Θυμάμαι ότι κυκλοφόρησε σχεδόν τον ίδιο καιρό με δύο ακόμη ιδιαίτερους νεολαϊκούς δίσκους, τους «Μπουζουξήδες Mε Πυξίδες» του Καισαριανιώτη Βαγγέλη Κορακάκη και το «Τατουάζ» του επίσης Θεσσαλονικιού, Γρηγόρη Μιχαηλίδη. Ο πιο κοντινός στο αλά παλαιά λαϊκό ήταν ο δίσκος του Κορακάκη. (Κι εκείνος που υπάρχει ακόμη στην κυκλοφορία. Οι άλλοι δύο δεν επανεκδόθηκαν ποτέ σε ψηφιακή μορφή).
Το «Τατουάζ» του Μιχαηλίδη, με τη συμμετοχή του Σαλονικιού λαϊκού τραγουδιστή Στέλιου Κεφάλα - που είχε γράψει τραγούδια και τη δεκαετία του 1960, στη Βεντέττα της Πόλυς Πάνου - ήταν το λιγότερο τυχερό, αν και ενδιαφέρον δισκάκι με ορισμένα ωραία τραγούδια στα οποία έπαιζαν και καλοί μουσικοί: Μητρέντζης, Πάππος, Τσεκούρας, Γκουβέντας κ.α. με την επιμέλεια της παραγωγής του Νίκου Παπάζογλου.
Το «Από Έβενο Κι Αχάτη», όμως, είχε έναν άλλο τόνο κι ενίσχυε -με την ιδιαίτερη θεματογραφία του και την άλλη γλώσσα, που ως φιλόλογος και συγγραφέας κατέχει στο μεδούλι της ο τραγουδοποιός, αντλώντας, ταυτόχρονα, μουσικά κι εκφραστικά από την μεγάλη σχολή του λαϊκού τραγουδιού- την ακμάζουσα, ακόμη τότε, νεολαϊκή αστική κουλτούρα, λίγο πριν την αυλαία της, κατά κάποιο τρόπο.
Αυτής της σημαντικής μετεξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού του άστεως, από ανθρώπους με γνώση, αλλά, πάνω απ’ όλα με μεράκι και γούστο. Ως συνέχεια, θα τολμούσα να πω του δρόμου που άνοιξαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Άκης Πάνου με το «Παρών» και ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Νίκος Παπάζογλου και οι Κοντογιάννηδες με την «Εκδίκηση Της Γυφτιάς» και τα «Δήθεν». Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά, οι πιο μαχητικοί, έσμιξαν σε μια δημιουργική παρέα με το περιοδικό «Ντέφι» του Στέλιου Ελληνιάδη. Ήταν ένα μικρό κίνημα, που σηκώνει κουβέντα (μελλοντική). Υπήρξε αλληλεπίδραση, έτσι κι αλλιώς.
Στη δική μου συνείδηση, λοιπόν, ο Θωμάς Κοροβίνης συνδέεται απόλυτα με αυτό τον κύκλο. Επί της ουσίας, να συμπληρώσω. Θυμάμαι, ότι είχαμε δώσει μάχες να παίζονται τα περιφερειακά και οικολογικά αυτά τραγούδια στο Αθηναϊκό ραδιόφωνο τονίζοντας την συνολική παρουσία του Θωμά και το ένστικτο του ως τραγουδοποιού που είχε αυτή την άλλη αύρα του διανοούμενου και ταυτόχρονα βαθιά λαϊκού, του κοσμοπολίτη, ανατολίτη που δεν έκρυβε τα πάθη του και την ιδιαίτερη ματιά του η οποία περνώντας από συμπληγάδες έφτανε ως το περιθώριο και τα «κουρέλια της ζωής».
Το «Τατουάζ» του Μιχαηλίδη, με τη συμμετοχή του Σαλονικιού λαϊκού τραγουδιστή Στέλιου Κεφάλα - που είχε γράψει τραγούδια και τη δεκαετία του 1960, στη Βεντέττα της Πόλυς Πάνου - ήταν το λιγότερο τυχερό, αν και ενδιαφέρον δισκάκι με ορισμένα ωραία τραγούδια στα οποία έπαιζαν και καλοί μουσικοί: Μητρέντζης, Πάππος, Τσεκούρας, Γκουβέντας κ.α. με την επιμέλεια της παραγωγής του Νίκου Παπάζογλου.
Το «Από Έβενο Κι Αχάτη», όμως, είχε έναν άλλο τόνο κι ενίσχυε -με την ιδιαίτερη θεματογραφία του και την άλλη γλώσσα, που ως φιλόλογος και συγγραφέας κατέχει στο μεδούλι της ο τραγουδοποιός, αντλώντας, ταυτόχρονα, μουσικά κι εκφραστικά από την μεγάλη σχολή του λαϊκού τραγουδιού- την ακμάζουσα, ακόμη τότε, νεολαϊκή αστική κουλτούρα, λίγο πριν την αυλαία της, κατά κάποιο τρόπο.
Αυτής της σημαντικής μετεξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού του άστεως, από ανθρώπους με γνώση, αλλά, πάνω απ’ όλα με μεράκι και γούστο. Ως συνέχεια, θα τολμούσα να πω του δρόμου που άνοιξαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Άκης Πάνου με το «Παρών» και ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Νίκος Παπάζογλου και οι Κοντογιάννηδες με την «Εκδίκηση Της Γυφτιάς» και τα «Δήθεν». Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά, οι πιο μαχητικοί, έσμιξαν σε μια δημιουργική παρέα με το περιοδικό «Ντέφι» του Στέλιου Ελληνιάδη. Ήταν ένα μικρό κίνημα, που σηκώνει κουβέντα (μελλοντική). Υπήρξε αλληλεπίδραση, έτσι κι αλλιώς.
Στη δική μου συνείδηση, λοιπόν, ο Θωμάς Κοροβίνης συνδέεται απόλυτα με αυτό τον κύκλο. Επί της ουσίας, να συμπληρώσω. Θυμάμαι, ότι είχαμε δώσει μάχες να παίζονται τα περιφερειακά και οικολογικά αυτά τραγούδια στο Αθηναϊκό ραδιόφωνο τονίζοντας την συνολική παρουσία του Θωμά και το ένστικτο του ως τραγουδοποιού που είχε αυτή την άλλη αύρα του διανοούμενου και ταυτόχρονα βαθιά λαϊκού, του κοσμοπολίτη, ανατολίτη που δεν έκρυβε τα πάθη του και την ιδιαίτερη ματιά του η οποία περνώντας από συμπληγάδες έφτανε ως το περιθώριο και τα «κουρέλια της ζωής».
