Τόνε βρίσκω στη θάλασσα, στης βροχής τη σταγόνα, τόνε ψάχνω σε σένα που έχεις χρόνια χαθεί...»
Ο Παντελής Θαλασσινός σαν δημιουργός έχει τους δικούς του χρόνους και τις δικές του ανάγκες. Γι’ αυτές γράφει, για να γιατρέψει τις δικές του πληγές, να μερώσει τα πάθη, να στάξει βάλσαμο, παρηγοριά κι ελπίδα. Τα τραγούδια του είναι βιωμένες αλήθειες και όνειρα ψυχής. Σταλάγματα της ζήσης, πεθυμιές και πόθοι, αναζητήσεις, αγωνίες, αγάπες και τόποι, ανθρώπινες στιγμές καθημερινές.
Ο Θαλασσινός δε γράφει για να «περνάει η ώρα» όπως συμβαίνει με πολλούς οι οποίοι αντιλαμβάνονται το χρόνο ως χρήμα. Δεν κάνει δίσκους με τεχνητή γονιμοποίηση και «καισαρική». Η σύλληψη της μελωδίας που θα συντροφεύσει το στίχοι γίνεται από μεράκι και έρωτα και η γέννα του είναι δύσκολη αλλά φυσιολογική. Σαν κι αυτή των ζωντανών και των κανονικών ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν τα «10 Τραγούδια Της Ελπίδας» που μόλις κυκλοφόρησαν θα έχουν την ίδια διαχρονική ματιά, της αποδοχή και την απήχηση που είχαν παλαιότερες και πλέον κλασικές εργασίες του. Πάντως «Ο δικός μου Θεός», με τους όμορφους στίχους της Μαρίας Φασουλάκη, που συμπεριλαμβάνεται στο νέο του άλμπουμ, ήρθε για να μείνει.
Κάπως έτσι το νοιώθω εγώ, μέσα από τις πρώτες ακροάσεις του έργου. Χαρείτε το!
Ο δικός μου Θεός
δε μυρίζει λιβάνει,
δεν φοράει στεφάνι
κι έχει μαύρα μαλλιά.
Στέκει φάρος λευκός
στο μικρό μου λιμάνι
λούζει φως το κορμί μου
και με παίρνει αγκαλιά.
Ο δικός μου Θεός
δεν χωράει σε εικόνες,
δεν χωράει σε κανόνες,
δεν φοράει χρυσά.
Είν’ το φέγγος του μόνο
που ζεσταίνει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα
όταν έξω φυσά.
Ο δικός μου Θεός
έχει κάρβουνα μάτια
και δυο ολόλευκα άτια
με αγγέλων φτερά.
Αν τη νύχτα κοιτάξεις
του ουρανού τα σημάδια
θα μας δεις να πετάμε
με τα χέρια ανοιχτά.
Ο δικός μου Θεός
αγαπάει το γέλιο,
αγαπάει το χρώμα,
αγαπάει τη βροχή.
Τόνε βρίσκω στη θάλασσα,
στης βροχής τη σταγόνα.
Τόνε ψάχνω σε σένα
που έχεις χρόνια χαθεί...
