«Ένας καιρός αντάρτης»
Τέσσερα χρόνια μετά το «Βορεινό παράθυρο» και μετά από κάποιες συμμετοχές σε δίσκους συνθετών, τον περασμένο Μάιο κυκλοφόρησε ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος της ποιήτριας - στιχουργού Βέρας Βασιλείου - Πέτσα με τίτλο «Ένας καιρός αντάρτης», με δώδεκα τραγούδια σε μουσικές του Χρήστου Λεοντή, του Μανόλη Ανδρουλιδάκη, του Νεοκλή Νεοφυτίδη και του Αντώνη Παπαγγελή, τραγουδημένα από τους Βασίλη Γισδάκη, Ερωφίλη, Παντελή Θαλασσινό, Κώστα Θωμαΐδη, Αργυρώ Καπαρού, Βασίλη Κορακάκη, Δέσποινα Ραφαήλ, Βασίλη Σκουλά, Λάκη Χαλκιά και Ιωάννα Φόρτη.
Τα τραγούδια του cd
1) Δεν θέλει τ’ άδικο ανοχή (Μουσική: Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Βασίλης Σκουλάς - Παντελής Θαλασσινός
2) Έρωτας - Πόλεμος (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Βασίλης Γισδάκης
3) Άκου τον άνεμο (Αντώνης Παπαγγελής) Παντελής Θαλασσινός
4) Μόνο τα μάτια της (Χρήστος Λεοντής) Βασίλης Κορακάκης
5) Ερημιά (Αντώνης Παπαγγελής) Δέσποινα Ραφαήλ
6) Ένας καιρός αντάρτης (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Κώστας Θωμαΐδης
7) Είναι κι αυτά τα όνειρα (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Αργυρώ Καπαρού
8) Ρηχό φιλί (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Βασίλης Γισδάκης
9) Νυχτωδία (Αντώνης Παπαγγελής) Δέσποινα Ραφαήλ
10) Ο ζεϊμπέκικος του άντρα (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Λάκης Χαλκιάς
11) Ο δρόμος της ουτοπίας (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Ερωφίλη
12) Φεντερίκο, πατρίδα μου μακρινή (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Ιωάννα Φόρτη
Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκαν ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Αντώνης Παπαγγελής στα τραγούδια τους και ο Βασίλης Κορακάκης στο τραγούδι του Χρήστου Λεοντή.
Έπαιξαν οι μουσικοί: Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικα, μπάσο, φλογέρα), Μανόλης Ανδρουλιδάκης (κιθάρα, λαούτο), Τάκης Βασιλείου (κρουστά), Δημήτρης Καμπόλης (λύρα πολίτικη), Βασίλης Κορακάκης (μπουζούκι, μπαγλαμά), Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Παντελής Ντζιάλας (κιθάρα), Μιχάλης Πορφύρης (τσέλο), Βασίλης Ραψανιώτης (βιολί), Δημήτρης Ρέππας (μπουζούκι), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Γρηγόρης Συντρίδης (ντραμς).
Η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering έγιναν από τον Γιώργο Φραγκέλη στο Soundhouse Studio Athens και τα εικαστικά και το σχέδιο εξωφύλλου από την Μαρία Μπιλλήρη. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τον Μετρονόμο.2) Έρωτας - Πόλεμος (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Βασίλης Γισδάκης
3) Άκου τον άνεμο (Αντώνης Παπαγγελής) Παντελής Θαλασσινός
4) Μόνο τα μάτια της (Χρήστος Λεοντής) Βασίλης Κορακάκης
5) Ερημιά (Αντώνης Παπαγγελής) Δέσποινα Ραφαήλ
6) Ένας καιρός αντάρτης (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Κώστας Θωμαΐδης
7) Είναι κι αυτά τα όνειρα (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Αργυρώ Καπαρού
8) Ρηχό φιλί (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Βασίλης Γισδάκης
9) Νυχτωδία (Αντώνης Παπαγγελής) Δέσποινα Ραφαήλ
10) Ο ζεϊμπέκικος του άντρα (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Λάκης Χαλκιάς
11) Ο δρόμος της ουτοπίας (Νεοκλής Νεοφυτίδης) Ερωφίλη
12) Φεντερίκο, πατρίδα μου μακρινή (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) Ιωάννα Φόρτη
Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκαν ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Αντώνης Παπαγγελής στα τραγούδια τους και ο Βασίλης Κορακάκης στο τραγούδι του Χρήστου Λεοντή.
Έπαιξαν οι μουσικοί: Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικα, μπάσο, φλογέρα), Μανόλης Ανδρουλιδάκης (κιθάρα, λαούτο), Τάκης Βασιλείου (κρουστά), Δημήτρης Καμπόλης (λύρα πολίτικη), Βασίλης Κορακάκης (μπουζούκι, μπαγλαμά), Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Παντελής Ντζιάλας (κιθάρα), Μιχάλης Πορφύρης (τσέλο), Βασίλης Ραψανιώτης (βιολί), Δημήτρης Ρέππας (μπουζούκι), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Γρηγόρης Συντρίδης (ντραμς).
Λίγα λόγια για το cd
Αν θέλαμε με λίγα λόγια να δώσουμε το «στίγμα» του δίσκου, θα λέγαμε πως είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα για το πώς εξελίχθηκε στη σημερινή εποχή, το «έντεχνο» τραγούδι των δεκαετιών 1960 - 1970. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι αν και τις μουσικές υπογράφουν τέσσερις συνθέτες, το υλικό είναι απόλυτα ομοιογενές, σαν τα τραγούδια να γράφτηκαν από ένα συνθέτη. Ξεχωρίζουν, πάντα κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, το ντουέτο του Βασίλη Σκουλά με τον Παντελή Θαλασσινό, με το οποίο ανοίγει η «αυλαία» του δίσκου, όπως και το κομμάτι του Χρήστου Λεοντή με τον Βασίλη Κορακάκη που παρουσιάσαμε τον περασμένο Ιούνιο. Νομίζω πως πρόκειται για δυο τραγούδια, που αν είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποιες δεκαετίες, θα είχαν ήδη γίνει μεγάλες επιτυχίες. Τα «σουξέ» του δίσκου, που λέμε…
Άλλο ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του δίσκου, είναι πως το κεντρικό πρόσωπο είναι ο στιχουργός, κάτι που, όπως έχω ξαναγράψει, δεν είναι συχνό φαινόμενο σε δίσκους με πρωτότυπο υλικό. Στα χρόνια του ’60 είχαν κυκλοφορήσει ελάχιστοι δίσκοι με τραγούδια του Κώστα Βίρβου και του Θάνου Σοφού, από το 2006 μέχρι το 2011 βγήκαν τα αφιερώματα του «Άξιου λόγου» στους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Άλκη Αλκαίο, Μάνο Ελευθερίου και Ηλία Κατσούλη, ενώ τα νεότερα χρόνια κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι με στίχους του πολυγραφότατου ποιητή και στιχουργού των καιρών μας Δημήτρη Λέντζου.
Η θεματολογία των τραγουδιών έχει να κάνει κυρίως με τον έρωτα, τη μοναξιά, την κοινωνία. Ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι για τον Federico Garcia Lorca, ενώ δεν μπορώ να μην κάνω ιδιαίτερη μνεία σε ένα από τα πιο εύστοχα τραγούδια που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «καυτό», προσφυγικό ζήτημα («Δεν θέλει τ’ άδικο ανοχή»)...
Και δεν θα κουρατώ βεβαίως να γράφω στους πολυσυλλεκτικούς - όσον αφορά τους ερμηνευτές - δίσκους, πως μεγάλη ευθύνη για την αποδοχή των τραγουδιών από το κοινό, εκτός από τα μουσικά μέσα ενημέρωσης, έχουν οι ίδιοι οι τραγουδιστές, που οφείλουν να τα εντάξουν στο ρεπερτόριο των συναυλιών τους. Νομίζω πως είναι πολύ πιο σημαντικό, απ’ το να συμπεριλαμβάνουν τις ίδιες και τις ίδιες χιλιοειπωμένες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, να εμπλουτίζουν τα προγράμματά τους με τα καινούργια τραγούδια που συμμετέχουν σε δίσκους δημιουργών ή άλλων ερμηνευτών…
Άλλο ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του δίσκου, είναι πως το κεντρικό πρόσωπο είναι ο στιχουργός, κάτι που, όπως έχω ξαναγράψει, δεν είναι συχνό φαινόμενο σε δίσκους με πρωτότυπο υλικό. Στα χρόνια του ’60 είχαν κυκλοφορήσει ελάχιστοι δίσκοι με τραγούδια του Κώστα Βίρβου και του Θάνου Σοφού, από το 2006 μέχρι το 2011 βγήκαν τα αφιερώματα του «Άξιου λόγου» στους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Άλκη Αλκαίο, Μάνο Ελευθερίου και Ηλία Κατσούλη, ενώ τα νεότερα χρόνια κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι με στίχους του πολυγραφότατου ποιητή και στιχουργού των καιρών μας Δημήτρη Λέντζου.
Η θεματολογία των τραγουδιών έχει να κάνει κυρίως με τον έρωτα, τη μοναξιά, την κοινωνία. Ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι για τον Federico Garcia Lorca, ενώ δεν μπορώ να μην κάνω ιδιαίτερη μνεία σε ένα από τα πιο εύστοχα τραγούδια που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «καυτό», προσφυγικό ζήτημα («Δεν θέλει τ’ άδικο ανοχή»)...
Και δεν θα κουρατώ βεβαίως να γράφω στους πολυσυλλεκτικούς - όσον αφορά τους ερμηνευτές - δίσκους, πως μεγάλη ευθύνη για την αποδοχή των τραγουδιών από το κοινό, εκτός από τα μουσικά μέσα ενημέρωσης, έχουν οι ίδιοι οι τραγουδιστές, που οφείλουν να τα εντάξουν στο ρεπερτόριο των συναυλιών τους. Νομίζω πως είναι πολύ πιο σημαντικό, απ’ το να συμπεριλαμβάνουν τις ίδιες και τις ίδιες χιλιοειπωμένες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, να εμπλουτίζουν τα προγράμματά τους με τα καινούργια τραγούδια που συμμετέχουν σε δίσκους δημιουργών ή άλλων ερμηνευτών…
