Το 1985 ο Γιάννης Πουλόπουλος συνεργάζονταν ξανά με τον Γιάννη Σπανό στα τραγούδια ενός ολόκληρου δίσκου με τίτλο «Χάρτινες Καρδιές». Παρά το επιτυχημένο σμίξιμό τους στο παρελθόν είναι η πρώτη φορά που δυο τους συναντιούνται με τέτοιο «ολοκληρωτικό» τρόπο.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τη Minos, εταιρεία στην οποία ηχογραφούσε ο Πουλόπουλος από το 1977. Το αντίο του σε αυτήν θα δοθεί περίπου 10 χρόνια αργότερα. Ο ερμηνευτής στη συνέχεια θα περάσει από την Philips (Polygram) και θα καταλήξει και πάλι στην «αγαπημένη» του Lyra όπου το 1999 θα «κλείσει» την δισκογραφική του δράση. Την προηγούμενη χρονιά, ο διπλός και ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος στην Πύλη του Αξιού θα έχει τοποθετήσει τις μετοχές του στην υψηλή θέση που του άρμοζε.
Ο Πουλόπουλος πάντα είχε αξιοπρόσεκτο ρεπερτόριο σε όλη τη διαδρομή του και πολυποίκιλο.
Στην εποχή της Minos, προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα των καιρών και μετακίνησε το κέντρο βάρος του σε μεταγλωτισμένες διεθνείς επιτυχίες στα ελληνικά, που όμως πέρα απ’ τη γοητευτική «δυτική» λυρική ή και μοδάτη ποπ γραφή τους, φέραν τη στιχουργική σφραγίδα πηγαίων μαστόρων όπως ο Πυθαγόρας και η Σώτια Τσώτου.
Στο δίσκο με το Σπανό τους στίχους υπογράφουν οι καλοί τεχνίτες Θάνος Σοφός και Ρόνη Σοφού (από έξι ο καθένας). Μέχρι τότε, και με τους δύο ο Πουλόπουλος είχε μια σταθερή και δοκιμασμένη σχέση. Με τη δεύτερη συνδέονταν μεταξύ άλλων και με το μεγάλο «ξενικό» σουξέ «Υπάρχουν κάτι γράμματα» (1981) αλλά και με τα «Ένα χρόνο μετά» (μουσική Νίκος Λαβράνος), «Και τώρα πες μου» (μουσική Αλέξης Παπαδημητρίου), το οποίο και βάφτισε τον ομότιτλο δίσκο του ερμηνευτή το 1983.
Οι «Χάρτινες Καρδιές» όπως συμβαίνει συχνά στους δίσκους του Σπανού συνδύασε αρμονικά την καλλιτεχνική με την εμπορική επιτυχία. Ακούστηκε γερά στην εποχή του και οι περισσότερες στιγμές του νίκησαν τον πανδαμάτορα χρόνο. Αντέχει γερά σε όλα τα επίπεδα και σήμερα 35 χρόνια μετά δεν χάνει την φρεσκάδα του. Στην ορχήστρα συναντάμε μουσίκαρους και… μπουζούκαρους.
Η ενορχήστρωση του συνθέτη και μοντέρνα και φρέσκια στον καιρό της και κλασική μαζί. Μαγικό άγγιγμα, απλή αλλά μεστή και έντεχνη, με την ουσία της λέξης, ματιά.
Τραγούδια όπως το ομότιτλο, ο «Καπετάνιος» (Πάρε μακριά), «Το στοίχημα», «Ταχυδρόμος», «Φοβάμαι», «Κάτσε ρε Θωμά» και «Βάρκα του καημού» με την κοινωνική ματιά τους και το εκπληκτικό ζεϊμπέκικο «Χάρε Φονιά», μαζί με τα υπόλοιπα ,συγκροτούν έναν «μασίφ» δίσκο, υποστηρίζοντας το μύθο του ερμηνευτή και διευρύνοντας ταυτόχρονα το σήμα του.
Για την ερμηνεία κάθε σχόλιο περιττεύει. Προσωπικότητα και μαστοριά υψηλών και αξεπέραστων… κυβικών!
*Και οι επόμενοι δίσκοι του Πουλόπουλου είχαν ενδιαφέρον, όμως εδώ πιστεύω το «πάντρεμα» έβαλε τον πήχη ψηλά. Νομίζω δε πως και ο κόσμος επιβράβευσε τον… «έρωτά» τους.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τη Minos, εταιρεία στην οποία ηχογραφούσε ο Πουλόπουλος από το 1977. Το αντίο του σε αυτήν θα δοθεί περίπου 10 χρόνια αργότερα. Ο ερμηνευτής στη συνέχεια θα περάσει από την Philips (Polygram) και θα καταλήξει και πάλι στην «αγαπημένη» του Lyra όπου το 1999 θα «κλείσει» την δισκογραφική του δράση. Την προηγούμενη χρονιά, ο διπλός και ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος στην Πύλη του Αξιού θα έχει τοποθετήσει τις μετοχές του στην υψηλή θέση που του άρμοζε.
Ο Πουλόπουλος πάντα είχε αξιοπρόσεκτο ρεπερτόριο σε όλη τη διαδρομή του και πολυποίκιλο.
Στην εποχή της Minos, προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα των καιρών και μετακίνησε το κέντρο βάρος του σε μεταγλωτισμένες διεθνείς επιτυχίες στα ελληνικά, που όμως πέρα απ’ τη γοητευτική «δυτική» λυρική ή και μοδάτη ποπ γραφή τους, φέραν τη στιχουργική σφραγίδα πηγαίων μαστόρων όπως ο Πυθαγόρας και η Σώτια Τσώτου.
Στο δίσκο με το Σπανό τους στίχους υπογράφουν οι καλοί τεχνίτες Θάνος Σοφός και Ρόνη Σοφού (από έξι ο καθένας). Μέχρι τότε, και με τους δύο ο Πουλόπουλος είχε μια σταθερή και δοκιμασμένη σχέση. Με τη δεύτερη συνδέονταν μεταξύ άλλων και με το μεγάλο «ξενικό» σουξέ «Υπάρχουν κάτι γράμματα» (1981) αλλά και με τα «Ένα χρόνο μετά» (μουσική Νίκος Λαβράνος), «Και τώρα πες μου» (μουσική Αλέξης Παπαδημητρίου), το οποίο και βάφτισε τον ομότιτλο δίσκο του ερμηνευτή το 1983.
Οι «Χάρτινες Καρδιές» όπως συμβαίνει συχνά στους δίσκους του Σπανού συνδύασε αρμονικά την καλλιτεχνική με την εμπορική επιτυχία. Ακούστηκε γερά στην εποχή του και οι περισσότερες στιγμές του νίκησαν τον πανδαμάτορα χρόνο. Αντέχει γερά σε όλα τα επίπεδα και σήμερα 35 χρόνια μετά δεν χάνει την φρεσκάδα του. Στην ορχήστρα συναντάμε μουσίκαρους και… μπουζούκαρους.
Η ενορχήστρωση του συνθέτη και μοντέρνα και φρέσκια στον καιρό της και κλασική μαζί. Μαγικό άγγιγμα, απλή αλλά μεστή και έντεχνη, με την ουσία της λέξης, ματιά.
Τραγούδια όπως το ομότιτλο, ο «Καπετάνιος» (Πάρε μακριά), «Το στοίχημα», «Ταχυδρόμος», «Φοβάμαι», «Κάτσε ρε Θωμά» και «Βάρκα του καημού» με την κοινωνική ματιά τους και το εκπληκτικό ζεϊμπέκικο «Χάρε Φονιά», μαζί με τα υπόλοιπα ,συγκροτούν έναν «μασίφ» δίσκο, υποστηρίζοντας το μύθο του ερμηνευτή και διευρύνοντας ταυτόχρονα το σήμα του.
Για την ερμηνεία κάθε σχόλιο περιττεύει. Προσωπικότητα και μαστοριά υψηλών και αξεπέραστων… κυβικών!
*Και οι επόμενοι δίσκοι του Πουλόπουλου είχαν ενδιαφέρον, όμως εδώ πιστεύω το «πάντρεμα» έβαλε τον πήχη ψηλά. Νομίζω δε πως και ο κόσμος επιβράβευσε τον… «έρωτά» τους.
