Οι εφηβικές μου μνήμες ανατρέχουν στο καλοκαίρι του 1986 και στις μεγάλες ποπ και ροκ επιτυχίες της εποχής, όπως τις «Καλοκαιρινές διακοπές» και τη «Δέσποινα» του Καρβέλα, το «Χαμένο νησί» του Ανδρέα Μικρούτσικου, το «Μπανάκι μανάκι» με το Σάκη Μπουλά, το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» του Βαρδή, τη «Γρανίτα για τον Χιώτη», με τις διασκευές επιτυχιών του Μανώλη Χιώτη, με τους Γιοκαρίνη, Ζουγανέλη, Κούτρα, Λογαρίδη, Μπονάτσο και άλλους… Αλλά και τα έντεχνα και λαϊκά του Κουγιουμτζή και του Ξαρχάκου με τον Νταλάρα, την Αρβανιτάκη και τον Πάριο, όπως «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι», «Το κόκκινο φουστάνι» και τα «Μάτια μπλε» και βεβαίως ο «μαρτυριάρης» παπαγάλος του Λευτέρη Πανταζή…
Ανάμεσα σε όλα αυτά, θυμάμαι τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου να τραγουδά: «Να μου το πεις, το σ’ αγαπώ και πάλι, να μου το πεις η αγάπη είναι ζάλη…» και μια διάχυτη έκπληξη από το στυλ του τραγουδιού, που δεν είχε καμιά σχέση με το λαϊκό, κυρίως, τραγούδι που υπερασπιζόταν μέχρι τότε η τραγουδίστρια…
Ο δίσκος με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, με τον γενικό τίτλο «Η αγάπη είναι ζάλη» κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1986 από τη Minos, με 12 τραγούδια σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Μπάμπη Τσικληρόπουλου, Ανδρέα Μικρούτσικου και ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία:
1. Ελένη (Μπάμπης Τσικληρόπουλος)
2. Η αγάπη είναι ζάλη (Ανδρέας Μικρούτσικος)
3. Είπαμε να μη χαθούμε (Άλκης Αλκαίος)
4. Η σκακιέρα (Άλκης Αλκαίος)
5. Ερωτικό (Άλκης Αλκαίος)
6. Αν θες να φύγεις (Ανδρέας Μικρούτσικος)
7. Το γράμμα (Μπάμπης Τσικληρόπουλος)
8. Κι όλο μεγαλώνω (Ανδρέας Μικρούτσικος)
9. Εφτά νάνοι στο S/S CYRENIA (Νίκος Καββαδίας)
10. Μικρή μου μωβ βεντάλια (Ανδρέας Μικρούτσικος)
11. Θέατρο σκιών (Άλκης Αλκαίος)
12. Φεύγω και μη με περιμένεις (Άλκης Αλκαίος)
Η παραγωγή ήταν του Αχιλλέα Θεοφίλου. Η ηχογράφηση έγινε στο studio «Polysound» με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από το Θάνο Μικρούτσικο και τον Κώστα Γανωσέλλη και η διεύθυνση ορχήστρας από το συνθέτη, εκτός από το «Ερωτικό» που ενορχήστρωσε και διηύθυνε ο Γανωσέλλης. Στα «Η αγάπη είναι ζάλη» και «Είπαμε να μη χαθούμε» δεύτερες φωνές κάνει ο Γιώργος Νταλάρας ενώ στα υπόλοιπα οι Κώστας Θωμαΐδης, Ειρήνη Αγγέλου και Θανάσης Κομνηνός.
Εκτός του συνθέτη που έπαιξε πιάνο, στην ηχογράφηση έπαιξαν οι μουσικοί: Πιάνο-συνθεσάιζερ: Κ. Γανωσέλλης, βιολί: Λ. Ζέρβας, ακορντεόν: Χ. Ζερμπίνος, Γ. Λαμπριανίδης, ηλεκτρικό μπάσο: Γ. Ζηκογιάννης, κρουστά: Κ. Λάμπρης, σαξόφωνο άλτο: D. Lynch, μπουζούκι: Χ. Νικολόπουλος, Μ. Μαυρόπουλος, κιθάρες: Κ. Νικολόπουλος, φλάουτο, κλαρίνο: Θ. Παπαδόπουλος, τρομπέτα: Ν. Σακελλαράκης, τρομπόνι: Π. Στέφος, σαξόφωνο σοπράνο: Σ. Στεφανόπουλος, ντραμς: Ν. Τουλιάτος, κοντραμπάσο: Ν. Τσεσμελής, όμποε: Β. Χριστόπουλος.
Η δουλειά αυτή ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 100.000 αντίτυπα και έγινε πλατινένια. Εκτός από την πρώτη έκδοσή σε cd και την επανέκδοσή το 2005 στα remastered cd της Αλεξίου, επανεκδόθηκε το 2002 στη σειρά της Minos-Emi «100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα».
Ο Θάνος Μικρούτσικος σημειώνει στο ένθετο του δίσκου:
«Στα παιδιά μου λέω παραμύθια κάθε βράδυ, όταν είμαι σπίτι. Τον τελευταίο καιρό με ρωτούσαν επιμόνως, πες μας μπαμπά τι είναι αυτός ο δίσκος που κάνεις με τη Χαρούλα; Πώς είναι; Τι λέει; Τι ιστορίες έχει; Αφού εσύ είσαι παραμυθάς, πες μας.
Είναι πολύ απλό παιδιά μου, τους είπα. Είναι η ιστορία της Ελένης η οποία λόγω ερωτικής ζάλης πήγε στην οδό Πειραιώς και αγόρασε μια σκακιέρα. Το ραδιόφωνο έπαιξε το “Ερωτικό” μου, το οποίο της άρεσε και αποφάσισε ότι εκτός από ζάλη η αγάπη είναι φαντασία. Γύρισε σπίτι της έφαγε ελαφρά και κοιμήθηκε. Στον ύπνο της είδε ένα όνειρο! Είδε, λέει, ότι οι εφτά νάνοι της έστειλαν ένα γράμμα και ξαφνικά αυτή όλο μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε… έγινε γριούλα με άσπρα μαλλιά και απότομα το δωμάτιο γέμισε από αγαπημένα πρόσωπα. Είδε τον Αχιλλέα, την Ιφιγένεια, τον Μάνο, την Ειρήνη, τον Γιώργο. Ήταν εκεί κι άλλοι. Ο Ανδρέας, ο Βαγγέλης, ο Μπάμπης, ο Δημήτρης, ο Ηλίας, ο Κωνσταντίνος. Έκανε να τους αγγίξει να τους πιάσει αλλά δεν μπορούσε.
Αυτοί έβαλαν στο πικ-απ ένα δίσκο και χόρευαν, χόρευαν και όταν η μουσική σταμάτησε της έδωσαν από μια μωβ βεντάλια ο καθένας. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ένας όμορφος κύριος περίπου σαράντα χρόνων. Αυτός την άγγιξε την σήκωσε απαλά από το κρεβάτι και την πήγε κάτω στην αποθήκη. Πόσα παιχνίδια υπήρχαν σ’ αυτή την αποθήκη! Άλλα χαλασμένα, άλλα από τον καιρό τραυματισμένα. Αυτός όμως ο κύριος βρήκε εκείνο το θέατρο σκιών, δώρο που είχε κάνει στο γιο της πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Το πρωί η κυρία αυτή ξύπνησε και δεν θυμόταν τίποτα. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτή καλύτερα. Άντε κοιμηθείτε τώρα γιατί το πρωί έχετε σχολείο. Καληνύχτα Σεσίλ. Καληνύχτα Κωνσταντίνα. Ναι, λέει η μεγάλη, μας λες τα ίδια που λέτε στο δίσκο. Καληνύχτα Θάνο. Καληνύχτα Χαρούλα.
Μπαμπά, λέει η μικρή, δεν έχει δράση σαν τα παραμύθια με τους πειρατές τον Ρουσοβίν και τον Μακ Γκάβιν. Αυτά παιδιά μου στον επόμενο δίσκο. Κοιμηθείτε τώρα».
Ενώ συζητώντας με τον Γιώργο Τσάμπρα η Χαρούλα θυμάται:
«Ο Θάνος είναι ένας μποέμ αριστοκράτης μέσα στη μουσική… Έχουμε συνεργαστεί ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, στις συναυλίες των τριών: Λοΐζου-Λεοντή-Μικρούτσικου. Τότε πρωτολέω το “Ερωτικό”, την “Πιρόγα” του Αλκαίου… Το κομμάτι κάνει αίσθηση από την αρχή… Όμως τότε ο Θάνος είναι σε άλλη φάση και σε άλλη… εταιρεία… Εκείνος ετοιμάζει το “Εμπάργκο” και θέλει να βάλει εκεί το τραγούδι, εγώ το θέλω σ’ ένα δικό μου δίσκο… Τέλος πάντων, οι σχέσεις μας “παγώνουν” κάποια στιγμή… Ωσότου, αρκετά χρόνια μετά, μπαίνει η ιδέα μιας ολοκληρωμένης συνεργασίας… Έχουμε το “Eρωτικό”, κάποια ακόμα τραγούδια του Αλκαίου, το “Θέατρο Σκιών”, την “Πειραιώς”… Τα δυο τελευταία τραγούδια που προστίθενται είναι η “Ελένη” γραμμένη για ένα θεατρικό της εποχής (Σημ: “Είμαστε όλοι θεατές” του Μπάμπη Τσικληρόπουλου) και η “Ζάλη”… Η “Ζάλη” ήταν το τελευταίο που γράφτηκε… Κυκλοφορεί άνοιξη ο δίσκος και κάνει τεράστια επιτυχία…» (1)
Ανάμεσα στον «Εμφύλιο έρωτα», τον προηγούμενο προσωπικό της δίσκο και το «Η αγάπη είναι ζάλη» η Αλεξίου έχει σημαντική δισκογραφική παρουσία, με συμμετοχές- σταθμούς στην καριέρα της, όπως στο δίσκο του Γιάννη Πάριου «Εγώ κι εσύ», όπου τραγουδούν μαζί το «Κόκκινο γαρύφαλλο» του Νίκου Ιγνατιάδη, στη συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο στο Ολυμπιακό Στάδιο το Σεπτέμβρη του 1985, στο δίσκο του Τάκη Σούκα με τον Γιώργο Σαρρή «Η αγάπη είναι το θέμα», όπου τραγουδά το «Μια ζωή μέσα στους δρόμους», αλλά και στην πρωτοποριακή για την εποχή της συμμετοχή στη δουλειά των Φατμέ «Βγαίνουμε απ ’το τούνελ». Τραγουδά επίσης το «Έλα γι’ απόψε» του Χρήστου Χαιρόπουλου μαζί με τους αδερφούς Τζαβάρα στο δίσκο τους «Μια βραδιά μεταξύ μας με τα Τζαβαράκια».
Κάποια από τα τραγούδια του δίσκου «Η αγάπη είναι ζάλη», ακούγονταν λίγο πριν τόσο στις εμφανίσεις της στο «Ζυγό», όσο και στις συναυλίες της στο «Theatre de la ville» του Παρισιού. Στο δίσκο «A Paris», που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 1986, με τη ζωντανή ηχογράφηση ενός μέρους των συναυλιών της στο Παρίσι, υπάρχουν «Το γράμμα» αλλά και το «Ερωτικό».
Ο δίσκος αυτός, εκτός από την Αλεξίου, σήμανε σαφώς μια αλλαγή και στο ρεπερτόριο του συνθέτη, αφού μέχρι τότε, με εξαίρεση το «Σταυρό του νότου», οι δουλειές του, που αποτελούνταν από πολιτικό κυρίως περιεχόμενο, δεν είχαν γνωρίσει, αυτό που λέμε, πλατειά απήχηση στις μάζες… Με το συγκεκριμένο δίσκο ο Μικρούτσικος μπαίνει σε όλα τα σπίτια…
Ανάμεσα σε όλα αυτά, θυμάμαι τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου να τραγουδά: «Να μου το πεις, το σ’ αγαπώ και πάλι, να μου το πεις η αγάπη είναι ζάλη…» και μια διάχυτη έκπληξη από το στυλ του τραγουδιού, που δεν είχε καμιά σχέση με το λαϊκό, κυρίως, τραγούδι που υπερασπιζόταν μέχρι τότε η τραγουδίστρια…
Ο δίσκος με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, με τον γενικό τίτλο «Η αγάπη είναι ζάλη» κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1986 από τη Minos, με 12 τραγούδια σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Μπάμπη Τσικληρόπουλου, Ανδρέα Μικρούτσικου και ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία:
1. Ελένη (Μπάμπης Τσικληρόπουλος)
2. Η αγάπη είναι ζάλη (Ανδρέας Μικρούτσικος)
3. Είπαμε να μη χαθούμε (Άλκης Αλκαίος)
4. Η σκακιέρα (Άλκης Αλκαίος)
5. Ερωτικό (Άλκης Αλκαίος)
6. Αν θες να φύγεις (Ανδρέας Μικρούτσικος)
7. Το γράμμα (Μπάμπης Τσικληρόπουλος)
8. Κι όλο μεγαλώνω (Ανδρέας Μικρούτσικος)
9. Εφτά νάνοι στο S/S CYRENIA (Νίκος Καββαδίας)
10. Μικρή μου μωβ βεντάλια (Ανδρέας Μικρούτσικος)
11. Θέατρο σκιών (Άλκης Αλκαίος)
12. Φεύγω και μη με περιμένεις (Άλκης Αλκαίος)
Η παραγωγή ήταν του Αχιλλέα Θεοφίλου. Η ηχογράφηση έγινε στο studio «Polysound» με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Οι ενορχηστρώσεις έγιναν από το Θάνο Μικρούτσικο και τον Κώστα Γανωσέλλη και η διεύθυνση ορχήστρας από το συνθέτη, εκτός από το «Ερωτικό» που ενορχήστρωσε και διηύθυνε ο Γανωσέλλης. Στα «Η αγάπη είναι ζάλη» και «Είπαμε να μη χαθούμε» δεύτερες φωνές κάνει ο Γιώργος Νταλάρας ενώ στα υπόλοιπα οι Κώστας Θωμαΐδης, Ειρήνη Αγγέλου και Θανάσης Κομνηνός.
Εκτός του συνθέτη που έπαιξε πιάνο, στην ηχογράφηση έπαιξαν οι μουσικοί: Πιάνο-συνθεσάιζερ: Κ. Γανωσέλλης, βιολί: Λ. Ζέρβας, ακορντεόν: Χ. Ζερμπίνος, Γ. Λαμπριανίδης, ηλεκτρικό μπάσο: Γ. Ζηκογιάννης, κρουστά: Κ. Λάμπρης, σαξόφωνο άλτο: D. Lynch, μπουζούκι: Χ. Νικολόπουλος, Μ. Μαυρόπουλος, κιθάρες: Κ. Νικολόπουλος, φλάουτο, κλαρίνο: Θ. Παπαδόπουλος, τρομπέτα: Ν. Σακελλαράκης, τρομπόνι: Π. Στέφος, σαξόφωνο σοπράνο: Σ. Στεφανόπουλος, ντραμς: Ν. Τουλιάτος, κοντραμπάσο: Ν. Τσεσμελής, όμποε: Β. Χριστόπουλος.
Η δουλειά αυτή ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 100.000 αντίτυπα και έγινε πλατινένια. Εκτός από την πρώτη έκδοσή σε cd και την επανέκδοσή το 2005 στα remastered cd της Αλεξίου, επανεκδόθηκε το 2002 στη σειρά της Minos-Emi «100 μεγάλες ηχογραφήσεις του αιώνα».
Ο Θάνος Μικρούτσικος σημειώνει στο ένθετο του δίσκου:
«Στα παιδιά μου λέω παραμύθια κάθε βράδυ, όταν είμαι σπίτι. Τον τελευταίο καιρό με ρωτούσαν επιμόνως, πες μας μπαμπά τι είναι αυτός ο δίσκος που κάνεις με τη Χαρούλα; Πώς είναι; Τι λέει; Τι ιστορίες έχει; Αφού εσύ είσαι παραμυθάς, πες μας.
Είναι πολύ απλό παιδιά μου, τους είπα. Είναι η ιστορία της Ελένης η οποία λόγω ερωτικής ζάλης πήγε στην οδό Πειραιώς και αγόρασε μια σκακιέρα. Το ραδιόφωνο έπαιξε το “Ερωτικό” μου, το οποίο της άρεσε και αποφάσισε ότι εκτός από ζάλη η αγάπη είναι φαντασία. Γύρισε σπίτι της έφαγε ελαφρά και κοιμήθηκε. Στον ύπνο της είδε ένα όνειρο! Είδε, λέει, ότι οι εφτά νάνοι της έστειλαν ένα γράμμα και ξαφνικά αυτή όλο μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε… έγινε γριούλα με άσπρα μαλλιά και απότομα το δωμάτιο γέμισε από αγαπημένα πρόσωπα. Είδε τον Αχιλλέα, την Ιφιγένεια, τον Μάνο, την Ειρήνη, τον Γιώργο. Ήταν εκεί κι άλλοι. Ο Ανδρέας, ο Βαγγέλης, ο Μπάμπης, ο Δημήτρης, ο Ηλίας, ο Κωνσταντίνος. Έκανε να τους αγγίξει να τους πιάσει αλλά δεν μπορούσε.
Αυτοί έβαλαν στο πικ-απ ένα δίσκο και χόρευαν, χόρευαν και όταν η μουσική σταμάτησε της έδωσαν από μια μωβ βεντάλια ο καθένας. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ένας όμορφος κύριος περίπου σαράντα χρόνων. Αυτός την άγγιξε την σήκωσε απαλά από το κρεβάτι και την πήγε κάτω στην αποθήκη. Πόσα παιχνίδια υπήρχαν σ’ αυτή την αποθήκη! Άλλα χαλασμένα, άλλα από τον καιρό τραυματισμένα. Αυτός όμως ο κύριος βρήκε εκείνο το θέατρο σκιών, δώρο που είχε κάνει στο γιο της πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Το πρωί η κυρία αυτή ξύπνησε και δεν θυμόταν τίποτα. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτή καλύτερα. Άντε κοιμηθείτε τώρα γιατί το πρωί έχετε σχολείο. Καληνύχτα Σεσίλ. Καληνύχτα Κωνσταντίνα. Ναι, λέει η μεγάλη, μας λες τα ίδια που λέτε στο δίσκο. Καληνύχτα Θάνο. Καληνύχτα Χαρούλα.
Μπαμπά, λέει η μικρή, δεν έχει δράση σαν τα παραμύθια με τους πειρατές τον Ρουσοβίν και τον Μακ Γκάβιν. Αυτά παιδιά μου στον επόμενο δίσκο. Κοιμηθείτε τώρα».
Ενώ συζητώντας με τον Γιώργο Τσάμπρα η Χαρούλα θυμάται:
«Ο Θάνος είναι ένας μποέμ αριστοκράτης μέσα στη μουσική… Έχουμε συνεργαστεί ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, στις συναυλίες των τριών: Λοΐζου-Λεοντή-Μικρούτσικου. Τότε πρωτολέω το “Ερωτικό”, την “Πιρόγα” του Αλκαίου… Το κομμάτι κάνει αίσθηση από την αρχή… Όμως τότε ο Θάνος είναι σε άλλη φάση και σε άλλη… εταιρεία… Εκείνος ετοιμάζει το “Εμπάργκο” και θέλει να βάλει εκεί το τραγούδι, εγώ το θέλω σ’ ένα δικό μου δίσκο… Τέλος πάντων, οι σχέσεις μας “παγώνουν” κάποια στιγμή… Ωσότου, αρκετά χρόνια μετά, μπαίνει η ιδέα μιας ολοκληρωμένης συνεργασίας… Έχουμε το “Eρωτικό”, κάποια ακόμα τραγούδια του Αλκαίου, το “Θέατρο Σκιών”, την “Πειραιώς”… Τα δυο τελευταία τραγούδια που προστίθενται είναι η “Ελένη” γραμμένη για ένα θεατρικό της εποχής (Σημ: “Είμαστε όλοι θεατές” του Μπάμπη Τσικληρόπουλου) και η “Ζάλη”… Η “Ζάλη” ήταν το τελευταίο που γράφτηκε… Κυκλοφορεί άνοιξη ο δίσκος και κάνει τεράστια επιτυχία…» (1)
Ανάμεσα στον «Εμφύλιο έρωτα», τον προηγούμενο προσωπικό της δίσκο και το «Η αγάπη είναι ζάλη» η Αλεξίου έχει σημαντική δισκογραφική παρουσία, με συμμετοχές- σταθμούς στην καριέρα της, όπως στο δίσκο του Γιάννη Πάριου «Εγώ κι εσύ», όπου τραγουδούν μαζί το «Κόκκινο γαρύφαλλο» του Νίκου Ιγνατιάδη, στη συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο στο Ολυμπιακό Στάδιο το Σεπτέμβρη του 1985, στο δίσκο του Τάκη Σούκα με τον Γιώργο Σαρρή «Η αγάπη είναι το θέμα», όπου τραγουδά το «Μια ζωή μέσα στους δρόμους», αλλά και στην πρωτοποριακή για την εποχή της συμμετοχή στη δουλειά των Φατμέ «Βγαίνουμε απ ’το τούνελ». Τραγουδά επίσης το «Έλα γι’ απόψε» του Χρήστου Χαιρόπουλου μαζί με τους αδερφούς Τζαβάρα στο δίσκο τους «Μια βραδιά μεταξύ μας με τα Τζαβαράκια».
Κάποια από τα τραγούδια του δίσκου «Η αγάπη είναι ζάλη», ακούγονταν λίγο πριν τόσο στις εμφανίσεις της στο «Ζυγό», όσο και στις συναυλίες της στο «Theatre de la ville» του Παρισιού. Στο δίσκο «A Paris», που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 1986, με τη ζωντανή ηχογράφηση ενός μέρους των συναυλιών της στο Παρίσι, υπάρχουν «Το γράμμα» αλλά και το «Ερωτικό».
Ο δίσκος αυτός, εκτός από την Αλεξίου, σήμανε σαφώς μια αλλαγή και στο ρεπερτόριο του συνθέτη, αφού μέχρι τότε, με εξαίρεση το «Σταυρό του νότου», οι δουλειές του, που αποτελούνταν από πολιτικό κυρίως περιεχόμενο, δεν είχαν γνωρίσει, αυτό που λέμε, πλατειά απήχηση στις μάζες… Με το συγκεκριμένο δίσκο ο Μικρούτσικος μπαίνει σε όλα τα σπίτια…
Αν και φαινομενικά αταίριαστη η συνεργασία μεταξύ Μικρούτσικου και Αλεξίου, το τελικό αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά αταίριαστο μπορεί να χαρακτηρισθεί. Με τραγούδια που κάλυπταν μια ευρεία ηχητική γκάμα, από την πιο λαϊκότροπη «Σκακιέρα» και το χασάπικο «Θέατρο Σκιών», μέχρι τις μπλουζ αναζητήσεις του «Αν θες να φύγεις» - από τις πιο «ακραίες», μέχρι τότε, τραγουδιστικές επιλογές της Αλεξίου. Και μαζί με όλα αυτά το ήδη κλασικό «Ερωτικό» που είχε πρωτοδισκογραφήσει ο Μανώλης Μητσιάς το 1982 στο δίσκο «Εμπάργκο», ένας πολύ «δυνατός» Καββαδίας, αλλά και μπαλάντες που «καρφώνουν» με τον κοινωνικό και πολιτικό τους στίχο, όπως το «Γράμμα» και η αξεπέραστη «Ελένη», διαχρονικά και σήμερα περισσότερο επίκαιρα από ποτέ… Κι όσο για την αποδοχή τους; Aν και με την τεράστια επιτυχία ενός τραγουδιού, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση του ομότιτλου, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να μείνουν στη σκιά τα υπόλοιπα, τουλάχιστον όσον αφορά την πρώτη εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου, στην περίπτωση του «Η αγάπη είναι ζάλη», μετά το πρώτο «μπαμ» που έκανε το τραγούδι αυτό, ακούστηκαν πολύ αρκετά από τα υπόλοιπα, ενώ έχω την αίσθηση πως υπάρχουν και κάποια που «χρωστάνε» ακόμα…
Θα έλεγα πως αυτά που θεωρούνται σήμερα κλασικά, δεν είναι τόσο το ομότιτλο, που λειτούργησε και λίγο ως «Hit» εκείνη την εποχή, όσο η «Ελένη», το «Γράμμα» και βεβαίως και το «Ερωτικό» που κατάφερε να σταθεί και να μείνει ισάξια, δίπλα στην σπουδαία επίσης ερμηνεία του Μητσιά.
Συζητώντας με τον Οδυσσέα Ιωάννου, ο συνθέτης θυμάται:
«Αρχές του 1986 μπήκαμε στο στούντιο με τη Χαρούλα για το “Η αγάπη είναι ζάλη”. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόμουν με μία σταρ του ελληνικού τραγουδιού, όμως έχω να θυμάμαι μόνο καλά πράγματα. Πριν μπούμε στο στούντιο, είχαμε περάσει μαζί ένα εξάμηνο που μας έδεσε πολύ. Στο στούντιο, ο ένας υπερασπιζόταν τον άλλο. Αυτή η σχεδόν ερωτική ατμόσφαιρα που αναπτύχθηκε ανάμεσά μας θεωρώ πως ήταν έκδηλη και στον δίσκο και αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω πως η τεράστια επιτυχία του δεν οφείλεται μόνο στο ομότιτλο τραγούδι. Ακόμη και η φωτογραφία του εξωφύλλου το μαρτυρούσε αυτό. Δεν είμαι μεταφυσικός, αλλά πιστεύω πως, αν μία συνεργασία αποπνέει αλήθεια και ζεστασιά, αυτό το εισπράττουν κι οι άλλοι. Για την ιστορία, να σου πω πως της είχα βάλει να ακούσει και τη “Ρόζα”, κομμάτι το οποίο όμως δεν της άρεσε και δεν το τραγούδησε. Το τραγούδι το είπε δέκα χρόνια αργότερα ο Μητροπάνος και όλοι ξέρουμε τι έγινε.
Σε εκείνον τον δίσκο γνώρισα, και συνεργάστηκα για πρώτη φορά μαζί του, έναν μουσικό που από τότε δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου, τον Θύμιο Παπαδόπουλο. Ο Θύμιος είναι ο άνθρωπος-μουσική στην Ελλάδα. Ο πιο πολυσύνθετος Έλληνας μουσικός, ικανότατος παραγωγός και ενορχηστρωτής, έχει γράψει μουσική για θέατρο και κινηματογράφο και είναι το καλύτερο παιδί που γνώρισα σε αυτόν τον χώρο.
Η Χαρούλα έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με τον δίσκο, στην οποία εγώ δεν κατάφερα να την ακολουθήσω, λόγω των υποχρεώσεων που είχα αναλάβει στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας. Έκανε πενήντα τέσσερις συναυλίες, τις οποίες επέμενε να κάνουμε μαζί γιατί αισθανόταν υποχρεωμένη.
Η σχέση μας ήταν εξαιρετική και κράτησε έτσι στα χρόνια που πέρασαν. Ο τόπος μας έβγαλε πολλές φωνές και εμείς οι συνθέτες, από το 1950 μέχρι σήμερα, είμαστε ιδιαιτέρως τυχεροί γιατί τα τραγούδια μας έτυχαν πολύ καλής μεταχείρισης. Όμως ελάχιστες από αυτές τις φωνές κατάφεραν σε κάποιες συγκυρίες να λειτουργήσουν ως η συνισταμένη της φωνής του Νεοέλληνα και ανάμεσά τους η κορυφαία ερμηνεύτρια Χάρις Αλεξίου». (2)
Σύμπτωση λοιπόν ή παιχνίδι της μοίρας; Διαβάζοντας παραπάνω το σχόλιο του Θάνου Μικρούτσικου για τη «Ρόζα», σκέπτομαι πως είναι η δεύτερη φορά, μετά το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» των Μάριου Τόκα, Φίλιππου Γράψα, που απορρίπτοντας ένα τραγούδι η Αλεξίου, στη συνέχεια γίνεται επιτυχία στα χείλη του Δημήτρη Μητροπάνου…
Πηγές:
1) Γιώργος Τσάμπρας «Αλεξίου» (Κ. Αδάμ - Εκδοτική 2009)
2) Οδυσσέας Ιωάννου «Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος» (Εκδόσεις «Πατάκη» 2011)
