Ο Σαρλ Αζναβούρ και οι μποέμ της Μονμάρτης

θέση ανάμεσα στα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του περίφημου Γαλλοαρμένιου τραγουδοποιού και ηθοποιού που ξεκίνησε στη δεκαετία του ’50 δίπλα στην Έντιθ Πιάφ, και, αναφέρεται στους μποέμ καλλιτέχνες της Μονμάρτης και πιο συγκεκριμένα σ’ ένα ανώνυμο ζωγράφο ο οποίος νοσταλγεί την παλιά Μονμάρτη που δεν υπάρχει πια. Το ιστορικό προάστιο του Παρισιού, με τα πλακόστρωτα σοκάκια, που στις αρχές του 20ου αιώνα εξελίχθηκε σε «σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και τόπο συγκέντρωσης πολλών, κυρίως φτωχών, διανοούμενων, καλλιτεχνών» και, κυρίως, ζωγράφων όπως ο Βαν Γκογκ, ο Ρενουάρ, ο Νταλί, ο Ματίς, ο Μοντιλιάνι κι ο Πικάσο, καθώς επίσης γυναικών ελευθερίων ηθών και διαφόρων σπουδαστών, που όλοι σχεδόν με τον τρόπο ζωής τους έδιναν ένα ιδιότυπο χαρακτήρα στην περιοχή, που ονομάστηκε «μποέμ». Η Μονμάρτη μνημονεύεται και για τα περίφημα καμπαρέ (Μουλέν ρουζ) και νυχτερινά κλαμπ, τα οποία, όμως, ήδη, από τη δεκαετία του’60, είχαν αντικατασταθεί από τις περίφημες γαλλικές μπουατ, στις οποίες ήχησαν συνοδεία ενός πιάνου ή μιας κιθάρας οι μεγάλες φωνές του γαλλικού τραγουδιού, στη λεγόμενη αριστερή όχθη του Σηκουάνα.