Μια χώρα σαράβαλο

Πάμε στο άγνωστο, ταξιδεύουμε μέσα στη βουβή νύχτα χωρίς φώτα πορείας με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς στο άγνωστο που καραδοκεί στην αντίθετη κατεύθυνση.

Επιλήσμονες, θλιβεροί ταξιδιώτες σε αχανή τοπία αδιαφορίας και εφησυχασμού.

Ανεχόμαστε να ζούμε σε μια χώρα σαράβαλο, αρκεί κανείς να μην ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της απάθειάς μας. Λικνιζόμαστε στην αιώρα της πλαστικής μας ρουτίνας και βυθιζόμαστε σε έναν συλλογικό ύπνο, χωρίς όνειρα.

Όταν γίνει το κακό ξυπνάμε αλλόφρονες εκτοξεύοντας κατάρες προς κάθε κατεύθυνση. Ένοχοι ευτυχώς υπάρχουν και είναι πάντα οι άλλοι... Η δύναμη της αδράνειάς μας παραμένει συντριπτικά ανώτερη από όλες τις άλλες και η οργή μας ιερή.

Στεκόμαστε ακίνητοι, δεσποτικοί σαν τα μεγάλα γέρικα δέντρα, επισκιάζοντας τα νεαρά φυντάνια που λαχταρούν λίγο από τον ήλιο που καταβροχθίζουμε.

Οι νέοι τρικλίζουν από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της πολυπλόκαμης μιζέριας μας. Δεν ελπίζουν, δεν ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, ψάχνουν απεγνωσμένα διέξοδο διαφυγής από την παγίδα που τους έχουμε στήσει.

Τα παιδιά μας δίνουν έναν αγώνα επιβίωσης ηρωικό ενάντια σε μια κοινωνία που τα σκοτώνει είτε μεταφορικά είτε ενίοτε και κυριολεκτικά.

Ελπίζω σ’ αυτά, πιστεύω σ’ αυτά, θα βγουν κάποια στιγμή από τα συντρίμμια σώα και θα σαρώσουν τις σαραβαλιασμένες μας συνειδήσεις.