάτια μου. Λίγο πριν τα 18 μου χρόνια, στην οδό Αχιλλέως. Έπαιρνα το αστικό απ’ την Αθήνα για το πατρικό μου στο Χαϊδάρι μετά τα φροντιστήριο.
Το έγραψα στο «καπάκι» της επιστροφής και το ψιλοσμίλεψα σχεδόν αμέσως.
Τον μελαμψό μετανάστη δηλαδή που έφερνε τις στροφές του σε ένα ετοιμόρροπο μπαλκόνι τον έβλεπα στα 10 μέτρα. «Έψαχνα άδικα να βρω» άστραψε και βρόντηξε η φωνή του βάρδου ξαφνικά στην ερημιά της μεσημεριάτικης καλοκαιρινής αθηναϊκής κάψας.
Βγήκε στο γκριζιασμένο ρημάδι σαν βασιλιάς με τα χέρια απλωμένα. Μαζί του κι ένα πιτσιρίκι. «Καρβουνιάρικο», πανέμορφο. Αυτός χόρευε, εκείνο φώναζε: «Ώπα Μπαμπά». Κάποια στιγμή το σήκωσε, το πήρε στις πλάτες του και συνέχισε τις στροφές. Το σπίτι ήταν δίπατο. Φοβήθηκα πως το παιδί θα πέσει… Ήμουν απέναντι στη στάση… Πήγα να φωνάξω αλλά φαινόντουσαν κι οι δυο τόσο ευτυχισμένοι. Το τραγούδι τελείωσε. Μια γυναίκα βγήκε, αγκαλιάστηκαν και μπήκαν μέσα.
Το μηχάνημα συνέχισε να παίζει… Καζαντζίδη πάντα. Δάκρυσα…
Το στίχο, πολλά φεγγάρια αργότερα, τον έδειξα στο Στέλιο. Του άρεσε, έτσι μου είπε.
Ο Σούκας το ξεχώρισε αμέσως, μαζί με τα άλλα που με τιμούσε με την τέχνη του. Το έκανε αρχικά μπαλάντα, μετά χασάπικο, τελικά ζεϊμπέκικο. Το πρωτοδώσαμε στον Πασχάλη Τερζή. Τον συγκινούσε πολύ, θυμόταν τον πατέρα του και τη φράση αυτή που ακριβώς έλεγε μικρός ο ίδιος σε εκείνον όταν τραγουδούσαν αγκαλιά το «Γιατί πατέρα».
«Υποφέρω» δε μπορώ να το πω, μου είπε, όπως κι αργότερα επανέλαβε στον Τάκη.
Για την «Πρώτη φορά» πλησίασα τους ερμηνευτές της έκδοσης. Όλοι αγκάλιασαν την ιδέα. Ποιος δεν παραδέχεται το Σούκα; Στον Γιώργο Νταλάρα πρωτοπαρουσίασα… κάποια άλλα τραγούδια. Μου ζήτησε περισσότερα. Το «Χόρεψε» ο Σούκας το ‘χε σταμπάρει απ’ την αρχή. Μου λέει «αυτό θα του αρέσει, είναι σουξέ». Το «Ώπα Μπαμπά» το έστειλα ερήμην του. Ο Νταλάρας το «τσίμπησε» με το καλημέρα…
Η εμπειρία που βίωσα με το Γιώργο, έτσι τον νιώθω αλλά δύσκολα το λες, στο στούντιο είναι γοητευτική και διδακτική. Έχει παλέψει το κάθε τι, ξέρει τι θέλει, πως το θέλει, γιατί έχει ήδη ονειρευτεί την κατάληξη. Από ευγένεια και σεβασμό αφήνει «εικονικά» περιθώρια στους δημιουργούς, στον ηχολήπτη, στους μουσικούς… για να συνηγορήσουμε στο τέλος όλοι μαζί στη «σωστή», όπως αποδεικνύεται, άποψη του. Πριν από εμάς, για εμάς δηλαδή.
Πηγαίος μάστορας, ακριβός τεχνίτης.
Μην το βγάζεις το παιδάκι στο σφυρί
Είναι ντάλα μεσημέρι, θα καεί
Το σπιτάκι σου εκεί στην Αχιλλέως
Μοιάζει θάνατος μοιραίος μα ωραίος
Κι ενώ κλαίω και λυπάμαι στην γωνιά
Εσύ ανοίγεις τη φωνή στα ερτζιανά
Που καρφώνει ένα ζεϊμπέκικο του Στέλιου
Και το πάτημά σου μοιάζει μ’ Αρχαγγέλου
Με τα χέρια απλωμένα σαν φτερά
Και την κόρη σου να λέει, ώπα μπαμπά
Μεσημέρι στο σπιτάκι το φτωχό
Που το νέφος σημαδεύει το μπετό
Εσύ βγαίνεις απ’ της κόλασης τα βάθη
Και πληρώνεις με στροφές τα ξένα λάθη
Ο Τάκης Σούκας είναι μεγάλη σημαία για το λαϊκό τραγούδι… Σαν σολίστας «κεντάει» απ’ τα τέλη του ’50, σαν συνθέτης «φωνάζει» δυναμικά το δικό του ιδιαίτερο παρών απ’ τις ανάσες του ’70, δεσπόζοντας στη δεκαετία του ’80 και σε αυτήν του ’90.
Παρά την αναγνώριση του ευρέως κοινού και τα «παράσημά» του, νιώθω πως στον «στράτευμα» του λαϊκού τραγουδιού παραμένει… ριγμένος. Δεν αδικείται αυτός, εμείς χάνουμε…
Αυτή η ματιά μου, γέννησε το «Αψέντι» και πολλά ακόμη σκόρπια τραγούδια.
Τη συμμερίστηκε και τη στήριξε ολόκαρδα ο Νίκος Αναγνωστάκης κι έτσι προέκυψε η «Πρώτη φορά» όπου μια πλειάδα βετεράνων κλασικών αλλά και νεότερων ερμηνευτών αντάμωσε δισκογραφικά με το πρωτότυπο άγγιγμα του Σούκα.
Το «Ώπα Μπαμπά» το είδα με τα μάτια μου. Λίγο πριν τα 18 μου χρόνια, στην οδό Αχιλλέως. Έπαιρνα το αστικό απ’ την Αθήνα για το πατρικό μου στο Χαϊδάρι μετά τα φροντιστήριο.
Το έγραψα στο «καπάκι» της επιστροφής και το ψιλοσμίλεψα σχεδόν αμέσως.
Τον μελαμψό μετανάστη δηλαδή που έφερνε τις στροφές του σε ένα ετοιμόρροπο μπαλκόνι τον έβλεπα στα 10 μέτρα. «Έψαχνα άδικα να βρω» άστραψε και βρόντηξε η φωνή του βάρδου ξαφνικά στην ερημιά της μεσημεριάτικης καλοκαιρινής αθηναϊκής κάψας.
Βγήκε στο γκριζιασμένο ρημάδι σαν βασιλιάς με τα χέρια απλωμένα. Μαζί του κι ένα πιτσιρίκι. «Καρβουνιάρικο», πανέμορφο. Αυτός χόρευε, εκείνο φώναζε: «Ώπα Μπαμπά». Κάποια στιγμή το σήκωσε, το πήρε στις πλάτες του και συνέχισε τις στροφές. Το σπίτι ήταν δίπατο. Φοβήθηκα πως το παιδί θα πέσει… Ήμουν απέναντι στη στάση… Πήγα να φωνάξω αλλά φαινόντουσαν κι οι δυο τόσο ευτυχισμένοι. Το τραγούδι τελείωσε. Μια γυναίκα βγήκε, αγκαλιάστηκαν και μπήκαν μέσα.
Το μηχάνημα συνέχισε να παίζει… Καζαντζίδη πάντα. Δάκρυσα…
Το στίχο, πολλά φεγγάρια αργότερα, τον έδειξα στο Στέλιο. Του άρεσε, έτσι μου είπε.
Ο Σούκας το ξεχώρισε αμέσως, μαζί με τα άλλα που με τιμούσε με την τέχνη του. Το έκανε αρχικά μπαλάντα, μετά χασάπικο, τελικά ζεϊμπέκικο. Το πρωτοδώσαμε στον Πασχάλη Τερζή. Τον συγκινούσε πολύ, θυμόταν τον πατέρα του και τη φράση αυτή που ακριβώς έλεγε μικρός ο ίδιος σε εκείνον όταν τραγουδούσαν αγκαλιά το «Γιατί πατέρα».
«Υποφέρω» δε μπορώ να το πω, μου είπε, όπως κι αργότερα επανέλαβε στον Τάκη.
Για την «Πρώτη φορά» πλησίασα τους ερμηνευτές της έκδοσης. Όλοι αγκάλιασαν την ιδέα. Ποιος δεν παραδέχεται το Σούκα; Στον Γιώργο Νταλάρα πρωτοπαρουσίασα… κάποια άλλα τραγούδια. Μου ζήτησε περισσότερα. Το «Χόρεψε» ο Σούκας το ‘χε σταμπάρει απ’ την αρχή. Μου λέει «αυτό θα του αρέσει, είναι σουξέ». Το «Ώπα Μπαμπά» το έστειλα ερήμην του. Ο Νταλάρας το «τσίμπησε» με το καλημέρα…
Η εμπειρία που βίωσα με το Γιώργο, έτσι τον νιώθω αλλά δύσκολα το λες, στο στούντιο είναι γοητευτική και διδακτική. Έχει παλέψει το κάθε τι, ξέρει τι θέλει, πως το θέλει, γιατί έχει ήδη ονειρευτεί την κατάληξη. Από ευγένεια και σεβασμό αφήνει «εικονικά» περιθώρια στους δημιουργούς, στον ηχολήπτη, στους μουσικούς… για να συνηγορήσουμε στο τέλος όλοι μαζί στη «σωστή», όπως αποδεικνύεται, άποψη του. Πριν από εμάς, για εμάς δηλαδή.
Πηγαίος μάστορας, ακριβός τεχνίτης.
Μην το βγάζεις το παιδάκι στο σφυρί
Είναι ντάλα μεσημέρι, θα καεί
Το σπιτάκι σου εκεί στην Αχιλλέως
Μοιάζει θάνατος μοιραίος μα ωραίος
Κι ενώ κλαίω και λυπάμαι στην γωνιά
Εσύ ανοίγεις τη φωνή στα ερτζιανά
Που καρφώνει ένα ζεϊμπέκικο του Στέλιου
Και το πάτημά σου μοιάζει μ’ Αρχαγγέλου
Με τα χέρια απλωμένα σαν φτερά
Και την κόρη σου να λέει, ώπα μπαμπά
Μεσημέρι στο σπιτάκι το φτωχό
Που το νέφος σημαδεύει το μπετό
Εσύ βγαίνεις απ’ της κόλασης τα βάθη
Και πληρώνεις με στροφές τα ξένα λάθη
