Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε κάποια συναυλία, αλλά νομίζω πως πλέον κοντεύω την εικοσαετία από εκείνο το πρώτο κάλεσμα, μιας που ξεκίνησα από νωρίς τις τσάρκες στα πάλκα και τις σκηνές των μουσικών, στα πάρκα και τους υπαίθριους συναυλιακούς χώρους, στα καταγώγια των Εξαρχείων, στο Ρόδον, στο Mad της Ερμού, σε κάθε γωνιά της Αθήνας που από κάπου ερχόταν μουσική. Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν η πρώτη συναυλία της ζωής μου κι ενδεχομένως να ξεχνάω και καλλιτέχνες που έχω δει, λες και με πήραν τα χρόνια και η μνήμη μου έχει εξασθενίσει. Έχω δει άπειρα και αντιφατικά πράγματα μεταξύ τους, κάτι σαν τις αναρτήσεις μου στο Facebook με video από το YouTube, μια μέρα Cypress Hill, την άλλη Sufjan Stevens, μια βδομάδα πριν Avenged Sevenfold και άγιος ο θεός.
Πάντα με τις συναυλίες τα πράγματα ήταν απλά: θέλαμε να πάμε, προμηθευόμασταν τα εισιτήριά μας, ή αν ήμασταν τυχεροί (ή είχαμε «καλούς» συνεργάτες) είχαμε την πρόσκληση στο τσεπάκι και πότε δεν διακυβευόταν το αν θα πάμε όντως, το να μην πάμε θα ήταν είτε θέλημα θεού (40 πυρετός) ή θέλημα ανθρώπου (να ακυρώσει ο καλλιτέχνης). Ποτέ ξανά δεν υπήρχε αυτή η ανώτερη δύναμη της απαγόρευσης λες και ξαφνικά βρεθήκαμε σε πόλεμο, όπου να αμφιβάλλουμε στ’ αλήθεια για το αν θα δούμε την αγαπημένη μας μπάντα (πάντα πρόκειται για την αγαπημένη μας μπάντα, και μέχρι τώρα έχω μετρήσει καμιά δεκαριά), με τους οιωνούς να είναι κατά μας και το καλοκαίρι μας να δείχνει μαύρο κι άραχλο. Ποτέ ξανά δεν νιώσαμε να απειλείται η διασκέδασή μας με έναν τρόπο πάνω από τις δυνάμεις μας, τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά, σαν μια φυλακή που βλέπεις το κλειδί του λουκέτου σου στον απέναντι τοίχο κι όμως δεν μπορείς να το φτάσεις για να απελευθερωθείς. Πολύ ποιητικά όλα αυτά ε;
Προφανώς σε μια τόσο παλαβή κατάσταση που όλα φαίνονται να καταρρέουν και κρατάμε την αισιοδοξία μας με νύχια και με δόντια όρθια (ευτυχώς ο καιρός βοηθά γι’ αυτό) το ν’ ανησυχείς για τις συναυλίες του καλοκαιριού είναι το απόλυτο first world problem, αλλά δεν είναι κακό ούτε να ονειρεύεσαι, ούτε να νοσταλγείς: αυτή την πρώτη νότα που έρχεται από κάπου μακριά όταν μπαίνεις στη Μαλακάσα ή στην Πλατεία Νερού, η πρώτη γουλιά της κρύας μπύρας, το πρώτο ρεφρέν από το αγαπημένο σου κομμάτι, όλα τα πρώτα συναισθήματα της πρώτης συναυλίας του καλοκαιριού, σαν τον πρώτο έρωτα της ζωής σου, ένα πρώτο φιλί, όλες οι πρώτες αναμνήσεις σε χτυπάνε στη μούρη, αλλά είναι απίστευτο γιατί θες κι άλλο από αυτό.
Άραγε ποιους θα καταφέρουμε να απολαύσουμε φέτος από όλα αυτά τα ονόματα που παρελαύναν μπροστά μας σε post ανακοινώσεις, newsletter και άρθρα; Ποιων τα τραγούδια θα τραγουδήσουμε μαζί και με ποιων το ρυθμό θα χορέψουμε; Η συνέχεια της τύχης μας στα διαγγέλματα, τις ανακοινώσεις και τη λίστα των νοσούντων που ελπίζουμε κάθε μέρα να συρρικνώνεται όσο είναι δυνατόν. Μέχρι τότε, ας ονειρευόμαστε ξένοιαστες στιγμές στους ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους της Αθήνας. Και ποιος ξέρει, ίσως το όνειρο να γίνει πραγματικότητα…
Πάντα με τις συναυλίες τα πράγματα ήταν απλά: θέλαμε να πάμε, προμηθευόμασταν τα εισιτήριά μας, ή αν ήμασταν τυχεροί (ή είχαμε «καλούς» συνεργάτες) είχαμε την πρόσκληση στο τσεπάκι και πότε δεν διακυβευόταν το αν θα πάμε όντως, το να μην πάμε θα ήταν είτε θέλημα θεού (40 πυρετός) ή θέλημα ανθρώπου (να ακυρώσει ο καλλιτέχνης). Ποτέ ξανά δεν υπήρχε αυτή η ανώτερη δύναμη της απαγόρευσης λες και ξαφνικά βρεθήκαμε σε πόλεμο, όπου να αμφιβάλλουμε στ’ αλήθεια για το αν θα δούμε την αγαπημένη μας μπάντα (πάντα πρόκειται για την αγαπημένη μας μπάντα, και μέχρι τώρα έχω μετρήσει καμιά δεκαριά), με τους οιωνούς να είναι κατά μας και το καλοκαίρι μας να δείχνει μαύρο κι άραχλο. Ποτέ ξανά δεν νιώσαμε να απειλείται η διασκέδασή μας με έναν τρόπο πάνω από τις δυνάμεις μας, τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά, σαν μια φυλακή που βλέπεις το κλειδί του λουκέτου σου στον απέναντι τοίχο κι όμως δεν μπορείς να το φτάσεις για να απελευθερωθείς. Πολύ ποιητικά όλα αυτά ε;
Προφανώς σε μια τόσο παλαβή κατάσταση που όλα φαίνονται να καταρρέουν και κρατάμε την αισιοδοξία μας με νύχια και με δόντια όρθια (ευτυχώς ο καιρός βοηθά γι’ αυτό) το ν’ ανησυχείς για τις συναυλίες του καλοκαιριού είναι το απόλυτο first world problem, αλλά δεν είναι κακό ούτε να ονειρεύεσαι, ούτε να νοσταλγείς: αυτή την πρώτη νότα που έρχεται από κάπου μακριά όταν μπαίνεις στη Μαλακάσα ή στην Πλατεία Νερού, η πρώτη γουλιά της κρύας μπύρας, το πρώτο ρεφρέν από το αγαπημένο σου κομμάτι, όλα τα πρώτα συναισθήματα της πρώτης συναυλίας του καλοκαιριού, σαν τον πρώτο έρωτα της ζωής σου, ένα πρώτο φιλί, όλες οι πρώτες αναμνήσεις σε χτυπάνε στη μούρη, αλλά είναι απίστευτο γιατί θες κι άλλο από αυτό.
Άραγε ποιους θα καταφέρουμε να απολαύσουμε φέτος από όλα αυτά τα ονόματα που παρελαύναν μπροστά μας σε post ανακοινώσεις, newsletter και άρθρα; Ποιων τα τραγούδια θα τραγουδήσουμε μαζί και με ποιων το ρυθμό θα χορέψουμε; Η συνέχεια της τύχης μας στα διαγγέλματα, τις ανακοινώσεις και τη λίστα των νοσούντων που ελπίζουμε κάθε μέρα να συρρικνώνεται όσο είναι δυνατόν. Μέχρι τότε, ας ονειρευόμαστε ξένοιαστες στιγμές στους ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους της Αθήνας. Και ποιος ξέρει, ίσως το όνειρο να γίνει πραγματικότητα…
