Το 1963 κατεβαίνει στην Αθήνα για αναζήτηση καλύτερης τύχης και το 1968 δισκογραφεί τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Χρήστος Νικολόπουλος στηρίζει τους Έλληνες συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές, τόσο σαν δεινός εκτελεστής στο μπουζούκι, όσο και σαν δημιουργός ατόφιων λαϊκών τραγουδιών, σαν τις 12 λαϊκές στιγμές που κυκλοφόρησαν το Μάη του 1988 με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου στο δίσκο με τον τίτλο «Η νύχτα θέλει έρωτα».
1) Δεν υπάρχουνε λόγια
2) Πιασ’τα ζάρια
3) Αγάπησέ με
4) Όλα μου τα καράβια
5) Έσπειρες θύελλες
6) Τίποτα δεν άφησες
7) Η νύχτα θέλει έρωτα
8) Είμαι τρελή τα είπαμε
9) Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε
10) Η τσιγγάνα η μάγισσα
11) Δεν ρώτησες αν ζω ή αν πέθανα
12) Το τραγούδι της καρδιάς
Δεύτερες φωνές έκανε ο Γιώργος Σαρρής. Η ενορχήστρωση έγινε από το Νίκο Κούρο ενώ ο Χρήστος Νικολόπουλος έπαιξε μπουζούκι και τζουρά. Μαζί του οι Γ. Σπύρου (μπουζούκι), Χ. Λασκαράκης (κιθάρα ακουστική και ηλεκτρική), Στ. Καρύδας (κιθάρα ακουστική και 12χορδη, μπαγλαμά), Ν. Ρούλος (μπάσο ηλεκτρικό και κλασικό), Χρ. Χήρας (μπάσο ηλεκτρικό), Ν. Κούρος (πιάνο, keyboards), Σπ. Νίτης (drums), Ν. Αντύπας (drums), Σπ. Παναγιωτόπουλος (κρουστά), Φ. Τσεμπερούλης (φλάουτο, κλαρίνο), Β. Χριστόπουλος (όμποε), Ν. Χατζόπουλος (βιολί), Δ. Σέμσης (βιολί), Ειρ. Κούφη (βιολί), Π. Τσορουκόγλου (βιόλα), Δ. Γούζιος (τσέλο). Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Sigma Sound από τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο συντονισμός των ηχογραφήσεων από την Κική Καραβασίλη και η επιμέλεια παραγωγής από τον Ηλία Μπενέτο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές πριν από αυτό τον δίσκο, που η Χάρις Αλεξίου είχε τραγουδήσει σκόρπιες συνθέσεις του Νικολόπουλου ή στίχους του «Προέδρου». Ποτέ όμως έναν ολόκληρο δίσκο. Η ίδια άλλωστε ερμήνευσε το 1977 και τα πρώτα τραγούδια της συνεργασίας των δυο δημιουργών στο δίσκο «24 τραγούδια», πραγματοποιώντας συγχρόνως δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της, με τα «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» και «Χρόνια χελιδόνια».
1) Δεν υπάρχουνε λόγια
2) Πιασ’τα ζάρια
3) Αγάπησέ με
4) Όλα μου τα καράβια
5) Έσπειρες θύελλες
6) Τίποτα δεν άφησες
7) Η νύχτα θέλει έρωτα
8) Είμαι τρελή τα είπαμε
9) Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε
10) Η τσιγγάνα η μάγισσα
11) Δεν ρώτησες αν ζω ή αν πέθανα
12) Το τραγούδι της καρδιάς
Δεύτερες φωνές έκανε ο Γιώργος Σαρρής. Η ενορχήστρωση έγινε από το Νίκο Κούρο ενώ ο Χρήστος Νικολόπουλος έπαιξε μπουζούκι και τζουρά. Μαζί του οι Γ. Σπύρου (μπουζούκι), Χ. Λασκαράκης (κιθάρα ακουστική και ηλεκτρική), Στ. Καρύδας (κιθάρα ακουστική και 12χορδη, μπαγλαμά), Ν. Ρούλος (μπάσο ηλεκτρικό και κλασικό), Χρ. Χήρας (μπάσο ηλεκτρικό), Ν. Κούρος (πιάνο, keyboards), Σπ. Νίτης (drums), Ν. Αντύπας (drums), Σπ. Παναγιωτόπουλος (κρουστά), Φ. Τσεμπερούλης (φλάουτο, κλαρίνο), Β. Χριστόπουλος (όμποε), Ν. Χατζόπουλος (βιολί), Δ. Σέμσης (βιολί), Ειρ. Κούφη (βιολί), Π. Τσορουκόγλου (βιόλα), Δ. Γούζιος (τσέλο). Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Sigma Sound από τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο συντονισμός των ηχογραφήσεων από την Κική Καραβασίλη και η επιμέλεια παραγωγής από τον Ηλία Μπενέτο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές πριν από αυτό τον δίσκο, που η Χάρις Αλεξίου είχε τραγουδήσει σκόρπιες συνθέσεις του Νικολόπουλου ή στίχους του «Προέδρου». Ποτέ όμως έναν ολόκληρο δίσκο. Η ίδια άλλωστε ερμήνευσε το 1977 και τα πρώτα τραγούδια της συνεργασίας των δυο δημιουργών στο δίσκο «24 τραγούδια», πραγματοποιώντας συγχρόνως δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της, με τα «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» και «Χρόνια χελιδόνια».
Την εποχή εκείνη και μετά την τεράστια επιτυχία που πραγματοποίησε με το Στράτο Διονυσίου και το «Σαλονικιό» το 1985, το δίδυμο Νικολόπουλος - Παπαδόπουλος σχεδόν κάθε χρόνο έδινε το δυναμικό του παρόν, με σημαντικές δουλειές, που άλλη λιγότερο, άλλη περισσότερο, άφησαν το στίγμα τους στο χρόνο. Ο τρίτος από τους εννέα ολοκληρωμένους δίσκους που έγραψαν μαζί και ένας από τους πιο επιτυχημένους ήταν και ο συγκεκριμένος με τη Χαρούλα που, εκτός από τα ωραία του τραγούδια, πούλησε γύρω στα 70.000 αντίτυπα.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θυμάται σχετικά με το ομότιτλο τραγούδι: “Δίσκος με τον Νικολόπουλο και τη Χαρούλα. Οι μουσικές δεδομένες. Σ’ αυτό το τραγούδι, έχει βάλει το χεράκι της και η Αλεξίου: «Δεν ξέρει η νύχτα ψέματα». Έγινε επιτυχία αλλά μουσικά μοιάζει και με άλλα τραγούδια του Νικολόπουλου: «Ζήλια μου», «Χρόνια χελιδόνια» κ.α.” (1)
Την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου, εκτός από το ομότιτλο τραγούδι, ακούστηκαν αρκετά ο καρσιλαμάς «Πιασ’τα ζάρια», το «Όλα μου τα καράβια», το «Δεν υπάρχουνε λόγια» αλλά και αρκετά από τα υπόλοιπα. Είναι χαρακτηριστικό πως τόσο στο «Δεν υπάρχουνε λόγια», όσο και σε κάποια άλλα, παρατηρείται ένας εκσυγχρονισμός στην ενορχήστρωση, με ηλεκτρικές κιθάρες, συνθεσάιζερς κλπ. Άλλωστε ο Νικολόπουλος, από την εποχή του «Υπάρχω» ακόμα και ίσως και πιο πριν, ήταν δεκτικός σε τέτοιου είδους κινήσεις…
Στα κατοπινά χρόνια ακούστηκαν αρκετά το «Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε», πολύ περισσότερο όμως το «Αγάπησέ με» που, νομίζω πως, είναι και το πιο διαχρονικό κομμάτι του δίσκου. Αυτό που έμεινε τελικά…
Προσωπικά όμως, αυτό που ξεχώρισα από την πρώτη ακρόαση της δουλειάς αυτής και κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα από τα ωραιότερα τραγούδια τόσο του Νικολόπουλου, και του Λευτέρη Παπαδόπουλου όσο και της Χαρούλας, είναι το ζεϊμπέκικο, με το οποίο κλείνει ο δίσκος, «Το τραγούδι της καρδιάς». Εκτός από υπέροχο τραγούδι είναι και από τα πιο αδικημένα. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μέχρι σήμερα ούτε η τραγουδίστρια, ούτε ο λαϊκός συνθέτης το έχουν συμπεριλάβει στα προγράμματά τους… Και δεν δέχομαι από κανέναν την συνηθισμένη απάντηση «Μα είναι τόσα πολλά τα τραγούδια, τι να πρωτοβάλουνε;» Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα προγράμματά τους από το 1988 ως σήμερα, αλλά φαντάζομαι πως τόσα χρόνια θα μπορούσαν να βρουν 3 λεπτά και να βάλουν αυτό το τραγούδι σε μια από τις συναυλίες τους. Δεν ξέρω αν έχει μπει καν και σε κάποια από τις συλλογές τους, που κυκλοφόρησαν αργότερα… Δε λέω, ωραίο τραγούδι το «Ζήλεια μου», σπουδαίο το «Αν πεθάνει μια αγάπη», τεράστιο το «Χρόνια χελιδόνια» αλλά υπάρχουν κι άλλα…
Y.Γ: Στο video που συνοδεύει το κείμενο, έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε δυο από τα τραγούδια του δίσκου, από τη συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας το καλοκαίρι του 1990, μαζί με ένα τρυφερό στιγμιότυπο στην αρχή του πρώτου τραγουδιού, όταν η Χαρούλα προσφέρει ένα λουλούδι στον Γιώργο Νταλάρα, που βρίσκεται στις κερκίδες των θεατών με τη σύζυγό του Άννα και το Λάκη Λαζόπουλο…
Πηγή:
1) Λευτέρης Παπαδόπουλος «Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους» (Ιανός ο μελωδός - 2006)
2) Γιώργος Τσάμπρας «Αλεξίου» (Κ. Αδάμ - Εκδοτική 2009)
Φωτο 2: Ιούνιος 1988. Στην παρουσίαση του δίσκου
