*Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Όσο και αν φαίνεται παράξενο η κυριότερη επίδραση στον τελευταίο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα είναι από τον…αμέσως προηγούμενο του, το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» του ’19 που έκανε με το project Λύκοι, το δίδυμο του δηλαδή με τον βιολοντσελίστα και συνθέτη Νίκο Βελιώτη. Ο Νίκος Βελιώτης άλλαξε πολύ δραστικά την μουσική αλλά και την ηχητική προσέγγιση του στο «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων», κάτι που φάνηκε ακόμα περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες ακολούθησαν την κυκλοφορία του.
Κατά τα φαινόμενα το «πείραμα» αυτό άρεσε και ταίριαξε πάρα πολύ στον Γιάννη Αγγελάκα. Το αποτέλεσμα είναι το «Έχω Κέφια» να είναι πολύ περισσότερο διαφορετικό από την προηγούμενη εργασία του με τους 100 ° C, το « Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια» του ’16, από όσο ήταν αναμενόμενο για τον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο του με αυτό το σχήμα. Θα μπορούσα συνοπτικά να πω ότι το «Έχω Κέφια» είναι, μαζί με το μοναδικό album του με τους Επισκέπτες, το «Από ‘Δω Και Πάνω» και την πρώτη σύμπραξη του με τον Νίκο Βελιώτη, το «Οι Ανάσες Των Λύκων», αμφότερα του ’05, οι πιο καινοτόμοι, ακόμα και ανανεωτικοί δίσκοι της προσωπικής διαδρομής του, αυτής μετά τις Τρύπες δηλαδή.
Το ένατο λοιπόν – μείον δύο soundtracks - προσωπικό album του σε είκοσι εννέα χρόνια εκκινεί από την διευρυμένη ηχητική παλέτα του «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» για να εξερευνήσει περιοχές στις οποίες ο Γιάννης Αγγελάκας βρίσκεται για πρώτη φορά και ίσως δεν θα το περιμέναμε από εκείνον. Με τη νέα σύνθεση τους οι 100 ° C (η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, ο τρομπετίστας Γιώργος Αβραμίδης, ο κιμπορντίστας Ηλίας Μπαγλάνης, ο ντράμερ Αλέξης Αρχοντής συν οι δύο «νεοφερμένοι», ο Αλέξανδρος Κόντζογλου στην ηλεκτρική κιθάρα και ο τρομπονίστας Μιχάλης Καρανίκος) είναι όχι μόνον το πιο πολυμελές μετά τους Επισκέπτες σχήμα που συνόδευε ως τώρα τον Γιάννη Αγγελάκα αλλά και το πλέον ποικίλο ηχοχρωματικά. Το χαρακτηριστικό τους αυτό αξιοποιείται και με το παραπάνω στο «Έχω Κέφια», ενορχηστρωτικά αλλά σε ένα βαθμό ακόμα και συνθετικά.
Αυτό έγινε φανερό ήδη από το εναρκτήριο τραγούδι και πρώτο που κυκλοφόρησε από τον δίσκο, το «Ακόμα Περπατάω» με την ριψοκίνδυνη αλλά τελικά επιτυχημένη ισορροπία του ανάμεσα στο ηλεκτρικό και το ηλεκτρονικό στοιχείο και το οποίο προς το τέλος, παράλληλα με την επιτάχυνση του τέμπο του, εξελίσσεται σε σχεδόν full on electronica. Ανάλογες εκπλήξεις περιμένουν όποιον/α ακούσει για πρώτη φορά τον δίσκο και στα υπόλοιπα δέκα τραγούδια. Άλλα είναι αμιγώς ηλεκτρικά, σε κάποια κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά, ένα – δύο είναι ακουστικά και τέλος κάποια αποτελούν αμαλγάματα όλων αυτών των στοιχείων.
Το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων», περιλάμβανε διασκευές παλαιότερων γνωστών και μη τραγουδιών άλλων. Ίσως η επαφή και η ερμηνεία στίχων αρκετών διαφορετικών στιχουργών να επηρέασε τον Γιάννη Αγγελάκα αλλά πάντως το σίγουρο είναι ότι οι πρώτοι στίχοι του μετά από έξι χρόνια είναι αρκετά διαφορετικοί από τους μέχρι τότε. Εξακολουθούν βέβαια να είναι απόλυτα προσωπικοί αλλά ασχολούνται περισσότερο με την έσωθεν παρά την έξωθεν πραγματικότητα, είναι πιο εσωστρεφείς και κυρίως πιο στοχαστικοί, ανοιχτοί στην αμφιβολία, ακόμα και στην αυτοαμφισβήτηση. Ενδεικτικά τραγούδια αυτής της προσέγγισης είναι τα «Δεντράκι Στη Σελήνη» και «Άσπρη Νύχτα». Από τα πολιτικά – με τον δικό του πάντα τρόπο βέβαια – τραγούδια στα οποία μας έχει συνηθίσει υπάρχει μόνον ένα αλλά πολύ ρεαλιστικό και δυνατό, το «Νεοφιλελεύθερος Προφήτης». Πολύ ιδιαίτερο είναι το «Ο Λύκος Που Κατάπια», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του έντονα αυτοαναφορικό, σε ένα βαθμό και αυτοβιογραφικό, με ένα υπόγειο, αυτοσαρκαστικό – κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει – χιούμορ αλλά με ένα αισιόδοξο, σχεδόν ευφορικό ρεφρέν από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος του δίσκου.
Σε εκείνο που αναμφίβολα τον επηρέασε πολύ το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» είναι η ερμηνεία του, ακόμα και η εκφορά του λόγου του. Η τραχύτητα, η επιθετικότητα, η οργή, ακόμα και η βιαιότητα που χαρακτήριζαν ως τώρα την ερμηνεία του, ίσως και να της έδιναν την ταυτότητά της, έχουν σε μεγάλο βαθμό υποχωρήσει δίνοντας την θέση τους σε μιαν εσωτερική ηρεμία και νηφαλιότητα, σε κάποιες στιγμές ακόμα και σε μια πρωτόφαντη τρυφερότητα.
Εν κατακλείδι το «Έχω Κέφια» είναι μια τολμηρή κίνηση του Γιάννη Αγγελάκα, κόντρα στον μέχρι τώρα μουσικό εαυτό του, ακόμα και ευπρόσδεκτα αυτοανατρεπτική σε κάποια σημεία της. Σίγουρα θα αιφνιδίασε ένα ποσοστό του κοινού του, ειδικά αυτό που σε όλη την διάρκεια των συναυλιών του ουσιαστικά περιμένει τα τραγούδια από τις Τρύπες λίγο πριν το τέλος. Για αυτό, όσο επιτυχημένη και αν ήταν η εμφάνιση του στο Release Festival, πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσες θα είναι αυτές που θα ακολουθήσουν, περισσότερο μάλλον την χειμερινή σεζόν, με επίκεντρο το ««Έχω Κέφια». Θα είναι μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν οι πολλοί/ές φανατικοί/ές οπαδοί του είναι εξίσου έτοιμοι/ες και δεκτικοί/ές όσο ο ίδιος στις αλλαγές, δηλαδή την φυσιολογική εξέλιξη ενός δημιουργού και όχι απλού ερμηνευτή όπως εκείνος.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο η κυριότερη επίδραση στον τελευταίο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα είναι από τον…αμέσως προηγούμενο του, το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» του ’19 που έκανε με το project Λύκοι, το δίδυμο του δηλαδή με τον βιολοντσελίστα και συνθέτη Νίκο Βελιώτη. Ο Νίκος Βελιώτης άλλαξε πολύ δραστικά την μουσική αλλά και την ηχητική προσέγγιση του στο «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων», κάτι που φάνηκε ακόμα περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες ακολούθησαν την κυκλοφορία του.
Κατά τα φαινόμενα το «πείραμα» αυτό άρεσε και ταίριαξε πάρα πολύ στον Γιάννη Αγγελάκα. Το αποτέλεσμα είναι το «Έχω Κέφια» να είναι πολύ περισσότερο διαφορετικό από την προηγούμενη εργασία του με τους 100 ° C, το « Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια» του ’16, από όσο ήταν αναμενόμενο για τον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο του με αυτό το σχήμα. Θα μπορούσα συνοπτικά να πω ότι το «Έχω Κέφια» είναι, μαζί με το μοναδικό album του με τους Επισκέπτες, το «Από ‘Δω Και Πάνω» και την πρώτη σύμπραξη του με τον Νίκο Βελιώτη, το «Οι Ανάσες Των Λύκων», αμφότερα του ’05, οι πιο καινοτόμοι, ακόμα και ανανεωτικοί δίσκοι της προσωπικής διαδρομής του, αυτής μετά τις Τρύπες δηλαδή.
Το ένατο λοιπόν – μείον δύο soundtracks - προσωπικό album του σε είκοσι εννέα χρόνια εκκινεί από την διευρυμένη ηχητική παλέτα του «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» για να εξερευνήσει περιοχές στις οποίες ο Γιάννης Αγγελάκας βρίσκεται για πρώτη φορά και ίσως δεν θα το περιμέναμε από εκείνον. Με τη νέα σύνθεση τους οι 100 ° C (η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, ο τρομπετίστας Γιώργος Αβραμίδης, ο κιμπορντίστας Ηλίας Μπαγλάνης, ο ντράμερ Αλέξης Αρχοντής συν οι δύο «νεοφερμένοι», ο Αλέξανδρος Κόντζογλου στην ηλεκτρική κιθάρα και ο τρομπονίστας Μιχάλης Καρανίκος) είναι όχι μόνον το πιο πολυμελές μετά τους Επισκέπτες σχήμα που συνόδευε ως τώρα τον Γιάννη Αγγελάκα αλλά και το πλέον ποικίλο ηχοχρωματικά. Το χαρακτηριστικό τους αυτό αξιοποιείται και με το παραπάνω στο «Έχω Κέφια», ενορχηστρωτικά αλλά σε ένα βαθμό ακόμα και συνθετικά.
Αυτό έγινε φανερό ήδη από το εναρκτήριο τραγούδι και πρώτο που κυκλοφόρησε από τον δίσκο, το «Ακόμα Περπατάω» με την ριψοκίνδυνη αλλά τελικά επιτυχημένη ισορροπία του ανάμεσα στο ηλεκτρικό και το ηλεκτρονικό στοιχείο και το οποίο προς το τέλος, παράλληλα με την επιτάχυνση του τέμπο του, εξελίσσεται σε σχεδόν full on electronica. Ανάλογες εκπλήξεις περιμένουν όποιον/α ακούσει για πρώτη φορά τον δίσκο και στα υπόλοιπα δέκα τραγούδια. Άλλα είναι αμιγώς ηλεκτρικά, σε κάποια κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά, ένα – δύο είναι ακουστικά και τέλος κάποια αποτελούν αμαλγάματα όλων αυτών των στοιχείων.
Το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων», περιλάμβανε διασκευές παλαιότερων γνωστών και μη τραγουδιών άλλων. Ίσως η επαφή και η ερμηνεία στίχων αρκετών διαφορετικών στιχουργών να επηρέασε τον Γιάννη Αγγελάκα αλλά πάντως το σίγουρο είναι ότι οι πρώτοι στίχοι του μετά από έξι χρόνια είναι αρκετά διαφορετικοί από τους μέχρι τότε. Εξακολουθούν βέβαια να είναι απόλυτα προσωπικοί αλλά ασχολούνται περισσότερο με την έσωθεν παρά την έξωθεν πραγματικότητα, είναι πιο εσωστρεφείς και κυρίως πιο στοχαστικοί, ανοιχτοί στην αμφιβολία, ακόμα και στην αυτοαμφισβήτηση. Ενδεικτικά τραγούδια αυτής της προσέγγισης είναι τα «Δεντράκι Στη Σελήνη» και «Άσπρη Νύχτα». Από τα πολιτικά – με τον δικό του πάντα τρόπο βέβαια – τραγούδια στα οποία μας έχει συνηθίσει υπάρχει μόνον ένα αλλά πολύ ρεαλιστικό και δυνατό, το «Νεοφιλελεύθερος Προφήτης». Πολύ ιδιαίτερο είναι το «Ο Λύκος Που Κατάπια», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του έντονα αυτοαναφορικό, σε ένα βαθμό και αυτοβιογραφικό, με ένα υπόγειο, αυτοσαρκαστικό – κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει – χιούμορ αλλά με ένα αισιόδοξο, σχεδόν ευφορικό ρεφρέν από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος του δίσκου.
Σε εκείνο που αναμφίβολα τον επηρέασε πολύ το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» είναι η ερμηνεία του, ακόμα και η εκφορά του λόγου του. Η τραχύτητα, η επιθετικότητα, η οργή, ακόμα και η βιαιότητα που χαρακτήριζαν ως τώρα την ερμηνεία του, ίσως και να της έδιναν την ταυτότητά της, έχουν σε μεγάλο βαθμό υποχωρήσει δίνοντας την θέση τους σε μιαν εσωτερική ηρεμία και νηφαλιότητα, σε κάποιες στιγμές ακόμα και σε μια πρωτόφαντη τρυφερότητα.
Εν κατακλείδι το «Έχω Κέφια» είναι μια τολμηρή κίνηση του Γιάννη Αγγελάκα, κόντρα στον μέχρι τώρα μουσικό εαυτό του, ακόμα και ευπρόσδεκτα αυτοανατρεπτική σε κάποια σημεία της. Σίγουρα θα αιφνιδίασε ένα ποσοστό του κοινού του, ειδικά αυτό που σε όλη την διάρκεια των συναυλιών του ουσιαστικά περιμένει τα τραγούδια από τις Τρύπες λίγο πριν το τέλος. Για αυτό, όσο επιτυχημένη και αν ήταν η εμφάνιση του στο Release Festival, πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσες θα είναι αυτές που θα ακολουθήσουν, περισσότερο μάλλον την χειμερινή σεζόν, με επίκεντρο το ««Έχω Κέφια». Θα είναι μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν οι πολλοί/ές φανατικοί/ές οπαδοί του είναι εξίσου έτοιμοι/ες και δεκτικοί/ές όσο ο ίδιος στις αλλαγές, δηλαδή την φυσιολογική εξέλιξη ενός δημιουργού και όχι απλού ερμηνευτή όπως εκείνος.
