Γράφει ο Γιώργος Ιακώβου για το καινούργιο τραγούδι του:
«Μεγαλώνοντας μέσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, η έννοια αυτή και ο ορισμός της καλλιεργήθηκαν τόσο πολύ μέσα μου, που θεωρούσα ότι είναι λογική και υγιής η σκέψη ότι ένας άντρας πρέπει να είναι κυρίαρχος των γυναικών. Όλος μου ο περίγυρος είχε αυτή την αντίληψη, ανεξαρτήτως φύλου, που δυστυχώς την υποκινούσε έμμεσα και το σχολικό περιβάλλον.
Όσο περνούσαν τα χρόνια συναντούσα διαφορετικούς ανθρώπους, και διαβάζοντας συνεχώς προσπαθώντας να εξελίξω τον εαυτό μου, άρχισα να διακρίνω την αδικία και να ψάχνω τι πραγματικά συμβαίνει με όλη αυτή την νοοτροπία που θεωρούσα ως τότε σωστή. Τότε ήταν που κατάλαβα ξεκάθαρα πως ήμουν κι εγώ άλλο ένα θύμα της πατριαρχίας και ξεκίνησα να την αποβάλλω από μέσα μου.
Όσον αφορά το κομμάτι της μουσικής, στήριγμα μου ήταν και είναι ο Αντώνης Μεϊμάρης από το συγκρότημα "Κοινοί Θνητοί". Το τραγούδι μου με τίτλο "Πατριαρχία" ολοκληρώθηκε σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ντελλα και με την πολύτιμη προσφορά του εικονολήπτη Στυλιανού Βλαχοδήμου, των κοριτσιών που συμμετείχαν, καθώς και των εξαιρετικών μουσικών που πρόσφεραν το ταλέντο τους.
Σαν μουσικός, μα πάνω απ'ολα σαν άνθρωπος, εύχομαι η μουσική να είναι μια πηγή έμπνευσης για όλους μας για να καλυτερεύουμε την ψυχή μας, αλλά και τον κόσμο που ζούμε.»
Αντώνης Μεϊμάρης: Μπάσο, ηλ.κιθάρα, ηχογραφήσεις, μίξη, programming, master
Στέλιος Γκίνης: Τύμπανα
Κωνσταντίνος Λάζος: Γκάιντες
Τάσος Μεϊμάρης: Τρομπέτα
Στυλιανός Βλαχοδήμος: Ακορντεόν
Κωνσταντίνος Μαργαρίτης: Πλήκτρα
Γιώργος Ιακώβου: Μουσική, στίχοι, φωνητικά, δωδεκάχορδη κιθάρα
Ακούστηκαν:
Βάσω Πηλιχού
Δήμητρα Ντέντε
Καίτη Κυριάκου
Εμφανίστηκαν:
Αντωνία Παγκάλου
Μαρία Γεωργοπούλου
Ζωή Δρακοπούλου
Χριστίνα Αθανασοπούλου
Στίχοι:
Ζεις στην κοινωνία σε σάτυρου λαγνεία με κάλπικο αυτοσκοπό
Έχεις μπράτσα για ρομάντζα χέρι σάπιο σκάρτο και ασθενικό
Με την γλώσσα, γράφεις ποίημα που ναι για φίδι μαύρο κολοβό
Θα ‘σουν μάγκας μα σου μάθαν να ‘σαι της γυναίκας μέγα αφεντικό
Σε μεγάλωσε ο Άδης είσαι πατριάρχης άγονων καιρών
Θέλεις κτήμα θύμα ένα μόνιμο ευάλωτο σάκο του μποξ
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα τειχάκια θα με δεις πάλι ξανά
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα παγκάκια θα γράφω παντοτινά
Σε αιχμαλώτιζαν αιώνες βασιλείς κοκόνες δούκες και προικιά
Μαλάλα Γιουσαφζάι είσαι και όχι μια δουλοπρεπής νοικοκυρά
Έγραψε η ιστορία με περίσσεια μνεία ως κατώτερο ον
Σε βρήκα σε θρησκεία να σε κρύβει μπούρκα νικάμπ μαύρη με μπουτόν
Δεν είναι μακριά οι μέρες που δεν σε λογίζαν καν σαν έναν άνθρωπο
Μια κλωτσιά δώσε τώρα να μπουν οι Νεάτερνταλ στο γκρίζο παρελθόν
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα τειχάκια θα με δεις πάλι ξανά
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα παγκάκια θα γράφω παντοτινά
Ελευθερίας σήμαντρα να χτυπούν ηχηρά περήφανα
Δικαίωμα στα όνειρα κάθε ανθρώπων χρυσαφένια γόητρα
Φαντασίας φίμωτρα τα πασάρουν χρόνια για αληθινά
Της αδικίας σπέρματα είχαν φυτρώσει ρίζες μες στα αίματα
«Μεγαλώνοντας μέσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, η έννοια αυτή και ο ορισμός της καλλιεργήθηκαν τόσο πολύ μέσα μου, που θεωρούσα ότι είναι λογική και υγιής η σκέψη ότι ένας άντρας πρέπει να είναι κυρίαρχος των γυναικών. Όλος μου ο περίγυρος είχε αυτή την αντίληψη, ανεξαρτήτως φύλου, που δυστυχώς την υποκινούσε έμμεσα και το σχολικό περιβάλλον.
Όσο περνούσαν τα χρόνια συναντούσα διαφορετικούς ανθρώπους, και διαβάζοντας συνεχώς προσπαθώντας να εξελίξω τον εαυτό μου, άρχισα να διακρίνω την αδικία και να ψάχνω τι πραγματικά συμβαίνει με όλη αυτή την νοοτροπία που θεωρούσα ως τότε σωστή. Τότε ήταν που κατάλαβα ξεκάθαρα πως ήμουν κι εγώ άλλο ένα θύμα της πατριαρχίας και ξεκίνησα να την αποβάλλω από μέσα μου.
Όσον αφορά το κομμάτι της μουσικής, στήριγμα μου ήταν και είναι ο Αντώνης Μεϊμάρης από το συγκρότημα "Κοινοί Θνητοί". Το τραγούδι μου με τίτλο "Πατριαρχία" ολοκληρώθηκε σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ντελλα και με την πολύτιμη προσφορά του εικονολήπτη Στυλιανού Βλαχοδήμου, των κοριτσιών που συμμετείχαν, καθώς και των εξαιρετικών μουσικών που πρόσφεραν το ταλέντο τους.
Σαν μουσικός, μα πάνω απ'ολα σαν άνθρωπος, εύχομαι η μουσική να είναι μια πηγή έμπνευσης για όλους μας για να καλυτερεύουμε την ψυχή μας, αλλά και τον κόσμο που ζούμε.»
Αντώνης Μεϊμάρης: Μπάσο, ηλ.κιθάρα, ηχογραφήσεις, μίξη, programming, master
Στέλιος Γκίνης: Τύμπανα
Κωνσταντίνος Λάζος: Γκάιντες
Τάσος Μεϊμάρης: Τρομπέτα
Στυλιανός Βλαχοδήμος: Ακορντεόν
Κωνσταντίνος Μαργαρίτης: Πλήκτρα
Γιώργος Ιακώβου: Μουσική, στίχοι, φωνητικά, δωδεκάχορδη κιθάρα
Ακούστηκαν:
Βάσω Πηλιχού
Δήμητρα Ντέντε
Καίτη Κυριάκου
Εμφανίστηκαν:
Αντωνία Παγκάλου
Μαρία Γεωργοπούλου
Ζωή Δρακοπούλου
Χριστίνα Αθανασοπούλου
Στίχοι:
Ζεις στην κοινωνία σε σάτυρου λαγνεία με κάλπικο αυτοσκοπό
Έχεις μπράτσα για ρομάντζα χέρι σάπιο σκάρτο και ασθενικό
Με την γλώσσα, γράφεις ποίημα που ναι για φίδι μαύρο κολοβό
Θα ‘σουν μάγκας μα σου μάθαν να ‘σαι της γυναίκας μέγα αφεντικό
Σε μεγάλωσε ο Άδης είσαι πατριάρχης άγονων καιρών
Θέλεις κτήμα θύμα ένα μόνιμο ευάλωτο σάκο του μποξ
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα τειχάκια θα με δεις πάλι ξανά
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα παγκάκια θα γράφω παντοτινά
Σε αιχμαλώτιζαν αιώνες βασιλείς κοκόνες δούκες και προικιά
Μαλάλα Γιουσαφζάι είσαι και όχι μια δουλοπρεπής νοικοκυρά
Έγραψε η ιστορία με περίσσεια μνεία ως κατώτερο ον
Σε βρήκα σε θρησκεία να σε κρύβει μπούρκα νικάμπ μαύρη με μπουτόν
Δεν είναι μακριά οι μέρες που δεν σε λογίζαν καν σαν έναν άνθρωπο
Μια κλωτσιά δώσε τώρα να μπουν οι Νεάτερνταλ στο γκρίζο παρελθόν
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα τειχάκια θα με δεις πάλι ξανά
Ούτε δούλα ούτε κυρά στα παγκάκια θα γράφω παντοτινά
Ελευθερίας σήμαντρα να χτυπούν ηχηρά περήφανα
Δικαίωμα στα όνειρα κάθε ανθρώπων χρυσαφένια γόητρα
Φαντασίας φίμωτρα τα πασάρουν χρόνια για αληθινά
Της αδικίας σπέρματα είχαν φυτρώσει ρίζες μες στα αίματα
