Ο δίσκος που κυκλοφορεί από τον Εξώστη της Inner Ear φέρει τον τίτλο «Ως Το Τέλος». Η έκδοση έχει τον χαρακτήρα ποιητικής συλλογής-βιβλίου που εμπεριέχει το cd και ξεχωρίζει για την καλαισθησία της.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος είχε αποχωρήσει το 2009 από το συγκρότημα μέσα από μια ανοικτή αντιπαράθεση που προκάλεσε αίσθηση και έκπληξη στους φίλους του γκρουπ και όχι μόνο.
Τρία χρόνια μετά επιστρέφει με 9 μεστά τραγούδια που περικλείουν όλα τα χαρακτηριστικά που τον έχρισαν ως ιδιαίτερο ερμηνευτή και τραγουδοποιό. Οι στίχοι του γκρίζοι αλλά και με αισιόδοξα αχνοφεγγίσματα μέσα σ’ ένα θολό και αβέβαιο τοπίο, καθαρά προσωπικοί αλλά υποδόρια αναζητούν την επικοινωνία, συντροφεύουν αρμονικά δύο ποιήματα των Αρσένι Ταρκόφσκι και Νίκου Καββαδία.
Αντίστοιχης οπτικής και η επιτυχημένη συνεύρεση του Ανεστόπουλου με συνοδοιπόρους τον Μανώλη Αγγελάκη, τον Στάθη Ιωάννου και τους υπόλοιπους μουσικούς σε ροκ-μπλουζ καμβάδες που δένουν κυριολεκτικά με το λόγο απογειώνοντας τα μηνύματα, γλυκαίνοντας τις γωνίες και τις «κρυμμένες» αιχμές τους.
Αγγελάκης και Ιωάννου πέρα από την δεινότητά τους στις κιθάρες είναι και ίδιοι εξαίρετοι δημιουργοί.
Αν και τα τραγούδια δεν έχουν «καθίσει» ακόμη μέσα μου πιστεύω πως πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες καταθέσεις που έχουμε ως τώρα τη χρονιά που τρέχει…
Ο Θάνος Ανεστόπουλος είχε αποχωρήσει το 2009 από το συγκρότημα μέσα από μια ανοικτή αντιπαράθεση που προκάλεσε αίσθηση και έκπληξη στους φίλους του γκρουπ και όχι μόνο.
Τρία χρόνια μετά επιστρέφει με 9 μεστά τραγούδια που περικλείουν όλα τα χαρακτηριστικά που τον έχρισαν ως ιδιαίτερο ερμηνευτή και τραγουδοποιό. Οι στίχοι του γκρίζοι αλλά και με αισιόδοξα αχνοφεγγίσματα μέσα σ’ ένα θολό και αβέβαιο τοπίο, καθαρά προσωπικοί αλλά υποδόρια αναζητούν την επικοινωνία, συντροφεύουν αρμονικά δύο ποιήματα των Αρσένι Ταρκόφσκι και Νίκου Καββαδία.
Αντίστοιχης οπτικής και η επιτυχημένη συνεύρεση του Ανεστόπουλου με συνοδοιπόρους τον Μανώλη Αγγελάκη, τον Στάθη Ιωάννου και τους υπόλοιπους μουσικούς σε ροκ-μπλουζ καμβάδες που δένουν κυριολεκτικά με το λόγο απογειώνοντας τα μηνύματα, γλυκαίνοντας τις γωνίες και τις «κρυμμένες» αιχμές τους.
Αγγελάκης και Ιωάννου πέρα από την δεινότητά τους στις κιθάρες είναι και ίδιοι εξαίρετοι δημιουργοί.
Αν και τα τραγούδια δεν έχουν «καθίσει» ακόμη μέσα μου πιστεύω πως πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες καταθέσεις που έχουμε ως τώρα τη χρονιά που τρέχει…
