Σαν σήμερα…
Στις 3 Φεβρουαρίου του 1955 γεννήθηκε στην Αθήνα (με καταγωγή από την Μύκονο και την Νάξο) ο Γιάννης Ζουγανέλης.
«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»
Όσον αφορά τις μουσικές του καταθέσεις, ο Γιάννης Ζουγανέλης έγινε γνωστός, στη μεγάλη μερίδα του κοινού, με τα σατιρικά και σκωπτικά τραγούδια του. Μια από τις λιγότερο γνωστές πτυχές του πολύπλευρου ταλέντου του, είναι αυτή του συνθέτη ολοκληρωμένων κύκλων τραγουδιών ή ορχηστρικών δίσκων, όπως αυτός που κυκλοφόρησε το 1981 με τίτλο «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» (από τη φράση του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη), με εννέα οργανικά θέματα και προεξάρχοντα της ορχήστρας τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γρηγόρη Τζιστούδη.
Τα κομμάτια του δίσκου
1) Ουρανός και θάλασσα
2) Βυζαντινό
3) Μαύρο άλογο σε γυμνό βουνό
4) Μεγάλος ξεσηκωμός
5) Εδώ είναι Βαλκάνια
6) Η αγάπη είναι ο πόνος
7) Ζειμπέκικο
8) Ψαλμός
9) Άγιον Όρος
Έπαιξαν οι μουσικοί
Η διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από τον Στάθη Ουλκέρογλου. Εκτός του Γρηγόρη Τζιστούδη που έπαιξε μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά, συμμετείχαν αρκετοί σημαντικοί μουσικοί όπως οι: Νίκος Τάτσης (λαούτο, ακουστική κιθάρα), Μαρίνα Παναγοπούλου (βιόλα), Χρήστος Σφέτσας (τσέλο), Rune Ofwerman (πιάνο), Ανδρέας Ροδουσάκης (κόντρα μπάσο), Βασίλης Δερτιλής (συνθεσάιζερ, καμπάνες), Νίκος Τουλιάτος (κρουστά), Δημήτρης Βράσκος (βιολί) και ο Τάκης Χαρίτος (πιάνο). Η ηχογράφηση έγινε στο studio ACTION το Μάρτη του 1981. Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Φαίδων Πατρικαλάκης. Η παραγωγή ήταν του Rune Ofwerman. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την CBS με την άδεια της SONET Σουηδίας.
Λίγα λόγια για το δίσκο…
Όπως θα διαπιστώσετε ακούγοντας τα κομμάτια που έχουμε επιλέξει (και αναζητώντας τα υπόλοιπα στο youtube), θα διαπιστώσετε πως πρόκειται για έναν ξεχωριστό δίσκο, με πρωτότυπο υλικό, στα πρότυπα των δίσκων του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Γιώργου Ζαμπέτα που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο χώρο της λαϊκής οργανικής μουσικής και όχι για μια δουλειά με «τουριστικές» επανεκτελέσεις ή διασκευές. Είναι κρίμα που οι δισκογραφικές καταθέσεις του Γρηγόρη Τζιστούδη, είναι πολύ λίγες σε σχέση με το καλλιτεχνικό του ανάστημα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, ο δίσκος αυτός δεν έχει επανεκδοθεί σε cd. (Νομίζω πως το βινύλιο έχει κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό).
…και λίγα λόγια του Γιάννη Ζουγανέλη
Το σημείωμα του Γιάννη Ζουγανέλη στο οπισθόφυλλο του δίσκου είναι ιδιαίτερα περιγραφικό:
Κατακαλόκαιρο. Κυριακή μεσημέρι και να τρυπάνε τ’ αυτιά τα ηλεκτρικά μπουζούκια μέσα από βαθιά μαύρα πηγάδια. Ξαφνικά να είσαι στο κέντρο της Αφρικής. Να σε πληγώνει ο ήλιος, να σε πληγώνει ο ήχος, να σε πληγώνει ο δρόμος. Όλη η Ελλάδα ένα ηφαίστειο που ματώνει.
Χάθηκα, χάνομαι.
Γεννιέμαι στο λευκό μάρμαρο της Πεντέλης και στις βυζαντινές αγιογραφίες, στο γαλανό τ’ ουρανού και στη θάλασσα με τα κορίτσια του Ελύτη, στα ξεχασμένα αρχαιοελληνικά γραφτά κι ανασαίνω, ανασαίνω θυμάρι και καμένη βενζίνα.
Ξυπνάω πρωί – πρωί με το Σικελιανό στις Δελφικές γιορτές, να αποδημητικά πουλιά στη Μακεδονία – μαύρο και κόκκινο στον Πόντο, χρυσή πέτρα η Ήπειρος, να ο Θεσσαλικός κάμπος, να τα βασιλικά και ο δυόσμος στις
Κυκλάδες και το άσπρο στη Μύκονο να γιατρεύει, γρι – γρι να χορεύουν στην Κρήτη.
Ανθισμένες πορτοκαλιές στην Πελοπόννησο, πράσινο στα Δωδεκάνησα, η Μαρία και οι σεισμοί στα Επτάνησα.
Και δίψα – δίψα για νερό και χώμα.
Γιάννης Ζουγανέλης
Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από όλη μου την καρδιά έναν – έναν τους μουσικούς εκτελεστές για τη δημιουργική συνεργατικότητα και αγάπη που αντιμετώπισαν τη δουλειά μας. Τον Γιάννη Σκιαδά, που η κονσόλα στα χέρια του μεταμορφώνεται σε μαγικό μουσικό όργανο. Τον αγαπημένο φίλο Στάθη Ουλκέρογλου, που η καλοσύνη του πέρασε με φωτεινά χρώματα στη μουσική μου και βέβαια τον Γρηγόρη Τζιστούδη, τον δεξιοτέχνη, που έχει μάθει να μιλά, να γελά, να κλαίει, να φωνάζει και να πονάει, μέσα από την ερωτική γλώσσα της μουσικής.
Γ.Ζ
