Σαν ένας άνεμος βοριάς σαν κεραυνός
σαν μια έκρηξη ηφαιστείου η φωνή του
για την Ελλάδα ο δικός του ο καυμός
πόνος αβάσταχτος και κλάμα η ψυχή του
Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ
ήσουν και θα είσαι πάντοτε ο ένας
και φίλος και πατέρας μας
δικέ μας αδελφέ
τη θέση σου δε πρόκειται να πάρει πια κανένας
Φεύγουν τα τρένα και τα πλοία διαρκώς
σ'άλλες πατρίδες την Ελλάδα ξεφορτώνουν
και τα τραγούδια σου ακούνε συνεχώς
μάτια βουρκώνουνε
και οι καρδιές ματώνουν.
Ο Λεωνίδας Βελής που έλαμψε στην δεκαετία του ΄80, όταν μας τον σύστησε δισκογραφικά ο Άκης Πάνου και στη συνέχεια σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες με συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου (Αγάπη όλο ζήλεια, Με το στόμα γεμάτο φιλιά, Συλλαβιστά – ψιθυριστά κ.ά.), έχει στο dna του στοιχεία από το «χρώμα» και την «ουσία» του Καζαντζίδη.
Κάποια, στιγμή, μάλιστα μοιραία το μέταλλό του και οι καταβολές του τον έσμιξαν με τον Στέλιο και τον Τάκη Σούκα στο δίσκο «Η Συνάντηση» που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 1985.
Τα τελευταία χρόνια ο Βελής ερμηνευτής έχει αποσυρθεί διακριτικά, κατόπιν επιλογής του, από την τραγουδιστική επικαιρότητα. Όσες φορές «σπάει» τη σιωπή του, τα δώρα του είναι πάντα ευπρόσδεκτα καθώς και μόνο ο τρόπος ερμηνείας του, η ένταση και αισθαντικότητά της φωνής του, αποτελούν σημείο αναφοράς και «ορισμός» της ιδιότητας «λαϊκός ερμηνευτής».
