Οι θάνατοι σε μια ημέρα παλιώνουν

Ένας άνθρωπος πέθανε με τρόπο τρομερό για το τίποτα.

Συγκλονιστήκαμε όλοι, το συζητάμε όλοι, κάναμε αναρτήσεις, άλλες εξαιρετικές, άλλες ρηχές, σχεδόν όλοι.

Νιώθω οργή και φόβο για την ευκολία που η κοινωνία μας «χωνεύει» το άδικο χωρίς να βαρυστομαχιάζει, χωρίς να το θυμάται για περισσότερο από μία ημέρα.

Μεταβολίζουμε τον θάνατο σαν ακάματοι μαραθωνοδρόμοι της θλίψης.

Εξαντλούμε ένα εξωφρενικό γεγονός και μετά είμαστε πανέτοιμοι για να «αγανακτήσουμε» για το επόμενο, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει. Θα έρθει γιατί έχουμε μεταβληθεί σε θλιβερούς θεατές και σχολιαστές της ζωής μας χωρίς να ζούμε, χωρίς να λυπόμαστε και χωρίς χαιρόμαστε ποτέ αληθινά.

Έχουμε γίνει η σκιά του εαυτού μας, μία συμμορία νεκροζώντανων που κατασπαράζει ότι αγνό, όμορφο και αθώο διαθέτει ακόμα η χώρα.

Ένας λαός τρεφόμενος από τις σάρκες της καχεκτικής του ελπίδας, που προσπαθεί να βρει καταφύγιο στα μάτια των λιγοστών πλέον παιδιών του.

Τίποτα πια δεν συγκλονίζει, τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την πανίσχυρη δύναμη της αδράνειας που μας βιδώνει στην καρέκλα μιας επίπλαστης ασφάλειας, σε καιρούς που κανένας δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής.

Ονειρεύομαι - κι αυτό το δικαίωμα κανείς δε θα μου το στερήσει - έναν κόσμο τρυφερότητας και γαλήνης, ένα ανόθευτο χαμόγελο, μία παρηγορητική αγκαλιά, μία λέξη μαγική που δεν έχει ειπωθεί ποτέ και θα αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας προς την πτώση. Μία δραματική τελευταία προειδοποίηση που θα αρθρωθεί με φωνή πειστική, ήρεμη και γλυκιά για να εμποδίσει την εξάλειψη, πρώτα της ανθρωπιάς και μετά των ανθρώπων.

Πώς ανεχόμαστε αυτό το θαύμα της ζωής να το διαχειρίζονται οι αδίστακτοι μπόγιες αυτού του κόσμου;

Πώς ανεχόμαστε να μη ζούμε πριν πεθάνουμε;