«Να ‘ταν ο πόλεμος χορός» ο τίτλος και υπότιτλος Δέκα παιχνίδια που έγιναν τραγούδια.
Ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών, δίσκος χειροποίητος, σταγόνα δροσιάς στην «Έρημος Αθήνα», όπως χαρακτηριστικά ονομάζει ο Παντελής Θαλασσινός τις Μουσικές Υπηρεσίες του.
Εμπνευσμένος καλλιτέχνης και στέρεος, κανονικός άνθρωπος ο Παντελής, αντιλήφθηκε τα νεότερα δισκογραφικά «παρελκόμενα» και προκειμένου να έχει την ελευθερία στην έκφραση και την υλοποίηση των σκέψεων του, αλλά και στην αξιοπρεπή διαχείρισή τους, συνέστησε το δικό του μουσικό «φορέα».
Έτσι τα «παιχνίδια» του με τον στιχουργό Κώστα Φασουλά δημιουργήθηκαν και εκδόθηκαν αβίαστα, όπως και καθώς πρέπει. Με ένθετο πλούσιο, με τους στίχους, τα σημειώματα των συντελεστών, αλλά και πληροφορίες για καθένα από αυτά (από πού προέρχεται μέχρι και πώς παίζεται), με μια «μαγική» εικονογράφηση και εύστοχη συνάμα, όπως αποτυπώνεται και στο εξώφυλλο, αλλά και στον τίτλο και στα γραφιστικά.
Χορταστικές, καθάριες μουσικές, νοσταλγικές μα και σημερινές εικόνες από λόγια της ψυχής και της φωτιάς, ωραίες ερμηνείες, παιξίματα και άλλα «δαντελένια». Δίσκος από αγάπη, όχι με το στανιό… Όπως κάποτε… Ή πιο σωστά, όπως παλιά στις καλές περιπτώσεις.
1. Αιχμάλωτοι και σκλάβοι (Σκλαβιά… ή όπως αναφερόταν στην αρχαιότητα Αμπάριαζα)
Ποτέ δεν ρίζωσε άνθρωπος
Πάνω σε ξένο χώμα
Ποιος την αντέχει την σκλαβιά
Και στο παιχνίδι ακόμα…
Όμορφο και πιασάρικο το mid tempo «μπάσιμο» του δίσκου.
Τραγούδι με «βλέμμα» σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, που μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, εκτός παιχνιδιών.
2. Κισκιντάκια (Πεντόβολα)
Δε μας πάνε εμάς τα γκρίζα
έχουμε αρχαία ρίζα
και αρχαία χρώματα…
Νωχελικά γοητευτικό, με το «αρχαίο» παιχνίδι να αντικρίζει κατάματα το σήμερα.
3. Να ‘ταν ο πόλεμος χορός (Πετροπόλεμος)
Σπαθί ασημένιο το φεγγάρι
Μαχαίρι χάρτινο η βροχή.
Πόλεμος και ανακωχή
Μαζί πηγαίνανε ζευγάρι.
Σε σημαδεύω, μα δεν ρίχνω
Φίλος μου είσαι κι όχι εχθρός
Να ‘ταν το τόξο μου δοξάρι
Να ‘ταν ο πόλεμος χορός.
Κεντημένη μπαλάντα… Τραγούδι που βαδίζει γερά και από μόνο του… Και αυτό είναι απ’ τα ατού ενός θεματικού άλμπουμ.
4. Μεγάλωσα με όνειρα (Τυφλόμυγα)
Μεγάλωσα με όνειρα
Κι ας ήμουν μια τυφλόμυγα
Που χαμηλά πετούσε…
Μεστοί στίχοι. Η λαϊκή φλέβα του Θαλασσινού, η γεμάτη και αισθαντική ερμηνεία της Νάνας Μπινοπούλου. Ωραίες οι δεύτερες του πρώτου στο ρεφραίν… και οι δοξαριές μαζί.
5. Μάνα μου κάνε το σταυρό σου (Το Πατίνι)
Μάνα μου κάνε το σταυρό σου
Σ’ αυτήν την κατηφόρα ο γιος σου
Κατάφερε να μην τουμπάρει
Χωρίς ποτέ του να φρενάρει…
Οι «κρητικές» -εικάζω και θαυμάζω- παιδικές μνήμες του Φασουλά. Χαρακιά για όποιον έχει κάνει πατίνι… και όχι μόνο. Σε κερδίζει απ’ τις πρώτες νότες, απ’ τις πρώτες λέξεις.
6. Σάλταρε και μη φοβάσαι (Ξυλογαϊδάρα)
Σάλταρε και μη φοβάσαι
Δες, κουράστηκε ο φρουρός
Κι αν μες το σχοινί μπερδέψεις
Ότι σου έρθει να τ’ αντέξεις
Αγέρωχος και δυνατός
«Πεντοζάλης» αλά Θαλασσινέικος, αγαπησιάρικος, ξεσηκωτικός.
7. Ο μονόλογος της κούκλας
Το χάδι ήταν το γάλα μου
Τ’ όνειρο η ζωή μου
Το παραμύθι η σκάλα μου
Που ανέβαινε η ψυχή μου.
«Κούκλα» σε όλα του. Μαζί και η ερμηνεία της Φαίδρας Θαλασσινού… που σε κάποιες φράσεις - λεπτομέρειες φανερώνει τη ρίζα της.
8. Μακριά Γαϊδούρα (Ποταμός)
Ξέρω έναν άγριο ποταμό
Στης μνήμης του τον ουρανό
Στις όχθες του τις Κυριακές
Ακούγονται παιδιών φωνές.
Λυρικό, κινηματογραφικό «παιδικό» βαλς.
9. Η μοναξιά με το ένα πόδι (Το Κουτσό)
Η μοναξιά με το ένα πόδι
Κι αυτό παιχνίδι είναι.
Είναι η ίδια σου η ψυχή
Που σου φωνάζει μείνε.
Μείνε και ζήσε τ’ όνειρο
Μ’ αλύγιστους τους ώμους
Και με την πέτρα που κρατάς
Χτίσε καινούργιους κόσμους.
Ευαίσθητος αλλά καίριος στίχος, αντίστοιχη και η ερμηνεία. Σαν δυτικός «ποταμός».
10. Έλα ψυχή μου φανερώσου (Το κρυφτό)
Πέτρο ακίνητος σε βλέπω
Κι εσένα Όλγα, σ’ έχω δει…
Μικρή η αυλή, για μας πατρίδα
Ορθάνοιχτη χωρίς κλειδί.
Ρυθμικό και «αβανταδόρικο» το φινάλε…
Δίσκος από «καρδιάς». Η αλήθεια του δεν φωνάζει, σε χαϊδεύει και προσπαθεί να επικοινωνήσει δίχως τερτίπια και τεχνάσματα. Φτιαγμένος με καλά, αγνά υλικά από μερακλήδες μαστόρους. Μακάρι να του δοθεί η ευκαιρία, έστω και αποσπασματικά, να φανερώσει τον πλούτο του… και στους μη «μυημένους».
Ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών, δίσκος χειροποίητος, σταγόνα δροσιάς στην «Έρημος Αθήνα», όπως χαρακτηριστικά ονομάζει ο Παντελής Θαλασσινός τις Μουσικές Υπηρεσίες του.
Εμπνευσμένος καλλιτέχνης και στέρεος, κανονικός άνθρωπος ο Παντελής, αντιλήφθηκε τα νεότερα δισκογραφικά «παρελκόμενα» και προκειμένου να έχει την ελευθερία στην έκφραση και την υλοποίηση των σκέψεων του, αλλά και στην αξιοπρεπή διαχείρισή τους, συνέστησε το δικό του μουσικό «φορέα».
Έτσι τα «παιχνίδια» του με τον στιχουργό Κώστα Φασουλά δημιουργήθηκαν και εκδόθηκαν αβίαστα, όπως και καθώς πρέπει. Με ένθετο πλούσιο, με τους στίχους, τα σημειώματα των συντελεστών, αλλά και πληροφορίες για καθένα από αυτά (από πού προέρχεται μέχρι και πώς παίζεται), με μια «μαγική» εικονογράφηση και εύστοχη συνάμα, όπως αποτυπώνεται και στο εξώφυλλο, αλλά και στον τίτλο και στα γραφιστικά.
Χορταστικές, καθάριες μουσικές, νοσταλγικές μα και σημερινές εικόνες από λόγια της ψυχής και της φωτιάς, ωραίες ερμηνείες, παιξίματα και άλλα «δαντελένια». Δίσκος από αγάπη, όχι με το στανιό… Όπως κάποτε… Ή πιο σωστά, όπως παλιά στις καλές περιπτώσεις.
«Να ‘ταν ο πόλεμος χορός»: Δέκα παιχνίδια που έγιναν τραγούδια
1. Αιχμάλωτοι και σκλάβοι (Σκλαβιά… ή όπως αναφερόταν στην αρχαιότητα Αμπάριαζα)
Ποτέ δεν ρίζωσε άνθρωπος
Πάνω σε ξένο χώμα
Ποιος την αντέχει την σκλαβιά
Και στο παιχνίδι ακόμα…
Όμορφο και πιασάρικο το mid tempo «μπάσιμο» του δίσκου.
Τραγούδι με «βλέμμα» σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, που μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, εκτός παιχνιδιών.
2. Κισκιντάκια (Πεντόβολα)
Δε μας πάνε εμάς τα γκρίζα
έχουμε αρχαία ρίζα
και αρχαία χρώματα…
Νωχελικά γοητευτικό, με το «αρχαίο» παιχνίδι να αντικρίζει κατάματα το σήμερα.
3. Να ‘ταν ο πόλεμος χορός (Πετροπόλεμος)
Σπαθί ασημένιο το φεγγάρι
Μαχαίρι χάρτινο η βροχή.
Πόλεμος και ανακωχή
Μαζί πηγαίνανε ζευγάρι.
Σε σημαδεύω, μα δεν ρίχνω
Φίλος μου είσαι κι όχι εχθρός
Να ‘ταν το τόξο μου δοξάρι
Να ‘ταν ο πόλεμος χορός.
Κεντημένη μπαλάντα… Τραγούδι που βαδίζει γερά και από μόνο του… Και αυτό είναι απ’ τα ατού ενός θεματικού άλμπουμ.
4. Μεγάλωσα με όνειρα (Τυφλόμυγα)
Μεγάλωσα με όνειρα
Κι ας ήμουν μια τυφλόμυγα
Που χαμηλά πετούσε…
Μεστοί στίχοι. Η λαϊκή φλέβα του Θαλασσινού, η γεμάτη και αισθαντική ερμηνεία της Νάνας Μπινοπούλου. Ωραίες οι δεύτερες του πρώτου στο ρεφραίν… και οι δοξαριές μαζί.
5. Μάνα μου κάνε το σταυρό σου (Το Πατίνι)
Μάνα μου κάνε το σταυρό σου
Σ’ αυτήν την κατηφόρα ο γιος σου
Κατάφερε να μην τουμπάρει
Χωρίς ποτέ του να φρενάρει…
Οι «κρητικές» -εικάζω και θαυμάζω- παιδικές μνήμες του Φασουλά. Χαρακιά για όποιον έχει κάνει πατίνι… και όχι μόνο. Σε κερδίζει απ’ τις πρώτες νότες, απ’ τις πρώτες λέξεις.
6. Σάλταρε και μη φοβάσαι (Ξυλογαϊδάρα)
Σάλταρε και μη φοβάσαι
Δες, κουράστηκε ο φρουρός
Κι αν μες το σχοινί μπερδέψεις
Ότι σου έρθει να τ’ αντέξεις
Αγέρωχος και δυνατός
«Πεντοζάλης» αλά Θαλασσινέικος, αγαπησιάρικος, ξεσηκωτικός.
7. Ο μονόλογος της κούκλας
Το χάδι ήταν το γάλα μου
Τ’ όνειρο η ζωή μου
Το παραμύθι η σκάλα μου
Που ανέβαινε η ψυχή μου.
«Κούκλα» σε όλα του. Μαζί και η ερμηνεία της Φαίδρας Θαλασσινού… που σε κάποιες φράσεις - λεπτομέρειες φανερώνει τη ρίζα της.
8. Μακριά Γαϊδούρα (Ποταμός)
Ξέρω έναν άγριο ποταμό
Στης μνήμης του τον ουρανό
Στις όχθες του τις Κυριακές
Ακούγονται παιδιών φωνές.
Λυρικό, κινηματογραφικό «παιδικό» βαλς.
9. Η μοναξιά με το ένα πόδι (Το Κουτσό)
Η μοναξιά με το ένα πόδι
Κι αυτό παιχνίδι είναι.
Είναι η ίδια σου η ψυχή
Που σου φωνάζει μείνε.
Μείνε και ζήσε τ’ όνειρο
Μ’ αλύγιστους τους ώμους
Και με την πέτρα που κρατάς
Χτίσε καινούργιους κόσμους.
Ευαίσθητος αλλά καίριος στίχος, αντίστοιχη και η ερμηνεία. Σαν δυτικός «ποταμός».
10. Έλα ψυχή μου φανερώσου (Το κρυφτό)
Πέτρο ακίνητος σε βλέπω
Κι εσένα Όλγα, σ’ έχω δει…
Μικρή η αυλή, για μας πατρίδα
Ορθάνοιχτη χωρίς κλειδί.
Ρυθμικό και «αβανταδόρικο» το φινάλε…
Σούμα:
Δίσκος από «καρδιάς». Η αλήθεια του δεν φωνάζει, σε χαϊδεύει και προσπαθεί να επικοινωνήσει δίχως τερτίπια και τεχνάσματα. Φτιαγμένος με καλά, αγνά υλικά από μερακλήδες μαστόρους. Μακάρι να του δοθεί η ευκαιρία, έστω και αποσπασματικά, να φανερώσει τον πλούτο του… και στους μη «μυημένους».
