Αυτό που κάποιοι από μας έτυχε να δούμε σε κινηματογραφικές ταινίες, δυστυχώς πλέον το βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη πανδημία του κορονοϊού.
Μια δυστυχώς λυπηρή πραγματικότητα η αναγκαστική απομάκρυνση του ενός απ΄ τον άλλον, προκειμένου να προφυλαχτούμε όλοι. Να θες να δεις τους δικούς σου ανθρώπους και να μένεις μακριά τους, φοβούμενος μην τους κολλήσεις έναν ιό που μπορεί να έχεις, μα παρ’ όλα αυτά να μην έχεις κανένα απολύτως σύμπτωμα. Αληθινός εφιάλτης. Να μη σε νοιάζει τόσο για τη δική σου ζωή αλλά για τη ζωή και την υγεία του κόσμου και των αγαπημένων σου προσώπων, κι έτσι να μένεις, όσο μπορείς μακριά τους.
Από τη μία αυτή η καραντίνα που οφείλουμε ως ατομική ευθύνη όλοι να τηρήσουμε με ευλάβεια, κι από την άλλη, η κρατική ευθύνη, (όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες), που είναι παντελώς ελλιπής και ανύπαρκτη. Ένα κυριολεκτικά απαρχαιωμένο δημόσιο σύστημα υγείας που δε λειτουργεί σωστά ούτε σε κανονικές περιόδους, πόσο μάλλον σ’ αυτές τις κρίσιμές και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Μια χρόνια υποχρηματοδότηση, απ’ όλες δυστυχώς τις κυβερνήσεις, που έχει επίπτωση δυστυχώς στην υγεία του λαού, και αυτό σήμερα είναι κάτι πέρα από εμφανές.
Μέσα σ’ αυτές λοιπόν τις συνθήκες της καραντίνας, οφείλουμε, εκτός απ’ το να μένουμε όσο μπορούμε σπίτι, παράλληλα να κάνουμε και ό,τι μπορούμε, προκειμένου να παραμείνουμε δυνατοί κι ενωμένοι.
Μεγάλη δύναμη αντλώ, διαβάζοντας βιβλία ή κι εφημερίδες, παίζοντας κιθάρα και μπουζούκι, κάνοντας γυμναστική εκτός η κι εντός σπιτιού, μα κι εννοείται, ακούγοντας τα αγαπημένα μου τραγούδια πολύ συχνά..
Κάποια απ’ αυτά είναι τα εξής:
