*Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Ο Θεσσαλονικεύς Φώτης Σιώτας είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μουσικός. Ξεκίνησε με κλασικές σπουδές βιολιού αλλά και τραγουδιού που το αγαπά πολύ καθώς η πρώτη ενασχόληση του με την μουσική ήταν ως μέλος παιδικής χορωδίας. Σαν βιρτουόζος του βιολιού αλλά και της βιόλας που είναι το δεύτερο όργανο του συνεργάστηκε με πολλά σημαντικά και διαφορετικά μεταξύ τους ονόματα της ελληνικής μουσικής του σήμερα, κάτι που τον έκανε όχι μόνο γνωστό αλλά και περιζήτητο εκτελεστή.
Πίσω όμως από αυτό υπήρχε μια πολύ ανήσυχη μουσική προσωπικότητα η οποία εκδηλώθηκε καταρχάς με τον σχηματισμό μαζί με τον κιθαρίστα Κώστα Παντέλη του αυτοσχεδιαστικού διδύμου Sancho 003. Ακολούθησε το συγκρότημα Σωτήρες στο οποίο είχε για πρώτη φορά την ιδιότητα του τραγουδιστή καθώς μέχρι τότε είχε κάνει αρκετές φορές φωνητικά, κυρίως σε ζωντανές εμφανίσει και ενίοτε δίσκους συνεργατών του.
Το 2019 όμως έκανε ένα ακόμα διαφορετικό βήμα με το album «Τα Δεύτερα Γιατί Κουράστηκαν Τα Πρώτα» (Ogdoo Music Group) στο οποίο μας συστήθηκε για πρώτη φορά και ως συνθέτης τραγουδιών σε στίχους του θεατρικού σκηνοθέτη και καταξιωμένου στιχουργού Θοδωρή Γκόνη τα οποία φυσικά ερμήνευε ο ίδιος. Ο δίσκος αυτός άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις και έτσι τον Φεβρουάριο επανήλθε με την δεύτερη συνεργασία του με τον Θοδωρή Γκόνη που έχει τον τίτλο «Δύο Λάθη».
Παρότι όμως την υπογράφουν οι ίδιοι δημιουργοί η εργασία αυτή είναι από αρκετά μέχρι πολύ διαφορετική από το «Τα Δεύτερα Γιατί Κουράστηκαν Τα Πρώτα». Πριν από όλα οι στίχοι του Θοδωρή Γκόνη είναι αρκούντως πιο…σουρεαλιστικοί κάποιες στιγμές σε σχέση μάλιστα με τον ρεαλισμό στον οποίο μας έχει συνηθίσει αλλά και πολύ συχνά σαρκαστικοί, ακόμα και απλά χιουμοριστικοί. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως προέρχεται από την προσέγγιση του Φώτη Σιώτα στην σύνθεση που έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε όχι απλά εξαιρετικά προσωπική αλλά ακόμα και μοναδική.
Ο Φ. Σιώτας σαφώς εκκινεί από το λαίκό τραγούδι, αυτή είναι η βάση του, τουλάχιστον όσον αφορά στην τραγουδοποιία. Μεταχειρίζεται όμως το ιδίωμα με ένα όλο και περισσότερο δικό του τρόπο, συνδυάζοντας στην ίδια σύνθεση στοιχεία από διαφορετικές περιόδους του αλλά και από αρκετά άλλα ιδιώματα, κυρίως jazz και λιγότερο rock.
Μια εντελώς ξεχωριστή αλλά και σημαντική υπόθεση είναι ο ήχος και όχι απλά η ενορχήστρωση του δίσκου. Ο πυρήνας των μουσικών που παίζουν είναι οι ίδιοι που αποτελούν και την μόνιμη μπάντα η οποία συνοδεύει τον Φώτη Σιώτα στις ζωντανές εμφανίσεις του εδώ και κάποιο διάστημα, ο Κλεών Αντωνίου των Mode Plagal στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Φουντούκος στην κλασική κιθάρα, ο βιρτουόζος κοντραμπασίστας Δημήτρης Τσεκούρας με μόνη εξαίρεση τον Κώστα Κωστάκη ο οποίος κανονικά παίζει χαβάγια να συμμετέχει σε ένα μόνο τραγούδι παίζοντας steel κιθάρα.
Το ρυθμικό σκέλος όμως έχει ενισχυθεί κατά πολύ με την προσθήκη δύο εξαίρετων μουσικών, του Αγγελου Πολυχρόνου στα κρουστά και του κυρίως jazz ντράμερ Γιάννη Αγγελόπουλου. Ολοφάνερα όμως κυριαρχούν τα έγχορδα και πιο συγκεκριμένα όλες οι εκδοχές της κιθάρας καθώς και ο δημιουργός σε αρκετά κομμάτια μαζί με ή και χωρίς το βιολί του παίζει άλλη μία, συνήθως ηλεκτρική. Τέλος η παρουσία των Δημήτρη Τσεκούρα και Γιάννη Αγγελόπουλου προσδίδει σε κάποιες στιγμές ένα συμπληρωματικό μεν αλλά έντονο και ξεχωριστό jazz «χρώμα» στο ηχητικό σύνολο. Ολως ιδιαίτερη περίπτωση όπως ίσως φαίνεται και από τον τίτλο του το «George Best» (σπουδαίος Αγγλος ποδοσφαιριστής που μεσουράνησε στο τέλος της δεκαετίας του ’60, για όσους και όσες δεν γνωρίζουν) στο οποίο στα βασικά όργανα προστίθενται και τρία…μπουζούκια από ισάριθμους εκτελεστές!
Τέλος υπάρχει και ένα οργανικό κομμάτι, το «2».
Ακόμα πιο ιδιοσυγκρασιακό όμως είναι το ερμηνευτικό σκέλος με τον Φώτη Σιώτα να μετέρχεται ένα μεγάλο στιλιστικό εύρος, από αυθεντικό λαϊκό μέχρι υποβλητικό ψίθυρο και έναν σχεδόν rock δυναμισμό και ορμή. Στα περισσότερα τραγούδια τον συνοδεύει ένα φωνητικό τρίο που αποτελείται από τον γνωστή κατά πρώτο λόγο ηθοποιό Ηρώ Μπέζου, την Δέσποινα Σπανού και την Μαρία Χάνου με την οποία σε μία περίπτωση ο δημιουργός μοιράζεται και την ερμηνεία.
Με το «Δύο Λάθη» ο Φώτης Σιώτας και ο Θοδωρής Γκόνης κατέθεσαν δώδεκα πολύ αξιόλογα μα και πολύ πρωτότυπης αισθητικής τραγούδια. Οφείλω όμως να πω ότι προσωπικά για εμένα την παράσταση την κλέβει σίγουρα η Μάρθα Φριντζήλα στο «Εν Οίδα Ότι Την Είδα». Το ταλέντο αλλά και η πολύ μεγάλη εμπειρία της πρώτα ως ηθοποιού και μετά σαν ερμηνεύτριας της επιτρέπουν να αποδώσει τόσο τον ανατρεπτικό ερωτικό στίχο του τραγουδιού όσο και τον κεφάτο φόρο τιμής στο «γλεντζέδικο» λαϊκό στιλ της μουσικής του με έναν τρόπο ο οποίος είναι αληθινά αξιοθαύμαστος!
Ο Θεσσαλονικεύς Φώτης Σιώτας είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μουσικός. Ξεκίνησε με κλασικές σπουδές βιολιού αλλά και τραγουδιού που το αγαπά πολύ καθώς η πρώτη ενασχόληση του με την μουσική ήταν ως μέλος παιδικής χορωδίας. Σαν βιρτουόζος του βιολιού αλλά και της βιόλας που είναι το δεύτερο όργανο του συνεργάστηκε με πολλά σημαντικά και διαφορετικά μεταξύ τους ονόματα της ελληνικής μουσικής του σήμερα, κάτι που τον έκανε όχι μόνο γνωστό αλλά και περιζήτητο εκτελεστή.
Πίσω όμως από αυτό υπήρχε μια πολύ ανήσυχη μουσική προσωπικότητα η οποία εκδηλώθηκε καταρχάς με τον σχηματισμό μαζί με τον κιθαρίστα Κώστα Παντέλη του αυτοσχεδιαστικού διδύμου Sancho 003. Ακολούθησε το συγκρότημα Σωτήρες στο οποίο είχε για πρώτη φορά την ιδιότητα του τραγουδιστή καθώς μέχρι τότε είχε κάνει αρκετές φορές φωνητικά, κυρίως σε ζωντανές εμφανίσει και ενίοτε δίσκους συνεργατών του.
Το 2019 όμως έκανε ένα ακόμα διαφορετικό βήμα με το album «Τα Δεύτερα Γιατί Κουράστηκαν Τα Πρώτα» (Ogdoo Music Group) στο οποίο μας συστήθηκε για πρώτη φορά και ως συνθέτης τραγουδιών σε στίχους του θεατρικού σκηνοθέτη και καταξιωμένου στιχουργού Θοδωρή Γκόνη τα οποία φυσικά ερμήνευε ο ίδιος. Ο δίσκος αυτός άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις και έτσι τον Φεβρουάριο επανήλθε με την δεύτερη συνεργασία του με τον Θοδωρή Γκόνη που έχει τον τίτλο «Δύο Λάθη».
Παρότι όμως την υπογράφουν οι ίδιοι δημιουργοί η εργασία αυτή είναι από αρκετά μέχρι πολύ διαφορετική από το «Τα Δεύτερα Γιατί Κουράστηκαν Τα Πρώτα». Πριν από όλα οι στίχοι του Θοδωρή Γκόνη είναι αρκούντως πιο…σουρεαλιστικοί κάποιες στιγμές σε σχέση μάλιστα με τον ρεαλισμό στον οποίο μας έχει συνηθίσει αλλά και πολύ συχνά σαρκαστικοί, ακόμα και απλά χιουμοριστικοί. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως προέρχεται από την προσέγγιση του Φώτη Σιώτα στην σύνθεση που έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε όχι απλά εξαιρετικά προσωπική αλλά ακόμα και μοναδική.
Ο Φ. Σιώτας σαφώς εκκινεί από το λαίκό τραγούδι, αυτή είναι η βάση του, τουλάχιστον όσον αφορά στην τραγουδοποιία. Μεταχειρίζεται όμως το ιδίωμα με ένα όλο και περισσότερο δικό του τρόπο, συνδυάζοντας στην ίδια σύνθεση στοιχεία από διαφορετικές περιόδους του αλλά και από αρκετά άλλα ιδιώματα, κυρίως jazz και λιγότερο rock.
Μια εντελώς ξεχωριστή αλλά και σημαντική υπόθεση είναι ο ήχος και όχι απλά η ενορχήστρωση του δίσκου. Ο πυρήνας των μουσικών που παίζουν είναι οι ίδιοι που αποτελούν και την μόνιμη μπάντα η οποία συνοδεύει τον Φώτη Σιώτα στις ζωντανές εμφανίσεις του εδώ και κάποιο διάστημα, ο Κλεών Αντωνίου των Mode Plagal στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Φουντούκος στην κλασική κιθάρα, ο βιρτουόζος κοντραμπασίστας Δημήτρης Τσεκούρας με μόνη εξαίρεση τον Κώστα Κωστάκη ο οποίος κανονικά παίζει χαβάγια να συμμετέχει σε ένα μόνο τραγούδι παίζοντας steel κιθάρα.
Το ρυθμικό σκέλος όμως έχει ενισχυθεί κατά πολύ με την προσθήκη δύο εξαίρετων μουσικών, του Αγγελου Πολυχρόνου στα κρουστά και του κυρίως jazz ντράμερ Γιάννη Αγγελόπουλου. Ολοφάνερα όμως κυριαρχούν τα έγχορδα και πιο συγκεκριμένα όλες οι εκδοχές της κιθάρας καθώς και ο δημιουργός σε αρκετά κομμάτια μαζί με ή και χωρίς το βιολί του παίζει άλλη μία, συνήθως ηλεκτρική. Τέλος η παρουσία των Δημήτρη Τσεκούρα και Γιάννη Αγγελόπουλου προσδίδει σε κάποιες στιγμές ένα συμπληρωματικό μεν αλλά έντονο και ξεχωριστό jazz «χρώμα» στο ηχητικό σύνολο. Ολως ιδιαίτερη περίπτωση όπως ίσως φαίνεται και από τον τίτλο του το «George Best» (σπουδαίος Αγγλος ποδοσφαιριστής που μεσουράνησε στο τέλος της δεκαετίας του ’60, για όσους και όσες δεν γνωρίζουν) στο οποίο στα βασικά όργανα προστίθενται και τρία…μπουζούκια από ισάριθμους εκτελεστές!
Τέλος υπάρχει και ένα οργανικό κομμάτι, το «2».
Ακόμα πιο ιδιοσυγκρασιακό όμως είναι το ερμηνευτικό σκέλος με τον Φώτη Σιώτα να μετέρχεται ένα μεγάλο στιλιστικό εύρος, από αυθεντικό λαϊκό μέχρι υποβλητικό ψίθυρο και έναν σχεδόν rock δυναμισμό και ορμή. Στα περισσότερα τραγούδια τον συνοδεύει ένα φωνητικό τρίο που αποτελείται από τον γνωστή κατά πρώτο λόγο ηθοποιό Ηρώ Μπέζου, την Δέσποινα Σπανού και την Μαρία Χάνου με την οποία σε μία περίπτωση ο δημιουργός μοιράζεται και την ερμηνεία.
Με το «Δύο Λάθη» ο Φώτης Σιώτας και ο Θοδωρής Γκόνης κατέθεσαν δώδεκα πολύ αξιόλογα μα και πολύ πρωτότυπης αισθητικής τραγούδια. Οφείλω όμως να πω ότι προσωπικά για εμένα την παράσταση την κλέβει σίγουρα η Μάρθα Φριντζήλα στο «Εν Οίδα Ότι Την Είδα». Το ταλέντο αλλά και η πολύ μεγάλη εμπειρία της πρώτα ως ηθοποιού και μετά σαν ερμηνεύτριας της επιτρέπουν να αποδώσει τόσο τον ανατρεπτικό ερωτικό στίχο του τραγουδιού όσο και τον κεφάτο φόρο τιμής στο «γλεντζέδικο» λαϊκό στιλ της μουσικής του με έναν τρόπο ο οποίος είναι αληθινά αξιοθαύμαστος!
