Πρόκειται για μια διεθνή παραγωγή που ενορχηστρώθηκε και ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα από τον Θύμιο Παπαδόπουλο και ολοκληρώθηκε στο Βερολίνο από τον παραγωγό του δίσκου Δημήτρη Μίχαλο.
Ο «Φόβος» περιέχει εννέα καινούργια τραγούδια, δυο διασκευές και ένα ορχηστρικό σε μουσικές και στίχους παλιών και αλλά και νεώτερων αξιόλογων δημιουργών. Δυο τραγούδια υπογράφει η Γεωργία Νταγάκη.
1) Ανακωχή (Ορέστης Ντάντος)
2) Ήχος Πέτρας (Αχιλλέας Περσίδης) Ορχηστρικό
3) Μια φορά το χρόνο (Γεωργία Νταγάκη-Σταύρος Σταύρου)
4) Σκέτος Εγώ (Γιάννης Σκούταρης-Γιάννης Πλιάγκος)
5) Ξημερώνει (Γιάννης Ηλιόπουλος)
6) Θ’ ανατιναχτούνε (Ορέστης Ντάντος)
7) Αυτοκίνητα (Γεωργία Νταγάκη-Σταύρος Σταύρου)
8) Σώμα μου γυμνό (Marie Boine Persen-Οδυσσέας Ιωάννου)
9) Δε λέει η καρδιά να μάθει (Αντώνης Μιτζέλος-Ιωάννα Λυκούδη)
10) Δυο καπέλα (Ανδριάνα Μπάμπαλη-Σταύρος Σταύρου)
11) Μπορεί (Ορέστης Ντάντος)
12) Φόβος (Σταύρος Σιόλας-Πόλυς Κυριάκου)
13) Πετροπέρδικα (Ψαραντώνης-Ηλίας Βασιλαράς)
Μαζί με τη Γεωργία Νταγάκη που έπαιξε λύρα, συνέπραξαν οι μουσικοί: Γρηγόρης Ντάνης (κιθάρα, στα 1,4,5,6,7,8,10), Χάρης Χαραλάμπους (μπάσο στα 1,4,6,8,9,11), Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα στα 1,5,6,9,11), Άκης Κατσουπάκης (πιάνο, πλήκτρα στα 1,6,7,11), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά στα 1,5,8), Θύμιος Παπαδόπουλος (μπάσο, άλτο και τενόρο σαξόφωνο, πλήκτρα στα 7,11,12), Δημήτρης Λάππας (κιθάρες, κρουστό στα 2, 12), Σωτήρης Παπαδόπουλος (κρουστά, πλήκτρα, ηχητική επεξεργασία στα 3,8), Ιωάννης Σκούταρης (φωνητικά, ενορχήστρωση στα 4,9), Ορέστης Ντάντος (φωνητικά στα 1,6), Δημήτρης Βαρελόπουλος (λαούτο στα 1,9), Βαγγέλης Καζαντζής (ενορχήστρωση, πρόσθετες ηχογραφήσεις στο 3), Διονύσης Μακρής (ηλεκτρικό μπάσο στο 3), Αντώνης Μιτζέλος (κιθάρες στο 9), Μανώλης Ανδρουλιδάκης (κλασική και ακουστική κιθάρα στο 13).
Ο δίσκος κυκλοφορεί στο εξωτερικό από την Monopol Records και στην Ελλάδα από την MLK.
Από τη στιγμή που εδώ και πολλά χρόνια έχει «θεσμοθετηθεί» ο όρος «ethnic», θεωρώ πως ο δίσκος της Γεωργίας Νταγάκη, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους. Ένα κράμα από δυναμικά κομμάτια, όπως η εναρκτήρια «Ανακωχή» και το «Δε λέει η καρδιά να μάθει», σε συνδυασμό με τρυφερές μπαλάντες, όπως το «Σκέτος Εγώ» και το «Μπορεί», με «αιχμή του δόρατος» της ορχήστρας, τη λύρα της ξεχωριστής μουσικού και ερμηνεύτριας…
Ο «Φόβος» περιέχει εννέα καινούργια τραγούδια, δυο διασκευές και ένα ορχηστρικό σε μουσικές και στίχους παλιών και αλλά και νεώτερων αξιόλογων δημιουργών. Δυο τραγούδια υπογράφει η Γεωργία Νταγάκη.
1) Ανακωχή (Ορέστης Ντάντος)
2) Ήχος Πέτρας (Αχιλλέας Περσίδης) Ορχηστρικό
3) Μια φορά το χρόνο (Γεωργία Νταγάκη-Σταύρος Σταύρου)
4) Σκέτος Εγώ (Γιάννης Σκούταρης-Γιάννης Πλιάγκος)
5) Ξημερώνει (Γιάννης Ηλιόπουλος)
6) Θ’ ανατιναχτούνε (Ορέστης Ντάντος)
7) Αυτοκίνητα (Γεωργία Νταγάκη-Σταύρος Σταύρου)
8) Σώμα μου γυμνό (Marie Boine Persen-Οδυσσέας Ιωάννου)
9) Δε λέει η καρδιά να μάθει (Αντώνης Μιτζέλος-Ιωάννα Λυκούδη)
10) Δυο καπέλα (Ανδριάνα Μπάμπαλη-Σταύρος Σταύρου)
11) Μπορεί (Ορέστης Ντάντος)
12) Φόβος (Σταύρος Σιόλας-Πόλυς Κυριάκου)
13) Πετροπέρδικα (Ψαραντώνης-Ηλίας Βασιλαράς)
Μαζί με τη Γεωργία Νταγάκη που έπαιξε λύρα, συνέπραξαν οι μουσικοί: Γρηγόρης Ντάνης (κιθάρα, στα 1,4,5,6,7,8,10), Χάρης Χαραλάμπους (μπάσο στα 1,4,6,8,9,11), Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα στα 1,5,6,9,11), Άκης Κατσουπάκης (πιάνο, πλήκτρα στα 1,6,7,11), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά στα 1,5,8), Θύμιος Παπαδόπουλος (μπάσο, άλτο και τενόρο σαξόφωνο, πλήκτρα στα 7,11,12), Δημήτρης Λάππας (κιθάρες, κρουστό στα 2, 12), Σωτήρης Παπαδόπουλος (κρουστά, πλήκτρα, ηχητική επεξεργασία στα 3,8), Ιωάννης Σκούταρης (φωνητικά, ενορχήστρωση στα 4,9), Ορέστης Ντάντος (φωνητικά στα 1,6), Δημήτρης Βαρελόπουλος (λαούτο στα 1,9), Βαγγέλης Καζαντζής (ενορχήστρωση, πρόσθετες ηχογραφήσεις στο 3), Διονύσης Μακρής (ηλεκτρικό μπάσο στο 3), Αντώνης Μιτζέλος (κιθάρες στο 9), Μανώλης Ανδρουλιδάκης (κλασική και ακουστική κιθάρα στο 13).
Ο δίσκος κυκλοφορεί στο εξωτερικό από την Monopol Records και στην Ελλάδα από την MLK.
Από τη στιγμή που εδώ και πολλά χρόνια έχει «θεσμοθετηθεί» ο όρος «ethnic», θεωρώ πως ο δίσκος της Γεωργίας Νταγάκη, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους. Ένα κράμα από δυναμικά κομμάτια, όπως η εναρκτήρια «Ανακωχή» και το «Δε λέει η καρδιά να μάθει», σε συνδυασμό με τρυφερές μπαλάντες, όπως το «Σκέτος Εγώ» και το «Μπορεί», με «αιχμή του δόρατος» της ορχήστρας, τη λύρα της ξεχωριστής μουσικού και ερμηνεύτριας…
